Intermezzo. Wereldburger Meloni verdedigt westerse waarden

Een transcript van een trotse toespraak

Giorgia Meloni, eerste vrouwelijke premier van Italië, is een tikkeltje (te) rechts en een tikkeltje (te) conservatief voor onze Duidende Kaste. Ze won een prijs, ze sprak een dankwoord, de media zwegen. Onder de noemer ‘goed buitenlands nieuws uit het bevriende buitenland’, wijdt NN er dan maar wat woorden aan.

Op het X-account van Giorgia Meloni werd de toespraak gedeeld die ze uitsprak, in het Engels, tijdens de uitreiking van de Global Citizen Awards. De Italiaanse premier was een van de ontvangers van deze jaarlijkse prijs, uitgereikt door de Atlantic Council. Meloni ontving de prijs vanwege haar ‘cruciale rol in de NAVO, de EU en de Trans-Atlantische Alliantie’. Een stevige schouderklop van het establishment, zou je kunnen zeggen.

De prijs werd aan haar uitgereikt door Elon Musk. Hun houding naar elkaar werd prompt een meme over twee vermeende of heimelijke verliefden. Musk voelde zich zelfs geroepen het te ontkennen. En twee vijanden van de (Nederlandse) media-elite op één podium, dat zal een hoop rumoer gegeven hebben in de dode bomen?

Nee. Niets. Geen letter. LexisNexis, de databank voor alle kranten en bladen, gaf nul zoekresultaten. Wel een stuk van 2000 woorden in de Volkskrant over hoe de persvrijheid onder Meloni verder onder druk is komen te staan, na eerder deze maand het bericht dat een nichtje van Mussolini de partij van de premier verlaten heeft wegens ‘te rechts’. En onlangs zat Hein de Haas nog over haar en haar beleid te liegen bij Vandaag Inside.

Nu hoef je natuurlijk niet aan ieder prijsje inkt te verspillen, noch de loftrompet te steken over Meloni als geheel, maar haar acceptance speech was toch op z’n minst het kijken waard. Omdat ze rept over Westerse waarden, die door patriottisme verdedigd moeten worden tegen ondermijnende krachten. Meloni staat daarbij pal voor Europese samenwerking en pal voor steun aan Oekraïne en zingt het lof van de seculiere rechtstaat waarin mannen en vrouwen gelijk zijn.

Ze citeert Ronald Reagan, maar ook Michael Jackson. En ze zegt dat ze niet wil volgen, maar wil leiden. Al met al was het een conservatieve maar vooral liberale toespraak over het belang van gedeelde waarden, zonder de onder progressieven bijkans verplicht geworden verkettering van de Westerse morele, culturele en historische waarden:

‘Ik weet niet of nationalisme het juiste woord is, omdat het vaak doet denken aan doctrines van agressie of autoritarisme. Ik weet echter dat we ons niet moeten schamen om woorden en concepten als natie en patriottisme te gebruiken en te verdedigen, omdat ze meer betekenen dan een fysieke plaats; ze betekenen een gemoedstoestand waartoe men behoort in het delen van cultuur, tradities en waarden.’

Hoe dan ook deed de toespraak geen recht doen aan het beeld dat doorgaans van Meloni wordt geschetst, of liever: in de woorden van Meloni was het beeld dat vaak van haar geschetst wordt niet te herkennen. Misschien dat er daarom geen woord aan besteed is in de bredere media. Derhalve dus het transcript opgezocht en vertaald, hieronder uitgeschreven. Of kijk haar toespraak, in het Engels voorgedragen, in de video hieronder.

Transcript - Georgia Meloni dankt Atlantic Council

Vertaald uit het Engels, bronnen hier en daar

Goedenavond, iedereen, en bedankt dat u mij hebt uitgenodigd.

Mijn diepste dank gaat uit naar voorzitter John Rogers, president Frederick Kempe en de hele Atlantic Council voor deze eervolle erkenning, waar ik erg trots op ben. En ik dank Elon voor de prachtige woorden die hij voor mij had, en voor zijn waardevolle genie voor het tijdperk waarin we leven.

Ik heb veel nagedacht over hoe ik mijn toespraak van vanavond zou presenteren.

In eerste instantie dacht ik eraan om de trots te benadrukken die ik nog steeds voel om de eerste vrouwelijke premier te zijn in een land dat zo uitzonderlijk is als Italië.

Of over de inspanningen die de Italiaanse regering levert om haar land te hervormen en het, opnieuw, een hoofdrolspeler te maken op het geopolitieke schaakbord.

Ik had kunnen praten over de onafscheidelijke band die Italië en de Verenigde Staten verenigt, ongeacht de politieke overtuigingen van de respectievelijke regeringen; een band die hier wordt waargenomen door de vele vrienden van Italiaanse afkomst, vertegenwoordigers van een gemeenschap die generaties lang heeft bijgedragen aan het sterker maken van Amerika.

Of ik had het kunnen hebben over buitenlands beleid, in een tijd waarin chaos heerst en Italië stevig naast degenen staat die hun vrijheid en soevereiniteit verdedigen, niet alleen omdat het juist is om dat te doen, maar ook omdat het in het belang is van Italië en het Westen om een ​​toekomst te voorkomen waarin het recht van de sterkste prevaleert.

Als politicus heb je in principe twee opties: een leider of een volger zijn, een koers bepalen of niet, handelen voor het welzijn van je volk, of alleen handelen op basis van peilingen. Nou, mijn ambitie is om te leiden, en niet om te volgen.

Vanavond wil ik u in ieder geval een ander perspectief bieden.

Laat me beginnen met het noemen van een opiniestuk dat onlangs is gepubliceerd in de Europese editie van Politico. Deze analyse was gericht op ‘Meloni's westerse nationalisme’. De auteur Dr. Constantini, beweert dat mijn politieke overtuiging ‘ligt in wat je “westers nationalisme” zou kunnen noemen.’ Een gedachte die in de kern de overleving en renaissance van de westerse beschaving belichaamt, en die volgens Constantini ‘nieuw is op het Europese toneel’.

Ik weet niet of nationalisme het juiste woord is, omdat het vaak doet denken aan doctrines van agressie of autoritarisme. Ik weet echter dat we ons niet moeten schamen om woorden en concepten als natie en patriottisme te gebruiken en te verdedigen, omdat ze meer betekenen dan een fysieke plaats; ze betekenen een gemoedstoestand waartoe men behoort in het delen van cultuur, tradities en waarden. Als we onze vlag zien, en we voelen ons trots, betekent dit dat we trots zijn om deel uit te maken van een gemeenschap, en dat we bereid zijn ons steentje bij te dragen om het lot ervan te verbeteren.

Nou, voor mij is het Westen meer dan een fysieke plaats. Met het woord Westen definiëren we landen niet alleen op basis van een specifieke geografische locatie, maar als een beschaving die door de eeuwen heen is opgebouwd met het genie en de offers van velen.

Het Westen is een systeem van waarden waarin de persoon centraal staat, mannen en vrouwen gelijk en vrij zijn, en daarom zijn de systemen democratisch, is het leven heilig, is de staat seculier en gebaseerd op de rechtsstaat.

Ik vraag en vraag me af, aan mezelf en aan u: zijn dit waarden waar we ons voor moeten schamen? En drijven deze waarden ons weg van de anderen, of brengen ze ons juist dichter bij de anderen?

Als Westen hebben we volgens mij twee risico's om tegen te gaan. Het eerste is wat een van de grootste hedendaagse Europese filosofen, Roger Scruton, oikofobie noemde, afgeleid van de Griekse woorden oikos, wat thuis betekent, en fobie, wat angst betekent. Oikofobie is de afkeer van je thuis. Een toenemende minachting, die ons ertoe aanzet om de symbolen van onze beschaving met geweld te willen uitwissen, in de VS en in Europa.

Het tweede risico is de paradox dat het Westen enerzijds op zichzelf neerkijkt, maar anderzijds vaak beweert superieur te zijn aan de anderen.

Het resultaat? Het resultaat is dat het Westen gevaar loopt een minder geloofwaardige gesprekspartner te worden. Het zogenaamde Globale Zuiden eist meer invloed. Ontwikkelingslanden die inmiddels grotendeels gekend zijn, werken autonoom met elkaar samen. Autocratieën winnen terrein op democratieën en we lopen het risico steeds meer op een gesloten en in zichzelf gekeerd fort te lijken.

In Italië hebben we besloten om dit om te draaien, door bijvoorbeeld het Mattei Plan voor Afrika te lanceren, een model van samenwerking op basis van gelijkwaardigheid om een ​​nieuw, langdurig partnerschap met Afrikaanse landen op te bouwen.

Want ja, crises vermenigvuldigen zich in de wereld, maar elke crisis verbergt ook een kans, want het vereist dat we onszelf bevragen en daarnaar handelen.

Bovenal moeten we ons weer bewust worden van wie we zijn. Als westerse volkeren hebben we de plicht om deze belofte na te komen en het antwoord op de problemen van de toekomst te zoeken door te geloven in onze waarden: een synthese die voortkomt uit de ontmoeting van de Griekse filosofie, het Romeinse recht en het christelijk humanisme.

Kortom, zoals mijn Engelse professor, Michael Jackson, altijd zei: ‘I'm starting with the man in the mirror, I’m asking him to change his ways’ (we kennen het liedje). We moeten beginnen bij onszelf, om te weten wie we echt zijn en die te respecteren, zodat we anderen ook kunnen begrijpen en respecteren.

Er is een narratief waar autoritaire regimes zo veel om geven. Het gaat over het idee van de onvermijdelijke ondergang van het Westen, het idee dat democratieën hun belofte niet meer kunnen waarmaken. Een leger van buitenlandse en kwaadaardige trollen en bots is bezig met het manipuleren van de realiteit en het uitbuiten van onze tegenstellingen. Maar tegen de fans van autoritaire regimes wil ik heel duidelijk zeggen dat wij voor onze waarden zullen staan. Dat zullen we doen.

President Reagan zei ooit: ‘Bovenal moeten we beseffen dat geen enkel arsenaal of geen enkel wapen in het arsenaal van de wereld, zo formidabel is als de wil en de morele moed van vrije mannen en vrouwen. Het is een wapen dat onze tegenstanders in de wereld van vandaag niet hebben.’

Ik kan het er alleen maar mee eens zijn. Onze vrijheid en onze waarden, en de trots die we daarvoor voelen, zijn de wapens waar onze tegenstanders het meeste angst voor hebben. We kunnen dus de kracht van onze eigen identiteit niet opgeven, want dat zou het beste geschenk zijn dat we autoritaire regimes kunnen geven.

Uiteindelijk is patriottisme dus het beste antwoord op ondergangsdenken.

Het verdedigen van onze diepe wortels is de voorwaarde om rijp fruit te oogsten. Leren van onze fouten uit het verleden is de voorwaarde om in de toekomst beter te zijn.

Ik zal ook de woorden van Giuseppe Prezzolini gebruiken, misschien wel de grootste conservatieve intellectueel in het twintigste-eeuwse Italië: ‘Hij die weet hoe hij moet behouden, is niet bang voor de toekomst, omdat hij de lessen uit het verleden heeft geleerd.’

We weten hoe we de onmogelijke uitdagingen waarmee dit tijdperk ons ​​confronteert, alleen het hoofd kunnen bieden als we leren van de lessen uit het verleden. We verdedigen Oekraïne omdat we de chaos hebben gekend van een wereld waarin de wet van de sterkste heerst. We bestrijden mensenhandelaren omdat we ons herinneren dat we eeuwen geleden hebben gevochten om slavernij af te schaffen. We verdedigen de natuur en de mensheid, omdat we weten dat het zonder het verantwoordelijke werk van mensen niet mogelijk is om een ​​duurzamere toekomst op te bouwen.

Terwijl we kunstmatige intelligentie ontwikkelen, proberen we de risico's ervan te beheersen, omdat we hebben gevochten om vrij te zijn en we niet van plan zijn onze vrijheid in te ruilen voor meer comfort. We weten hoe we deze verschijnselen moeten beschouwen, omdat onze beschaving ons de gereedschappen daarvoor heeft gegeven.

De tijd waarin we leven, vereist dat we kiezen wat we willen zijn en welk pad we willen bewandelen. We kunnen het idee van de teloorgang van het Westen blijven voeden, we kunnen ons overgeven aan het idee dat onze beschaving niets meer te zeggen heeft, geen routes meer om uit te stippelen.

Of we kunnen onthouden wie we zijn, ook leren van onze fouten, ons eigen stukje van het verhaal toevoegen aan deze buitengewone wandeling en bepalen wat er om ons heen gebeurt, om onze kinderen een betere wereld na te laten. Dat is precies mijn keuze.

En ik mag graag denken dat de reden waarom u mij voor deze waardevolle prijs heeft genomineerd, is omdat u deze keuze deelt.

Dank u wel.

p.s. niet doneren aan dit kunstproject want dat gaat tegen het doel in

Dit is een Substukkie. Beheer uw notificaties hierrr