Het linkse monster onder uw bed is rechts
Wiens toekomst willen we nou eigenlijk?
Iedere gebeurtenis is altijd de schuld van het gedrag van de ander. Woorden worden van betekenis ontdaan. En als we ieder onze eigen weg gaan, zoals we steeds nadrukkelijker lijken te doen, waar zijn we dan naartoe onderweg?
Een groep opgestookte studenten die zich onder sociale druk laat samenpersen tot een kluwen banale revolutionairen met kretologie die ze zelf niet eens lijken te begrijpen - daar kijken we niet meer van op. Dat een stad als Amsterdam en een universiteit als de UvA dagenlang toekijkt hoe campus en openbare weg worden gevandaliseerd zonder in te grijpen, verbaast helaas ook niemand meer. Dat de handhaving uiteindelijk zo tam wordt uitgevoerd dat demonstranten zelfs kans zien om politiebusjes te vandaliseren: sja, die studentjes kunnen pigs en fascists gillen zo hard als ze kunnen, dat maakt het allemaal nog geen waarheid.
Wat toch wel wonderlijk is, zijn reacties van mensen die op enige wijze aan de UvA zijn verbonden. Bijvoorbeeld ene dr. Sarah Bracke (Genderstudies, uiteraard). Zij heeft op universitair briefpapier een jammerklacht over ‘extreem politiegeweld’ neergepend. Ze verwijt het universiteitsbestuur ‘absolute minachting’ jegens de eigen studenten. U weet wel, die roedel vandalen die barricades maakte van huisraad en borstbeelden, en binnen het interieur van een nieuw motiefje voorzag in de vorm van revolutionaire slogans. Volgens Bracke wilden de studenten slechts ‘een dialoog’ - kennelijk is dat hoe je radicale eisen en antisemitische chants van twee regels op rijm definieert in tijden van TikTok: een dialoog.
Nog mallotiger is UvA-mama Martijntje Smits, die een klacht tegen het universiteitsbestuur wil indienen omdat de veiligheid van haar zoontje ‘ernstig in gevaar’ kwam tijdens de protesten. Niet omdat hij niet veilig over z’n eigen campus richting collegezaal kon, maar omdat hij onderdeel was van de actiegroep die zich geconfronteerd zag met knuppels, honden en een shovel. De consequenties van zijn eigen acties, dus. Maar nee - dat was allemaal ‘vreedzaam’ volgens mammie.
Het leert ons niet alleen dat de koter van Martijntje thuis een vertekend beeld van normen en waarden is bijgebracht, maar ook dat we aangekomen zijn bij de adolescentie van kinderen van de generatie die het cultuurrelativisme vertaalde naar genderstudies, koloniale deconstructie en de intersectionele apartheidsleer waarmee thans op universitair niveau geturfd wordt op afkomst, gender en huidskleur - alsof racisme en discriminatie plotseling geen racisme en discriminatie meer zijn zolang je maar academische voetnoten onder je betoog zet.
Lezers zonder creditcard vragen regelmatig hoe ze toch kunnen abonneren om te helpen deze Nieuwsbriefjes mogelijk te maken. Nou. Geen probleem, klik hier voor opties of neem een jaarabonnement met deze button:
De verwondering over de tegenstrijdigheid is groot: deze generatie studenten, vakkundig geschoold in een bijzonder verongelijkt gelijkheidsdenken, hebben hun universiteiten laten voorzien van safe spaces, gebedsruimtes en genderneutrale toiletten. Ze hebben onwelgevallige sprekers het spreken onmogelijk gemaakt bij debatten en docenten aan de schandpaal genageld voor grensoverschrijdend gedrag - lees: meningen. Maar hoezeer ze ook willen worden gevrijwaard van kwets door andermans opvattingen, ze gunnen zichzelf tegelijkertijd het volledige voorrecht om vandalisme en antisemitisme te belijden. Om vervolgens de universiteit, de politie en de gemeente te beschuldigen van een onveilige werksfeer tijdens hun altoos escalerende haatdemonstraties ‘voor Palestina’ (ammehoela). Wonderlijk.
Dodenherdenking en het monster onder uw bed
Een week geleden, toen iedereen met ingehouden adem de Dodenherdenking zat af te wachten, gebeurde er iets vergelijkbaars. Nadat de zwaar beveiligde, stevig uitgeklede en in zekere zin sterk ontregelde ceremonie uiteindelijk nagenoeg vlekkeloos (en half verlaten) was verlopen en Nederland soort van opgelucht adem haalde, explodeerde een granaat van giftig linksmoralisme in de tijdlijn van Mona Keijzer. Ze had het gewaagd om een internetvideootje te delen dat de spanningen in de samenleving in aanloop naar de Dodenherdenking uitstekend weergaf, met daarin (oude) beelden van de herdenking op de Dam versneden met recente antisemitische protesten en uitspraken. Niet alleen van moslims en linkse demonstranten, ook Carice van Houten en Johan Derksen komen in het filmpje voorbij.
Wanneer de herdenking wel was verstoord, was de dader ongetwijfeld links, islamitisch en/of pro-Palestijns en dan hadden ze op links op de blaren moeten zitten. Maar het toneelstukje verliep zonder noemenswaardige verstoringen en onmiddellijk werd iedereen die enige vrees vertoonde verweten zélf de boel op scherp te hebben gezet. Keijzer was het oog van die storm en werd door links enorm belaagd omdat ze uiting gaf aan het sentiment van de tegenbeweging, zoals de UvA en de politie nu worden belaagd omdat de openbare orde (wederom) is gehandhaafd. Links gedraagt zich daarmee alsof het abnormaal zou zijn als mensen graag willen dat alles een beetje normaal verloopt.
Er volgde daar nog bovenop een derde voorbeeld van dit onvermogen om de temperatuur in de kamer goed aan te voelen: wat is na meerdere dagen van links vandalisme, linkse ontregeling, links antisemitisme (vermengd met islamitisch antisemitisme) en links geweld tegen de politie (er werd met stenen en ammoniak gegooid) het eerste wat Kamerlid Esmah Lahlah namens GroenLinks/PvdA doet? Een met EU-subsidie gemaakte campagnevideo van de European Greens online gooien natuurlijk, waarin uitspraken van rechtse politici en (semi-) despoten contextloos aan elkaar worden geregen om nog maar eens in herinnering te brengen uit welke hoek de werkelijke dreiging zou komen. En om de Opdat we niet vergeten!-boodschap echt goed door te drijven, worden de citaten voorgelegd aan… een Holocaustoverlever natuurlijk. Want ook die geschiedenis kan in alle politieke talen naar het nu worden vertaald.
Dat is dus het 'eigen verhaal’ van het huidige links. Ze trachten een monster te maken van het Rechtse Gevaar, en dat monster proberen ze bij iedereen onder het bed te leggen. Het enige dat links u nog te vertellen heeft, is wat u níet mag en níet zou moeten zijn: wees niet rechts, niet kritisch op klimaatbeleid en zeker niet op migratie. Voorts: niet klagen over de verkramping van en rond Dodenherdenking, niet te veel zoeken achter een paar boze mensen bij de opening van een Holocaustmuseum, niet naar uw eigen geweten luisteren dat mompelt ‘dit is helemaal geen vreedzaam protest?’ en vooral: niet vergeten dat u zelf eigenlijk het grootste gevaar bent. Met uw rechtse praatjes over omvoking of islamisering. Uw klimaathaat. Uw populistische roep om sanering van de NPO, onze vrije pers! Heeft u eigenlijk wel een hart? Heeft u niet gezien wat Israël allemaal aanricht in Gaza? Nou dan. Hou gewoon je muil. En stem links. Opdat nog meer mensen hun muil zullen houden. Vooral de joden.
Oké, breathe.
Niet alleen is het in een paar jaar tijd moeilijker geworden om nog gedeelde grond te vinden tussen mensen met afwijkende opvattingen, het lijkt of we allengs meer vaste grond onder onze voeten kwijtraken. Woorden en waarden worden van hun betekenis ontdaan totdat er werkelijkheden ontstaan die op geen enkele manier meer met elkaar te verenigen zijn.
They, de elite / They, de joden
Je zag het bij de CPAC, waar Eva Vlaardingerbroek een (zorgelijke!) demografische ontwikkeling aangrijpt om een groter complot te smeden, met almachtige aartsvijanden (‘they’, De Elite!) die blijkens haar groteske retorische schets alle blanken zouden willen vervangen en waarin Onze Manier Van Leven alleen kan overleven wanneer we de wapenen Gods oppakken en bereid zijn om te vechten. Afgrijselijke eindtijdretoriek, vermomd als religieuze strijd door een schijnheilige engel van het rechtse algoritme, die teveel volgers heeft in verhouding tot de valorisatie van haar boude beweringen.
Je ziet hetzelfde dus op links, waar men loodzware woorden als ‘genocide’ en ‘apartheid’ verwatert totdat decadente studentjes in een Amsterdams academisch dranklokaal kunnen doen alsof ze zelf in Gaza zijn gevangen. Waar hun eindstrijd bestaat uit het veinzen van grote betrokkenheid bij het Palestijnse lot. Een betrokkenheid die alleen kan bestaan wanneer voor het gemak vergeten wordt dat Hamas op 7 oktober een grens overging die ze niet eerder waren gepasseerd, om een bloedbad aan te richten die de laatste rode druppel in een overvolle Israëlische emmer bleek. Een betrokkenheid, ook, die nooit strekt tot de erbarmelijke omstandigheden van Syriërs, Jemenieten, de bevolking van Darfur of de Oeigoeren in Chinese concentratiekampen. Het is allemaal toneelspel om te verhullen dat ze strijden tegen hun versie van ‘they': het Westerse grootkapitaal, de witte imperialisten, de wraakzuchtige joden…
Gelukkig hebben we in Nederland kritische media die nog wel weten wat het verschil is tussen ‘naar antisemitisme geurend vandalisme’ en een ‘gemoedelijke sfeer’. Of nee, wacht. Toch niet. Want woorden betekenen niks meer, tenzij ze kunnen worden verzwaard om de ander te verwijten of kunnen worden verlicht om jezelf te kunnen vrijwaren. Naar welke Babylonische toekomst zijn we onderweg?
Tot slot het cursiefje voor Nieuwe Revu van deze week, onderstaand:
Het betere vroeger dat nooit bestond
Vroeger was alles beter, kent u die uitdrukking? Het is zowel een veelgebruikte verzuchting als een sneer, om mensen te verwijten dat ze in het verleden leven of terugverlangen naar een tijd die überhaupt nooit bestaan heeft.
Maar misschien bestaat het louterende heden eveneens helemaal niet. Immers: is het vandaag nou echt zo veel beter dankzij inspanningen van het progressieve ideaal, dat veel van ons denken vormgeeft?
Op basis van diverse reacties op de preek die Eva Vlaardingerbroek op de conservatieve conferentie CPAC voordroeg, viel op hoeveel relatief jonge mensen de lof bezongen van een blank Nederland, etnisch onbezoedeld, waarin de fiere Nederlander zijn natie huldigde met noeste arbeid, een hecht gezin en als het even kan ook nog geaard in een solide godsgeloof.
Niet alleen heeft die droomschets van Nederland nooit bestaan, historisch kunnen die jongelui hem überhaupt niet kennen. Het is een ideaal, dat gezien de multi-etnische samenstelling van het Westen nooit te verwezenlijken zal zijn. Goedschiks, noch kwaadschiks.
Maar zij zijn niet de enigen die zo’n ideaal koesteren. Is het niet zo dat de linksprogressieve mens óók een heden verdedigt en een toekomst propageert die zijn wortels heeft in het verleden? Eind jaren ’60 en de hele jaren ’70 waren vrijplaatsen voor losbandig links en het is die generatie idealisten die veel van de huidige instituties vormgeeft. De cultuursector, het onderwijs, de (zachte) wetenschappen, de publieke omroep - eigenlijk alle sectoren die voortgestuwd worden door ideologische brandstoffen.
Progressivisme wordt gedreven door jeugdig onbezonnen opvattingen over vrije liefde, het afbreken van culturele barrières en natuurlijk een stevige afrekening met het benepen conservatisme van het christendom. Dat wereldbeeld bijt zich echter stuk op een weerbarstige realiteit waarin vrije liefde weliswaar de juridische slag heeft gewonnen en gelijke rechten heeft veroverd (hoera!), maar waarin culturele barrières en religieus conservatisme nog altijd forse hindernissen opwerpen.
De islam is bekrompener dan het christendom, waarmee is afgerekend. Culturele verschillen tussen mensen van verschillende afkomsten zijn wel degelijk een realiteit, en niet zelden staan de wereldbeelden van nieuwkomers op gespannen voet met de progressieve idealen van links - een werkelijkheid waarmee die idealen tot naïviteit worden gereduceerd.
Zelf ben ik geboren in het analoge 1981. Mijn jeugd is getekend door een liberaal laissez-faire waarin de progressieve misvatting dat we ‘het einde van de geschiedenis’ beleefden zich vermengde met MTV, de verveling van grunge en de opkomst van het internet - een communicatiemiddel dat destijds nog vrijheid en democratisering beloofde, maar thans is gekaapt door geld, ideologie en algoritmes.
Steeds onmiskenbaarder daalt in dat mijn vroeger wellicht beter was, maar nooit meer zal wederkeren. Niet in de laatste plaats omdat anderen - conservatief én progressief - strijden om hún betere vroeger. Dat ook nooit bestond en tevens nooit zal bestaan.
Deze column verscheen in Nieuwe Revu 19 - 2024
Verdomme Bart wat mis ik je toch op Geenstijl. Nooit als reaguurder maar wel als fervent lurker, in met name jouw stukjes, voor duiding. Gelukking hebben we daar Spartacus nog. Blij dat ik je schrijfsels hier verder kan volgen.
Hoe dan ook: de hondjes blijven leuk.