De Europese Unie is dit bij uitstek. Grote multinationals moedigen meer Europese regels doelbewust aan met hun lobbywerk, om aanstormende concurrentie te elimineren. Dit onder het mom van "veiligheid", "duurzaamheid", "service", "kopersbescherming" en wat de consument nog meer ten goede zou moeten komen.
Heel simpel gezegd: de enigen die hier beter van worden zijn de multinationals zelf. De burger blijft achter met hogere kosten, lagere kwaliteit, minder privacy, minder innovatie, noem maar op.
Als ondernemer met een bedrijf waar 14 mensen in dienst zijn ervaar ik uiteraard hetzelfde. Je wordt steeds vaker toch beschouwd als een afdeling van de overheid waarvan je steeds meer moet.
Nog los van het feit is je feitelijk een directeur bent van een verzorgingshuis omdat medewerkers toch wel gezien worden als weerloos en niet bijster intelligent en alle risico’s van hen bij de ondernemer liggen.
Hier in Spanje niet anders. Zeventien jaar geleden de keus gehad, groeien of krimpen. Ge-experimenteerd met personeel en gekozen voor krimp. Hogere kwaliteit service voor minder cliënten. Nog steeds geen spijt van.
En hoe meer socialistische invloed in het bestuur, het ambtenarenapparaat, hoe verstikkender die deken van formulieren en eisen zal worden. Spanje is er een goed voorbeeld van.
Klopt, tot op zekere hoogte. De sterke aanwezigheid van links, met veroverde rechten, binnen het systeem voorkomt herziening van dat systeem. Elke poging tot uithollen van de macht van het apparaat zal effectief gesaboteerd worden. Let de komende tijd maar eens op hoe de publieke omroep zich gaat verzetten tegen veranderingen aan het bestel, al dan niet met guerilla tactieken.
Dat laatste zal zeker gebeuren. Maar het heeft ook te maken met het taaie leven van Nederlandse instituties. Frank Ankersmit, emeritus hoogleraar in Groningen, zei ooit, dat in dit land alleen iets verandert door een bezetting (de Duitsers hebben in '40-'45, niet gehinderd door de parlementaire democratie, opmerkelijk veel (blijvende) sociale wetgeving ingevoerd in een op dit gebied volstrekt achterlijk land, ook Europees gezien) of een revolutie. Er is een taaie, door onderlinge banden en handige ,,geitenpaadjes'' verbonden (bestuurlijke) elite, die heel veel weet tegen te houden of uit te stellen en soms - ook handig! - wat meebuigt met de heersende stemming maar in grote lijnen veel bij het oude laat. ,,Schikken en plooien'' - zo wordt deze amorfe massa, die Nederland heet, al eeuwenlang
bij elkaar gehouden. Voordeel: weinig of geen bloedvergieten of afgehakte koppen, nadeel: op hoofdlijnen vrijwel geen ingrijpende of uiterst trage veranderingen.
De Europese Unie is dit bij uitstek. Grote multinationals moedigen meer Europese regels doelbewust aan met hun lobbywerk, om aanstormende concurrentie te elimineren. Dit onder het mom van "veiligheid", "duurzaamheid", "service", "kopersbescherming" en wat de consument nog meer ten goede zou moeten komen.
Heel simpel gezegd: de enigen die hier beter van worden zijn de multinationals zelf. De burger blijft achter met hogere kosten, lagere kwaliteit, minder privacy, minder innovatie, noem maar op.
Als ondernemer met een bedrijf waar 14 mensen in dienst zijn ervaar ik uiteraard hetzelfde. Je wordt steeds vaker toch beschouwd als een afdeling van de overheid waarvan je steeds meer moet.
Nog los van het feit is je feitelijk een directeur bent van een verzorgingshuis omdat medewerkers toch wel gezien worden als weerloos en niet bijster intelligent en alle risico’s van hen bij de ondernemer liggen.
Hier in Spanje niet anders. Zeventien jaar geleden de keus gehad, groeien of krimpen. Ge-experimenteerd met personeel en gekozen voor krimp. Hogere kwaliteit service voor minder cliënten. Nog steeds geen spijt van.
En hoe meer socialistische invloed in het bestuur, het ambtenarenapparaat, hoe verstikkender die deken van formulieren en eisen zal worden. Spanje is er een goed voorbeeld van.
Was het alleen maar socialistisch invloed, Raul. Maar het is - zoals Bart analyseert -
een zichzelf versterkend systeem, al helemaal losgezongen van waar het ooit sociaal-democratisch mee begon.
Klopt, tot op zekere hoogte. De sterke aanwezigheid van links, met veroverde rechten, binnen het systeem voorkomt herziening van dat systeem. Elke poging tot uithollen van de macht van het apparaat zal effectief gesaboteerd worden. Let de komende tijd maar eens op hoe de publieke omroep zich gaat verzetten tegen veranderingen aan het bestel, al dan niet met guerilla tactieken.
Dat laatste zal zeker gebeuren. Maar het heeft ook te maken met het taaie leven van Nederlandse instituties. Frank Ankersmit, emeritus hoogleraar in Groningen, zei ooit, dat in dit land alleen iets verandert door een bezetting (de Duitsers hebben in '40-'45, niet gehinderd door de parlementaire democratie, opmerkelijk veel (blijvende) sociale wetgeving ingevoerd in een op dit gebied volstrekt achterlijk land, ook Europees gezien) of een revolutie. Er is een taaie, door onderlinge banden en handige ,,geitenpaadjes'' verbonden (bestuurlijke) elite, die heel veel weet tegen te houden of uit te stellen en soms - ook handig! - wat meebuigt met de heersende stemming maar in grote lijnen veel bij het oude laat. ,,Schikken en plooien'' - zo wordt deze amorfe massa, die Nederland heet, al eeuwenlang
bij elkaar gehouden. Voordeel: weinig of geen bloedvergieten of afgehakte koppen, nadeel: op hoofdlijnen vrijwel geen ingrijpende of uiterst trage veranderingen.