Sylvia Witteman, een goed gesprek en TWEE foto's van mijn hond - Nijmans Nieuwsbriefje - Editie #7
Sylviawittemanisme, kent u die uitdrukking?
Wat is de definitie van een goed gesprek?
We hadden het deze week op de GS-redactie over de definitie van ‘een goed gesprek’, nadat Spartacus en ik het over wat recente podcasts van Joe Rogan hadden die ik als zodanig kwalificeerde.
Ronaldo schamperde dat ‘een goed gesprek’ vooral betekent dat je met instemming geluisterd hebt naar mensen die opvattingen delen of uiteenzettingen formuleren die je zelf ook al (grotendeels) hebt. Een goed gesprek is een bevestiging van je eigen mening.
Helemaal ongelijk heeft ie niet: mensen willen graag van anderen horen wat ze zelf ook al vonden. Je eigen mening goed gearticuleerd uit iemand anders mond horen kan helpen om je eigen argumentatie op een onderwerp te verbeteren.
Andersom kunnen je opvattingen net zo goed scherper geslepen worden door naar iemand te luisteren die precies het tegenovergestelde beargumenteert. Een goed gesprek bestaat dus uit meer dan alleen willen horen wat je toch al vond, en ook uit meer dan luisteren naar tegenargumenten waaraan je een eigen opvatting fijn(er) kunt slijpen. Je kan in een goed gesprek zelfs overtuigd worden door de standpunten van iemand anders (of is dat inmiddels echt iets van vroeger?)
Een goed gesprek wordt wat mij betreft primair gedefinieerd door de bereidheid van zowel de spreker als diens gesprekspartner (of toehoorder, of interviewer) om onomwonden, onvoorwaardelijk en onbelemmerd te vertellen wat hij of zij echt, oprecht en in alle openheid ergens van vindt, zonder dat de ontvanger(s) de motieven van de spreker verdacht proberen te maken.
Op Twitter is dat nagenoeg onmogelijk, maar in een podcast, een debat, een reportage of een column in een serieuze krant zou dat toch nog moeten bestaan?
Dat brengt me op Sylvia Witteman.
Een dag voor het voornoemde gesprek over goede gesprekken, had ik aan de hand van de zondagse peiling van Maurice de Hond een snibbige tweet over het egoïsme van VVD-stemmers. De Volkskrantcolumniste vroeg vervolgens:
Nooit eerder heb ik dat hardop gedeeld, bovendien had ik sinds 2010 niet meer gestemd (op een *kuch* niet nader te noemen faal-initiatief uit 2017 na dan), en nu zei ik het toch: Martin Bosma, “vanwege zijn fantastische conferences tegen de dode cultuursector, de terminale media en alles wat D66 is.”
Zelf had ze op Sigrid Kaag gestemd en daar heeft ze spijt van, zei ze:
Desalniettemin vond ze het wel belangrijk om te melden dat “Bosma is een racist”, in dit gesprekje:
Het gesprek hield daar op - ik vind Witteman taalvaardig en zelfspottend cynisch en had geen zin om ruzie te maken over gratuite racisme-retoriek, bovendien moest ik fluks naar oma in Brabant voordat het verzorgingshuis waar ze sinds kort woont in lockdown gegooid wordt. Maar de uitwisseling bleef toch hangen en ik dacht er de volgende dag aan terug toen het op de GS-redactie over ‘een goed gesprek’ ging.
Want wat de Volkskrantcolumniste op zondag deed, definieert niet alleen de stukjestikster zelf, maar een heel belangrijk deel van progressief linkse media, cultuur en politiek. Ze doet dit namelijk vaker, omdat haar bubbel het dicteert. In haar bubbel is het de norm. Een eis, bijna, om er bij te mogen horen. Je moet jezelf verloochenen, liefst ook een beetje vroom wentelen in je erfzonde en langzaam marineren in witte schuld. En daar komt veel van, maar géén goede gesprekken.
In een interview in haar eigen krant bekende ze in 2018 openlijk dat ze aan zelfcensuur doet, en zelfs feiten verdraait om boze brieven te voorkomen. En om niet te worden uitgescholden voor racist (dat wil ze kennelijk liever zelf wel doen, bij Martin Bosma bijvoorbeeld):
“Zeker, ik doe heel veel aan zelfcensuur. Vroeger gebruikte ik bijvoorbeeld argeloos het woord ‘neger’, maar dat schrijf ik al een paar jaar niet meer omdat dat een beladen woord is geworden - en ik niemand wil kwetsen. Maar het gaat veel verder dan dat. Als ik op straat iets zie waarbij een zwart, Turks of Marokkaans iemand iets rottigs doet, dan verander ik hem vaak naar een blanke Nederlander. Want anders word ik uitgescholden voor racist. Ik heb een keer geschreven over een vervelende Marokkaanse vrouw op een scooter met een dik jongetje achterop met een iPad. Ik moest remmen voor een duif, waardoor zij ook moest remmen en toen kreeg ik toch een hoop shit over me heen. Ik heb dat opgeschreven plus een omschrijving van hoe ze eruitzag: een vrouw met een hoofddoek en een dik jongetje. Daar kreeg ik zoveel boze post over! Over iemand die zwart is, zou ik nu nooit meer schrijven dat hij vet of lelijk is, want dan ben ik een racist. Terwijl ik bij een blanke vrouw gewoon opschrijf dat ze een figuur als een druipkaars heeft, dat kan wél. Die zelfcensuur gaat best ver, maar ja, zo zijn de tijden.”
Zo zijn de tijden… Ze zegt het echt, in 2018 al. Hoe krijg je het uit je strot, als vrije columnist in een vrij land? Haar man Philippe Remarque was destijds nota bene nog hoofdredacteur van dezelfde Volkskrant waar zij haar stukjes in tikt. En zich kennelijk nóg niet vrij genoeg voelde om te verwoorden wat ze zag, ervoer of in alle eerlijkheid vond. Zelfs over die bekentenis kreeg ze nog gezeik trouwens, want je bent nooit vroom genoeg voor talentloos drammend domlinks:
Meer recent veranderde Witteman braaf de titel van haar nieuwste boekje omdat er “heibel” van de originele titel kwam, maar maakt dat achteraf wel kenbaar op Twitter:
En ze stemde dus op Sigrid Kaag, maar daar heeft ze nu spijt van. En ook dat zei ze hardop.
Hoewel de bekentenissen achteraf, of het nou een lullig boektiteltje, stemspijt of het veel zwaardere verschijnsel van de zelfcensuur is, een zekere oprechtheid markeren bij Witteman (die het kennelijk toch niet allemaal onbenoemd wil laten passeren), is de onoprechtheid vóóraf het werkelijke probleem.
Het maakt een karikatuur van Sylvia Witteman, en tekent haar bubbel als het toneel voor slechte gesprekken, voor een beroerd publiek: ze weigert onomwonden, onvoorwaardelijk en onbelemmerd te vertellen wat zij echt, oprecht en in alle openheid ergens van vindt, omdat de ontvanger(s) haar motieven altijd onmiddellijk verdacht proberen te maken. En zij zwicht daar vervolgens voor.
Het gevolg is dat haar motieven inderdaad gecorrumpeerd raken, want als toehoorder (of in haar geval: lezer) ga je dus twijfelen aan alles wat ze zegt, schrijft of beweert te vinden van iets. Is het een ware gebeurtenis, of is het een verdraaiing voor de gelegenheid? Is het een onbehaaglijke waarheid, of een behaagziek verzinsel? Wil ze stereotypering voorkomen, door een ánder stereotype in te vullen?
Enfin...
Maar wie zei het? Pieter Klok? Sylvana? Of...?
Wat zijn dan wél goede gesprekken?
Een goed gesprek heeft niets te maken met willen horen wat je toch al vond. Het heeft alles te maken met zeker willen weten of wát je hoort, oprecht is. Want alleen dan kun je er van op aan dat je eigen narratief op de juiste fundamenten wordt gebouwd.
De podcasts van Joe Rogan waar we het op de GS-redactie over hadden, waren er drie. Eentje uit oktober, waarin Michael Shellenberger zijn meest recente boek “San Fransicko - Why Progressives Ruin Cities”, bespreekt, dat verhaalt over de puinhopen van progressief (of in het Amerikaans: Democratic liberal) daklozen- en verslavingsbeleid. Shellenberger, die zichzelf als links identificeert en vooral bekend is van zijn pleidooien vóór duurzame kernenergie (een energiebron waar hij overigens eerst fel tegenstander van was totdat hij zich door betere argumenten liet overtuigen), beschrijft hoe de financiële crisis van 2008 nog steeds nagalmt in San Francisco, een stad waarin het hooggeschoolde personeel van progressieve techreuzen de woningprijzen opdrijft terwijl de financieel geruïneerden op straat hun fentanylverslavingen voeden.
Met Rogan heeft hij een goed gesprek over hoe de pendule van doorgeslagen kapitalisme (en de criminele uitwassen daarvan) de andere kant op is gezwaaid, naar een overstuurd progressieve respons waarin je een junk niet meer mag aanspreken op zijn eigen ongezonde, zelfvernietigende gedrag omdat je daarmee diens gevoelens wel eens zou kunnen kwetsen. Het ultieme gevolg van bankiers die zogenaamd ‘too big too fail’ waren om te worden vervolgd voor hun financiële misdaden, is dus dat individuele criminele junkies niet meer vervolgd mógen worden voor diefstal, berovingen of andere criminaliteit omdat het “kwetsend” is om mensen tot de orde te roepen, laat staan in de cel te zetten. Daders hebben ten onrechte bescherming gekregen, slachtoffers zijn heilig verklaard. Het goede van dat gesprek zit in het feitelijke narratief daarachter - niet in wie er gelijk heeft in een vertelling die alleen maar verliezers kent.
#1719 - Michael Shellenberger - The Joe Rogan Experience — open.spotify.com Listen to this episode from The Joe Rogan Experience on Spotify. Michael Shellenberger is a journalist and author. His latest book, "San Fransicko: Why Progressives Ruin Cities," will be published on October 12, 2021.
Een andere aanrader is een gesprek van begin deze maand tussen Joe Rogan en voormalig Rolling Stone-redacteur Matt Taibbi. Hij is losjes te vergelijken met Jelle Brandt Corstius: een links leunende reiziger die veel in de landen van de (voormalige) Sovjet-Unie was, over de financiële crisis schreef en een eigenzinnige stijl hanteert die wordt vergeleken met die van Hunter S. Thompson (met dat laatste zou ik Jelle BC overigens niet snel associëren). Rogan en Taibbi bespreken eveneens de financiële crisis van 2008, de oplichterspraktijken van Bernie Maddoff en hoe de banken zich ook door de coronapandemie weten te verrijken. Ze zetten dat af tegen het onvermogen (of de openlijke censuur en cancelcultuur) in de media, en waarom (nota bene zelfverklaard progressieve) journalisten als Glenn Greenwald of Taibbi zelf hun toevlucht tot moeten zoeken in alternatieve online platforms om zonder censuur en stigma door "woke" eindredacties nog te kunnen optekenen wat ze voor hun eigen ogen zien gebeuren. Want hoe kun je the Rise of Trump verklaren, als je niet over zijn kiezers kunt schrijven zonder ze per definitie als racist of white supremacist te brandmerken? Ook dat gesprek gaat niet om 'willen horen wat je toch al vond', maar om de rode draad te kunnen blijven volgen in wat er werkelijk gebeurt in de wereld. Daarvoor kun je al lang niet meer op CNN-achtige media vertrouwen, maar moet je bij Rogan of op Substack zijn.
#1745 - Matt Taibbi - The Joe Rogan Experience — open.spotify.com Listen to this episode from The Joe Rogan Experience on Spotify. Matt Taibbi is a journalist and author. He writes and publishes the TK News newsletter on Substack and co-hosts the podcast "Useful idiots with Matt Taibbi and Katie Halper."
De derde, tot besluit, was het coronagesprek van Rogan met Dr. Peter McCullough, een cardioloog. Dat gesprek ging zéker niet over 'willen horen wat je toch al vond', want: ik ben geen cardioloog, en ook geen viroloog. Ik weet sowieso niks, anders dan dat ik Het Virus net zo beu ben als ieder ander. Maar delen van dit gesprek werden van YouTube verwijderd en dan word ik toch nieuwsgierig. McCullough heeft interessante opvattingen over hoe het virus bestreden wordt wanneer mensen het eenmaal hebben opgelopen, maar dat er verdomd weinig aan (medicinale) preventie gedaan wordt. Integendeel: alternatieven als ivermectine of hydroxychloroquine worden - niet in de laatste plaats door de media - beschimpt, verdacht gemaakt en zelfs gepolitiseerd, zeker in een tijd waarin, zoals Taibbi het formuleerde, elk maatschappelijk vraagstuk "een referendum over Trump" is: 'Als hij of zijn achterban vóór is, dien jij tegen te zijn'. Om die reden raadde Joe Biden in eerste instantie het nemen van een coronavaccin nog af. En dan nu klagen dat mensen wantrouwen hebben tegen de wetenschap.
Enfin: anderzijds hoor je McCullough ook zeggen dat de pandemie een "premeditated event" zou kunnen zijn, een voorbedachte gebeurtenis, en daar haak ik echt af. Sterker nog, ik snap zelfs dat YouTube zulke beweringen (waar hij geen bewijzen voor aanlevert) van hun platform verwijderen. Neemt niet weg dat McCulloughs anekdotes uit de medische praktijk en daaruit voortvloeiende zienswijzen wel een welkome aanvulling vormen op de leidende narratieven in de (Nederlandse) media. Die schrijven alleen Mark, Hugo, Jaap, Diederik en Ernst over. En die vertrouw ik sowieso geen van allen meer. Want: gepolitiseerd. En dus niet oprecht.
#1747 - Dr. Peter A. McCullough - The Joe Rogan Experience — open.spotify.com Listen to this episode from The Joe Rogan Experience on Spotify. Dr. Peter A. McCullough, MD, MPH, is a board-certified cardiologist who has testified before committees of the US and Texas Senate regarding the treatment of COVID-19 and management of the ongoing pandemic.
Kerstmis? OK, dan TWEE foto's van de hond
En u ook OPRECHT een fijne kerst!
Afgelopen week kwamen diverse donaties binnen, soms met een begeleidend briefje per mail. Ik ben u daarvoor zeer erkentelijk, want het moedigt aan om te proberen op een andere manier de gedachten tekst te geven, en daar ook mee door te gaan. Betaald lid worden van deze nieuwsbrief is een ingebouwde functie van GetRevue, maar kan alleen per creditcard en op maandelijkse basis à 5 euro. Direct (eenmalig) doneren kan ook, op NL79BUNQ2066516422 t.n.v Bart Nijman, of via de link hieronder. Voel je niet geroepen om het te doen of bezwaard om het te laten, maar vergeef mij ook dat ik de optie niet laat liggen.
Doneer via deze link: