De spreidingswet en de suïcidale solidariteit van de vvd
Spreidingswet, dwangwet, Waterloo?
Spreidingswet, dwangwet of solidariteit: welke naam je dit varkentje ook geeft, steeds minder mensen geloven dat het nog gewassen kan worden.
Al jaren schuiven ze langs in de tijdlijnen op sociale media, zeker sinds de Wir Schaffen Das-waanzin uit 2015: filmpjes uit heel Europa waarop migranten te zien zijn tijdens momentopnamen in hun doorgaans weinig benijdbare bestaan. Dat zijn vaak afwijkende beelden van wat de reguliere media laten zien. Die drukken foto’s af van kinderen op kapotte schoenen in een karavaan van ontheemden, of vertonen videobeelden van vrouwen die met gepijnigde gezichten zware bagage achter zich aan slepen over slechte wegen in de Balkan, op weg naar West-Europese oorden van herberg en hoop. Dat is een deel van het droeve verhaal.
Dankzij sociale media zie je deze mensen ook vanuit andere hoeken. Kort na aankomst met een gammel smokkelvlot op een strand aan de Mediterrane zuidranden van Europa, waar de opluchting van hun jonge mannengezichten af te lezen is terwijl ze selfies maken met hun smartphones. Wanneer ze in groepjes rondhangen bij sombere Flixbushaltes en op treinstations. Of hoe ze over straat trekken, soms in groepen en af en toe in schreeuwende eenzaamheid, spiernaakt en in de ban van onzegbare demonen (of drugs).
Je ziet beelden van hun kampementen, bij de veerhavens van Calais en steeds vaker in de straten van Franse en Italiaanse steden. Afrikanen, Arabieren, meestal beduidend minder opgewekt dan toen ze net van hun bootje stapten. Chagrijnig, soms agressief. De beelden die de Nederlandse televisie toonde van asielzoekers die voor de poorten van het asielzoekerscentrum in Ter Apel in het gras wachtten, leken uit te willen nodigen tot empathie maar omlijstende berichten van en over burgers, kleine ondernemers en medewerkers van het COA vertellen ook daarover hele andere verhalen - van overlast, diefstal, agressie, bedreigingen en erger. File under: maatschappelijke onrust en ongeregeldheden.
Lang niet alle migranten misdragen zich en niet alles wat migranten doen is verboden, het meeste is niet misdadig, sommige incidenten zijn toe te schrijven aan trauma of geestelijk lijden - maar het is tegelijkertijd toch ook tamelijk onmogelijk om een verrijkende maatschappelijke meerwaarde te ontwaren. Wat je niet ziet, is wat ontbreekt: voldoende opvang, werk, scholen, zorg en woonruimte in de gastlanden. Evenals liberale waarden, democratische overtuigingen en social-maatschappelijke westerse wortels bij de nieuwe buren, die zelden (tot nooit) uit democratische landen afkomstig zijn maar meestal wel uit islamitische regio’s.
DISCLAIMER
Beelden in dit Nieuwsbriefje komen van RadioGenoa. Dat X-account - met een miljoen volgers - verzamelt en (her)plaatst video’s waarbij in tweets de eigen migratiekritische motieven niet verholen worden. Onduidelijk is wie het kanaal runt en met welke bedoeling, helder is voor mij wel dat niet alle beelden nieuw zijn, veel beelden worden herhaald of hergebruikt en regelmatig worden onjuiste contexten beschreven of vinden de gebeurtenissen niet plaats op de plek die in de begeleidende tweet genoemd wordt. Bronnen van de beelden worden doorgaans überhaupt niet genoemd. Bij dezen dus een disclaimer bij een zender waarop de ondergang van het Avondland is te volgen.
Dat brengt ons bij de zogenaamde spreidingswet, die voor een ‘solidair’ asielbeleid moet zorgen omdat de wet de druk op overvolle probleemlocaties als Ter Apel en Budel kan verlichten middels het uitsmeren van migranten over meerdere (in theorie: alle) Nederlandse gemeenten. Desnoods onder dwang, want dat is immers de definitie van solidariteit, nietwaar?
Nee. Inderdaad. Niet waar. Waarom zou je solidair moeten zijn met mensen die illegaal het land binnenwandelen, zonder papieren en zonder uitnodiging, zonder geldige vluchtreden en vaak afkomst uit een veilig land? Waarom solidair en niet streng? Of gewoonweg wantrouwig? Waarom moeten we iedereen met uitgestoken hand blijven ontvangen als we die die hand zo vaak weggeslagen zien worden? Waarom moet je met open armen klaarstaan en gespreide bedjes aanbieden aan mensen die bovengemiddeld vaak betrokken zijn bij situaties die buiten de sociale huisregels van de Nederlandse maatschappij vallen?
Onder de bevolking van West-Europese landen neemt de steun voor ruimhartig asiel- en migratiebeleid steeds verder af. In het Verenigd Koninkrijk is de grootste mislukking van de Brexit de belofte dat de Britten weer over hun eigen grenzen zouden waken, terwijl de instroom van migranten geëxplodeerd is en in combinatie met de vele “pro-Palestijnse” demonstraties en de toch al zorgwekkende islamisering van veel steden zorgt voor oplopende sociale spanningen. In Duitsland stijgt de (echt niet per se door frisse vernieuwers bevolkte) Alternative für Deutschland tot gestrekte rechterarmhoogte in de peilingen. Frankrijk wordt om de haverklap opgeschrikt door rellende migrantenjongeren uit de banlieues, om over onthoofde leraren maar niet te beginnen. In Nederland lijkt het in vergelijking mee te vallen maar ook hier is de PVV niet voor niets zo groot geworden bij de laatste verkiezingen, en zo de koranverbranding door Edwin Wagensveld iets (voor de zoveelste keer) aantoonde, is het hoe licht ontvlambaar de groene gifwolk van het islamitisch gedachtengoed is.
Toch stemt de vvd, die het vorige kabinet liet klappen op de asielstroom en een scherpe minder minder minder migratie-campagne voerde in de aanloop naar 22 november, via de senaat alsnog in met een spreidingswet die à priori uit de eigen koker van demissionair vvd-staatssecretaris Eric van der Burg kwam. Waarom wil deze partij de lokale opvangproblemen in Ter Apel zo graag over heel Nederland uitsmeren? Willen ze dat álle kiezers een sombere blik krijgen op het straatbeeld van de toekomst dat de vvd hiermee voor hen uittekent? Waarom groeit het aantal daklozen in Nederland, maar doet de vvd of er eindeloos ruimte is in de Hollandse herberg voor al wie om solidariteit en een kom soep vraagt? Waarom kan een land dat alles verkocht krijgt, geen NEE verkopen aan de eigen voordeur?
Of is het, met het oog op de formatie waarin de vvd wel een rol wil spelen maar geen regeringsdeelname met Wilders ambieert, een cynisch spelletje? Mark Rutte liet het kabinet vallen op de instroom en zijn partij zet nu de formatie onder druk over de uitsmeer. Dilan Yesilgoz wil niet met Wilders regeren, maar lijkt ook te willen zorgen dat hij, met de troefkaart van de huidige samenstelling van de Eerste Kamer op zak, niet zonder de vvd kan.
Maar zou het de vvd meer of minder stemmen opleveren wanneer de uitwassen van migrantengedrag niet alleen in Ter Apel maar van Serooskerke en Egmond aan Zee tot Cadier en Keer kunnen zorgen voor onrust, overlast en een gevoel van onveiligheid onder bewoners van oudsher? Zou het de vvd meer of minder stemmen opleveren bij toekomstige verkiezingen als iedere stad, dorp en gemeente wordt opgezadeld met een opgelegde solidariteit met mensen waar bijna niemand op zit te wachten, maar waarvoor behalve bereidheid ook de fysieke ruimte, sociale infrastructuur en maatschappelijke middelen ontbreken?
Er komt per jaar een stad als Assen tot Leiden bij aan lastig te integreren wereldburgers, maar de aanwas van scholen, ziekenhuizen, sportfaciliteiten, buslijnen, bioscopen en overheidsdiensten houdt geen gelijke tred met die groei. Waarom wordt net gedaan of dat allemaal geen probleem is, of het zichzelf oplost, dat migranten nodig zijn om huizen te bouwen alsof ze zelf nergens hoeven te wonen, of dat ze worden binnengehaald om bejaarde billen te wassen alsof ze zelf nooit zo oud worden dat ze die zorgbehoefte nodig hebben? Je kan een economie echt niet draaiend houden met louter maaltijdbezorgers op een e-bike.
En dan is er nog de factor ‘macht’. De vvd probeert de formatie te bespelen, via een wetsvoorstel dat na de val van het kabinet controversieel verklaard had moeten worden, omdat het wetsvoorstel dé reden van de kabinetsval was. Dat gebeurde niet en na de verkiezingen, waarin de partij die het felst tégen de dwangwet is de grootste is geworden, blijkt het kindje van Eric van der Burg een cynisch breekijzer voor de vvd in de formatie: Dilan Yesilgoz wist al wekenlang dat de senaatsfractie van haar partij in zou stemmen met het onzalige plan voor gedwongen opvang (dat tegelijkertijd helemaal niets doet om de instroom in te dammen en dat mogelijk zelfs een averechts, aanzuigend effect gaat hebben).
De vvd flikt een kunstje en legt de verantwoordelijkheid vervolgens bij Wilders. Dan wil je het asielprobleem niet oplossen, dan wil je de instroom niet indammen, dan wil je gewoon aan de macht blijven. En een ander mag de politieke prijs betalen, zoals Mark Rutte eerder al bij de PVV voor elkaar kreeg na het struikelen van de kortstondige gedoogcoalitie in 2012, daarna met de PvdA deed en hoe hij uiteindelijk ook het CDA en D66 de kous op de kop gaf - hoewel die laatste vooral zichzelf de das om deed.
Zou de vvd er op gokken dat de Nederlandse kiezer nog steeds niet cynisch genoeg is om het vuige machtsspel van de partij op waarde te schatten? En wat nou als die kiezer dat wél is, en Wilders bij de volgende (eventueel vervroegde) verkiezingen nóg groter wordt? Want net zoals de intrinsieke agressie van de islam lang in stilte kan sluimeren totdat iemand een aansteker bij een koran houdt, kunnen burgers hun werkelijke mening over migratie lang verborgen houden achter een sociaal gewenste mening. In het stemhokje, echter, ziet niemand hoe cynisch de kiezer werkelijk is. De vvd speelt op meerdere manieren met vuur. Tot dusver moesten alle anderen - van kiezer tot coalitiegenoot - op de blaren zitten, wanneer zijn ze eindelijk zelf eens aan de beurt?
“Zolang er geen sprake is van instroombeperking rekt de spreidingswet de opvangcapaciteit op en vergroot zo het integratieprobleem.”
Dr. Jan van de Beek, november 2023 tijdens de behandeling van de spreidingswet
Tot zover de inleiding van het Revu-cursiefje van deze week, getiteld:
De S van Zelfmoord
De nieuwste verhaspeling van betekenissen in het beleidswoordenboek staat onder de letter S van ‘zelfmoord’. Dat is thans de kersverse betekenis van ‘solidariteit’ nu de spreidingswet wordt aangenomen, tegen vele verwachtingen en nog meer wensen in. Nederland schaft zich af en dat noemen we met een opportunistisch eufemisme dus solidair.
Solidair met wie?
Voorstanders van de spreidingswet verkopen de trage demografische zelfmoord als verlichting van de lasten voor Ter Apel, Budel, Overloon en andere plekken waar ‘asiel’ en ‘overlast’ in dezelfde adem genoemd worden. Het zou solidair zijn om de Afrikaanse en Arabische sardientjespaté uit overvolle azc’s uit te smeren over de gehele Hollandse boterham.
Onder de s in het beleidswoordenboek staat spreidingswet, maar ook die hoort elders: onder de d van dwangwet. Onder deze wet krijgen alle Nederlandse gemeenten asielzoekers ‘aangeboden’ voor huisvesting en verzorging. Indien zij beleefd weigeren, zal aanbod aandrang worden. Als deze opdringerigheid nog altijd met afstoot wordt beantwoord, volgt verplichting. Het is een wet die spreiding tot doel heeft en daarvoor desnoods dwang als middel inzet.
Dat is solidariteit zoals iedere burger van de Sovjet-Unie ook solidair was met het staatscommunisme. Nederland moet en zal overal onder water worden gezet en desnoods komt de Staat iedereen eigenhandig kopje onder duwen. Want solidariteit is iets dat zich kan laten afdwingen, zoals je mensen ook kunt aanzetten tot zelfmoord. Kwestie van net zo lang treiteren tot ze toegeven aan de wanhoop.
Wanhoop, nog zo’n woord met meerdere betekenissen. We worden geacht te denken dat ‘wanhoop’ het motief is van migranten die zich tot Nederland aangezogen voelen, maar in wederwoord mag niet gevraagd worden waarom een meerderheid van die vermeend wanhopigen bestaat uit een voorhoede van jonge mannelijke verkenners die bed, bad en brood komen halen op hun doorreis naar werk (of ww), voorrangswoning en gezinshereniging.
Want dat zijn het: verkenners. Echte wanhoop verkiest veiligheid boven alles en blijft niet zonder vrouw en kinderen zo lang verder reizen totdat het binnen de poorten van een der warmste herbergen is aanbeland - Nederland, het land van Miele & Honig.
Nota bene deze maand nog concludeerde de Staatscommissie Demografie wat iedereen met een werkend brein al jaren weet: migratiebeperking is noodzakelijk om de ‘brede welvaart’ van Nederland te behouden. De dwangwet zal het tegenovergestelde effect hebben want zolang niemand de slagbomen sluit voor de vijfde colonne van geitenneukers die over ’s Heeren wegen een woestijnreligie importeert, blijft de druk op die welvaart oplopen. Sociaal, economisch, maatschappelijk, cultureel: migratie zet alles onder spanning.
Maar die zelfmoord, die begint bij de vvd. Zij geven de dwangwet een meerderheid. Zou het de partij meer of minder stemmen opleveren als straks niet alleen Budel en Ter Apel geteisterd worden door winkeldiefstal, zwartrijders en tuinpoepers, maar heel Nederland?
Deze column verscheen in Nieuwe Revu 4 van 2024
Koranverbrandingen, een holle leegte na de bolle Gogh
Het omineuze gevoel hangt al heel lang over Nederland: de islam is al nagenoeg ongenaakbaar, al wil haast niemand dat openlijk toegeven. Het vrije woord is aangetast door feromonen van het fatsoen, die een geurspoor afgeven aan de zelfverklaarde bewakers van de retorische orde, die zorgen dat de islam gevrijwaard blijft van kwets, kritiek en krenking.
Mijn verbazing is al jaren hoe het kan dat als je weet dat door immigratie de criminaliteit toeneemt, dit geen factor is in de discussie. Een van de eerste taken van de staat is criminaliteitsbestrijding. Dan zou je zeggen dat je alles doet om toename van criminaliteit te voorkomen en daarom heel precies bent op immigratie. En dan liever te veel mensen afwijst dan te weinig. Maar kennelijk gaat jezelf wegcijferen voor onbekenden boven levensgeluk van je kinderen. Mensen beseffen onvoldoende wat de consequenties zijn van open armen. Dit artikel draag bij aan scherper zicht op gevolgen van onnadenkendheid.
Je noemt Egmond aan Zee. Daar hebben ze hier al enige ervaring mee.