'Death to the IDF' - Grotesk Glastonbury geilt op Gaza

Festivalkatertje op zondagmorgen

Op het Britse Glastonbury-festival werd de Gaza-retoriek nog maar een graadje hoger gedraaid. Britse rapper Bob Vylan liet zijn publiek behalve de bekende rivier/zee-leuzen ook “Death to the IDF” scanderen. Het werd prompt een hashtag voor de pro-Palestijnse propagandisten. De beelden van alweer een festival waar vrije en welvarende westerse jongeren zich laten meevoeren door de haat die hun generatiegenoten noodlottig werd op het Nova-festival, stemmen somber.

Het is namelijk niet voor het eerst, zulke beelden. Bob Vylan (goeie naam wel) was bovendien niet de enige act die een existentieel conflict tot slogans reduceerde op het grootste festival van Engeland.

In reactie op die somberheid dook er - zoals altijd eigenlijk - ene Anouar op die op bijtend verwijtende toon naar de gruwelen van Gaza verwijst: “Ga je maar druk maken om deze walgelijke beelden. De woede van al deze mensen is niets meer dan begrijpelijk. Israël is bezig met etnische zuivering en mensen maken zich druk om een festival.”

Zeker, Anouar. Gaza is een verschrikkelijke plek die lijdt onder oorlog, honger, onderdrukking, chaos en terreur. Maar de bewoners hebben zelf voor Hamas gekozen en daarmee zelf hun bed gemaakt op 7 oktober. Bovendien was Gaza altijd al een hellegat waar de bewoners hun leven centreren rond jodenhaat, als een soort levend meubilair dat opgesteld staat richting een televisie met maar één zender, waarop de Palestijnen dag in dag uit vanuit hun eigen stilstand andermans vooruitgang bekijken. En daar dan woedend om worden.

Dus ja, als westerling die het geluk gehad heeft te zijn geboren in vrijheid, welvaart en beschaving maak ik me inderdaad drukker om dat soort doodscult-retoriek op een festival in een westers land. Van Gaza zijn de verwachtingen toch al laag en voor het Westen zijn de inzetten veel te hoog. Bovendien ging ik zelf een kwart eeuw lang jaarlijks naar meerdere festivals, een soort zomerkampjes voor zorgvuldig begeleide anarchie waar mensen bovengemiddeld gezellig met elkaar bierdrinken en waar ik nog nooit van m’n leven om massamoord op een bepaalde bevolking of groep heb horen scanderen. Dit was in 2025 echter mijn enige festivalrecensie.

Politie heeft het ook gehoord. Zullen ze wat doen? Bron: Britse politie op X

Her en der wordt Glastonbury vergeleken met een Neurenberg-rally uit de vorige eeuw. Dat is me ook weer een tikje overdreven. Uiteindelijk zijn die festivalgangers gewoon hele volgzame mensen die hun eigen privilege en vrijheid niet in context kunnen inschatten en daarom gratuit meegillen met een domme rapper op het podium, terwijl ze denken dat ze daarmee lekker dwars doen. Whoo-hoo…

Over een paar weken mag ik zelf naar Engeland voor reünieconcerten van Oasis, de band waar ik als zestienjarige ooit mijn eerste concert van bezocht in de Brabanthallen in Den Bosch. Hopelijk wordt daar de nostalgie van de jaren negentig niet met terugwerkende kracht eveneens besmeurd door het kuddegedrag van de postmoderne decadentie. In de jaren negentig verveelden we ons ook, maar waren we volgens mij nog niet zo gruwelijk onwetend als die domme geiten op Glastonbury. En toch ook echt wel minder verwend met de gevaarlijke vanzelfsprekendheid van vrijheid.

Update 14u: Glastonbury reageert geschokt en neemt afstand. Er is dus toch een ondergrens.

Hoe Ha’aretz-leugens Glastonbury bereikten

Net als veel anderen worden de Glasto-gangers in hun leus-gretige gedrag misleid door de media, waarin na de succesvolle Israëlisch-Amerikaanse missie tegen Iran het volume van de Gaza-berichtgeving de afgelopen dagen weer razendsnel werd opgevoerd om alle ogen weer de ‘juiste’ kant op te krijgen. In waanzinnige aantijgingen in Ha’aretz, ook breed overgenomen in veel Nederlandse media, werd de IDF beticht van het moedwillig afslachten van Palestijnen bij voedselhulpdepots die door Israël zelf zijn ingericht. De suggestie is dat die depots een soort rattenvallen voor massamoord zouden zijn, maar het verhaal is hear-say, levert geen concrete bewijzen en rammelt aan alle kanten.

Niet alleen levert de vertaling van het Hebreeuws naar het Engels een cruciale vertaalfout op in de betekenis van het artikel, wie ook maar twee passen afstand neemt van de claim zou zich om te beginnen eerst al de vraag moeten stellen: wat heeft Israël in vredesnaam te winnen bij het doelbewust en opzettelijk vermoorden van mensen die voedselhulp zoeken? Precies: helemaal niets.

Ha’aretz is daarnaast op dit onderwerp een notoir onbetrouwbare bron en een krant die in naam Israëlisch is, maar in woord de zelfhaat vaak voorbij is. Zowel IDF als premier Netanyahu en defensie-minister Katz hebben niet voor niets in sterke bewoordingen de beschuldigingen verworpen. Ze noemen het ‘bloedsprookjes’.

Voor meer neutrale tegenwerpingen tegen de beschuldigingen kunt u (onder meer) bij voormalig Brits legerofficier en Midden-Oosten-strateeg Andrew Fox terecht. Daarnaast puilt het internet uit van beelden waarop Hamas (of andere gewapende Palestijnen) op hun eigen bevolking schieten en voedselhulp proberen te kapen. Kunt u allemaal zelf opzoeken en met eigen ogen zien (maar helaas zeer zelden in de media teruglezen). Ondertussen glijden de Palestijnen verder af richting de totale tragiek van een stammenstrijd.

Dus ja, meneer Anouar, het is vreselijk in Gaza. Maar het zou nog veel erger zijn als Gaza wordt geïmporteerd naar het Westen via festivals als Glastonbury. Dat lijkt me niet alleen een volstrekt legitieme opvatting, het is ook nog eens heel verstandig om niet zomaar alle aantijgingen over Israël en de IDF voor waar aan te nemen.

Hieronder nog een stukje Bob Vylan om het eigenlijk nog vrij hilarische contrast te schetsen tussen een publiek dat zich laat opzwepen door een muzikant die een intrinsieke afkeer van hen etaleert. De rapper bijt zijn roomblanke festivalpubliek toe dat ze hun land niet meer terugkrijgen. Dit soort decadentie grenst aan mentale retardatie, zoals de lyrics van een zwarte artiest die zijn geld verdient dankzij al die spierwitte mensen die een kaartje kochten grenzen aan een farce.

Update 14u30. Nederlandse Aldi-Variant:

Douwe Bob komt er ter plekke achter dat ie op een pro-Joods en pro-Israëlisch Joods amateurvoetbaltoernooi moet optreden. En besluit weg te lopen, want iets met principes.