Een jaar van zout

Een paar korrels over iets uitzichtloos

Het afgelopen jaar is voorbij gevlogen, al zal dat zeker niet zo voelen voor wie 365 dagen na 7 oktober nog in een donkere tunnel van Hamas zit, voor de overlevenden van het Nova Festival, voor de familie, vrienden en nabestaanden van alle slachtoffers van de grootste terreurdaad tegen Joden sinds de Holocaust.

Het afgelopen jaar is eigenlijk een dag die niet voorbij gaat. Een pagina die niet omslaat in een boek dat nooit uit is. 7 oktober is als een lichtkogel die niet uitdooft boven een slagveld, en daar de posities van iedereen permanent uitlicht. Posities die te vuur en te zwaard verdedigd worden in columns en toespraken, op stickers en in tweets, op televisie en in stationshallen. Onophoudelijk en niet aflatend, zonder uitzicht op een retorisch staakt-het-vuren.

In het afgelopen jaar heb ik zo veel geschreven, gezegd en getwitterd over deze langste dag dat het me tegen begint te staan. Niet omdat het onderwerp nu wel behandeld is - verre van dat, helaas. Maar omdat u en ikzelf onderhand ook wel weten waar ik sta inzake Israël. Omdat we elkaar daarin bevestigen, maar de andere kant nauwelijks bereiken. Omdat de vijanden van Israël niet luisteren naar de vrienden ervan, en vice versa ook steeds minder. Omdat er niet minder om geschamperd of geschoten wordt.

Het is volstrekt duidelijk wat het doel is: alle gijzelaars naar huis. Hamas verslagen. Hezbollah verlamd. Als het even kan Iran bevrijd van de ayatollahs. Daarmee Israël opnieuw veilig. Daarmee ook wat lucht voor een Westen dat op zeer verontrustende wijze zijn eigen noorden kwijt is, zo is ook onherroepelijk duidelijk geworden.

Laat me verwijzen naar een stukje toespraak van Jonathan Sacks (1948-2020), uitgesproken in 2013 voor de American Israel Public Affairs Committee en in herinnering gebracht door Douglas Murray in The Free Press, waarin deze orthodoxe rabbijn de onwaarschijnlijkheid van Israël in een prachtig perspectief wist te zetten.

Dat, plus de vurige hoop dat alle Hamasfans in de stationshallen vanavond in zoutpilaren veranderen, is voor vandaag even het enige.

“How probable is it that the universe should exist? How probable is it that life should exist? How probable is it that out of all the 3 million life-forms on planet Earth, only one—us— is capable of asking the question: Why? Nothing interesting is remotely probable.

“Think about the Jewish people. How probable is it that one man—Abraham, who commanded no empire and ordered no army, performed no miracle, delivered no prophecy—should today without doubt be the most influential man who ever lived, who’s claimed as the spiritual ancestor by 2.4 billion Christians, 1.6 billion Muslims, and most of you in the room today?

“How probable is it that this tiny people—the Jewish people—numbering less than one-fifth of 1 percent of the population of the world, should have outlived the world’s greatest empires. . . How likely is it that, after 2,000 years of exile, our people should have come back to our land and there—having stood eyeball to eyeball with the angel of death in Auschwitz a mere three years earlier in 1948—said, despite the worst crime of man against man, lo amut kiechyeh. I will not die but I will live.

“Israel is the greatest collective affirmation of life in the whole of Jewish history.

“Friends, Judaism is the defeat of probability by the power of possibility. And nowhere will you see the power of possibility more than in the State of Israel today.”

De hele toespraak van Sacks (bovenstaande fragment begint op minuut 12):

En hier nog een link naar docufilm We Will Dance Again - waarin de getuigen en overlevenden van het Nova Festival vertellen hoe hun zonsopgang een jaar geleden bloedrood werd.