Ik heb jou nooit aan liefde voor auto's gekoppeld, Bart. Voor mij een (zielloos) middel om van A naar B te komen. Ondanks de 70.000 km die ik ooit, als vertegenwoordiger, jaarlijks op de teller toverde.
Maar jouw, bijna Proustiaanse, koppeling van auto naar herinnering van de Bataclan aanslag, naar de islamisering van het Westen anno nu, is een prachtige literaire reis door jouw gedachtenwereld.
Ooit wilde ik een ingenieursopleiding autotechniek doen. Maar daar ben ik te dom voor. Er is echter niets dat mij zo kan ontspannen als autorijden. Hoe langer hoe liever.
Ik kan mij dit nog heel goed herinneren. Het was doodstil in de trein van Leiden naar Amsterdam. Thuisgekomen zag ik tot diep in de nacht de lichten branden in de huizen aan de overkant.
Tien jaar later staan de Palliepijperesjes te pissen op de graven van de slachtoffers van die slachtpartij en roepen om het hardst: 'Fascist!'
Er zijn genoeg ma-di-wo vrouwtjes hoogopgeleid in de psychologie en in dienst bij een VVD-er BV-tje die dit traject van self assessment willen begeleiden Er is vast wel een potje te vinden waaruit dit gefinancierd kan worden. Drukken we gewoon wat geld bij. Diversity is our strength, dus mag het wat kosten.
Dankjewel voor dit indrukwekkend briefje. Je zou verwachten dat de slachting aangericht in de Bataclan, waar onschuldige concertgangers doelwit van nietsontziende extremisten bleken, de ogen geopend zou hebben voor het risico van fanatiek islamisme, maar helaas.
Dat Trump nu een terrorist met alle egards ontvangt kan, gezien in het licht van alle gepleegde gruweldaden, bijzonder frustrerend overkomen. Toch lijkt deze ontmoeting van belang, niet alleen voor de veiligheid van Israël maar ook voor stabiliteit in de hele regio.
En als pragmatisch handelen leidt tot een einde aan een strijd, dan valt die keuze volgens mij te verdedigen.
Fantastisch beschreven Bart. De (machteloze) woede die jij destijds voelde - en volgens mij opnieuw bij het schrijven van dit stuk - spatte bijna van mijn scherm af. En het is gekmakend als je ziet hoe de wereld er nu, tien jaar later, uitziet.
Ken maar weinig mensen, geen eigenlijk, die zo goed een emotie op papier kunnen krijgen. Dank weer voor deze mini-read over een petrolhead met een hart.
Ik mis de tijd (de jaren 90) van de Loveparade: het leven leek zorgenloos en wereldvrede leek dichtbij.
Zelfs iets later in de tijd (begin 2000) dat gabberfeesten half overgenomen werden door Lonsdale-jugend met een voorliefde voor Duitse WO-II-cosplay en je een parallelle samenleving kreeg in oa de Schilderswijk met Mohameddianen, dacht ik oprecht: het komt wel goed. We gaan een mooie tijd hebben op deze aardbol.
Ik denk met weemoed terug aan die tijd.
*zucht*
Ik snap je, denk ik, inzake je BMW.
Ik kan om die reden geen afscheid nemen van mijn Citta, al staat die voornamelijk in de kelder door een overijverige gemeenteraad die vooral wereldvreemd is.
Theo Van Gogh, Charlie Hebdo, Charlie Kirk. De laatste geen slachtoffer van moslim extremisten maar toch. En altijd weer hetzelfde inderdaad "he had it coming". Zum kotsen.
Bataclan is alweer tien jaar geleden. Maakten we een prachtig en actueel liveblog op TPO. De liefde voor BMW delen we. Wij hebben een rode 316 van elf jaar oud. Gaat nooit meer weg. Als dat ding start en we vliegen over de Duitse wegen en is geluk heel gewoon.
Mooi stukje lezen weer. En die tijd die ik zo voor mijn geest kan halen. Ook de plaatsen in Antwerpen en de tocht door Slowakije. Wat jaren terug liepen we langs de Bataclan. Bloemen en bewaking . Dat schetst deze tijd.
Ik heb jou nooit aan liefde voor auto's gekoppeld, Bart. Voor mij een (zielloos) middel om van A naar B te komen. Ondanks de 70.000 km die ik ooit, als vertegenwoordiger, jaarlijks op de teller toverde.
Maar jouw, bijna Proustiaanse, koppeling van auto naar herinnering van de Bataclan aanslag, naar de islamisering van het Westen anno nu, is een prachtige literaire reis door jouw gedachtenwereld.
Ooit wilde ik een ingenieursopleiding autotechniek doen. Maar daar ben ik te dom voor. Er is echter niets dat mij zo kan ontspannen als autorijden. Hoe langer hoe liever.
Maar dan wel in een BMW met een beetje koppel vermoed ik. Een zielloos stuk blik op 4 wielen “macht kein Freude am Fahren”😉
Ik kan mij dit nog heel goed herinneren. Het was doodstil in de trein van Leiden naar Amsterdam. Thuisgekomen zag ik tot diep in de nacht de lichten branden in de huizen aan de overkant.
Tien jaar later staan de Palliepijperesjes te pissen op de graven van de slachtoffers van die slachtpartij en roepen om het hardst: 'Fascist!'
En het kan allemaal nog gekker
https://www.telegraaf.nl/buitenland/terrorist-salah-abdeslam-laat-tien-jaar-na-jihadistische-aanslagen-in-parijs-van-zich-horen-wil-in-gesprek-met-slachtoffers-en-familie/104215839.html?utm_medium=referral&utm_campaign=share
Er zijn genoeg ma-di-wo vrouwtjes hoogopgeleid in de psychologie en in dienst bij een VVD-er BV-tje die dit traject van self assessment willen begeleiden Er is vast wel een potje te vinden waaruit dit gefinancierd kan worden. Drukken we gewoon wat geld bij. Diversity is our strength, dus mag het wat kosten.
Dankjewel voor dit indrukwekkend briefje. Je zou verwachten dat de slachting aangericht in de Bataclan, waar onschuldige concertgangers doelwit van nietsontziende extremisten bleken, de ogen geopend zou hebben voor het risico van fanatiek islamisme, maar helaas.
Dat Trump nu een terrorist met alle egards ontvangt kan, gezien in het licht van alle gepleegde gruweldaden, bijzonder frustrerend overkomen. Toch lijkt deze ontmoeting van belang, niet alleen voor de veiligheid van Israël maar ook voor stabiliteit in de hele regio.
En als pragmatisch handelen leidt tot een einde aan een strijd, dan valt die keuze volgens mij te verdedigen.
Fantastisch beschreven Bart. De (machteloze) woede die jij destijds voelde - en volgens mij opnieuw bij het schrijven van dit stuk - spatte bijna van mijn scherm af. En het is gekmakend als je ziet hoe de wereld er nu, tien jaar later, uitziet.
Geweldige ,,memoire'', om het sjiek te zeggen. Die BMW haalt ongetwijfeld ongeschonden een
volgende aanslag (elders).
Ken maar weinig mensen, geen eigenlijk, die zo goed een emotie op papier kunnen krijgen. Dank weer voor deze mini-read over een petrolhead met een hart.
Ik mis de tijd (de jaren 90) van de Loveparade: het leven leek zorgenloos en wereldvrede leek dichtbij.
Zelfs iets later in de tijd (begin 2000) dat gabberfeesten half overgenomen werden door Lonsdale-jugend met een voorliefde voor Duitse WO-II-cosplay en je een parallelle samenleving kreeg in oa de Schilderswijk met Mohameddianen, dacht ik oprecht: het komt wel goed. We gaan een mooie tijd hebben op deze aardbol.
Ik denk met weemoed terug aan die tijd.
*zucht*
Ik snap je, denk ik, inzake je BMW.
Ik kan om die reden geen afscheid nemen van mijn Citta, al staat die voornamelijk in de kelder door een overijverige gemeenteraad die vooral wereldvreemd is.
Prachtig verhaal. Herkenbaar op alle terreinen. Zelfde angst, verbijstering en woede over wat er gebeurd is. De korte rokjes, de maar zeggers.
De BMW blijft als ijkpunt hoe het wel kan.
Meesterlijk geschreven weer. Hulde en dank.
Heel mooi beschreven.
Theo Van Gogh, Charlie Hebdo, Charlie Kirk. De laatste geen slachtoffer van moslim extremisten maar toch. En altijd weer hetzelfde inderdaad "he had it coming". Zum kotsen.
Wederom een pareltje Bart
Mooi Bart. Ik wil dit liken maar er valt niets te liken. Behalve auto's en honden dan...
Bataclan is alweer tien jaar geleden. Maakten we een prachtig en actueel liveblog op TPO. De liefde voor BMW delen we. Wij hebben een rode 316 van elf jaar oud. Gaat nooit meer weg. Als dat ding start en we vliegen over de Duitse wegen en is geluk heel gewoon.
Alles klopt, geen speld tussen te krijgen.
Mooi stukje lezen weer. En die tijd die ik zo voor mijn geest kan halen. Ook de plaatsen in Antwerpen en de tocht door Slowakije. Wat jaren terug liepen we langs de Bataclan. Bloemen en bewaking . Dat schetst deze tijd.