Media in rouw om dood 'gematigd' Hamaskopstuk

Bad Boy Bibi maakt mainstream media verdrietig

Er gaan ook dingen goed! Afgelopen week konden we kennis nemen van de geslaagde uitschakeling van een van de meest naargeestige Hamasbaasjes, die door Israël met een hele precieze actie werd gedood in Iran. Westerse media etaleerden echter een vorm van rouw over de uitschakeling van deze ‘gematigde’ extremist Ismaïl Haniye.

Even kort voor de (vele) nieuwe lezers die op de slippen van mijn vorige verzuchting in deze nieuwsbrief zijn binnengekomen: Welkom! Het is alhier goed gebruik om columns voor Nieuwe Revu, voorzien van een verse inleiding, door te plaatsen nadat ze bij het blad zijn verschenen. Vandaar deze terugblik in de recente geschiedenis, hoewel de Iraanse aankondiging van vergelding de boel zeker op scherp houdt.

Want natuurlijk zweren de ayatollahs wraak, maar Amerika en andere bondgenoten zijn paraat. De acties van Israël hebben Benjamin Netanyahu zelfs in de Arabische regio een zekere gangsterstatus gegeven, want in korte tijd zijn diverse belangrijke boeven van Hamas, Hezbollah en Iran opgeruimd terwijl Israël de grens Gaza/Egypte controleert. Een oorlog die Israël niet wilde en die in het (publicitaire) slop was geraakt, kantelt nu zodanig in het Joodse voordeel dat Hamas echt verlamd is en Hezbollah ineens heel erg op z’n tellen moet passen.

Bovenstaand videootje is naar verluidt vertoond in Midden-Oosterse netwerken. Het toont Netanyahu als onverschrokken leider die in staat is ‘het gezicht van het gehele Midden-Oosten te veranderen’. De Israëlische inlichtingendiensten hebben laten zien dat het land iedereen, overal kan opsporen en uitschakelen en dat maakt indruk op mensen in landen die alleen de taal van de stok kennen. (Vanuit die internationale optiek en houding tegenover Iran is lompe hobbydespoot Trump vermoedelijk een betere kandidaat voor het Witte Huis dan het halfzachte dimlicht Harris, maar dat terzijde.)

Terwijl Iran een vergelding aankondigt waarvoor Israël zich schrap zet, moesten we alle context bij de goede boodschap over de dood van Ismail Haniyeh elders halen dan in de reguliere pers, want daar hing een soort grauwsluier van rouw over het nieuws. De (internationale) talking point was dat het politieke kopstuk van de terreurbeweging een gematigde pragmaticus was - de gehele Westerse mainstream leek uit dezelfde memo te citeren.

Wat in Gaza gebeurt is diep tragisch maar hoe je zó gekant kan zijn tegen Israël dat je het verschil tussen barbarij en beschaving volledig uit het oog verloren bent - het blijft een bron van verbazing en ergernis:

Ook na de raketaanval van Hezbollah op het Noord-Israëlische dorpje Majdal Shams, waarbij twaalf Druze-kinderen op gruwelijke wijze om het leven kwamen, roerden de meeste MSM zich pas nadat een Israëlische vergelding op Libanees grondgebied voor de juiste verhouding van verontwaardiging kon zorgen.

In een aanbevelenswaardige podcast van The Free Press, waarin Bari Weiss spreekt met Haviv Rettig Gur (The Times of Israel) wordt echter uitgelegd dat sinds 7 oktober ongeveer één op de drie dorpen in het noorden van Israël onbewoonbaar is geworden door raketaanvallen die nooit zijn opgehouden, waardoor tienduizenden zijn ontheemd in eigen land. Met het uitschakelen van Hezbollah-leiders probeert Israël de eigen bevolking beter te beschermen tegen deze barrages.

Waar ieder dood Palestijns kind de twijfelachtige eer krijgt om breed op vele voorpagina’s tentoongesteld te worden in sub rosa beschuldigingen aan het adres van Israël, zijn de gevolgen van raketaanvallen de andere kant op amper een kadertje op pagina 12 van een krant. Totdat Israël een vergelding uitvoert, die terstond in termen van ‘wraak’ en ‘escalatie’ worden geduid door de media.

Het leidt tot een inmiddels zo bekende eenzijdigheid, waarbij enkele dagen na de dood van de Druze-voetballertjes de klemtoon weer nadrukkelijk de verkeerde kant op gelegd werd toen het Israëlische leger een paar specifieke kopstukken van de terreur tegen hun staat uit de strijd verwijderde. Een barrage van rouwberichten daalde neer over de argeloze nieuwsconsument.

Bron: Keren Hirsch (PvdA) op X

Het is, deze week tien maanden nadat Hamas deze strijd begon, een voldongen feit dat de meeste media zich aan het lot van de Palestijnen geketend hebben maar sinds de afgelopen week lijkt hun loyaliteit zich uit te strekken richting Hezbollah en zelfs Iran. De égards waarmee Haniyeh is omgeven en de verwijten waarmee de Israëlische acties in Libanon zijn geduid in combinatie met de marginale berichtgeving over Majdal Shams signaleren een escalatie in veel reguliere berichtgeving.

Het is onduidelijk aan welk einddoel sommige media zich willen ketenen in dit conflict maar dat Israël niet als winnaar uit de strijd mag komen, is soms zo evident dat het koude rillingen geeft. Uit het oogpunt van beschaving is onderstaande column uit Nieuwe Revu van deze week echter geen vergelding, maar een condoleance aan vele leden van de rouwende media.

Sterkte, strijders van de pers

De Israëli’s hebben met een precisiebommetje diep in Iran een kopstuk van Hamas weten uit te schakelen. Ismail Haniyeh was de hoogste politieke baas van de Gazaanse terreurbende en een huisvriend van de Iraanse tirannen. Er zijn beelden van hem waarop hij live naar de Palestijnse bloedlusten van 7 oktober kijkt, tevreden glimlacht en voorgaat in een dankgebed.

Een zuiver doelwit op de vergeldingsbingo van Israël, dus.

Nou, niet voor het Nederlandse journaille. Alwéér werd de uitschakeling van een beroepsterrorist door de strot van de nieuwsconsument geperst alsof er een potentiële winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede gesneefd is door duh joduh.

De NOS kopte boven een veel te vriendelijke biografie dat Haniyeh een ‘terrorist voor het Westen, verzetsheld voor veel Palestijnen’ was. Ja goed, er waren wel eens wat ‘controverses’, maar zo vreselijk was het nou ook weer dat een ‘politiek leider’ van een terreurbeweging in Gaza zelf lekker veilig tussen Qatar en Iran pendelt terwijl hij een leven in weelde leidt dankzij afgeroomde miljoenen, volgens Israël zelfs miljarden aan ontwikkelingsgelden. Kom op jongens, dachten ze in de redactietunnels van de Staatsomroep, iedereen declareert toch wel eens een bonnetje teveel? 

Dat er ook beelden zijn van Haniyeh die - op veilige afstand van het oorlogsgebied - in een camera tiert dat er wat hem betreft niet genoeg bloed van vrouwen, kinderen en ouderen kan vloeien om de revolutionaire geest van de Palestijnen te ontwaken, ach, zijn we niet allemaal soms eens een beetje te emotioneel?

NRC noemde de Hamasbaas ‘pragmatischer en gematigder dan veel collega-leiders’, dus kennelijk moeten we allemaal een beetje treuren om het verlies van een politiek leider die burgerdoden als wisselgeld ziet waarmee de internationale stemming tegen Israël gekant kan worden. Nu.nl vatte voornamelijk samen wat andere radicale regimes over de ‘schandelijke moord’ op deze nobele leider zeiden. Je zou bijna denken dat de Amerikanen hem ten onrechte op een terreurlijst hadden staan.

Een vergelijkbare vergelding van Israël in Libanon, op een Hezbollah-commandant die een rol speelde bij de raketaanval op het noorden van Israël waarbij een voetbalveld vol Druze-kinderen werd opgeblazen, werd bij Nieuwsuur geduid door een zogenaamde expert als het overschrijden van een rode lijn. Door Israël, welteverstaan.

In de context van de berichtgeving is het altijd de schuld van Israël. Je zou willen dat de IDF een paar mannetjes stuurt om in Hilversum wat kabels los te trekken want op 7 oktober is er een kortsluiting bij het journaille opgetreden die maar niet gereset wordt. Sindsdien krijgt de nieuwsconsument onophoudelijke Palestijnse terreurvergoelijking en Israëlische victim blaming opgediend.

In reactie daarop zullen we het Nederlandse mainstreamjournaille dan maar moeten condoleren met het tragische verlies van alweer een lichtende en geliefde verzetsheld. Veel sterkte, strijders.

Deze column verscheen in Nieuwe Revu 32 - 2024