De vrijwillige castratie van Nederland
'Resist it while you can'
Het is twintig jaar geleden dat Nederland gecastreerd werd door de islam. Het laatste paar ballen werd afgesneden door Mohamed Bouyeri, terstond slikten de meeste andere critici van islam en het multireligieuze experiment hun eigen testikels in. Met desastreuze gevolgen.
We hielden na de moord op Theo van Gogh heus nog wel een lul over: Geert Wilders. Een dappere lul, dat wel. De onverzettelijke lul die een verweesde samenleving nodig heeft. Eentje die zich hard opstelt, maar helaas ook impotent is zonder ballen omdat het gedachtengoed dat hij tracht te verdedigen zo weinig nazaten afwerpt.
Het kroost is bang geworden, Westerse waarden dalen niet meer volledig in en de viriliteit van de vrijheid verdampt. Wat rest is een altoos dunner wordende nevel van slierten retoriek en sentimentele symboliek die de erosie van de samenleving moeten verhullen achter de schijn van een sterke vrijheidstraditie. ‘Vrijheid geef je door’ en dat soort lege prietpraat over aangelengde illusies. Wie z’n vrijheid echt aanwendt, wordt er om veroordeeld, zoals Wilders letterlijk overkwam. En ook voordat Van Gogh werd gekeeld, werd Pim Fortuyn door een jury van bekrompen geesten als ketter gebrandmerkt en door één gewillige beul voorgoed gestopt.
Voor sommigen is het oud zeer maar voor anderen genezen deze wonden niet, omdat ze nooit goed zijn behandeld.
Na de moord op Van Gogh is Nederland nimmer opgeveerd om met een priemende vinger te wijzen naar moskeeën, met twijfelachtig buitenlands geld gefinancierde islamitische stichtingen en autochtone nuttige idioten van de profeet, en een dampende j’accuse op hun stoepje te dumpen, gewikkeld in brandende kranten die vol passie en overtuiging tot de verdediging van Nederlandse vrijheden en Westerse waarden kwamen, kolom na kolom en columnist voor columnist.
Potten, pannen en protocollen
Dat gebeurde niet - liever wilde men ‘de boel bij elkaar houden’. Opkomen voor al die burgers uit de islamitische gemeenschap die niemand een haar gekrenkt hadden maar wel een stigma riskeerden. Samen een haag van hogere beschaving vormen rond hun recht om gekwetst te zijn door de harde woorden van Van Gogh. En natuurlijk de schijn van tolerantie hooghouden om de ongeneeslijke drang tot wegkijken achter weg te wensen.
De potten en pannen die alarm en verontwaardiging sloegen op de Dam in november 2004 werden veel te snel weer overstemd door de azaan uit de minaretten die hoog boven het groeiende aantal islamitische kazernes torenen. Thans is het aloude theedrinken door de politieke puddingruggen tot een vorm van hogere diplomatie verklaard en in veel gevallen opgeschaald tot per protocol gestandaardiseerde deelname aan iftars in moskeeën waar vertegenwoordigers van de publieke wetshandhaving lachend knielen voor imams, en hen in stilte smeken om de schijn van vrede nog even vast te houden.
Onder de lankmoedigheid van de zijige kaste is een heel land gecastreerd met de als hard verwijt verpakte vraag of iets dat je mág zeggen, ook gezegd zou móeten worden. Wie het toch zei of zegt, ging en gaat op de brandstapel - om dat vuur helpen op te stoken leenden en lenen de kranten zich wél, en met verve. Met grote toewijding schrijven ze sussende woorden over de multiculturele samenleving en de islamisering en met iedere poging om vrijheid te veinzen in verzoeningen met de religie van de vrede, spuiten ze spiritus op het vuur waarboven de vrijheid verder verkoolt.
Dramatische woorden, zeker, gedreven door zoutzure onderbuikgevoelens die zowel naar buiten borrelen als naar binnen branden.
Want terwijl de kranten en de Haagse kliek blijven beweren dat “islamofobie” en “xenofobie” verder toenamen en zich in gevaarlijke gedaanten laten zien, is de realiteit dat het Overton-venster steeds verder gesloten is voor voor bredere opvattingen en uitingen die niet meebuigen met wat door een kleine maar bepalende kliek tot maatschappelijk tolerabel is verklaard, en het publieke discours thans op de drempel staat om volgens de wetten van de sharia te worden gehandhaafd.
Vrijheid heeft een kort geheugen
Uitingen buiten de sociale gedoogbubbel worden razendsnel buitenissig verklaard en je moet je eigen herinneringen over decennia terug uitstrekken om te zien hoe wat ooit een acceptabele opvatting was, thans ook zonder bloedvergieten tot sociale zelfmoord kan leiden. Mensen die jonger zijn dan ik, hebben die historische perceptie niet eens meer en ook ikzelf was pas begin twintig toen Van Gogh werd afgeslacht, laat staan dat ik al zijn columns, capriolen en kritieken die daartoe hebben geleid helder voor de geest heb. Wat ik wel weet, is dat hij voor zijn woorden nooit in bloed had moeten betalen en dat Nederland extreme nalatigheid heeft getoond om die boodschap duidelijk te maken.
Met Van Gogh stierf zijn geluid heel snel weg en jongere generaties lijken te worden grootgebracht met wat níet mag (in plaats van met wat óók kan), in het altijd aanwezige besef dat alles wat je ooit zegt of gezegd hebt, in de toekomst sneller uit digitale archieven opgedoken kan worden dan je het in je eigen verleden ooit bedacht had. Je bent nooit meer veilig voor je eigen uitspraken, zeker niet als ze te kwader trouw worden opgerakeld. Context is een construct en daarmee een wapen. Het vrije woord wordt daarom vaak al gesmoord voordat het überhaupt is uitgesproken: beter nu zwijgen dan achteraf in de problemen komen. Dodelijk.
Velen merken het op, weinigen willen of kunnen er iets aan doen. Zelf ben ik nota bene naar verder weg verhuisd, omdat ik zowel zie en onderken hoe Nederland steeds verder afzinkt, als mezelf moedeloos heb gemaakt dat dit tij nog ten goede zal keren. Althans niet op korte termijn. Want: met wie en welk vrijheidsleger? Israël probeert in Gaza nota bene de moraal te breken van een dodelijke ideologie die in Nederland openlijk door de samenleving paradeert en onder gewillige politiebegeleiding wordt geëscorteerd.
Zo Israël met de eigen toewijding om Hamas volledig uit te schakelen laat zien dat het bereid is om in weerwil van hun internationale betrekkingen en vriendschappen heel ver te gaan voor de eigen vrijheid en veiligheid, zo toont het land ook onbewust hoe laf andere ‘vrije landen’ zich opstellen jegens de ondermijning van hun eigen, diep door de islam geïnfiltreerde samenlevingen. Nog voordat iemand de overgave heeft geëist, lijken veel landen al op hun rug te liggen - waaronder Nederland.
De moedeloosheid die dat besef met zich meebrengt, valt me ook op afstand zwaar en gaat veel dieper dan ergernis en frustratie over de beelden van de verstoorde opening van een Holocaustmuseum. Het is een verlammend gevoel, dat niet zelden de strijdbaarheid fnuikt die nodig is om een hoogdravende tekst vóór vrijheid van meningsuiting en tegen islamitische ondermijning op te braken. Want wat heeft het voor zin, wat verandert het in een land dat consequent de verkeerde prioriteiten aan de dag legt en die ook nog als een vrome deugd verkoopt?
Het is zowel een steen op de maag als een mist in het brein, niet eens door de beelden van een autokaravaan van gemaskerde mannen met Palestijnse vlaggen die onder politie-escorte een eindeloze reeks verkeersovertredingen mogen plegen en zodoende een islamitische zegetocht door de hoofdstad houden. Maar door de doodzieke mentaliteit die überhaupt mogelijk maakt dat de politie opdracht krijgt dit gemotoriseerde paard van Troje vanaf 020-Gaza over de Overtoom te begeleiden en ondanks de vele overtredingen nog geen bekeuring uit te schrijven - om nog maar te zwijgen van de afgrijselijke manier waarop het gezag zich encanailleert met de erosie van Westerse waarden, op een manier die beroepsmoslims zal sterken in hun overtuiging dat hun ideologie langzaam maar zeker de overhand zal krijgen.
Dit is dezelfde politie die slechts enkele dagen eerder met zes man op de stoep stond bij Hans Teeuwen die zowel de bestuurlijke macht als de moezelman had bekritiseerd. Mensen met minder bereik zouden het nu wel eens uit hun hoofd kunnen laten om die kennelijk gevaarlijke onderwerpen aan hoon en spot te onderwerpen, maar als je moslim bent die zich kleedt als Hamas-terrorist en een grote vlag vervaarlijk uit de auto laat zwaaien - dan komen Halsema’s politiehonden je kwispelend begeleiden. Wat een gotspe.
Deze escalatie begon volgens de archieven van mijn n=1 geheugen toen we te stil waren over de moord op Van Gogh. Deze escalatie werd endemisch toen islamcritici als een groter gevaar voor de maatschappelijke samenhang werden gezien dan de met buitenlands geld gefinancierde en zeer gerichte islamisering van de steden. Deze escalatie werd een abominatie toen media, scholen en bedrijven zich in hun eindeloze vertoon van goedertierenheid steeds gewilliger gingen gedragen jegens de gevoeligheden en plechtigheden van de islam, met hun ramadanjournalistiek, gebedsruimten in semi-publieke ruimtes, en folders vol gehoofddoekte vrouwen en halalproducten.
Deze escalatie krijgt trekken van een capitulatie nu de invloed van de islam zo groot is dat politiecommissarissen en politici zich genoodzaakt voelen om niet alleen de iftars bij te wonen of hoofddoeken bij handhavers te gaan toestaan, maar zich publiekelijk verweren voor het vergoelijken van wangedrag uit vrees voor de lieve vrede - zoals Halsema deed met haar “het mag schuren”-antwoord op de vraag waarom Amsterdam zo tolerant was voor antisemitisme.
Ze wéten dat de handhaving ontoereikend zal zijn wanneer antisemitische demonstraties, gemotoriseerde kamelenraces en overige oprispingen van de wetteloze woestijnmentaliteit ontsporen, maar in hun vereende krampachtigheid om de boel bij elkaar te houden, plaveien zij vooral de weg voor verdere escalatie. Nadat jodenhaat bij een Holocaustmuseum niet werd veroordeeld, was islamisering middels een lawaaierige vijfde colonne door de stad de volgende fase.
Wat komt hierna, en wie heeft nog de ballen om op de rijbaan te gaan staan en Thou Shalt Not Pass, Gij Pooiers van de Profeet! te donderen? Verzet je zolang je kan, zei Christopher Hitchens in 2009, maar Nederland lijkt niet te hebben waar zowel Israël als de islam wel over beschikken: eensgezinde vastberadenheid. Ik hoop dat we in mozesnaam van de joden leren voordat de moezelmannen ons hun enige les opleggen: onderwerping.
Geweldig, Bart.
Castratie is een treffend beeld, want het zijn vooral vrouwen die geen strijd willen aangaan en zijige mannen met hen. Het vreemde is dat ze niet zien dat vrouwen een lagere plaats innemen in de ideologie die ze beschermen. Onbegrijpelijk allemaal, maar ook huiveringwekkend omdat het onmogelijk lijkt door de irrationele houding van smaakmakende vrouwen heen te breken.