Ik heb jou nooit aan liefde voor auto's gekoppeld, Bart. Voor mij een (zielloos) middel om van A naar B te komen. Ondanks de 70.000 km die ik ooit, als vertegenwoordiger, jaarlijks op de teller toverde.
Maar jouw, bijna Proustiaanse, koppeling van auto naar herinnering van de Bataclan aanslag, naar de islamisering van het Westen anno nu, is een prachtige literaire reis door jouw gedachtenwereld.
Ooit wilde ik een ingenieursopleiding autotechniek doen. Maar daar ben ik te dom voor. Er is echter niets dat mij zo kan ontspannen als autorijden. Hoe langer hoe liever.
Ik kan mij dit nog heel goed herinneren. Het was doodstil in de trein van Leiden naar Amsterdam. Thuisgekomen zag ik tot diep in de nacht de lichten branden in de huizen aan de overkant.
Tien jaar later staan de Palliepijperesjes te pissen op de graven van de slachtoffers van die slachtpartij en roepen om het hardst: 'Fascist!'
Dankjewel voor dit indrukwekkend briefje. Je zou verwachten dat de slachting aangericht in de Bataclan, waar onschuldige concertgangers doelwit van nietsontziende extremisten bleken, de ogen geopend zou hebben voor het risico van fanatiek islamisme, maar helaas.
Dat Trump nu een terrorist met alle egards ontvangt kan, gezien in het licht van alle gepleegde gruweldaden, bijzonder frustrerend overkomen. Toch lijkt deze ontmoeting van belang, niet alleen voor de veiligheid van Israël maar ook voor stabiliteit in de hele regio.
En als pragmatisch handelen leidt tot een einde aan een strijd, dan valt die keuze volgens mij te verdedigen.
Fantastisch beschreven Bart. De (machteloze) woede die jij destijds voelde - en volgens mij opnieuw bij het schrijven van dit stuk - spatte bijna van mijn scherm af. En het is gekmakend als je ziet hoe de wereld er nu, tien jaar later, uitziet.
Ik heb jou nooit aan liefde voor auto's gekoppeld, Bart. Voor mij een (zielloos) middel om van A naar B te komen. Ondanks de 70.000 km die ik ooit, als vertegenwoordiger, jaarlijks op de teller toverde.
Maar jouw, bijna Proustiaanse, koppeling van auto naar herinnering van de Bataclan aanslag, naar de islamisering van het Westen anno nu, is een prachtige literaire reis door jouw gedachtenwereld.
Ooit wilde ik een ingenieursopleiding autotechniek doen. Maar daar ben ik te dom voor. Er is echter niets dat mij zo kan ontspannen als autorijden. Hoe langer hoe liever.
Ik kan mij dit nog heel goed herinneren. Het was doodstil in de trein van Leiden naar Amsterdam. Thuisgekomen zag ik tot diep in de nacht de lichten branden in de huizen aan de overkant.
Tien jaar later staan de Palliepijperesjes te pissen op de graven van de slachtoffers van die slachtpartij en roepen om het hardst: 'Fascist!'
En het kan allemaal nog gekker
https://www.telegraaf.nl/buitenland/terrorist-salah-abdeslam-laat-tien-jaar-na-jihadistische-aanslagen-in-parijs-van-zich-horen-wil-in-gesprek-met-slachtoffers-en-familie/104215839.html?utm_medium=referral&utm_campaign=share
Dankjewel voor dit indrukwekkend briefje. Je zou verwachten dat de slachting aangericht in de Bataclan, waar onschuldige concertgangers doelwit van nietsontziende extremisten bleken, de ogen geopend zou hebben voor het risico van fanatiek islamisme, maar helaas.
Dat Trump nu een terrorist met alle egards ontvangt kan, gezien in het licht van alle gepleegde gruweldaden, bijzonder frustrerend overkomen. Toch lijkt deze ontmoeting van belang, niet alleen voor de veiligheid van Israël maar ook voor stabiliteit in de hele regio.
En als pragmatisch handelen leidt tot een einde aan een strijd, dan valt die keuze volgens mij te verdedigen.
Fantastisch beschreven Bart. De (machteloze) woede die jij destijds voelde - en volgens mij opnieuw bij het schrijven van dit stuk - spatte bijna van mijn scherm af. En het is gekmakend als je ziet hoe de wereld er nu, tien jaar later, uitziet.