Cass Review. Een verlossend medicijn voor transitie-critici

Dr. Hilary Cass helpt gekte genezen

Nieuw Brits onderzoek werpt niet zozeer nieuw licht op de zorgen over transgenderzorg, het geeft critici houvast in de gure storm van sociale stigma’s.

Je kunt tot in de eeuwigheid debatteren over de vraag of een man zich als vrouw kan ‘identificeren’, of een vrouw als man. Je kunt de medische wetenschap oprekken tot je een ons weegt om een mannenlichaam op dat van een vrouw te laten lijken, of een vrouwenlichaam te vermaken om op dat van een man te gelijken.

Je kunt symposia, schotschriften en schoolboekjes vullen over de verschillen tussen ‘gender’ en ‘geslacht’, de hele biologie in twijfel trekken en de regels van sport en spel aanpassen totdat geboren vrouwen louter nog in het rechterrijtje van hun eigen competities eindigen omdat voormalige mannen het linkerrijtje vullen.

Maar moeten we niet beginnen bij de vraag waar het gigantisch gestegen aantal mensen met ‘genderdysforie’ vandaan komt en of we die allemaal wel zo nodig met stoom en kokend water moeten kunnen helpen?

Het (trans)genderdebat heeft in een paar decennia en met name de afgelopen jaren zo’n bizarre wending gekregen dat je soms niet meer weet naar welke werkelijkheid je zit te kijken. In het publieke debat worden met onnodig veel agressie ‘transrechten’ opgeëist door een klein contingent zeer luidruchtig op de voorgrond geworstelde claimleggers. In hun kielzog is een veel minder zichtbare medische karavaan gemobiliseerd, klaar om te voorzien in een leven lang ‘zorg’.

De stijgende vraag naar transgenderzorg wordt aan de buitenkant verdedigd door felle, soms zeer agressieve aanjagers, maar ook door (progressieve) politici en maatschappelijke organisaties. Die vangen vragenstellers af of smoren kritiek en onderwijl wordt in het medische traject moeiteloos over sommige vraagtekens heengestapt. Zie bijvoorbeeld onderstaand fragment uit een Vice-reportage.

Het kan aan mij liggen, maar ik krijg de indruk dat die vader meer vrees heeft voor de toorn van de sociale omgeving dan voor de medische gevolgen voor de kleine Max, een meisje dat geen meisje zegt te willen zijn. Vervolgens zien we hoe het jonge kind een onderhuidse hormonenpil geplaatst gaat krijgen van een arts die openlijk erkent dat eventuele gevolgen voor botgroei en hersenontwikkeling niet altijd even duidelijk zijn. Pardon? En die ouders maar mak meeknikken. Het voelt aan alle kanten onverstandig.

Een transitie begint met hormonen en puberteitsblokkers en krijgt een vervolg in medische ingrepen om geslachtskenmerken aan te passen. Dat is omfloerste taal voor het verwijderen van borsten, het boetseren van een vagina of het construeren van een penis - waarvoor huid van armen en benen wordt gebruikt. Onvruchtbaarheid en seksuele disfunctie zijn gerede risico’s van dergelijke processen en ingrepen.

Hoe adviseer je een tienjarige over zijn toekomst?

Een transitie begint uiteraard nog één stapje eerder: met intakegesprekken en advies.

Bron: UMC Amsterdam, afdeling Genderdysforie

Die adviezen lijken echter niet altijd even zorgvuldig tot stand te komen. Er worden bij prepuberale kinderen en jonge pubers soms diagnoses gesteld die leiden tot medische behandelingen met onomkeerbare gevolgen en afschuwwekkende bijwerkingen, waaronder levenslange behandelnoodzaak voor infecties en orgaanfalen. Is dat wat we willen, als samenleving, om een mentale kwestie met een behandeling te lijf te gaan - letterlijk? Want soms lijkt het of mensen pretenderen dat er nu een fysieke medische ingreep beschikbaar is om psychologische aandoeningen mee te behandelen.

Sinds het begin van de eeuw is de vraag naar transgenderzorg niet gestegen maar geëxplodeerd. Alleen al in Engeland van zo’n vijftig aanvragen per jaar tot wel vijfduizend. Sinds het begin van de eeuw is ook iets anders razendsnel gegroeid: het internet. En sinds het begin van het tweede decennium is langzaam maar onmiskenbaar vastgesteld dat sociale media een bijzonder negatief effect (kunnen) hebben op met name meisjes en jonge vrouwen. Zie het werk van Jonathan Haidt over de toch best schokkende effecten van sociale media.

Hij beschrijft de sociale effecten van internet op kinderen en jonge jongeren, en in zekere zin de besmettelijkheid daarvan. Hoe komen kinderen op het idee dat ze misschien in het verkeerde lichaam zitten? Dat ze bestaan, dat is één ding. Maar waarom zijn het er ineens zo véél? Dat is echt niet omdat de samenleving hen nu eindelijk accepteert, of dat ze tot voor kort rechteloos waren. Het verschijnsel lijkt bovendien primair Westers, waar het op de radar van jongeren komt door Instagram, Snapchat of Tik-Tok. En dat in een tijd waarin algoritmes het dopamine-systeem hebben gehackt en onderzoek aantoont dat mensen zowel mentaal lusteloos als emotioneel vatbaar kunnen worden door internet en van sociale media.

Kijk alleen al hoeveel volwassenen in de meest absurde theorieën gaan geloven, simpelweg omdat ‘het internet’ hen ermee in aanraking heeft gebracht. Je kan er zelfs mee in de Tweede Kamer komen. Waarom zouden kinderen dan niet geraakt kunnen worden door populaire verschijnselen, modieus gemaakt onder hun leeftijdsgenoten via de algoritmes van hun favoriete apps?

Vragen versus verwijten. ‘Vuilak! Leugenaar!’

In de genderdebatten wordt weinig gesproken over mentale weerstand, mentale ontregeling en sociale druk onder onredelijke verwachtingspatronen van het digitale tijdperk. Vaker gaat het over hoe de langer wordende wachtlijsten in de transgenderzorg het werkelijke probleem zouden zijn. Klinieken groeiden, maar in de afgelopen jaren zwol de kritiek gelukkig ook aan en inmiddels zijn we - eindelijk - zo ver dat diverse Europese landen en Amerikaanse staten hun transgenderzorg inperken, afschalen of zelfs verbieden, en in sommige landen worden klinieken gesloten op (de schending van) medisch-ethische gronden. Er wordt eindelijk serieus naar gekeken.

Zo ook in Engeland, bekend van het berucht geworden Tavistock Centre, die jarenlang tegen beter weten in z’n gang kon gaan en pas in 2022 werd gesloten, maar waar kinderen onder de 16 zonder hun medeweten hormonen kregen toegediend - een kwestie waarin het Britse Hooggerechtshof bepaalde dat het ‘zeer onwaarschijnlijk is dat kinderen onder de 13 jaar oud competent genoeg zijn om toestemming te geven voor het toedienen van puberteitsblokkers’ en dat het ‘twijfelachtig is dat kinderen van 14 of 15 de risico’s en langetermijngevolgen van zo’n behandeling kunnen overzien’.

De Britse rechters verwoordden daarmee de vragen van velen: is het ethisch om jonge kinderen via medische en medicinale ingrepen op een onomkeerbaar levens-veranderend pad te zetten. Op welke gronden worden die paden uitgezet? En: is een puber met twijfels aan het zelfbeeld niet slechts dat: een puber die twijfelt aan het zelfbeeld? In hoeverre spelen de sociale en digitale omgeving een rol - groepsdruk, mode, een manier om je tegen je ‘normie’ ouders af te zetten?

Als je daarover zorgen uit, kun je zomaar te horen krijgen dat je zelf een slecht mens bent. Een transfoob. Hier, willekeurig voorbeeldje naar aanleiding van onderstaande Revu-column. ‘Vuilak’, ‘lafbek’, ‘leugenaar’, ‘belasteren’ en het leven van mensen ‘zuur maken’. Allemaal in één tweet, afkomstig van een ‘trotse D66’er’ die als ‘kwartiermaker’ zijn brood verdient in - jawel - de transgenderzorg. Het kan bij deze he/him kennelijk niet bestaan dat je zorgen koestert over kinderen in de transitie-industrie.

Mij raken dit soort tirades allemaal niet zo, dat hij zo kwaad wordt impliceert eerder dat zijn eigen positie niet zo stevig is en dat is niet raar wellicht, na het verschijnen van de voor zijn metier behoorlijk vernietigende Cass Review in het Verenigd Koninkrijk. Want dat is het haakje van deze week in het transdebat.

Kinderen als voetbal

Hilary Cass is een hoog aangeschreven, onomstreden Britse kinderarts (met een eigen Wiki) die in 2020 een opdracht van de NHS aanvaardde om een rapport te schrijven over de transgenderzorg voor kinderen en jonge mensen. Dat verscheen onlangs en onder haar milde toon schuilt een wereld aan misstanden, waarbij Cass de conclusie trekt dat kinderen onderworpen zijn en worden aan medische trajecten waar onvoldoende grondig onderzoek naar gedaan is, waarvoor te weinig data beschikbaar is en waarin goede nazorg ontbreekt.

Cass constateert ook dat ‘kinderen als voetbal zijn gebruikt’ in een publiek debat dat ontspoorde in vechtende volwassenen die met sociale stigma’s smijten. Het leidde in Engeland niet onmiddellijk tot een groots debat want het blijft een ‘gevaarlijk’ onderwerp dat behalve onder sociale agressie ook onder veel politieke correctheid gebukt gaat. Maar in het Lagerhuis is al uitgesproken dat het welzijn van kinderen toch maar weer eens vooropgesteld moet worden: MP Victoria Atkins sprak uit dat ze van zins is ‘to root out the ideology’ waar de experimentele transitiebehandelingen op rusten. Hieronder een fragmentje, de volledig elf minuten staan op X.

Het verschijnen van de Cass Review triggerde mijn cursiefje voor Nieuwe Revu deze week, want hoewel ik helegaar geen kinderen heb en iedere volwassene z’n verkeerde lichaam van harte gun, gaat het gerotzooi met kinderlichamen me aan het hart en ken ik mensen die het naar de keel grijpt, evenals ouders die zich geen raad weten met sommige overtuigingen die hun kinderen hebben opgelopen. De opluchting over de conclusies van het onderzoek biedt hopelijk wat meer ingangen voor publieke kritiek op het (medische, ethische) beleid inzake transgenderzorg.

Een kleine disclaimer: het rapport gaat inderdaad niet over het versnijden van kinderen (puntje voor Verkoulen), maar over het toedienen van hormonen en puberteitsblokkers bij kinderen en jonge pubers. Maar: die behandelingen zijn een voortraject richting versnijden, het Tavistock-vonnis toont aan dat in ieder geval die kliniek daarop voorsorteerde.

Voor mij is de vraag wat er nog voor nodig is om niet alleen de - in mijn ogen - op onheuse wijze gestegen vraag naar transgenderzorg in te dammen of tenminste van betere checks & balances te voorzien (of second opinions, om in termen te blijven), maar ook hoe de uitwassen van het fenomeen uit het absurde en terug naar de realiteit getrokken kunnen worden. Een realiteit waarin mannen bij de mannen sporten, en vrouwen bij de vrouwen. Waarin dameskleedkamers alleen toegankelijk zijn voor dames, niet voor mannen die zich dame voelen. En waarin mannelijke verkrachters geen enkele kans meer maken om hun straf in een vrouwenvleugel uit te zitten.

Een realiteit dus waarin elites, wetenschappers en Verkoulens niet meer doen alsof het volk debiel is wanneer dat laat blijken dat bepaalde vraagstukken voor hen niet met een hand pillen, een paar incisies en een leuk nieuw rokje kunnen worden beantwoord. Om de keurige Matt Goodwin te citeren:

‘What follows is nothing short of a national scandal and, given that radical gender ideology is now being rolled out in many institutions in the West, one that also has serious implications in many other countries around the world.

It’s also a scandal that takes us to very the epicentre of another key fault line in Western democracies today —the divide between the elites and the masses. For much of the last decade, ordinary people who question or challenge the expert class have routinely been dismissed, mocked, and criticised for doing so.

But as the Cass Review makes crystal clear —even if it does not say it out loud—when it comes to the issue of gender identity this scepticism of the elite class was and remains entirely justified. Many of the people who work in the National Health Service and important health clinics, in short, betrayed an entire generation of kids.’

Je kan een boel mensen een tijdje voor de gek houden, maar het is nu onderhand wel mooi geweest. Dit verschijnsel kost kinderen.

Het gehele Cass Review is te vinden op cass.independent-review.uk

Komen er medische tribunalen?

Video: Trans runner sparks outrage as she zips past female athletes and leaves them in the dust at high school competition - NY Post

Nou verrassing. Het allereerste grootschalige onderzoek naar de medische praktijk achter geslachtsverandering exposeert dat genderbehandelingen, hormoonkuren en puberteitsblokkers op wetenschappelijk drijfzand rusten en meer kwaad dan goed doen.

Te weinig data, onderzoek en nazorg plus een giftige sfeer rond het onderwerp hebben van kinderen een voetbal in een ziek volwassen spel gemaakt. Wie het klinische geschreven maar schokkende feitenrelaas wil lezen, moet googelen op ‘Dr Hilary Cass report’ voor de bevindingen van het vierjarige onderzoek dat de Britse kinderarts Cass op verzoek van de National Health Service uitvoerde.

De misdadigheid spat ervan af en dat allemaal vanwege geëscaleerde sociale besmettingen van modieus gemaakte puberpijntjes en mentale aandoeningen. Bijna iedereen zag het, maar het liet zich niet afstoppen.

In recente jaren, ongeveer parallel aan de opkomst van groen, rood en paars haar in het (digitale) straatbeeld, zijn we getuige geweest van een enorme toename in het aantal mensen dat zich non-binair of trans noemt. Meestal jonge pubers, vaak volwassen mannen met een seksueel afwijkende moraal (wat omfloerste taal is voor pedofiele neigingen en verkrachtersdriften).

Het begon nog lachwekkend, met het verzinnen van eigen voornaamwoorden (en het verketteren van eenieder die bij iedere ‘die/hen’ de wenkbrauwen optrok), het escaleerde naar mannen met lang haar en borstimplantaten die aan de startlijn van vrouwensporten verschenen (maar nooit andersom) en het werd botweg benauwend toen diverse landen mannelijke verkrachters in de vrouwenvleugel gingen opsluiten na het uitspreken van de magische toegangscode: ‘Ik ben een meisje’.

Daar hield de waanzin niet op. Progressieve politici grepen niet in maar maakten een speerpunt van genderdysforie om hun ideologische strijd voor ‘inclusiviteit’ en ‘rechten van gemarginaliseerde groepen’ te benadrukken, en natuurlijk om conservatieve opponenten van haat, uitsluiting en transfobie te kunnen betichten.

Hollywoodsterren kwamen uit de kast met een ander geslacht dan ‘bij hun geboorte toegewezen’ (de transhype barst van dit soort modieuze zinnetjes, die de a-morele en faux-biologische absurditeit aantonen), of paraderen plots langs paparazzi met hun kinderen, ‘die zich als non-binair identificeren’.

Het fenomeen ‘geboren in een verkeerd lichaam’ bestaat, dat geloof ik heus. Maar het komt niet zo vaak voor als we de afgelopen jaren geacht werden te geloven. Of zelfs gedwongen - wie tegengas geeft, riskeert sociale stigma’s en uitsluiting.

Freaks, heksen en zelfs kinderversnijdende kwakzalvers zijn heiliger gemaakt dan de redelijkheid, de kritische frons is een verdachte uiting die verkeerde gedachten suggereert en het vraagteken is al helemaal een symbool van haat.

Je kan praten over de aanpak van mentale vertroebeling bij de jeugd zoveel je wilt. Maar als je antwoord het versnijden van kinderlichamen is, kom je geen stap dichter bij een antwoord. Gelukkig ligt er nu een doorwrocht rapport. Laat het leiden tot het einde van de transwaanzin - en tot medische tribunalen.

Deze column verscheen in Nieuwe Revu 16 - 2024