Hoera, ik besta - u bent bedankt!

Wie zichzelf feliciteert, trakteert

Op 4 juli ontving ik een mailtje van Substack met de verheugende boodschap “Congratulations! You’re a Substack Bestseller!” Prompt werd mijn profielpagina opgefleurd met een oranje vinkje en natuurlijk wil het platform dat ik een zelffeliciterende zegen uitspreek richting u de lezer, over mezelf de schrijver. U moet mee op reis, zei de mail:

Ja weet je…

Dat wil ik helemaal niet?

Natuurlijk ben ik iedereen die lid is geworden of heeft gedoneerd zeer erkentelijk voor de aanmoedigingen en vertrouwen. Natuurlijk is het geweldig om na een half jaartje Substacken al te kwalificeren voor het bestsellerlijstje. Natuurlijk hoop ik door te groeien en door steeds meer mensen gelezen en gewaardeerd te worden.

Maar het is geen reis, want de waarheid is dat Nijman zijn Nieuwsbriefjes ook zou schrijven wanneer niemand ze zou lezen. Lappen teksten opboeren is een manier waarop ik zorgen, vragen, piekeringen en ervaringen kan sorteren en tot coherente gedachten formuleer. Anders snap ik het zelf ook niet. In recente jaren groeide mijn behoefte om dat buiten de context van GeenStijl te doen, omdat GS voor mij - als mede-eigenaar van het blog - van een vrijplaats voor stijlvormen tot één van mijn grootste zorgen was geworden, als onervaren ondernemer in een knettergekke coronatijd. Ik had, zoals de welkomstpagina vermeldt, mijn eigen stille hoekje nodig om in een zakje te kunnen blazen. En om soms wel eens ‘ik’ te gebruiken, door persoonlijke beleving te verweven met maatschappelijke ontwikkelingen en om af en toe wat op te pennen over onze migratie naar Portugal. Om zelf een beetje achter het waarom te komen, want ik ben nogal van het ‘eerst doen, dan pas over nadenken’.

‘Begin dan een dagboek’, zegt u dan, maar ik ben nou eenmaal gewend om de openheid te zoeken. Zeker in een tijd waarin mensen zich steeds meer gebonden, gehinderd en gekaderd voelen door sociale moraal, groepsdruk en ‘wat je nog kunt zeggen’, is het misschien wel belangrijk om hardop te blijven denken. Ook over dingen die je niet snapt, niet begrijpt of misschien wel eens wat doms over opschrijft. Dat is de enige manier om een publiek debat ook daadwerkelijk publiek te houden. En hoewel ik dus regelmatig ‘ik’ gebruik in deze Nieuwsbriefjes, zorgt het openbaar publiceren van gedachten er óók voor dat het niet alleen over ‘ik’ gaat, want je moet een beetje sturen op context die ook bij derden resoneert - lezers die niet ‘ik’ zijn, maar wel als zichzelf kunnen na- en meedenken over de inhoud. En reageren, dat mag ook.

Recent heb ik bij alle betalende abonnees een voettekstje in de mails gezet met daarin de vraag waarom ze betalen. Niet om daarop te kunnen sturen of mensen naar de mond te schrijven, maar gewoon omdat het me intrigeert. Daar heb ik al een heleboel interessante reacties op gehad (die ik zo veel mogelijk probeer te beantwoorden), maar waar het the journey betreft zoals Substack ‘m bedoelt: er is geen reis, ik doe ook maar wat. Misschien is niet weten waar het eindigt wel precies waarom veel mensen zich inschrijven, en sommigen hun abonnement opwaarderen.

Hoe dan ook, ik heb een oranje vinkje dus ik ben officieel tot reisleider benoemd. Daarmee mag ik mezelf feliciteren van Substack en derhalve trakteer ik op 25 procent korting voor nieuwe abonnees. Dat adviseert Substack: coupons uitdelen. Vinden mensen leuk, zeggen ze. Ga ik ondertussen zitten wachten tot er een onderwerp rijst waar ik een Nieuwsbriefje van kan bakken, want volgens mij is dat wat demense nog het leukste vinden. Zelffeliciteren is zo D66 Amerikaans.