Nogmaals Nie Wieder

Jodenhaat is een Perpetueel Mobiel

Okee dames en heren, u dacht dat het vorige week ongezellig was, dan moet u de pennenvrucht voor deze zaterdagmorgen eens proeven. Een troost vooraf: de inleiding zal korter zijn. Want het meeste is vorige week al lang uitgeschreven in dit Nieuwsbriefje.

Normaliter voel ik mezelf altijd wat lichter nadat ik zwaarwegende kwesties op een stukje internet heb neergelegd, maar dat was ditmaal niet het geval. Iets voelt namelijk ‘anders’ dit keer, aan zowel de aanslagen zelf, als aan de respons richting de slachtoffers. Niet alleen merk je de gebruikelijke onwil om islamterreur te veroordelen (dat zijn we onderhand wel gewend, helaas), je proeft ook een bijna net zo sterke onwil om op te komen vóór de joodse slachtoffers. Als zij de kanarie zijn, zijn westerse media, universiteiten en publieke instellingen momenteel hun koolmijn - en is de verstikking ook voelbaar voor pro-Israëlische columnisten en cartoonisten die de kooltekening proberen te schetsen van deze joodse kanaries en hun koolmijn.

Op het moment dat een Groningse Kristallnachtherdenking wordt afgelast omdat ze vrezen dat er iets zou kunnen gebeuren, moeten zowel de lokale driehoek als de burgerbevolking (en daarmee: de media) toch massaal hun steun verklaren en zorgen dat die herdenking juist wél doorgang kan vinden? Maar nee - het werd een stille capitulatie, waarbij Henri Kruithof (voormalig opperspindoktor van de landelijke vvd-fractie, die partij die zo luidkeels pro-Israël zegt te zijn) de handdoek definitief in de ring wierp door bij WNL te verklaren dat er nou eenmaal geen politiecapaciteit is om de veiligheid te garanderen. Wat weet hij daar nou van? Hij is thans “Voorzitter Woonbedrijf Aardbevingsgebied Groningen” (volgens zijn X-account). En hoe heeft hij de dreiging tegen een preventief afgelaste herdenking in zijn hoofd zo groot gemaakt dat hij denkt dat er “honderden, misschien wel duizenden” agenten nodig zouden zijn om een kleine herdenking in Groningen (dus niet: in 020-Gaza) te moeten beveiligen?

De gewilligheid tot overgave benauwt me, want slappe kwarktaart Henri “ik stond bekend als boeman” Kruithof is slechts een klein voorbeeld in een ellenlange lijst, terwijl de beelden van Hamasverheerlijking nog dagelijks blijven binnenstromen, zoals uit talloze moskeeën in Engeland waar de openlijke jodenhaat onbestraft uit de vrijdagpreken klotst, onder “pro-Palestina”-demonstranten die in New York bij het beursgebouw op Wall Street (want daar zitten immers ‘de joduh’) zingen dat “Genocide Joe” [Biden] zijn steun aan Israël moet staken en van UCLA-studenten in Californië die letterlijk (LET-TER-LIJK) een genocide proclameren door “Israel, Israel you can’t hide, we want Jewish genocide!” te scanderen.

[Aanvulling 28/10 15u: Over de leus zoals hieronder te horen, is discussie - het zou ook kunnen dat ze “we charge you with genocide” roepen, vermeld nu een Community Note bij de tweet. Ik durf geen van beiden te concluderen]

In Nederland is dat sfeertje ook geen uitzondering, zoals Stephan van Baarle namens DENK het meest duidelijk maakte in de Tweede Kamer. Maar ook op kleinere schaal: een leraar in Amsterdam Oud-West (in de geïslamiseerde Kinkerbuurt, kraamkamer voor de mocromaffia), geschorst om een pro-Israëlisch standpunt. Trouw, dat kritiekloos moskeekoepels citeert die zeggen dat ‘jodenhaat niet uit hun achterban komt’ (ja kom nou). Nieuwsuur, dat de glasharde leugen “Israël heeft als doel Gaza te vernietigen” van een Hamas-politicus in een tweet “citeert” zonder aanhalingstekens, en natuurlijk kon NPO vLaGgEnScHiP Op1 niet achterblijven, toen arabist Leo Kwarten de horrordaden van Hamas kwam vergoelijken door te beweren dat moordende, verkrachtende en kidnappende terroristen eigenlijk gewoon “mensen zoals jij en ik” zijn, zónder dat de staatsomroep vermeldt dat Kwarten voor zijn dagelijkse kost zijn kontje verkoopt aan Hamasbondgenoten als Qatar. En niemand aan tafel die deze schofterigheid tegenspreekt - je snapt wel dat joden zich even niet zo lekker voelen in het “““vrije westen””” als je zulke beelden moet zien over wie de werkelijke “gekrenkte zielen” zijn:

Ja sorry, maar dan zijn er momenten dat ook ik van mijn hart geen weegschaal moordkuil maak en even uitschiet tegen de onvoorstelbare leugenachtige domheid die in De Volkskrant kennelijk onder ‘columnistenvrijheid’ valt. Want zo wordt de redactionele stemming handig gekanaliseerd via de retorische stoelgang van Asha ten Broeke, waarmee de anti-joodse sentimenten worden aangejaagd en gelegitimeerd. Asha is geen uitzondering, Asha is simpelweg te dom om het beter te verbergen. Ik vermoed zelfs dat Dappertje Dik zelf denkt dat ze heel moedig is.

ENFIN. De zwaarmoedigheid wil maar niet echt wegzakken, merkt u wel. Maar ik zou het kort houden en voordat ik u meesleur in de maalstroom van bloed en massamoord die de bloedrode draad van mijn Revu-cursiefje vormen, wil ik toch nog even mijn eigen tegenwerping verwoorden:

Ik weet - rationeel - dat ik mijn eigen vrezen over islamisering, westerse vrijheid en joodse kanaries vermoedelijk enigszins overdrijf, om de simpele reden dat ik langer, harder en dieper in die afgrond gestaard heb dan de meeste mensen. Het is een beroepsdefect. Als je iedere dag, noem eens wat, mensen behandelt voor psychische problemen, ga je op iedere kringverjaardag in iedereen z'n afwijkingen herkennen. Als je in het vastgoed ziet, ga je anders naar gebouwen, locaties en omstandigheden kijken - de een z'n privéwoning of werkplek is voor de ander een kosten/batenplaatje van steen en mortel.

Zodoende zie ik op sommige momenten iets te snel achter iedere boom een explosieve booslim, in elk journalistiek artikel een vergoelijking voor Hamas of jodenhaat, en in de bredere teneur de sluipende lafheid van een vrije samenleving die zich te vondeling legt in de hoop dat hun leven gespaard wordt zolang ze zich niet verzetten, bij een hondsbrutale minderheid die bewezen heeft het bloedvergieten niet te schuwen zodra het slachtofferschap niet meer voldoende vruchten afwerpt.

Indien nodig, wil de goegemeente van judassen daarvoor eventueel best wat joden inleveren. Deze lafheid hangt in de lucht, de Hamas-minnende hyena’s ruiken dat en dat is waarom de situatie niet normaliseert. Daarover, onderstaand, mijn Revu-cursiefje voor deze week.

Collectebakje voor kooltekeningen van kanaries in de koolmijn

Pixels op een beeldscherm geven geen bloedspetters

Afgelopen week verklaarde ik onvoorwaardelijke steun aan Israël, omdat ik ben opgevoed met Nie Wieder, en Nie Wieder is nu. Goed, even ademhalen. Na iedere grote, schokkende gebeurtenis pieken de emoties en kleurt ook het proza dieprood, woordzoekend naar vergelding voor gevoelens waarmee je zit opgezadeld. Ik weet ook: na de klap komt altijd weer kalmte. De adrenaline zakt weg, de onmacht bekoelt en uiteindelijk kabbelt het gewone leven het dagritme weer binnen. Normalisering.

Grootschalig bloedvergieten in hoge resolutie, op je scherm aangeleverd zonder je bureaustoel te verlaten, wie is er niet groot mee geworden in de 21e eeuw? Sinds 9/11, waarschijnlijk de best gedocumenteerde aanslag ooit, is het een subgenre van online porno. Leedporno, geweldsporno, bloedlust, wraakzucht in een orgie van beeld, geluid en geweld.

In 2002 zag ik in de RealPlayer tussen de pixels door mijn eerste online onthoofding, van Amerikaanse journalist Daniel Pearl* door Al-Kaida in Pakistan, en het maakte me misselijk. Bijna zes jaar later zat ik op megapixel nieuwsfoto’s lichaamsdelen bij elkaar te puzzelen na de zelfmoordaanslag op Pakistaanse premierskandidate Benazir Bhutto*. Opnieuw was ik geschokt - ditmaal door het besef dat de bloederige beelden me nauwelijks nog raakten.

HD schaalde op naar 4K en Big Tech zuivert zijn zenders van zelfmoordaanslagen, maar internet is groter dan Instagram en YouTube. En sneller: ik had de video van een vluchtende Charlie Hebdo-jihadist die in januari 2015 een Parijse politieman ijskoud door het hoofd schiet al gedownload voordat Facebook ‘m kon verwijderen. Van Bataclan heb ik nog steeds die ene foto van de met bloed besmeurde dansvloer. In diezelfde periode bleek IS niet alleen kwiek met het kromzwaard, maar ook kundig in de cameramontages van hun Mohammedaanse moordlust.

Al hun ‘content’ bekeek ik. Onthoofdingen, executies, die ene sukkelaar die onder een tank is uitgeperst, de piloot die in een kooi verbrand werd, de aan elkaar geketende mannen die onthoofd werden met bomhalsbanden en de piepjonge jihadi’s die een rijtje geknielde gevangenen een nekschot gaven.

Pixels op een beeldscherm geven geen bloedspetters op je broek en daarmee koop ik precies genoeg illusie van afstand om de uitwassen van menselijke wreedheid relatief laconiek te aanschouwen. Maar ik kíjk dus wel. Want het is de realiteit. Dit doen mensen. Hierom juichen andere mensen. En dat is nieuws. Dat even piekt, daarna weer normaliseert, tot alle opgelaaide emotie bekoeld is.

Alleen: die normalisering voel ik nu niet. Voor het eerst. Want wanneer ik nu mijn scherm dichtklap, zie ik hoe Europese straten en Amerikaanse universiteitscampussen voller stromen dan ooit met juichende, feestvierende, oorlogsverklaringen en jodenhaat scanderende Hamassupporters. Voel ik die pixels van bloeddorst buiten het beeldscherm tot leven komen. En mis ik iedere urgentie bij vrije westerlingen: Nie Wieder, is nu.

Deze column verscheen in Nieuwe Revu 46 - 2023

Mood