Proloog: het Beroofde Land

Een groeiend Ipsossemitisme

Acht dagen in een land waar een existentiële oorlog het middelpunt van vele mondiale discussies is geworden, leveren uiteraard voldoende aantekeningen, ervaringen en indrukken op voor een waaier aan verhalen, vertellingen en zelfs verschuivende visies. Deze reis begint echter bij de laatste peilingen over het Nederlandse perspectief op Israël, Gaza en het gevecht om de laatste gijzelaars van 7 oktober terug te krijgen.

Met een boordevol plakboek en een flinke stapel aantekeningen ben ik na veertig woestijnjaren dolen acht wervelende dagen op een kameel van El Al uit het Midden-Oosten teruggekeerd, met het plan om verschillende sporen uit te schrijven in een korte serie artikelen. Over 7 oktober 2023 en de oorlog, over het getrouwtrek en de gevechten om de verschillende betwiste gebieden, en over de politiek, de bevolking en de onzekere toekomst van Israël.

Ik heb uiteenlopende plekken bezocht, zoals de zwaar getroffen kibboets Kfar Aza en het Nova festivalterrein maar ook diverse betwiste gebieden op de West Bank. Ik heb talloze mensen gesproken, zowel politici als burgers als Israëli’s en buitenlanders, en zowel on the record als op de achtergrond veel verschillende inzichten gehoord. Wie weet, leidt dat ook voor de minder toegewijde observant van de oorlog en de politieke situatie in Israël tot leesvoer dat de moeite waard is.

Behalve eindelijk eens de roemruchte Joodse natiestaat en enkele vrienden en bekenden aldaar bezoeken, was erover schrijven natuurlijk altijd al de intentie. De reis heb ik geheel zelfstandig opgezet, zonder opdracht of invloed van derden, via eigen contacten en binnen mijn eigen netwerk, en bovendien volledig uit eigen zak betaald.

Tijdens de achtdaagse achtbaan heb ik zowel hasbara opgehaald die ik met liefde en overtuiging verder zal verspreiden, als zitten fronzen of me verbaasd over ook wat minder florissante features van Israël, z’n uiteenlopende inwoners en (vooral) de politieke leiding. Zoals in het eerste ansichtkaartje vermeld, probeerde ik een zo open mogelijke blik te houden en was ik niet op zoek naar een bevestiging van mijn eigen opvattingen. Ik weet al wat ik vind (en u onderhand ook wel), daarvoor hoefde ik niet naar Israël.

Ik heb m’n best gedaan om verschillende perspectieven op te zoeken en aan te horen en denk dat daardoor mijn eigen perspectief eveneens wat is gaan schuiven.

De grootste aanleiding om af te reizen naar het Midden-Oosten vindt echter zijn wortels niet in Israël zelf, maar in het onbegrip en zelfs de haat en agressie die het land moet incasseren vanuit het Westen in het algemeen en Nederland in het bijzonder.

Daarmee begint de proloog (als je de podcast van maandag niet meetelt) achter de klaagmuur betaalmuur, omdat dit artikel tevens het wekelijkse Revu-cursiefje voor paid subscribers bevat maar ook omdat ik in Tel Aviv gewoon mijn eigen shekels moest pinnen om bed, bad en brood te kunnen bekostigen. Het regende geen manna, noch trof ik stenen kruiken aan die eindeloos meel en olie gaf. Uw tzedakah wordt derhalve hogelijk gewaardeerd.