Het enige ‘goede’ aan dit conflict is hoe scherp de scheidslijnen zijn geworden in wat Frank Furedi een beschavingsconflict in de hele Westerse wereld noemt. Veel meer nog de pandemie die een kloof tussen de generaties blootlegde (en een afschuwelijk gebrek aan respect voor ouderen) is deze kloof er een tussen mensen die zijn verdronken in binair denken over slachtoffers/onderdrukkers en hen die zich terugtrekken op de steeds smaller wordende dijken van ratio en historisch besef.
Ja, dat zie ik ook wel zo. Ik ben alleen voorlopig nog niet erg enthousiast over de houdbaarheid van die dijken, die zeer dringend versterkt moeten worden.
Klopt. Wat ik in dat verband ook zie - dit is een trend die ik slechts anekdotisch kan onderbouwen - is dat een deel van ‘de denkende minderheid’ isolement zoekt. Soms letterlijk (Portugal of verkassen naar de periferie/alles om kinderen niet te laten opgroeien in de Randstad) maar ook spiritueel. Denk aan Innere Emigration van schrijvers en denkers die Duitsland niet verlieten onder de nazi’s. “Autoren emigrierten nicht körperlich, sondern geistig, und bildeten so einen inneren Widerstand”.
Ik ontken inderdaad niet dat de voortekenen voor de komende tien, twintig jaar een wegende rol gespeeld hebben bij het vertrek. Je kan wel in het Amsterdamse epicentrum blijven wonen om te roepen dat het verkeerd gaat zo, maar ik wilde toch ook af en toe die ellendige vooruitzichten kunnen balanceren met frisse lucht en verse vis. Dat houdt de moed er in om er wel aan te blijven trekken - voor zover het nog zin heeft (maar ook: uit weigering om los te laten, want opgeven is ook geen optie)
Waanzin lijkt te heersen in onze hoofdstad, waar 80 jaar geleden Joden werden weggevoerd om vermoord te worden, nu is Amsterdam weer niet instaat om de Joodse burgers te beschermen, het lijkt een terugkerend fenomeen te worden.
Bart blijf schrijven, jouw briefjes laten bezorgde mensen zien dat ze niet alleen staan.
De mantra van bestuurlijk Nederland - modieus duizenddingendoekje bij stads- en andere oorlogen -
,,houd elkaar heel'' (Femke Halsema, dit keer). Een schriel land in een ijzige tijd.
Dag Bart,
Bedankt voor je schrijfsels. Een tegengeluid in deze rare wereld, in dit land waar ik me bij vlagen niet meer herken en thuis voel.
Kittie
Nog niet durven kijken naar de film. Hoe laf is dat eigenlijk?
Blijf schrijven, dan voelen de gelijkgestemden zich minder alleen en 'gek' in deze inmiddels onbegrijpelijke wereld.
Het enige ‘goede’ aan dit conflict is hoe scherp de scheidslijnen zijn geworden in wat Frank Furedi een beschavingsconflict in de hele Westerse wereld noemt. Veel meer nog de pandemie die een kloof tussen de generaties blootlegde (en een afschuwelijk gebrek aan respect voor ouderen) is deze kloof er een tussen mensen die zijn verdronken in binair denken over slachtoffers/onderdrukkers en hen die zich terugtrekken op de steeds smaller wordende dijken van ratio en historisch besef.
Ja, dat zie ik ook wel zo. Ik ben alleen voorlopig nog niet erg enthousiast over de houdbaarheid van die dijken, die zeer dringend versterkt moeten worden.
Klopt. Wat ik in dat verband ook zie - dit is een trend die ik slechts anekdotisch kan onderbouwen - is dat een deel van ‘de denkende minderheid’ isolement zoekt. Soms letterlijk (Portugal of verkassen naar de periferie/alles om kinderen niet te laten opgroeien in de Randstad) maar ook spiritueel. Denk aan Innere Emigration van schrijvers en denkers die Duitsland niet verlieten onder de nazi’s. “Autoren emigrierten nicht körperlich, sondern geistig, und bildeten so einen inneren Widerstand”.
Ik ontken inderdaad niet dat de voortekenen voor de komende tien, twintig jaar een wegende rol gespeeld hebben bij het vertrek. Je kan wel in het Amsterdamse epicentrum blijven wonen om te roepen dat het verkeerd gaat zo, maar ik wilde toch ook af en toe die ellendige vooruitzichten kunnen balanceren met frisse lucht en verse vis. Dat houdt de moed er in om er wel aan te blijven trekken - voor zover het nog zin heeft (maar ook: uit weigering om los te laten, want opgeven is ook geen optie)
beetje dramatisch allemaal weer, maar goed. Deze dag, deze datum, de beelden uit Amsterdam. Niet te doen.
Waanzin lijkt te heersen in onze hoofdstad, waar 80 jaar geleden Joden werden weggevoerd om vermoord te worden, nu is Amsterdam weer niet instaat om de Joodse burgers te beschermen, het lijkt een terugkerend fenomeen te worden.
Bart blijf schrijven, jouw briefjes laten bezorgde mensen zien dat ze niet alleen staan.