Cultuurchristen, cultuurkatholiek, cultuurwesterling, cultuurbarbaar of cultuursubsidie? Ieder claimt zijn eigen zuil. De een wil een strengere Jezus, de ander verkiest het Rijke Roomse Leven en die laatste probeert zich te warmen aan de sussende woorden van de eigen vanzelfsprekendheid. Maar zo vanzelfsprekend is de progressieve ideologie gelukkig niet meer (vraag maar aan Jesse Klaver).
Hoe harder bepaalde krachten het monopolie claimen op DE democratie, DE rechtsstaat en DE wetenschap, hoe sterker de geur van angstzweet er uit opstijgt. Progressief links probeert té krampachtig van rechts iets ‘extreemrechts’ te maken maar bestrijdt daarmee een spook dat ze onder hun eigen bed gelegd hebben: niemand is er bang voor behalve zijzelf.
Nee, dan Theodor: die wil niet in een zuil, die hoort niet bij een clubje en die vindt zelfs idealisme een negatief -isme. Maar ondertussen reikt hij toch de PC Rotprijs aan onszelf uit. Want een échte zuil begint met het belonen van zichzelf en zijn eigen poepjes, die naar bloemetjes rieken en rijkelijk beloond moeten worden.
N.B. Over vanzelfsprekende warmte gesproken: de CV-ketel van Theodor functioneert weer naar behoren en hij zit er dus warmpjes bij.
De Blauwe Zuil overeind houden kan via deze pagina. Verder heb ik - de laatste comment van Bob Lagaaij nog vers in het geheugen - wel even genoeg bedellinkjes in de pagina gesmokkeld (zo beter, Bob?)
