De dood werkt voor Frans Timmermans

De vrees van het grote verhaal

Amper onderstaande column bij Revu ingeleverd of het kabinet viel, waarmee het gevaar van een premierschap van Frans Timmermans meteen een stuk is geslonken. Want hij zou na zijn termijn in Brussel naar Nederland komen om de “linkse wolk” te leiden, zo gaat het steeds stelliger wordende verhaal. De volgende EU-verkiezingen (2024) zouden een logische exit bieden voor de klimaatpaus, die zich dan onder normale omstandigheden een jaartje kon voorbereiden op de Nederlandse verkiezingen van 2025.

Dat is nu dus omgegooid. Gaat ie voortijdig weg in Brussel om alsnog de linkse lijst aan te voeren? Zou kunnen, maar dat wordt wel krap. Het feit blijft dat hij bij de combinatiepartij peilt als beste kanshebber, want Frenske heeft fans. Dat heeft me altijd verbaasd, want zo Timmerfrans één belang heeft, is het zichzelf. Ik heb ook nooit begrepen dat mensen die de groteske verhalen van Baudet beschimpen, wel vallen voor hetzelfde theater van Timmermans. Schmieren zit hen beiden in het bloed, maar bij de één leidt het tot overdreven fascismeverwijten en bij de ander tot een ongezonde verheerlijking.

Liever geen lidmaatschappen? Losse donaties via iDeal via deze doneerbutton:

Ook Frenske, die zichzelf ten onrechte een antipopulist acht, bespeelt zijn achterban met het wapen van de angst. Als je Timmermans over het klimaat hoort oreren, snap je dat de kerken vroeger vol zaten: hij bedwelmt mensen met de vrees van het grote verhaal. Er is iets boven ons, iets buiten onze macht, iets dat van ons een gezamenlijkheid eist, een eensgezindheid waarmee we samen het noodlot kunnen trotseren. Maar daarvoor mag je niet van het lichtend pad wijken, moet je nederigheid tonen en vooral: hem aanvaarden als moreel, geestelijk en politiek leider in de strijd tegen klimaatverandering.

Het klimaatmantra is een dogma dat bespottelijke vormen heeft aangenomen, waaronder dus de vorm van Frans Timmermans: een soort waggelend planeetje met een baardje en een verhit gemoed, dat constant om zichzelf heen draait. Onze verlosser schaamt zich niet om dode burgers voor zijn retoriek te spannen, zoals hij deed met MH17, toen hij de angst voor Rusland misbruikte om zelf hogerop te komen binnen de EU. Afgelopen week deed hij het opnieuw, op de dag van storm Poly, om de angst over het klimaat in leven te houden - en daarmee zijn eigen politieke relevantie.

Frans Timmermans is een gewetenloze narcist en ik mag hopen voor Nederland dat de vervroegde verkiezingen (met opzet veroorzaakt door de vvd) in ieder geval voorkomen dat hij zichzelf als premierskandidaat naar voren schuift.

Frans Timmermans, doodgraver in eigen dienst

Bij de volgende verkiezingen zal Nederland vermoedelijk verlost zijn van Sigrid Kaag, die al zo vaak heeft laten vallen dat ze beschikbaar is voor nieuwe internationale uitdagingen dat het begint op te vallen dat ze nog niet weg is. Maar waar Kaag vertrekt, riskeert Nederland de terugkeer van Frans Timmermans, over wie steeds luider gefluisterd wordt dat hij de beste kandidaat zou zijn om het fusievehikel PvdA/GroenLinks te leiden. Bij elkaar opgeteld scoren die best aardig in de peilingen, met Timmermans als lijsttrekker kunnen ze in potentie de grootste worden. Kabinet Prins Frenske d’n Eerste lonkt voor het land.

Frenske is namelijk ook toe aan een nieuwe uitdaging. De man die zich in 2014 de Europese Commissie in schmierde met een tranentrekkend maar feitelijk onjuist verhaal over de berging van de slachtoffers van MH17 (hij suggereerde valselijk dat Oekraïners juwelen en persoonlijke eigendommen van de passagiers roofden), krijgt als Europese klimaatpaus al vijf jaar zijn Green Deal niet door het doorgaans zo dociel voor de commissie knipmessende Europarlement. De klimaatplannen zijn - mede vanwege de radicale wensen van architect Diederik Samsom - te extreem, vinden bepaalde groepen in het parlement en een deel van de Europese industriële lobby.

Frenske, die in zijn eentje het cumulatieve BMI van een middelgroot Afrikaans hongerdorp met zich mee torst, is als fysieke verschijning bovendien niet het beste uithangbord van een pleidooi voor consuminderen. Er zijn milieuzones in Europese binnensteden waar hij op flatulente dagen niet zonder boete doorheen zou kunnen hobbelen en als je hem een hoge hoed opzet en een glas bubbels voorzet, is hij een vleesgeworden karikatuur van het volvette kapitalisme.

Frenske kun je uitstekend op zijn onsmakelijke fysieke voorkomen aanpakken, want zo er één ding belangrijk is voor Frans Timmermans, dan is het wel Frans Timmermans. Op inhoud is er bovendien weinig te duiden bij hem. Hij kreeg in 2010 als PvdA-Kamerlid niet de portefeuille Buitenlandse Zaken en deed prompt een half jaar helemaal niets. Hij kreeg in 2014 een kritische vraag van Jeroen Pauw over zijn feitenvrije MH17-anekdote en verzon er prompt nog eentje, over hoe slachtoffers nog tijd gehad zouden hebben om een zuurstofmasker op te zetten. Dat was niet zo en sindsdien wil Frenske nooit meer naar Pauw. Frenske werd in 2016 nog wel op camera vastgelegd toen hij tot tranen toe geroerd was door The European, een documentaire over… Frenske.

En nu riskeert Nederland zijn terugkeer. Hij weet hoe hij daarvoor te werk moet gaan: tijdens storm Poly spande de polyglot de 51-jarige Haarlemse vrouw die onder een omgewaaide boom om het leven kwam voor zijn klimaat- en campagnekarretje. Frans Timmermans werkt niet voor de kiezer, de kiezer werkt in dienst van hem. Zelfs als ze dood zijn.

Deze column verscheen in Nieuwe Revu 30 - 2023

Gebruikt u geen creditcard? Klik hieronder voor een abonnement via iDeal: