Tijd voor een Blauwe Lijn tegen de Rode Lijn

Een voorbeeldbrief tegen Israëlische boycots

Een vriend had kaartjes voor een concert in TivoliVredenburg, later deze maand. Maar nu die Utrechtse concertzaal is opgedoken op de lijst van culturele staatsruiveniers, wil hij daar niet meer heen. Hij vroeg of ik zijn onmin wat liederlijker vorm wilde geven, “in een paar rake zinnen”. Maar natuurlijk en volgaarne.

Misschien kunnen anderen met kaartjes voor concerten, films, debatten of andere subsidieculturele evenementen hebben in zalen, theaters en debatcentra die op de website www.cultureleboycotisrael.nu of op deze Amsterdamse variant op de lijst staan (Amsterdam moet altijd weer z’n eigen variant hebben natuurlijk), het als inspiratie of voorbeeldbriefje gebruiken wanneer ze - net als de vriend waarvoor dit geschreven is - het mantra ‘Voor Joden Verboden’ willen omkeren tot ‘Voor Vrienden van Israël Principieel Ontoegankelijk geworden’.

Geachte TivoliVredenburg-directie,

Eind van deze maand mochten we ons verheugen op een avondje Level 42 in de Ronda van TivoliVredenburg.

Mochten, want aan het begin van deze maand, ongeveer parallel aan het vredesvoorstel dat een einde zou kunnen maken aan een twee jaar geleden door Hamas uitgelokte oorlog, zien we de naam van uw zaal op de valreep van deze gehoopte vrede verschijnen op een lijst culturele instellingen die zich hebben aangesloten bij een te elfder ure afgekondigd boycot van Israël.

Uit de tekst op de website cultureleboycotisrael.nu spreekt niet alleen een blatante onwetendheid over de geschiedenis, situatie en actuele feiten van het conflict. U gooit ook achteloos met waanzinnige termen als ‘genocide’ en ‘apartheid’. Daaruit spreekt een morele machteloosheid dat zich probeert te verkopen als een daadkrachtig activisme.

Het is een vorm van activisme die wij als Level 42-fans niet in ons gezicht gedrukt wilden krijgen toen we kaartjes kochten voor een concert van een band die ongetwijfeld óók niet vooraf om uw standpunt heeft gevraagd.

Met welke onderdelen van “de Israëlische staat en van alle Israëlische instellingen en bedrijven” heeft u überhaupt te maken? Verhuurt TivoliVredenburg zaaltjes aan Israëlische diplomaten? Speelt de IDF Militaire Big Band wel eens op Joodse feestdagen in zalen van uw etablissement? Wordt het licht en geluid verzorgd door bedrijven die ook techniek leveren voor de wapenindustrie?

Kortom: is het niet een beetje een aangebrande nothingburger om een boycot af te kondigen tegen Israëlische organisaties en bedrijven waar u toch geen fluit mee te maken heeft?

Of gaat het er om dat Israëlische bands, acts of muzikanten niet meer welkom zijn, tenzij ze zich openlijk tegenstander verklaard hebben van het beleid van Netanyahu, de oorlog in Gaza of, om u écht tevreden te stellen, misschien wel de gehele staat Israël?

Want dit is het wrange smaakje dat wij als kaarthouders voor een concert in TivoliVredenburg krijgen van deze boycot: als u niets met Israëlische overheden of bedrijven te maken heeft, maar wel schrijft dat mensen die zich “ondubbelzinnig hebben uitgesproken tegen de genocide”, bla bla etcetera, zijn uitgezonderd van deze boycot — bent u dan niet gewoon een nieuwe Kulturkammer?

Wie bent u om te bepalen hoe mensen deze kwestie beschouwen? Of ze überhaupt een betrokkenheid bij deze oorlog voelen? Wat als ze vóór het recht op Israëlische zelfverdediging zijn, en ondanks het menselijk leed en de schade de noodzaak zien van de missie om Hamas te verslaan en de eigen gegijzelde burgers terug te krijgen, nog altijd meer dan veertig van hen?

Normaal werkt het zo: U faciliteert binnen uw semi-publieke, gesubsidieerde positie een concert, wij kopen daarvoor een kaartje, zij spelen hun muziek. Biertje er bij, iedereen blij.

Deze boycot verandert dat. Wij wensen niet langer een zaal te bezoeken die zich zo dwingend opstelt over een conflict waarover wij ook niet de waarheid in pacht plachten te hebben, maar waarvan we wel weten dat we ons niet op oneigenlijke wijze en met oneigenlijke argumenten een mening willen laten opleggen. Als we uw zaal betreden, geven we daar wel aan toe.

We zullen dus uw zaal niet betreden. Jammer, want we verheugden ons zeer op Level 42. Maar niet in een zaal die een boycot steunt dat zo ondoordacht is, dat er een geur van antisemitisme uit opstijgt. Dat zouden we niet meer doen, in Nederland. Wij houden ons aan die belofte.

We wensen u - Level 42 indachtig - wat meer Lessons in Love.

Met teleurgestelde groet,
[Naam indiener]