Al sinds de jaren negentig maar zeker sinds de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh maak ik me zorgen over de multiculturele samenleving in het algemeen en de islam in het bijzonder. Misschien ben ik zelfs nog bezorgder over de traag-suïcidale vastberadenheid waarmee de bestuurlijke kaste en hun voornamelijk linksprogressieve lakeien iedere discussie daarover muilkorven. Want de overdruk moet er ooit toch uit, zo laten de beelden uit Engeland zien.
Dat muilkorven gebeurt middels vanzelfsprekend gemaakte sociale verbanningen van de vertolkers van zorgen over het verlies van de verworvenheden van een vrije samenleving. En het is uiteraard niet bij het smoren van kritiek gebleven.
Pim Fortuyn werd immers letterlijk vermoord door een linkse activist, opgestookt door linkse politici en pers, en zijn nalatenschap werd zorgvuldig besmeurd als ware het xenofobe overtuigingen, louter aangehangen door extreemrechtse engerds.
Theo van Gogh werd eveneens vermoord, door een moslim, opgestookt door de valse eerzucht die zijn dorre religie hem oplegt, en zijn nalatenschap werd eveneens besmeurd als ware het een misbruik van het vrije woord, enkel geprezen door zijn ‘naargeestige kinderen’.
Eén van die naargeestige kinderen ben ik, werd ik, na deze bloederige ‘correcties’ op legitieme politieke overtuigingen en de vrijheid van meningsuiting tegenover een gesloten debat en een gevaarlijke ideologie. Het vrije woord is essentieel om niet alleen zaken openbaar bespreekbaar te maken of gezamenlijk tot betere inzichten te komen, maar ook om een overdruk te verlichten die zich onvermijdelijk opbouwt wanneer open debat over onderwerpen ontoegankelijk wordt gemaakt.
Een probleem wordt nooit opgelost door het te verzwijgen en geen enkel conflict is ooit voorkomen door te veinzen dat gevaarlijke tegenstellingen niet bestaan. Toch is dat wat je, niet aflatend en streng gemodereerd, continu ziet gebeuren in het westerse discours.
Waar ik ooit dacht te willen werken als journalist bij NRC Handelsblad of Amerikacorrespondent bij de NOS, stuwden de twee verbijsterende moorden, gepleegd in de nimmer nedergedaalde stofwolken van twee ineenzijgende torens in New York, me dientengevolge onvermijdelijk in een andere richting, en het internet op. (Thank fuck voor het internet!)
Eens gezien, altijd gezien
Want het was niet alleen glashelder hoe een progressieve elite de ene moord had gelegitimeerd en de afloop onderling wegpoetste, onmiskenbaar is ook hoe de invloed van de islam bij die andere moord vakkundig tot de acties van een eenzame wolf zijn gebagatelliseerd, en sindsdien altijd opnieuw: een aanslagpleger kan nog zo vaak ‘Allah Akbar’ roepen en een jihadist kan zijn gedroomde martelaarschap zo luid bepleiten als hij wil, in de ogen van de bekrompen zedenmeesters van de openbare orde zal het altijd een ‘verwarde man’ zijn, waarmee de islam niets van doen heeft.
Wanneer je, zoals zovelen met mij, dat retorisch mechanisme eenmaal hebt gezien en doorziet, is er geen weg meer terug. Je kunt iets niet óntzien, zeker niet wanneer het continu wordt toegepast en wordt gehandhaafd, onder meer door de politiek correcte lafheid van de meeste mainstream media.
Voor moedwillige verdoezelaars van feitelijke motieven is eveneens geen weg meer terug. In de twee decennia sinds de dubbele moord op de open samenleving zijn onnoemelijk veel woorden gebruikt om de suggestie van een vrij debat over deze tragische gebeurtenissen te wekken. Keer op keer op keer wordt gegnuifd en geschmierd dat je toch gewoon alles kunt zeggen en dat we het zéker sinds Fortuyn en Van Gogh altijd over de islam hebben gehad?
De werkelijkheid is dat eenieder die zich kritisch toont op macht en instituties, maar vooral op de islam en de multiculturele samenleving, in een extreemrechts frame van nationalisme en xenofobie wordt gevangen, gebrandmerkt en als verschoppeling wordt teruggeworpen.
Dat gesloten denken houdt het land al zeker twee decennia lang gegijzeld, gevangen in een onmacht om zowel de emotionele onderstroom als de rationele, feitelijke negatieve ontwikkelingen in de maatschappij een boventoon te laten voeren, of toch tenminste op gelijke waarde te laten wegen.
Vraag maar aan Sywert van Lienden, toen hij tijdens Wir Schaffen Das bij De Wereld Draait Door het migratievraagstuk kritisch te berde bracht en door zijn eigen mediaparkkliek werd verstoten. Recenter aan Mona Keijzer, die na islamkritiek op televisie vervolging riskeerde en daarnaast een lawine aan verketterende columns veroorzaakte, waarin de arme kwetsbare vreedzame islam deftig en toegewijd van alle vuige aantijgingen moest worden vrijgepleit.
Of aan Geert Wilders natuurlijk, wiens hoekige retoriek me nooit per se productief heeft geleken maar die al twintig jaar onder dagelijkse doodsbedreigingen wordt beveiligd omdat hij de islam benoemt voor wat het is: een achterlijk, agressief en bloeddorstig geloof. Toch worden Wilders’ woorden zwaarder gewogen dan de religieus-ideologische daden die overal in het Westen steden, gemeenschappen en samenlevingen ondermijnen en waarvoor hij zijn persoonlijke vrijheid heeft geofferd. Het is een schandvlek op een vrije samenleving en de enige reden dat die niet groeit, is omdat haast niemand er in waagt te wrijven.
Geitenneukers, c’est ça
Pas sinds de laatste verkiezingen lijkt er eindelijk wat schroom van een democratische PVV-stem te zijn afgeworpen, louter omdat iedere vierde kiezer het vakje van Wilders’ partij rood kleurde. Safety in numbers - om samen te moeten toezien hoe de grootste partij met een ingewikkelde constructie toch enigszins aan de zijlijn wordt gehouden. Wilders had premier moeten zijn, maar het gesloten systeem van deugende dogma’s is vooralsnog sterker dan de invloed van een kwart van de kiezers, dus moet hij toekijken hoe een geparachuteerde ambtenaar zich ook op een fiets laat fotograferen en in ambtelijk jargon dezelfde stijve tweetjes plaatst als zijn voorganger. Meet the new boss, same as the old boss, waar we de cultuuroorlog echt niet mee gaan winnen.
De enige die er in al die jaren wellicht doorheen is geglipt, is de ongenaakbare Hans Teeuwen. Zijn confrontatie met de Meiden van Halal over de vrijheid van meningsuiting, ook alweer een jaar of zestien geleden, werd een van de meest memorabele televisiemomenten ooit. Tegelijkertijd een treurig besef dat er zo weinig andere voorbeelden bestaan. We teren nog altijd op één twintig jaar oud stuk van Paul Scheffer, een paar uitingen van Theo over geitenneukers, en dat ene korrelige huiskamerclipje van een ontketende Fortuyn die zegt dat hij het zat is. C’est ça.
Rule Britannia
Nee, dan Engeland. Dat is zo mogelijk nog politiek correcter dan Nederland maar kent tenminste wel internationaal vermaarde, onverschrokken vertolkers van het vrijdenken, zoals Christopher Hitchens (vzmh) en huidig fakkeldrager Douglas Murray, of opkomende honest brokers als Konstantin Kisin en Matt Goodwin. Zij verwoorden en blijven herhalen wat in Nederland toch nagenoeg uitgestorven lijkt: consequente, gewetensvolle en eerlijke analyses van een samenleving in het slop, geduid vanuit de principiële overtuigingen voor een open democratie met liberale vrijheden en joods-christelijke waarden.
Zelfs met onvermoeibare stokebrand Tommy Robinson zijn de Britten beter gezegend dan wij, die het moeten doen met tamme koranverbrander Edwin Wagensveld.
In Engeland is nu de pleuris uitgebroken. De mesmoord op drie jonge meisje in Southport was de druppel, maar de geest was al langer uit de fles. 7 oktober, u voelt het zelf vast ook, heeft de wereld een klein beetje gekanteld en krachten losgemaakt die zich niet zomaar laten beteugelen. In Engeland is het migratieprobleem nog vele malen nijpender dan in Nederland, met een ongekende en onbeteugelde instroom. Tegen alle verwachtingen en beloftes in heeft Brexit de situatie verergerd en de Conservative Party deed jarenlang niets.
De nieuwe Labour-regering van Sir Keir Starmer zal nog minder doen en dat lijken de Britten te beseffen. Bovendien heeft Labour een lachwekkend kleine meerderheid en is Starmer al zo stom geweest om bezorgde burgers als ‘Far Right’ te betitelen, maar zonder de bronnen van zorg en woede te adresseren. De Britten ruiken bloed bij een zwakke en door velen ongewenste leider, de lange lijst mesmoorden, steekpartijen, geweld door migranten en allochtonen, bedreigingen en intimidatie van politici, met zelfs een door de media nagenoeg verzwegen jihadistische moord op een politicus, natuurlijk de groteske maar grotendeels gedoofpotte misbruikschandalen van jaren geleden en de eindeloze Hamasparades door grote steden van afgelopen jaar telden allemaal op tot het laatste zetje: een drievoudige kindermoord door een in Wales geboren Rwandese jongen.
Net als dat de mannelijke Algerijnse vrouwenbokser op de Olympische Spelen geen echte transgender is, hoefde de moordenaar in Southport niet eens moslim of migrant te zijn om toch een lont die al jarenlang in het kruitvat van frustrerende debatten zit te ontsteken. Ongeacht het morele oordeel: het was onvermijdelijk geworden.
Rellen, vechtpartijen met de politie, een politiebureau in de fik en een moskee bijna, enkele plunderingen. Moslims, die ook in groepen naar buiten komen en terugvechten met messen en machetes (!). Misschien wel de meest opvallende beelden zijn die van de Engelse en Ierse vlaggen die zij aan zij wapperen in Belfast. Veel taferelen zijn niet fraai, maar wel volkomen voorspelbaar voor iedereen die zichzelf niet geestelijk liet gijzelen door wat je mag vinden. (Behalve die twee vlaggen dan, dat is echt next level.)
De breuklijn loopt uiteraard niet louter langs islamtische lijnen, het is een optelsom van onmiskenbare ongelijkheden en zowel de situatie als de sentimenten kennen sterke overeenkomsten met Nederland en andere westerse landen met een grote maar retorisch gemuilkorfde migratieproblematiek.
Mensenrechten en selectieve privileges
De mensenrechten die ons allemaal moeten beschermen tegen de willekeur van de overheid, zijn in bepaalde gevallen omgesmolten tot wapens waarmee specifieke minderheidsgroepen worden beschermd tegen een vermeend vijandige, opportunistisch tot extreemrechts bestempelde meerderheid. Daarmee zijn de rechten van allen vervallen tot het privilege van enkelen.
Voorbeelden, zegt u? Zeker, die zijn er ook in Nederland genoeg.
Zo zien we allemaal met welke fluwelen handschoenen antisemitische leuzen schreeuwende, politiemensen aanvallende hordes vernielzuchtige extreemlinkse en islamitische agitatoren worden behandeld door de media, politici, universitaire besturen en zelfs de rechtsstaat: nog deze week werd iemand pardoes vrijgelaten die bekend had agenten te hebben mishandeld, met fietsen te hebben gegooid en nota bene zelf niet blij was dat hij niet hoefde voor te komen.
Zet dat eens af tegen Mona Keijzer die ook niet werd vervolgd, maar wel zonder uitspraak van een rechter kreeg toegevoegd door het Openbaar Ministerie dat haar uitingen over intrinsiek antisemitisme in de islam - een controleerbaar feit - wél strafbaar waren, en trek die parallel eens door naar het ‘two tier policing’, de dubbele maat waar veel Britten hun buik nu meer dan vol van hebben. Die bestaat in Nederland ook.
Denk maar aan de Blokkeerfriezen, die zich langs een stille meerderheidsopvatting opstelden tegen de moedwillige vernieling van cultureel erfgoed en terstond werden behandeld als racisten en misdadigers, terwijl we tegelijkertijd geacht worden schande te spreken van (en racisme te bespeuren bij) iedereen die de openbare ordeverstoorders van Kick Out Zwarte Piet een strobreed in de weg legde.
Neem de coronademonstranten, die zich in de meeste gevallen vreedzaam verzetten tegen lockdowns en maatregelen maar door politiemensen werden mishandeld, en werden neergezet als extremisten. Dezelfde politie die herhaaldelijk gemaskerde Hamasaanhangers begeleiding geeft terwijl ze, talloze verkeersregels schendend, in een autoparade door Amsterdam trekken.
Denk aan de vele kleinere kwesties, zoals Toeterturken in de Schilderswijk die met claxons en vuurwerk een EK-overwinning mogen vieren terwijl de politie uit vrees voor escalatie slechts toekijkt, tegenover Nederlanders die bekeurd werden toen ze na een Oranje-zege ook een keertje wilden tütürün. Two tier policing.
Geinige hebbedingetjes
Denk ook aan de dubbele morele maat, zo zichtbaar tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen: het blanke christenconservatisme kon vrijuit worden gepersifleerd, terwijl iedereen donders goed weet dat het luchtruim boven Parijs niet was gesloten om een Tweede Komst van Christus te voorkomen maar om de handlangers van Mohammed geen enkele kans op Olympisch martelaarsgoud te gunnen.
We zijn (ook) in Nederland met open ogen in een fuik gezwommen die je twintig, misschien wel dertig jaar geleden al benedenstrooms kon zien hangen. We zijn op het punt aanbeland dat haast iedereen het ongemakkelijke gevoel herkent van een samenleving in sluimerende spanning, waarin het gevoel van rechtsongelijkheid, van dubbele maten en van oneerlijke beoordeling in een mank publiek debat min of meer gelijke tred houdt met de vrees voor escalatie met heus niet de multiculturele samenleving als geheel maar wel met die éne religie die niet alleen intrinsiek wezensvreemd is aan het Westen, maar ook in eigen dominante contreien bewijst dat het geen enkele functionerende democratie met geinige hebbedingetjes als mensenrechten en vrijheid van meningsuiting kan optuigen of handhaven.
Het meest gezonde om te doen is om het ver van je verwijderd te houden. Maar dat station is reeds lang gepasseerd.
We zijn vervallen tot een samenleving waarin haast niemand nog de eerste durft te zijn die deed wat Van Gogh ooit deed tegenover de islam, of Fortuyn ooit zei over de gevaren van een multiculturele samenleving. Als je al niet met je nek onder een kromzwaard eindigt, zul je door de karwats van de deugbeulen gegeseld worden totdat je sociale status onherkenbaar is gestriemd. Politici, die de werkelijke verantwoordelijkheid dragen, zijn doorgaans de allerlaatsten om hun bek open te trekken. Ja, Wilders uitgezonderd, maar die wordt zelfs in een regeringsconstructie nog min of meer geïsoleerd door het cordon sanitaire.
Het besef dat je alleen komt te staan, belemmert mensen. Belemmerde mensen gaan opkroppen wat ze zien, ervaren en voelen. Zo bouwt de druk op, onvermijdelijk, en daarmee de spanning.
In Engeland heeft dat nu geleid tot de bereidheid van veel Britten om ‘Enough is Enough’ te zeggen en zowel de straat op te gaan als op sociale media kenbaar te maken dat ze de beschuldiging ‘Far Right’ te zijn, geuit door hun nieuwe premier ‘Two Tier Kier’ Starmer, definitief als een geuzentitel omarmen. Fuck je brandmerk, zeggen talloze huisvrouwen, militairen, agenten, grootouders en zelfs een priester daarmee. De sociale banvloek is (voor eventjes) verbroken.
En nee, dan moet je geen schoenwinkels en wedkantoren plunderen en breek in godsnaam geen shoarmarestaurants af (al was het maar omdat shoarma de enige islamitische vooruitgang in het Westen is waar we wél wat mee kunnen), maar ja: je mag wél de institutioneel falende, liegende, draaiende, duikende en deugende elites naar de proverbial gallows begeleiden om ze af te rekenen voor decennialange wanprestaties. En gooi hun media ook maar op de brandstapel.
Wanprestaties, waarmee westerse samenlevingen uit het lood zijn geslagen en waarin eerzame burgers langs raciale lijnen en met morele brandmerken worden uitgespeeld tegenover het frictiegevoelige multiculturalisme en de gloeiende kern daarin waar niemand zich aan wil branden: een religieuze ideologie die niets komt brengen, niks goeds in de zin heeft en als puntje bij paaltje komt niemand zijn vrije woord nog gunt.
Genoeg is genoeg. Of het nog bijtijds is, daarover heb ik een kwart eeuw aan opgebouwde somberheid die het zich afvraagt. Maar ik ben toch maar voor de Britten. Het alternatief is immers veel erger.
Ontzettend goed stuk, dank.
Beste Bart, Ga maar naast je schoenen lopen: je ,,Britse geest etc...'' heeft heden (woensdag 7 augustus)
de opinie van Leo Lucassen in NRC bereikt. Nu zul je zeggen: Leo Lucassen! Toch laat ik niet na de slotzinnen van zijn inzending (die bol staat van semi-historische vergelijkingen met Russische pogroms, Amerikaanse en anti-Ierse lynchpartijen etc.etc.) te citeren: ,,Of zoals voormalig Geen Stijl'er Bart Nijman schreef: ,,Britse geest uit de fles, wanneer volgen andere landen?''
Een voorstelling van zaken die ook bij regeringspartijen als de PVV en BBB welwillend zal worden ontvangen, en dit soort xenofobisch geweld eerder zal aanwakkeren dan beteugelen''.
Wie hitst hier (,,welwillend'') nu precies wie of wat op, vraag ik me af? Noch PVV, noch BBB betuigen bijval aan Engelse relschoppers of roepen - al of niet via ,,hondenfluitjes'' - hun aanhang op om rellend en rotzooiend de straat op te gaan, moskeeen te bestormen, de politie te attaqueren etc. Kortom: als dat klimaat er in Nederland absoluut niet is, moet je 't ook niet suggereren, zelfs niet in zo'n slotzinnetje in een deftige courant.
Toch?