De A12-patstelling: Onmacht versus onmacht wordt oorlog

Onaangenaam verpozen op de A12

Maker: Lieuwe van Gogh

Ze hebben het de hele maand volgehouden, de wereldwinkelwappies van Extinction Rebellion. De ene dag met velen, de volgende wat minder. Soms met veel politie om de tunnelbak te ontzetten, andere dagen had burgemeester Van Zanen er minder zin in om zijn politiekorps van hun échte werk af te houden en de laatste dagen, sinds de XR’etjes bijgestaan worden door Duitse klimaatkleegaatjes, zie je het geduld van de politie wat sneller opraken.

Maar terwijl de demonstranten de tunnelbak met graffiti bekladden, staan politiemensen de kentekens op te nemen van voorbijrijdende burgers die een snel kiekje of filmpje schieten van het tragische rijkelinksemensentafereeltje - opdat ze een bekeuring voor rijden met een mobiel in de hand kunnen nasturen. Prioriteiten, nietwaar?

Maar je zal toch, zoals afgelopen zaterdag, onderdeel uitmaken van het orkest dat zich op de Titanic waant en je cello bespelen in een galmende tunnelbak van een sluitstukje snelweg in de volle overtuiging dat je het klimaat een dienst bewijst. De tragiek van de verveelde welvaartsmens die een leven zonder betekenis vreest, blijft me fascineren. Maar die hinderdemo’s blijven tegelijkertijd ook irriteren. Het zelfvoldane houdinkje van die vervelio’s. De manier waarop ze voor zichzelf juichen als ze een ambulance doorlaten. De larmoyante protestliedjes, gezongen met de slappe stemmetjes van mensen die te weinig vitamine B binnen krijgen.

Bovenal blijf ik vrezen voor een échte escalatie. Op zondag is er een tegendemo van burgers die het beu zijn. Die komen niet in geacteerde vrede. En waar al verschillende filmpjes uit Duitsland en Engeland al diverse bijna-aanrijdingen lieten zien, was dit weekend ook de eerste Nederlander - een EV-rijder, nota bene - het beu. Het gaat een keer mis, want dat is wat ze uiteindelijk willen. Want uiteindelijk is de strijd vóór het klimaat een ideologie tégen anderen, en daarover tikte ik (wederom, inderdaad) een Revu-cursiefje deze week:

Onmacht versus onmacht wordt oorlog

Langzaam zie je het gebeuren: de roomblanke narcistivisten van Extinction Rebellion zijn aan het escaleren. De hoogopgeleide welvaartskinderen staan op van het asfalt en gebruiken hun geld, vindingrijkheid en netwerk om een kort geding tegen de waterwerper te beginnen. Al wekenlang staat het ding op standje plantenspuit tegen de illegale asfaltmissen die de klimaatkerk inmiddels dagelijks viert, maar het wordt frisjes buiten dus een waterkanon is “politiegeweld”. 

Nou is dat nog vrij koddig, echter: tegelijkertijd beginnen de wappies van Forum voor Demonstratie (zoals ze perfect betiteld zijn door taalvaardige Twitteraar @Denkjewel) openlijk te dreigen met kantoorbezettingen als de Rabobank niet onmiddellijk bepaalde activistische klimaateisen inwilligt. Dat kantelt richting intimidatie en dat is een stapje verder naar terreur, die ik uiteindelijk onvermijdelijk acht: Chris Julien, “huisfilosoof” van de staatsrebellen sprak al over gevoelens van “haat” als ie een vliegtuig ziet overkomen.

Het gaat een keer gewelddadig mis, zonder dat de planeet er wat voor koopt. Ik ben überhaupt niet overtuigd van de volledige menselijke schuld aan klimaatverandering, al hoor je mij ook niet ontkennen dat de mens een zichtbare verbruikerspuinhoop van de planeet maakt. We laten wél als dank voor aangenaam verpozen… etc. 

Onze soort is een parasiet die zichzelf naar de top van de voedselketen heeft gefilosofeerd, maar het enige dat ons onderscheidt van werkelijke parasieten is ons vermogen tot hypocrisie. Bijvoorbeeld door te doen alsof we zo vreselijk nobel het klimaat dienen, met die energietransitie en een elektrische auto (gore dingen om te bouwen, maar goed) en zonnepanelen op je dak (waar het stroomnet onder zucht, maar goed) of elektriciteit uit windmolens (die de ecologische balans op zee verstoren, maar goed).

Als je wijst op de simpele realiteit dat een gezond, welvarend leven zonder fossiele brandstoffen niet meer mogelijk is (alles van mobiliteit tot medicatie is er van afhankelijk), als je wijst op al die economisch opkomende werelddelen die éérst meer consumptieve bestaanszekerheid zullen kiezen voordat ze 'het klimaat’ agenderen, als je wijst op hoe zeer de klimaatacties een roomblanke welvaartshobby zijn voor rijklinkse mensen die alles al hebben, alles al hadden en nu zeggen dat anderen minder zouden moeten hoeven - sja: dan zet je de voordeur open voor verwijten van doempredikers die zichzelf beter willen voelen over zichzelf door ánderen te verwijten vies, vuil en onverschillig te zijn. 

Vroeger riep men ‘ban de bom!’, uit angst voor de apocalyps. Nu klinkt ‘ban fossiel!’ Bommenbanners waren burgers die demonstreerden tegen kernmachten. Fossielvervloekers trekken in hun pathologische eindtijdangsten niet ten strijde tegen nucleaire supermachten, maar tegen hun eigen medeburgers. Wat begon als virtue signaling volgens de laatste narcistivistische welvaartsmode, escaleert richting ideologische dwang onder dreiging van geweld.

De planeet zal, zoals altijd, onverschillig blijven onder het gedrag van haar parasieten.

(Bron video’s: XR-sympathisant Chris Klomp)

Deze column verscheen in Nieuwe Revu 42 - 2023