De heerlijk heldere hypocrisie van Wopke Hoekstra

Woppert de baantjes-hoppert

Je moet er om kunnen lachen wanneer je ze door hebt, zegt mijn vrouw altijd. Als je het spelletje ziet, de machinaties en het opportunisme. Als je ziet dat zijzelf ook weten dat ze gezien zijn. Dat lukt me niet zo vaak meer. Daarvoor heb ik te lang gezien hoe de worst worden gemaakt en te vaak gehoord dat ‘dit is nou eenmaal hoe die worst smaakt’.

Maar soms lukt het wel. Als het er zó dik bovenop ligt dat je weet dat de hoofdrolspeler zelf ook ziet hoe hij zijn eigen worst draait, en dat hij hem zal moeten vreten ook. Bijvoorbeeld bij Wopke Hoekstra, de nieuwe Eurocommissaris der Nederlanden namens het Klimaat & Aanverwante Modieuze Eigenbelangen.

Wopke pleegde een zeer openbare karakterzelfmoord ten gunste van zijn eigen carrière, maar toch bewees hij ons daarmee allemaal een dienst. Niet vaak krijgen zo veel mensen zo onmiskenbaar te zien dat de democratie in Brussel net zo werkt als in het Ankara van Erdogan: het is een trein die je neemt totdat je op de eigen bestemming van je eigen belang bent, en daar stap je uit.

Hoekstra nam niet eens de trein, hij verdween in Den Haag als verschoppeling in een rioolbuis, waadde helemaal door naar het einde en kwam in Brussel boven, bedekt in dikke lagen aangekoekte bullshit en met de zure weeïge geur van het opportunisme voor eeuwig onafwasbaar aan hem klevend, om zich als een fris, herboren en overtuigd Europeaan aan zijn nieuwe broodheren te presenteren.

Maar iedereen zag dat het goor was.

Woppert de Foppert

Hoewel het me kinderlijk plezier geeft dat Mark Rutte en Wopke Hoekstra samen gezorgd hebben dat Sigrid Kaag niet zomaar een felbegeerd eurocommissariaatje kon gaan ophalen nadat ze zich uit Nederland heeft laten wegpesten, moeten we toch het gezicht in de plooi houden en ons hardop afvragen: what the fuck, Woppert, is dit hoe ze bij Minerva aan karaktervorming doen?

U weet, Hoekstra hengelde nagenoeg uit het niets naar het resterende blokje tijd van Frans Timmermans in Brussel. Bij zijn eigen CDA werd hij uitgekotst, de zieltogende partij is met Hugo maar zonder Pieter electoraal ten dode opgeschreven en met alleen al de Brusselse wachtgeldschatten kun je een levenslange garderobe vullen met suave Superdry-polo’s. Dus: Wopke is naar Brussel gereisd.

Met de trein, want de man die het stikstofbeleid wilde stoppen, die KLM door de corona heeft gesteunpakket en die zich nog nooit hardop om het klimaat heeft bekommerd, is bekeerd. Wopke is voor een soort tribunaal van zijn meerderen verschenen, alwaar hij enorm de gelijke probeerde uit te hangen door te pleiten voor hogere vliegbelastingen en nieuwe klimaatdoelen. De hoorzitting was een waar spektakel van schmierende zelfverloochening. 

Bij mensen met een goed functionerend ethisch geweten zou het ‘zelfkastijding’ heten, maar Hoekstra is niet door de politieke rangen omhoog gevallen door zich aan zijn principes op te trekken. Hij wil dit gewoon voor zichzelf: lekker lui een politiek uitgeklede maar financieel goed gevulde klimaatportefeuille beheren tot hij na de volgende EU-verkiezingen in 2024 vervangen wordt door iemand die wellicht wel iets kan. Of niet, want in Brussel doet dat er doorgaans niet zo veel toe. Je moet in de diepe navel van politiek Europa vooral uitstralen dat je heel “Europees” bent en als je meer dan twee talen spreekt, zijn ze daar al snel van overtuigd.

Dus Wopke krijgt die baan, Rutte heeft een rekeningetje vereffend en Kaag blijft met lege handjes achter. De media maken hun verontwaardiging over de baantjesdrift heel selectief, want de NPO en de Vlaamse kartelpers blieven Kaag en klimaat boven Hoekstra’s gehuichel. Wat ik zelf een beetje gemist heb in deze toestand, is de democratisch gezien vrij simpele vraag: waar is de kiezer eigenlijk in deze hele kwestie?

Zo het bordeelsluipen van deze politieke paringsdans één ding (weer eens) onmiskenbaar laat zien, is het dat het electoraat al lang geen broodheer van de bestuurder meer is. De baantjesmolen is een stoeltjeslift tussen Den Haag en Brussel, een politieke pendeldienst tussen bestuursposten die bezet worden door degenen die het allerbeste kunnen knipmessen - niet in nederigheid naar de kiezer, maar binnen hun eigen kliek. De openbare hoorzitting van Hoekstra moest een schijn van transparantie wekken. Ik zag een zoveelste bekentenis van volstrekte onverschilligheid jegens de vertegenwoordigende democratie.

Deze column verscheen in Nieuwe Revu 43 - 2023

Soms vraagt iemand: Wat is nou het verschil tussen een shiba en een akita? Nou, dit.