De aangifte van Wilders, alweer 1700 kansloze asielzoekers geleden

En Eva Vlaardingerbroek wordt een beetje eng

Geert versus Frenske, de mediateleurstelling over Wilders’ CPAC-speech, veel videootjes vol maatschappelijke spanningen en wie van Eva Vlaardingerbroek houdt, moet misschien deze Nieuwsbrief maar lekker overslaan.

Afgelopen week, toen ik mijn cursiefje voor Nieuwe Revu inleverde, was het grootste politieke nieuwtje de aangifte van Geert Wilders tegen Frans Timmermans vanwege uitspraken die de laatste tijdens het partijcongres van 21 april deed.

Timmermans zou, zo sprak hij ferm, ‘niets nalaten om te voorkomen dat Wilders in dit land aan de macht komt’. Een lelijke quote, die de voorlichters van PvdA/GroenLinks achteraf probeerden weg te poetsen als een ‘verspreking’ nadat er ophef over ontstond. Wilders vatte het echter op als een bedreiging en deed aangifte tegen Timmermans.

Hoewel het begrijpelijk is dat de reeds jarenlang bedreigde PVV’er het niet over z’n kant laat gaan, lijkt een aangifte niet alleen zinloos, het is politiek gezien een strategische misser. Timmermans heeft immers groot belang bij een hoog opgepookt vijandschap jegens Wilders, niet in de laatste plaats omdat het verbindende effecten kan hebben tussen twee gefuseerde linkse partijen die elkaar minder goed liggen dan men naar buiten toe wil doen voorkomen.

Timmermans is misschien zelfs wel dankbaar voor de aangifte, want het leidt lekker af. Zijn partijcongres werd immers ingeleid door een Telegraaf-interview met Hans Spekman waarin de voormalig PvdA-voorzitter de fusie verketterde. Ter plekke werd de linkse viering opgeluisterd door ordeverstoringen uit antizionistische hoek (om het maar eens mild te zeggen), waarbij gespreksleider Linda Voortman zelfs nog even fysiek werd bejegend door een iets te verhitte inspreker die hele domme dingen over Israël probeerde te delen met de zaal.

Wilders bluste dit sluimerende binnenbrandje bij PvdA/GroenLinks met zijn aangifte.

Anderen, zoals Sietske Bergsma in deze prima column voor koekwauzenblaadje De Andere Krant, nemen de woorden van Timmermans letterlijker en trekken een bestaande lijn van twijfelachtige uitspraken richting dit moment door. Zo noemde Timmermans Wilders onlangs nog een ‘gevaar voor de nationale veiligheid’ en ja, vanuit die hoek bekeken is de PvdA’er inderdaad de demagogische balk in zijn eigen linkeroog. In de verdere media-dynamiek werd het een kip/ei-verhaal over de vraag wie nou precies tegen wie aan het opruien was. U snapt: Geert is bij de meeste duiders de grootste dader, en Frenske het slachtoffer. Want zo heurt dat.

Slome en stomende spreekbeurten op CPAC

De formatie is inmiddels ondergronds gegaan (naderen we een ontkoping?) en de aangifte werd snel ingehaald door het volgende item op de politieke agenda: de spreekbeurt van Wilders op de aartsconservatieve conferentie in Boedapest, CPAC 2024. Dagenlang gonsden de media over wat voor vreselijks de PVV’er daar zou gaan uitspreken, en hoe dat de formatie onder druk zou kunnen zetten. Bijna verlekkerd keek de pers uit naar de kans om de microfoon bij Omtzigt of Yesilgöz onder de neus te drukken en te insinueren: ‘Hij zei vreselijke dingen, wat vindt u daarvan?’

Helaas voor hen was Wilders ze te slim af. Hoewel sommigen nog altijd de suggestie willen wekken dat het allemaal heel vreselijk was wat hij zei (en daarbij mallotige randzaken opzoeken, zoals het feit dat Wilders kennelijk een ‘homofobe uitgever’ heeft in Hongarije - aldus FollowTheMoney), was de toespraak van de leider van ‘s lands grootste partij bijna belegen te noemen. Zeker voor wat we van hem gewend zijn. Maar oordeel gerust zelf, natuurlijk, misschien vond u het wel vreselijk.

Opvallender was de bijdrage aan CPAC van Eva Vlaardingerbroek, de blonde influencer-engel van identitair rechts die op god is gaan leunen om een bepaalde strijdlust op te kunnen wekken bij haar gehoor. Nou zullen er vast lezers van dit nuchtere Nieuwsbriefje zijn die mevrouw Vlaardingerbroek heel hoog hebben zitten en me derhalve niet in dank gaan afnemen wat hierna volgt, maar: die vrouw begint me de kriebels te geven. Hier de slotwoorden van haar betoog, over ‘The Great Replacement’ als een oorlogsverklaring van de elite aan het volk, het oppakken van gods wapenen en de strijd die gewonnen zou moeten worden:

Het is niet dat ik de gevaren van de migratie niet zie of onderken. Er komen veel te snel veel te veel mensen naar Nederland en West-Europa, en die komen terecht in landen die nauwelijks inburgering of aanpassing van hen verlangen terwijl er te weinig opvangplekken en huizen zijn, niet voldoende werk en steeds minder bereidheid onder de bevolking om deze situatie lijdzaam te blijven ondergaan. Ook is de grote maar veel te weinig gestelde vraag gerechtvaardigd hoe Afrikanen en Arabieren die nog nooit een liberale democratie van dichtbij hebben gezien, zich zouden kunnen inleven in de vrijheden van de lokale gebruiken en gewoontes. Zeker wanneer ze hun eigen starre, islamitische ideologie meebrengen.

Het past niet en het werkt niet, het leidt tot tweespalt en tweedeling en niet zelden wordt het gevoel van onveiligheid dat met grote migratiebewegingen gepaard gaat, onderbouwd met talloze kleine en soms grotere incidenten. Waar je niet al te hardop je beklag over kunt doen, omdat je zomaar tot racist kunt worden bestempeld door de vrome goegemeente van de verenigde vreemdelingenliefhebbers & goedkope arbeid-werkgevers. In zo’n beklemmend klimaat durven moslims echter wel openlijk te bespreken met welke gewelddadige methode ze de (in dit geval Britse) samenleving omver kunnen werpen, teneinde een kalifaat te stichten. Opvattingen zoals hieronder worden chronisch niet serieus genomen in het Westen, terwijl radicale moslims toch vaak genoeg hebben laten zien dat ze zeer bereid zijn hun visie naar actie te vertalen.

Een andere gevaarlijke uitwas van ongebreidelde migratie schuilt echter ook in de sluimerend groeiende kans op tegenreacties op het fnuikende vreemdelingenbeleid. Je kunt nou eenmaal niet jarenlang alle migratiekritiek proberen te smoren en dan verbaasd zijn wanneer het ondergronds verder woekert - totdat het uitbarst, zoals dat contouren kreeg in en na de CPAC-preek van Eva Vlaardingerbroek.

De volle 12 minuten van haar toespraak vindt u hier. Op moment van schrijven nadert de video de 50 miljoen (!) views en in het kielzog daarvan gieren zowel het complotdenken over kwaadaardige elites als het openlijke identitaire racisme over het internet. Het gaat van domweg bazelen over (ongewenste) huidskleuren via ‘vragen’ over verschillen in genen en IQ naar een religieuze stand-off tussen het christendom en de islam. Ook deze groep kruisridders op rechts duldt uiteraard geen tegenspraak en trekt stevig van leer tegen critici van hun gedachtengoed. De Witte Hoop van het Westen etaleert zich opvallend vaak als een wat fattig jongmens in ouwelijke kleding, met een FvD-betrekking en tijdlijnen vol bitcoin, aanbidding van Andrew Tate en metaforische banieren die de blanke top der duinen verbeelden.

Twee willekeurige identitaire oudjes

Over CPAC, Vlaardingerbroek en de hierin niet bepaald behulpzame linkse mediadynamiek heb ik deze week een lange lap tekst ingeleverd bij Nieuwe Revu, die eerdaags ook op deze plek gepubliceerd wordt, maar bij mezelf bemerk ik op zulke momenten (en ik hoop dat ik voldoende liberale lezers om dit gevoel te herkennen) een absolute onwil om me aan dergelijke tegenkrachten te committeren. En niet alleen omdat sommigen zich kleden als vroegbejaarde koopmannen in kinderbijbels. Hier ga je geen enkele oorlog mee winnen, maar de retoriek voorspelt wel hoe lelijk de strijd eerst nog zal worden.

De retoriek resumerend…

De woorden van Timmerfrans op zijn partijcongres vervullen me van afschuw, evenals de naar antisemitisme riekende bijdragen van enkele congresgangers. De geveinsde solidariteit die het linkse blok probeert uit te stralen, is lachwekkend.

Toch is aangifte doen ook een zwaktebod, hoezeer Wilders ook altijd gedupeerd wordt door het nadeel van de twijfel. In zijn CPAC-speech gaf hij met weinig moeite blijk dat hij ook boven de (media-) partijen kan staan en zijn grootste overwinning op politieke tegenstanders wint hij niet in een rechtszaal tegenover Timmermans, maar in een coalitieakkoord waar politieke voornemens voor strenger asiel- en migratiebeleid helder in verwoord staan.

Want in tegenstelling tot Eva Vlaardingerbroek is Wilders geaard (of based, zoals de jeugd placht te zeggen), in bestuurlijke probleembenoeming zonder retorische zweverij. Hij kan meer betekenen tegenover de ongebreidelde, uiterst naïeve en in sommige opzichten ronduit gevaarlijke open grenzen-politiek van Eric van der Burg, dan de oplaaiende verbale agressie in oraties van etno-nationalistisch conservatief-rechts. Degenen die Wilders nog trachten te ‘bestrijden’, zouden hun oog moeten houden op de zondvloed die ná hem over ons heen zou kunnen spoelen.

Maar ja - de meeste media zijn op z’n minst medeplichtig aan het in stand houden van de monstruositeit van het migratiebeleid. Sommigen verzuchten wel eens dat Nederland sinds de moord op Pim Fortuyn vast zit in dezelfde groef van populisme versus anti-populisme. Dat is niet waar. In dit decennium beginnen we pas te zien welke zaadjes er vroeg in deze eeuw geplant zijn - en hoe ze tot wasdom komen. Het wordt geen fraai gewas, maar we zullen het moeten oogsten.

Als goddeloze liberaal, opgegroeid in de jaren ‘90 die ten onrechte wel eens betiteld werden als ‘het einde van de geschiedenis’ (maar misschien wel de meest liberale jaren waren die we ooit gekend hebben), zie ik met lede ogen aan hoe het liberalisme onder links steeds verder is vervallen tot een ongefundeerde (woke) waanzin waarin woorden geen betekenis meer hebben, universele waarheden wankelen, de geschiedenis alleen uit zwarte bladzijden lijkt te bestaan en de biologie verdrongen wordt door een vorm van geestesziek, verminkend gendercreationisme.

Tegelijkertijd worden aan de andere kant nieuwe maliënkolders gesmeed op altaren van stokoude ideeën, die in een nieuw influencersausje worden gegoten door engelachtige blondjes die de linkse ontheiliging met nieuwe religieuze (schijn)heiligheid denken te kunnen bestrijden, en momentum aan het vergaren zijn.

Het maatschappelijke midden is als de knoopjes op de overhemden die over de enorme pens van Frans Timmermans zijn gespannen: gillend van pijn proberen ze de boel krampachtig bij elkaar te houden. In de niet-zo-verte smalen de imams want terwijl wij op de klok kijken, heeft islam de tijd.

Onderstaand het cursiefje over de aangifte van Wilders, alweer zo’n 1700 druppels op een gloeiende plaat geleden.

Niets nalaten

Als een glanzend gepolijste bowlingbal gleed Frans Timmermans door de gangen van de Tweede Kamer. De aangifte tegen hem door Geert Wilders had hem uit de goot gehaald, terug op de baan gewipt en op een klein drafje stoof hij nu op de verzamelde perskegels af, klaar voor een strike.

‘Ik denk dat jullie allemaal weten dat het flauwekul is’, verklaarde hij zelfverzekerd. Ik denk dat hij gelijk heeft. Hier stond een man die een domme, laakbare uitspraak (‘Mensen, onze taak is helder. Wij zullen niets nalaten om te voorkomen dat Wilders in dit land aan de macht komt’) tot een politiek winstpuntje om kon buigen en hij nam de gelegenheid dankbaar te baat.

De aangifte van Wilders tegen de uitspraak die hij op het PvdA/GroenLinks-congres deed, is onverstandig en zinloos. Dat is op de rechterflank geen populaire opvatting. Je weet toch dat Wilders al twintig jaar beveiligd wordt? Dat hij wekelijks aangifte doet van talloze doodsbedreigingen? Dat Pim Fortuyn werd uitgeschakeld na een hevige hetze tegen zijn persoon, aangejaagd en opgestuwd door linkse politici?

Allemaal waar. Maar juridisch gaat dit echt nergens heen. De aangifte zal niet ontvankelijk worden verklaard omdat de woorden in een democratische context (en met wat goede wil bij het OM) als partijpolitieke retoriek zullen worden geïnterpreteerd. Andersom had Wilders destijds nooit voor zijn minder minder-misser vervolgd moeten worden dus de ‘nu is het hun beurt’-retoriek is lelijk en een beetje hypocriet.

Vergeet ook niet dat vervolging al vergeefs geprobeerd is met uitspraken van Diederik Samsom dat Marokkanen een ‘etnisch monopolie op overlast’ hebben. Sommige mensen mogen nou eenmaal meer zeggen dan anderen en ja, dat is zeer dubieus maar nee, daar verandert deze casus niets aan.

Erger nog, deze aangifte is een cadeau voor Frenske. Onder zijn gedwongen huwelijk van regenten-links met radicaal-links sluimert een vechtscheiding over de koers en de idealen, waar het vooral niet over mag gaan. Zelfs door voormalig PvdA-partijleider Hans Spekman is het in De Telegraaf ‘Noord-Koreaans communisme’ genoemd.

Het communistencongres werd opgeluisterd door enkele antisemitische oprispingen, waarvan eentje bijna op een handgemeen uitdraaide. Diverse prominenten spinden het als varianten op ‘verbinden in solidariteit’ die ‘hoort bij een ledenpartij’, maar de krampachtigheid die daarin doorklinkt speelt Timmermans parten: het is laveren op een dunne lijn tussen bestuurspolitiek en ideologisch activisme. Logisch dat hij de boel bij elkaar houdt met een vijandbeeld jegens Wilders.

Dat beloonde zijn opponent gretig: in de media is het linkse schisma acuut verstoten door het aangiftecircus. Een makkelijker verhaal, met een betere boeman. Intern versterkt Wilders’ rechtsgang het gemeenschappelijke vijandsbeeld, wat helpt om onderlinge verschillen op links te verhullen. Wilders laat zelf niets na om te voorkomen dat hij aan de macht zal komen.

Deze column verscheen in Nieuwe Revu 18 - 2024