Positie kiezer: Functie Wilders

PVV stijgt naar 42 in de peilingen

Geen tijd om te wachten tot maandagmorgen want dan zijn de dagkoersen alweer bedorven! De PVV van Geert Wilders stijgt bij de eerste natte vinger die Maurice de Hond sinds de verkiezingen in het electoraat heeft gestoken naar 42 gepeilde zetels. En dat zegt wat - maar wat zegt dat?

Niet alleen is 42 zetels vijf stuks hoger dan een uitslag die sowieso niemand écht zag aankomen op 22 november, het is ruim een derde meer dan de hoogste PVV-peiling van 30 zetels die vlak voor de verkiezingen verscheen (ook bij Maurice de Hond). Net zo opvallend is dat Maurice meet dat de virtuele winst voor Wilders vooral bij de VVD vandaan komt:

Ook dat heeft weer een logische verklaring in het feit dat de kiezer overduidelijk iets ‘over rechts’ wil en dus een combi van de PVV met VVD, NSC en BBB niet alleen niet afwijst, maar juist in grote meerderheid steunt. BBB zou het in een oogwenk doen maar dat Pieter Omtzigt wat grondwettelijke voorbehouden heeft bij (het programma van) Wilders is vanuit zijn eigen positie best begrijpelijk. Dat ziet de kiezer ook, als je van deze peiling uit mag gaan: NSC levert maar één zetel in, wat een electorale acceptatie van de terughoudendheid van Omtzigt suggereert. De VVD-kiezer is echter, zoals uit vele kelen (ook binnen de VVD) al te horen was, bepaald niet blij met de haast waarmee Dilan Yesilgoz haar magere mandaat als partijleider met grote haast in de oppositiebankjes heeft geparkeerd. Had zij immers niet beloofd om van de VVD opnieuw een Law & Order-partij te maken, met een nadruk op eindelijk een strenger asiel- en migratiebeleid?

Als je niet aan die kant komt staan maar juist daarvan wegloopt, krijg je dus deze cijfers van Maurice over een door kiezers gewenste coalitie (die bovendien in lijn liggen met andere onderzoeken, onder meer door EenVandaag.)

Peilingen zijn palingen, de onderbuik is harde wetenschap

Goed, dat zijn de cijfers. Geloof ze, of niet. Interpreteer ze hoe je wil. Mijn gevoel is dit: de kiezers zijn niet onder de indruk, of betuigen op deze manier hun irritatie over de manier waarop (het electoraat van) de grote winnaar van de verkiezingen door de kletsende kaste en het partijkartel wordt weggezet. Ze trappen er, om met een andere bekende populist te spreken, niet in.

Nog steeds heb ik sterk het gevoel dat de sadistische Hamas-aanslagen van 7 oktober in Israël een rol gespeeld hebben op 22 november, vanwege de vele Palestijnse vlaggen, genocidale leuzen, sterk subjectieve en naar Palestijnse propaganda neigende mediaverslaggeving en de angst en/of onwil om Israëlische vlaggen te hijsen of (afgelaste) herdenkingen beter te beveiligen. Tegelijk met het vallen van de maskers gingen vele nieuwe ogen open. Maar ik weet ook dat dit maar een klein onderdeel van een groter geheel was (en eentje die mijzelf bovengemiddeld raakte en daarmee mijn eigen blik kleurt - of vertroebelt, zo je wil). Er waren daarnaast immers nog heel veel andere redenen om PVV te stemmen. De optielijst was lang en de meeste kiezers hebben maar één of twee argumenten nodig om de doorslag voor hun stemkeuze te vinden. Zie, om niet in herhaling te vallen, daarvoor het vorige Nieuwsbriefje:

Kiezers dreigen met escalatie

De peiling van De Hond past desalniettemin verrekte goed in mijn eigen narratief (dank Maurice!) dat de kiezer via het rode stempotlood 37 bloedeloze waarschuwingsschoten heeft laten klinken, maar ook bereid is om daarin zelf verder te escaleren wanneer het salvo niet gehoord wordt door degenen aan wie het gericht is. In onderstaand Revu-cursiefje, aangeleverd vóór de peiling van zaterdagmiddag, probeer ik een onverschilligheid te beschrijven ten aanzien van de wild woekerende Wildershaat bij de gevestigde orde, waar steeds meer kiezers echt geen enkele boodschap meer aan hebben - en dat ze een volgende keer doodleuk weer de Grote Geblondeerde Leider zullen aanvinken.

Na de uitslag kwam immers eerst het ongeloof en daarna begon de voorspelbare wrokkige woede in de Hooghartige Herenhuizen van de Keurige Kaste. Zij hebben al zo vaak “wolf!” geroepen over Wilders, dat zijn vermeende schimmige financieringen, zijn niet echt bestaande “Poetinvriendschap” en natuurlijk zijn “islamofobie” allemaal lege echo’s van sneue sneren zijn geworden. Te veel mensen hebben zichzelf en elkaar te lang een redeloze angst voor de PVV’er aangepraat. De kiezer is er doof voor geworden en meer nog: is zelf nu wel ook lang genoeg voor allerlei lelijke soorten -ist uitgemaakt om dergelijke op lege verwijten gestoelde scheldpartijen lekker naast zich neer te kunnen leggen. Het zijn lege dreigementen geworden, geuit door mensen die vooral bang zijn hun éigen posities van macht, aanzien en subsidies te verliezen.

Andersom heeft die kiezer jarenlang de dossiers boven zijn hoofd zien groeien waar deze gevestigde orde zelf verantwoordelijk voor was. Zal ook die niet nog eens allemaal opsommen, iedereen weet ondertussen prima welke politieke crises, morele verwijten van blanke schuld en historische zonde en fatalistische klimaatretoriek tezamen de elitaire dogma’s vormen die tot diepe kloven zijn uitgegroeid - om niet te zeggen dat het bodemloze belastingputten zijn geworden. De portemonnee van de burger is leeg, het huis niet warm genoeg en op een hongerige maag worden kiezers extra knorrig.

Huiverig voor de hysterie

Okee, er moet voor de geloofwaardigheid een alinea in deze tekst waarin het (verbale) verleden van Wilders ook een rol speelt, met name in de terughoudendheid van Yesilgoz en Omtzigt om eens opgewekt naar het bordes te banjeren met hun nieuwe blonde bestie. Een verleden als provocateur maakt je kwetsbaar in deze tijd. Zeker (de partij van) Dilan is nogal eens het doelwit geweest van Wilders’ debatwoede maar ook Pieter wil graag een reputatie als keurige politieke professor behouden. Als een winst van Wilders zo veel hysterie veroorzaakt, wat zou de schade voor henzelf en hun partijen worden wanneer ze met hem in een coalitie stappen?

Het lijkt de angst voor die hysterie die Pieter nu lange eisenlijsten laat schrijven terwijl Dilan zichzelf zo onzichtbaar mogelijk maakt. Maar de hypocrisie bij veel critici van Geert is dat ze pretenderen bezorgd te zijn voor anderen terwijl het hun eigen machtspositie is waarover ze in de piepzak zitten. Ze houden Wilders aan een standaard van fatsoen die ze zelf hebben bedacht, en een geprojecteerd moralisme waarvan ze elkander aanpraten dat het de sociale norm is. We zien echter altijd dat hun vaasje onmiddellijk in duizend stukken uiteen gesmeten wordt wanneer ze zélf hun onderbuik de vrije loop laten jegens het plebs.

Dat gedrag leidt tot krampachtige paringsdansen tussen partijen die misschien best met de PVV tot een akkoord kunnen komen - het is immers nog steeds een democratie en voor Wilders gelden dezelfde spelregels waar Mark Rutte zich jarenlang ook niks van aantrok als voor iedereen. Maar misschien zijn al deze schijnbewegingen nodig om de gemoederen van de gegoeden tot bedaren te brengen.

Onderwijl vraagt de kiezer, die ziet hoe Wilders door het arrogante establishment uit het kartelbestel wordt geweerd of gewerkt, zich af: hoeveel zetels zou Geert nodig hebben om Dilan en Pieter over hun koudwatervrees te helpen? Want dat plebs voelt prima aan wanneer ze gepiepeld worden (Leon Verdonschot had daar een mooi stukje over in De Limburger) en de peiling wekt de indruk dat ze die vraag best in de praktijk willen testen.

Bovenal denk ik dat de kiezer klaar is het met Haagse gekeuter, en wil dat die puinhopen makende plucheplakkende bangepoepers gewoon eens aan het werk gaan. Zo niet, dan krijgt de partij van Wilders volgende keer misschien wel drie miljoen stemmen…

Worst maken van Wilders

“Haha, nu ben jij zelf een vriendje van de macht!”, lachte een vriendin me uit na de monsterzege van de PVV. Als bloggertje en columnist mag ik immers graag denken dat mijn culturele hokje tegen de tegenmacht aanschurkt. Oppositie, niet als noblesse oblige maar als plebejer-plicht. Het gepeupel heeft me altijd nader gestaan dan de gegoeden.

Gelukkig is het niet moeilijk om de teneur van tegenmacht te behouden wanneer je beziet hoe lelijk, voorspelbaar en in tegenspraak met eigen dogma’s over verbinding en solidariteit de Goede Gegoeden omgaan met Geert Wilders' zege. Het is een wonderlijke situatie dat de partij die met overmacht de grootste werd, veruit de meeste moeite zal hebben om de premier te leveren of wellicht zelfs maar in de regering plaats te nemen.

Ja, er is die breed opgerakelde anekdote uit het jaar kruik dat Joop den Uyl als grootste winnaar toch in de oppositie kwam, maar we zijn een halve eeuw verder en in het digitale nu ziet iedereen hoe van Wilders de worst wordt gemaakt. 

Over zijn voorgestelde verkenner, PVV-senator Gom van Strien, lag nog een vuige roddel te wachten op het juiste moment en diens vervanger Ronald Plasterk is daarna stante pede verketterd uit de linkse kerk, waar de kudde hem toch al met groeiende argwaan bekeek. In alle media doen de bekende beroepsmoslims luidkeels hun gesluierde beklag, hobbyprogressieven weeklagen gratuit met hen mee en we leven voelbaar in een land dat het sluipende gif van het slachtofferschap boven de draagkracht van de democratie heeft verheven. Het gedramatiseerde moralisme is zo sáái.

Politiek gezien is het vraagstuk interessanter. Natuurlijk huppelt een staatsrechtpredikant als Pieter Omtzigt niet fluitend een formatie met Wilders in. Hij moet zelf een gloednieuwe partij nog smoel geven en gezichtsverlies is snel geleden als Geert Wilders straks je eerste beste vriend op het bordes blijkt. Op moment van schrijven vliegen de verwijtende smeekbedes over sociale media. ’Ik wil verdomme verkering’, dreint Geert tegen Pieter, die de grondwet niet tot het poëzie-album van een kalverliefde wil reduceren en een lange lijst relatie-eisen op tafel heeft gelegd. 

In het voor de kiezer meest wenselijke geval komt er een binnen-grondwettelijk blok van sociaal-rechtse partijen die enkele sleutelzaken relatief eensgezind oppakken. Woningbouw. Asielbeperkingen. Een minder bukkende houding jegens bazig Brussel en gepast ongeduld met de idiote eindtijdretoriek van het klimaatactivisme en het identitaire slachtofferschap van de eigenbelang-kermers. 

Wat Nederland nodig heeft is minder suikerbeesten en meer democratische ballen, in een systeem dat zichzelf controleert omdat het huis daarop gebouwd is. Als raspopulist zal ik vast te lichtzinnig denken. En anders doen we toch lekker nieuwe verkiezingen? Kies ik wederom voor Martin Bosma, want een PVV-stem is nog steeds tegenmacht en geen knieval voor onmacht.

Deze column verscheen in Nieuwe Revu 51 - 2023

Winst PVV: kiezer zo stabiel als pollepel in pan snert