Smuk

NN Lifestyle - eenmalige bijlage op zaterdag

Haar snuit wijst naar grond terwijl ze omhoog kijkt. De normaal zo trotse staart omlaag. Een vragende blik. Alsof ze op audiëntie komt, voorzichtig, met een verzoek. Zo doet ze alleen als ze zich niet lekker voelt. Bek een beetje open, puntje van de tong naar buiten, af en toe een druppel kwijl. Versnelde ademhaling. Ze voelt zich beroerd en wil schuilen.

Smuk wordt nu snel ouder. Al ruim anderhalf jaar lang dagelijks prednison versnelt het proces. Het was maanden zoeken naar de juiste dosis, met veel tussentijdse dierenartsbezoeken. Een paar opnames in het ziekenhuis in Faro, waar ze met haar Meneer Krabs-knuffel ‘s nachts moest blijven. Dan weer zes, zeven pillen per dag, dan weer afbouwen naar een halve, toch weer omhoog omdat het te weinig was. Er zit een ziekte in haar lijf die goed te onderdrukken is maar altijd op de loer ligt.

Het kost een vermogen maar dat mag. ‘In Nederland zou het nog veel meer zijn’, vertellen we elkaar, zonder dat we er iets voor kopen. De eerste keer dat ze moest blijven, kort na de verhuis naar ons nieuwe huis, was ze compleet van slag. Bruine drab kotsend, continu kwijlend en nauwelijks in staat om te lopen waren we, zo vertelden ze ons, net op tijd bij de nooddienst - waar ze haar meteen twee nachten aan het infuus hielden. Smukt snapte er niks van en de hond die altijd heel nieuwsgierig was, werd argwanend.

De eeuwige grote pup, die geen idee had hoe groot en zwaar ze eigenlijk is, werd voorzichtiger en terughoudend. Ze rent nooit meer uit zichzelf op mensen af. Ze rent sowieso niet meer. Een drafje, hooguit, maar niet meer de volle sprint. Zo eentje waar het hele lijf in rollende golven lijkt te bewegen, bek wijd open, ogen groot van plezier en energie. Een golvende oranje wolf.

De pillen sloegen wel aan, gelukkig, maar ze komt er nooit meer vanaf. Iedere ochtend prednison, een ijzersupplement en gewrichtspillen van een euro per stuk. De meeste jaarlijkse vaccinaties zijn zinloos geworden - haar auto-immuunziekte kan er verkeerd op reageren en effect hebben ze toch niet meer. Eentje moet nu als vloeistof, waar ze ook al ziek van wordt. De vacht is doffer en dunner en ze wordt langzaam dikker - ook al een bijna onafwendbare bijwerking van cortisonen.

Smuk is, in weerwil van haar ras, een ongelooflijk zachtaardige hond. Geen allemansvriendin maar zeker niemands vijand. Ze wijkt zelden van onze zijde, behalve als ze iets ruikt op het strand. Dan krijgt ze een boevige blik en versnelt ze, altoos achteromkijkend in de hoop dat we niet door hebben dat ze haar eigen gang gaat, in de richting van het luchtje. Andersom kan ze vreselijk beledigd zijn als we haar alleen thuis laten.

Als pup kwam Smuk bij ons in Amsterdam. In het Rembrandtpark leerde ze loslopen. Ze maakte de vinex van Oostzaan minder onaangenaam. En verhuisde als mascotte mee naar Portugal. Ze was er voor de belangrijkste jaren in ons volwassen leven en speelde daarin een rol die zij nooit zal begrijpen, en door ons nooit wordt vergeten.

Ieder baasje heeft eindeloze liefde voor de eigen hond en alle honden zijn de liefste honden ter wereld. Mensen zonder hond zullen het wellicht niet begrijpen, overdreven vinden. Mensen zonder kinderen maar met een hond begrijpen het misschien juist des te meer. Maar: ik kan Smuk bij leven al missen. Zeven jaar is ze nu, omgerekend naar mensjaren ouder dan ik ben. Ik trek op mijn leeftijd ook weinig sprintjes meer. Smuk zou het wel doen, als ze nog kon. Helaas. Van binnen lijdt ze altijd een beetje. Honden laten dat meestal niet merken - dieren die zwakte etaleren worden een prooi. Soms komt ze schuilen, met die vragende blik, en drukt ze zich dicht tegen je aan.

We zorgen goed voor haar, ze komt niks tekort en we zijn vaak thuis. We gaan eerder te snel naar de dierenarts dan te laat. Veel honden in Portugal mochten willen dat ze zo’n prinsessenbestaan hadden als Smuk. Andersom helpt ze ons - thuiswerkers met een neiging tot doordraven - om een ritme te handhaven. Driemaal daags naar buiten, ze komt je echt uit je bureaustoel trekken met een kef, een lik en als dat niet genoeg is: haar kaken zachtjes maar dwingend om je pols geklemd. Ze zal nooit meer beter worden, dat weten we en dat valt te rationaliseren. Ze zal ook niet heel oud worden. Dat weten we ook en dat is onverteerbaar.