Mooie stukken, evenwichtige verslaggeving. Wat een eigenaardig idee dat het klimaat in Nederland anders was geweest als de media op deze manier over Israel hadden gereporteerd.
Het gekke is dat ik zelf enorm bevooroordeeld ben (pro-Israël, anti-islam), maar dat het toch echt niet zo heel ingewikkeld is om ergens heen te gaan en op te schrijven wat je ziet en hoort, inclusief het optekenen van het besef dat je niet alles weet, niet alles ziet, en niet alle informatie in een gelijkwaardige balans tot je kunt nemen. En waarbij je voor de volledigheid ook nog eens geen geheim maakt van je eigen bias.
Dat zeg ik niet om mezelf te prijzen, dat vraag ik me af uit verbazing over zo veel anderen in mijn verloederde vakgebied.
Chapeau, Bart. Heel sterk. Persoonlijk neem ik die moeite al lang niet meer. Er zijn teveel antisemitische huigenzuigertjes dus ga ik er met de botte bijl in.
Weer genoten van je verhaal. Bijzonder ook hoe er ook goede voorbeelden van samenwerken zijn, waar Palestijnen ook echt beter kunnen worden. Maar dat die door sjaaldragertjes op duizenden km's afstand de nek omgedraaid worden. Geen weet hebbend van de bijzondere samenleving daar. Ipv dat kapot te maken, moet men dat juist stimuleren. Want.... geld is vaak de oorzaak van problemen, gezamenlijk geld verdienen leidt ook vaak tot bijzondere samenwerkingen en kan de sleutel tot normalisering zijn.
Het viel mij op, toen ik daar in 2019 met CIDI was (https://www.dorst-fotografie.nl/cidi-reisisrael), dat de Palestijnen die wij spraken vaak alleen maar achterom kijken. Met de 'sleutels' van hun huizen uit 1948 nog aan de muur. De enkeling die wel iets van zijn leven wilde maken werd door zijn omgeving met de nek aangekeken.
Terwijl de Israëli's juist enorm met de toekomst bezig zijn. Innoverend, toekomstgericht.
Misschien wel de kern van het cultuurverschil (als je het religieuze even achterwege laat). In het verhaal over m'n bezoek aan Nova en de Gaza Envelope begon de tourgids er ook over:
"Terwijl we uitkijken over Gaza komt het woord ‘ma’abarot’ terug, oftewel transitiekampen. Sderot is een ma’abara (het enkelvoud van ma’abarot), afgeleid van het Hebreeuwse woord ma’avar, dat ‘transitie’ betekent. In de jaren vijftig werden deze kampen opgericht om Joden uit de hele wereld te huisvesten. Van daaruit trokken mensen verder om zich elders definitief te vestigen, maar sommige kampen groeiden uit tot steden. Zoals Sderot.
We worden naar een paar bankjes gedirigeerd, waar Amit voor de groep komt staan om te doceren over de verschillen met Gaza: “In het Hebreeuws heet een vluchtelingenkamp een transitiekamp. Voor Joden is het geen definitieve situatie, het is een overgang naar iets nieuws. Dit is anders dan bij de Palestijnen. De huizen in Jabalia zijn niet geplamuurd, om een schijn van tijdelijkheid in stand te houden. Zowel de Arabische landen als UNRWA vertellen de Palestijnen dat ze ooit terug kunnen keren naar waarvandaan ze zijn gevlucht. Wat niet zo is.”
Sderot is een transitiekamp, Jabalia is een vluchtelingenkamp. Sderot groeit en bloeit. Jabalia staat stil. Het is een veelzeggende metafoor om het verschil tussen Israël en de Arabische wereld te duiden."
Wij zijn destijds ook in Rawabi geweest, een door Qatar gefinancierde stad in Samaria. Ik weet niet hoe het daar nu is, maar de meeste huizen stonden leeg, want als je daar als Palestijn gaat wonen wordt je als verrader beschouwd.
Mooi stuk, Bart. Dank voor de “broodnodige nuance” (sorry voor het cliché; het is vroeg in AMS). Zie uit naar deel 3.
Mooie stukken, evenwichtige verslaggeving. Wat een eigenaardig idee dat het klimaat in Nederland anders was geweest als de media op deze manier over Israel hadden gereporteerd.
Het gekke is dat ik zelf enorm bevooroordeeld ben (pro-Israël, anti-islam), maar dat het toch echt niet zo heel ingewikkeld is om ergens heen te gaan en op te schrijven wat je ziet en hoort, inclusief het optekenen van het besef dat je niet alles weet, niet alles ziet, en niet alle informatie in een gelijkwaardige balans tot je kunt nemen. En waarbij je voor de volledigheid ook nog eens geen geheim maakt van je eigen bias.
Dat zeg ik niet om mezelf te prijzen, dat vraag ik me af uit verbazing over zo veel anderen in mijn verloederde vakgebied.
Chapeau, Bart. Heel sterk. Persoonlijk neem ik die moeite al lang niet meer. Er zijn teveel antisemitische huigenzuigertjes dus ga ik er met de botte bijl in.
Het leven aldaar heeft overeenkomsten met de zee...soms kalm en dan wat deining...een heuse storm...het vereist een zekere zeemansschap .
Met deze verhalen worden we een beetje bijgespijkerd met wat er gaande is in een zeer complex gebied. Dank.
Weer genoten van je verhaal. Bijzonder ook hoe er ook goede voorbeelden van samenwerken zijn, waar Palestijnen ook echt beter kunnen worden. Maar dat die door sjaaldragertjes op duizenden km's afstand de nek omgedraaid worden. Geen weet hebbend van de bijzondere samenleving daar. Ipv dat kapot te maken, moet men dat juist stimuleren. Want.... geld is vaak de oorzaak van problemen, gezamenlijk geld verdienen leidt ook vaak tot bijzondere samenwerkingen en kan de sleutel tot normalisering zijn.
Het zijn geweldig mooie stukken, Bart.
Wat een mooie verhalen, Bart! Als je nog eens die kant opgaat geef dan een seintje, dan ga ik met je mee als fotograaf.
Het viel mij op, toen ik daar in 2019 met CIDI was (https://www.dorst-fotografie.nl/cidi-reisisrael), dat de Palestijnen die wij spraken vaak alleen maar achterom kijken. Met de 'sleutels' van hun huizen uit 1948 nog aan de muur. De enkeling die wel iets van zijn leven wilde maken werd door zijn omgeving met de nek aangekeken.
Terwijl de Israëli's juist enorm met de toekomst bezig zijn. Innoverend, toekomstgericht.
Misschien wel de kern van het cultuurverschil (als je het religieuze even achterwege laat). In het verhaal over m'n bezoek aan Nova en de Gaza Envelope begon de tourgids er ook over:
"Terwijl we uitkijken over Gaza komt het woord ‘ma’abarot’ terug, oftewel transitiekampen. Sderot is een ma’abara (het enkelvoud van ma’abarot), afgeleid van het Hebreeuwse woord ma’avar, dat ‘transitie’ betekent. In de jaren vijftig werden deze kampen opgericht om Joden uit de hele wereld te huisvesten. Van daaruit trokken mensen verder om zich elders definitief te vestigen, maar sommige kampen groeiden uit tot steden. Zoals Sderot.
We worden naar een paar bankjes gedirigeerd, waar Amit voor de groep komt staan om te doceren over de verschillen met Gaza: “In het Hebreeuws heet een vluchtelingenkamp een transitiekamp. Voor Joden is het geen definitieve situatie, het is een overgang naar iets nieuws. Dit is anders dan bij de Palestijnen. De huizen in Jabalia zijn niet geplamuurd, om een schijn van tijdelijkheid in stand te houden. Zowel de Arabische landen als UNRWA vertellen de Palestijnen dat ze ooit terug kunnen keren naar waarvandaan ze zijn gevlucht. Wat niet zo is.”
Sderot is een transitiekamp, Jabalia is een vluchtelingenkamp. Sderot groeit en bloeit. Jabalia staat stil. Het is een veelzeggende metafoor om het verschil tussen Israël en de Arabische wereld te duiden."
https://www.nijmansnieuwsbriefje.nl/p/het-verhaal-van-nova-overlevende-amit
Exact!
Wij zijn destijds ook in Rawabi geweest, een door Qatar gefinancierde stad in Samaria. Ik weet niet hoe het daar nu is, maar de meeste huizen stonden leeg, want als je daar als Palestijn gaat wonen wordt je als verrader beschouwd.