Mark Rutte's strak geregisseerde aftocht
Mild bozige bonuscolumn
Amper had ik onderstaande column ingeleverd voor Revu afgelopen week, of Sigrid Kaag besloot op te stappen. De redactie van het blad vroeg of ik daar misschien een extra column over wilde inleveren, dus schreef ik er twee. Die tweede plofte dit weekend al bij abonnees alhier in de mailbox:
Vervolgens mocht ik kiezen welke van de twee in het blad wordt afgedrukt deze week en welke alleen online verschijnt. Bovenstaande cursiefje staat op papier, onderstaande alleen online en ik was wel blij toe ook, want de alinea in onderstaande Rutte-column die suggereert dat het vooral leed en grote crises waren die hem zo lang in het zadel hielden omdat ze voor hem op politiek opportune momenten kwamen, is misschien wat kort door de bocht.
De retoriek werd geboren uit een mild chagrijn over alle lof die Rutte afdwingt nu hij de “eer” aan zichzelf houdt, en daarmee zelfs zijn eigen aftocht tot in detail regisseert. Wij zijn al dertien jaar decorstukken in zijn polderwinkeltje, vrees ik, en evenals bij zijn vorige demissionaire periode suggereerde hij wederom dat hij nog heel lang blijft, omdat hij toch niet meer weggestuurd kan worden.
Tenzij het de valse nostalgie van het verweesde geheugen is, herinner ik me het Nederland van vóór zijn dienstverband toch als een minder verwrongen land. Over de (politieke) doden niets dan goed en zo, maar Rutte is nog springlevend en zijn erfenis zal nog jaren een lange schaduw over de (sociale) staat van de samenleving hangen. Laten we de man en zijn schadelijke bestuursstijl niet te snel vieren alstublieft…
Stockholmsyndroom na dertien jaar gijzeling door Rutte
Alleen Mark Rutte beslist over het politieke lot van Mark Rutte en aldus was het Mark Rutte zelf die volledig onverwacht de aankondiging deed hij na de val van zijn vierde kabinet niet meer beschikbaar is als VVD-lijsttrekker, en de politiek zal verlaten.
De opluchting over zijn aftocht moet nog indalen, thans hangt er een verdwaasde waas over het land. De man die zichzelf voor het leven leek te hebben benoemd, heeft plotseling besloten dat hij ons niet meer nodig heeft? Pardon?
De meeste oppositieleden, jarenlang getraind om precies het tegenovergestelde te vinden als de premier, zijn plots lovend over de man die hen zo lang van informatie verstoken heeft gehouden, die loog wanneer het nodig was en zijn sms-inbox leeg kieperde wanneer het moest.
De media, jarenlang onmachtig om hem op zijn machiavellistische merites te beoordelen, storten zich op haastige hagiografieën vol loftuitingen over het leiderschap van de man en zijn Saab, zijn appeltje, zijn tasje en zijn fiets, en niet te vergeten de joviaal grijnzende gebaren waarmee zijn beperkte lexicon gepaard ging: ‘Gaaf. Leuk. Daar ga ik niks over zeggen. Daar heb ik geen actieve herinnering aan’.
MH17, de Turkse coup en de reuring die dat in Nederland gaf, corona en de oorlog in Oekraïne kwamen allemaal op de juiste momenten om Rutte in het zadel te houden. Zelfs het toeslagenschandaal, ontstaan onder zijn verantwoordelijkheid, wist hij om te buigen in een excuus om aan te blijven, omdat hij vond dat hij - die nooit écht diepe verantwoordelijkheid erkende - de enige aangewezen persoon was om het op te lossen. Het lukte hem niet, maar ‘we’ tuinden er toch weer in.
Als jongeman heeft Rutte ooit besloten dat premier worden de gaafste baan van Nederland is en daarna heeft hij alles in het werk gesteld om het te worden. Zijn unieke talent is dat hij de VVD, de media en het volk ervan heeft overtuigd om hem te steunen in zijn streven - allemaal figureerden we dertien lange jaren in dienst van zijn droombaan. Rutte runde Nederland als een BV, maar de overheid is geen bedrijf - het zou een dienstverlener voor de burgers moeten zijn.
De manier waarop hij zijn eigen partij niet eens informeerde over zijn vertrek, bewijst dat Rutte helemaal geen goede leider was. Binnen de ideologisch kaalgeslagen VVD is een containerbrand uitgebroken, die zichtbaar uitsloeg toen hoofd voorlichting Kees Berghuis een iets te kritische burgerjournalist op straat belaagde.
Dik dertien jaar is Mark Rutte premier geweest en we kennen hem nog steeds niet. Misschien is dat wel waarom er zo veel Stockholmsyndroom uit de slijmerige grafteksten sijpelt: we worstelen allemaal nog met de ‘waarom’-vraag over de motieven van de man die Nederland zo lang gegijzeld heeft gehouden.
Deze column verscheen eerder op Revu.nl
Je reserve over de redenen waarom Rutte zo lang aan kon blijven - zou interessant zijn daar meer bij stil te staan. Hij is scherp geanalyseerd, kwam hij niet mooi uit, (teflon, pinocchio, psychopaat) zijn beleid heeft een afschuwelijk stempel gekregen, de Rutte doctrine, hij laat enorme puinhopen na, maar mensen zouden op hem blijven stemmen. Want wie moet het anders doen? Zou jij die analyse van 13 jaar Rutte niet op je willen nemen? Eventueel een graphic "novel" met Cortes?
De verdwazing waar NL nu in zit; is zoiets als in een gewelddadige relatie zitten. Je kiest er toch keer op keer weer voor omdat je vindt dat je het ergens verdient, je zult het er wel naar gemaakt hebben, en ach soms is ie ook heus lief. En als de sloperd dan zelf gaat, dan geloof je zelf nog niet echt dat er een einde is gekomen aan de shit, de slang kwam toch steeds weer terug, er is nog zóveel te herstellen dat daar zover de moed van in je schoenen zakt, dat je haast zou willen dat ie weer terugkomt. Die situatie ken je inmiddels, daartegen heb je je inmiddels mentaal gewapend. Spindoctors of hijzelf, een gremium of de gehele NPO-pers, 'men' heeft ons in die situatie gezet maar wíj zijn echt vergeten dat wij er zelf uit kunnen komen door niet meer op de dader te stemmen. Schandalig en sommige zaken zijn gewoon niet te vergeven. Dus nee, geen lovende woorden voor Rutte, maar laat men voor de bühne dan die loftrompet afsteken. Ik had liever Shun Tzu toegepast (geloof dat Rutte die goed kent), had tóch die motie van wantrouwen ingediend en gesteund. Hélemaal afmaken, Rutte liet ons 13 jaar de gifbeker leegdrinken, deze had hij van mij mogen leegdrinken. Geen andere wang voor hem en c.s.