Onder Frans Timmermans tikt een Palestijnse tijdbom

Er is niets verenigd aan "Verenigd Links"

Het duurde niet lang want het zat er dik in en voorspelbaar aan te komen: het gelegenheidsduo GroenLinks/PvdA is géén fusiepartij. Het is een geforceerd maar onverenigbaar opportunisme van politieke belangen bij een partij die langzaam aan het uitsterven is (PvdA) en een andere die maar niet door z’n eigen groene plafond weet te breken (GroenLinks).

Het “““conflict””” in Israël levert razendsnel diverse verbale bewijzen bij de stelling dat het gesoldeerde gezelschapje van Haagse opportunisten niet lang BIJ1 bijeen zou blijven, want Frans Timmermans had amper zijn uitstekend verwoorde steunbetuiging aan de inwoners van Israël op Twitter gezet, of het regende verwijten uit met name GroenLinkse hoek.

Onironisch een uitstekende tekst van Frenske

Voormalig prominent Tofik Dibi, natuurlijk, maar ook lokale raadsleden, landelijke commissieleden en de opstandige onwetenden van jongerentak DWARS roerden zich - zelfs tegen Jesse Klaver, die verklaarde dat “een land dat wordt aangevallen alle recht [heeft] zichzelf en haar burgers tegen deze terreur te verdedigen.”

Ja, ook onironisch niet slecht geformuleerd, en nauwelijks dubbelzinnig

Maar hoe geloofwaardig is zijn statement als je ondertussen actieve GroenLinksers als Sabine Scharwachter de ene Palestijnentweet na de andere nauwelijks verholen Hamas-vergoelijking ziet (re)tweeten? Ook de afwezigheid van Kauthar Bouchallikht tijdens de herdenking in de Tweede Kamer was opvallend - en we weten sowieso wat voor banden zij met antisemitische islamisten onderhield, wellicht nog altijd onderhoudt, en hoe ze in het niet zo verre verleden schaamteloos onder kartonnen banieren met hakenkruizen er op tegen “het zionisme” demonstreerde. Het is geen fraai plaatje en het voelt enerzijds alsof er (in deze tijden van gretige cancelscreenshots) een verjaringstermijn zou moeten gelden voor in het verleden gedane uitingen, maar ja: we hebben haar ook nooit afstand horen nemen van de opvattingen die hieronder worden geuit.

[INSTANT UPDATE: Na het inplannen van deze column, besloot ze dat PvdA/GL niet genocidegretig genoeg is, en gooide haar handdoek hoofddoek in de ring]

De PvdA heb ik persoonlijk niet hoog zitten, maar wel hoger dan de moestuin- en doorzon jodenhaters van GroenLinks en dat komt mede door foto’s zoals bovenstaande, waar dus een huidig Kamerlid van die partij op staat dat door Jesse met hand en tand verdedigd werd toen de beelden opdoken tijdens de vorige campagne voor de vorige verkiezingen.

In Rotterdam was het echter de PvdA’er Ahmed Aboutaleb die te laf (of principieel onwillig?) was om de Israëlische vlag te hijsen en in Arnhem koos PvdA-burgemeester Ahmed Marcouch ook voor de veilig route van een vredesvlag boven de vlag van Israël. Op het Stopera-stadhuis van Amsterdam durfde GroenLinks-burgemeester Femke Halsema het wél aan om de vlag van de joodse staat te hijsen, maar ook daar werd het dundoek een dag later gestreken in ruil voor een vredesvlag die moet suggereren dat ook bij de recente gebeurtenissen een enerzijds/anderzijds in acht genomen moet worden die op z’n zachtst gezegd zeer ongepast voelt op dit moment, zoals Hans Teeuwen zo to the point als concrete vraag wist te verpakken:

Alles bij elkaar opgeteld schept de situatie bij GL/PvdA een beeld van diepe verdeeldheid en dan hebben we het niet over de afronding achter de komma van het minimumloonstandpunt, de stelligheid van stikstofdoelen of discussie van de prijs van treinkaartjes of brandstofaccijns. Dit is diep en intrinsiek ideologisch, een splijtzwam in de gehele samenleving tussen mensen die toch al niet graag bij elkaar in één kamer, kantoor of gebedsruimte komen. Maar dit zijn twee politieke partijen die als één acteren richting 22 november en die overduidelijk niet met één mond kunnen spreken, noch hun leiders met één mond willen horen spreken, over Israël, Palestina, Hamas en de genocidale terreur die plaatsvindt in die regio.

Bij dezen derhalve deze week geen brede beslommering over de ellende is Israël, maar een concrete anekdote over hoe de gedroomde eindoplossing van Hamas ook in Nederland het politieke klimaat ontheiligt - met alle risico’s van dien voor ons landsbestuur en de maatschappelijke samenhang. Onderstaand, voor Nieuwe Revu.

Krijgt de Palestijnse lobby een Nederlandse premier?

Hoewel ik al dagenlang amechtig, moedeloos en in volledig besef van de zinloosheid van mijn in uitroeptekens geschreven uitingen van afschuw wild in de rondte twitter over de meest dodelijke aanval op joden sinds de Holocaust (laat dat besef even indalen, alsjeblieft), denk ik toch een relevante, coherente gedachte gevonden te hebben om alhier met u te delen: een zorgwekkend haakje met de Nederlandse verkiezingen.

GroenLinks en de PvdA zijn met een dun soldeerlijntje aan elkaar gesmeed om als één lijst mee te doen aan de verkiezingen. Hun troef is Frans Timmermans, die met zijn emotionele oplichterstruukjes hele volksstammen weet te misleiden dat hij een goede staatsman zou zijn. De kans dat hij het wordt, is vrij groot.

Maar behalve die premierskandidaat en het gegeven dat beide partijen zich ter linkerkant van het politieke spectrum bevinden, is er geen solide fundament onder de fusie gegoten. Er zijn geen beginselverklaringen, geen gezamenlijke statuten en behalve een paar als verkiezingsprogramma vermomde velletjes campagne-retoriek heeft nooit iemand diepere politieke weerbaarheidstesten van hun wederzijdse principes uitgevoerd.

Totdat de gruwelijke Palestijnse geweldsdaden in Israël zich voltrokken. Onmiddellijk zie je dat de Bolle van Brussel in zijn kielzog een diepgewortelde afkeer van “Israël” en “het zionisme” meetrekt aan met name de moreel gammele GroenLinkse vleugel van zijn papieren verkiezingsvliegtuigje. Ik gebruik aanhalingstekens, omdat ik de zware term antisemitisme tracht te vermijden - ergens geloof ik namelijk wel dat de meeste Israëlcritici vooral vóór de Palestijnse bevolking zijn en daarmee niet automatisch jodenhaters.

Het is makkelijk om lacherig te doen over enkele GroenLinksers die letterlijk een rectificatie eisten voor de woorden van steun die hun PvdA-partijleider twitterde richting de diep getroffen bevolking van de joodse staat, omdat bij GroenLinks de kleuren van Hamas feller wapperen dan de Davidster van “kolonisator” en “onderdrukker” Israël. Zelfs hun eigen Jesse Klaver werd ter verantwoording geroepen.

Maar dit conflict is niet grappig. Het is niet eens een conflict: in tegenstelling tot PvdA/GroenLinks heeft Hamas wél een beginselverklaring en daarin staat letterlijk hun doel om alle joden uit te roeien, en daarmee de staat Israël te vernietigen.

Dat weerhield talloze GroenLinksers zoals Amsterdams gemeenteambtenaar Tofik Dibi, het Rotterdamse raadslid Larissa Vlieger of DWARS-jongeren als Jens Bosman en Sabine Scharwachter er niet van hun afschuw over de “ongure” woorden van Timmermans uit te spreken. Diverse GroenLinksers uiten steun voor de zogenaamde Palestijnse zaak, maar geen medeleven met de joodse slachoffers van Hamas. Kamerlid Kauthar Bouchallikht, in het verleden gezien op foto’s bij Palliedemo’s waar met hakenkruisvlaggen gezwaaid werd, ontbrak bij de herdenking in de Tweede Kamer.

Dat zijn geen haarscheuren, dat is een schisma in de politieke fopfusie. Erger is dat Timmermans premier kan worden. Dan zetelt de Palestijnse terreurlobby in het Torentje.

Deze column verscheen in Nieuwe Revu 44 - 2023

Eerder over dit onderwerp: