Moedeloos van het vicieuze migratiebeleid

De hoge prijs van lankmoedigheid

Weinig zaken wekken zoveel verbijstering als het Nederlandse asielbeleid. De onmacht om onderscheid te maken tussen nooddruftige vluchtelingen of ruftende opportunisten is bijzonder ergerlijk, en ondermijnend bovendien.

Jarenlang al moeten we aanhoren en lezen hoe vol de opvanglocaties zitten en hoeveel achterstallige aanvragen er liggen. Zodra er twee mensen op een stoel moeten slapen in Ter Apel, rukt half Hilversum uit voor een tranentrekkende talkshow op locatie (met die pijnlijk hilarische beeldregie als eeuwige herinnering), om berouwvol kond te doen van onze tekortkomingen als gastvrij volk en bereidwillige natie. Wanneer gemeenten hun opvangcapaciteit niet willen vergroten, staat tout goedertierend Nederland achter hun voorganger Eric van der Burg met de morele gesel, plus een dwangwet om solidariteit mee af te dwingen.

Maar tegen de toch helaas talrijke migranten die misbruik maken van de Nederlandse gastvrijheid, goede bedoelingen en faciliteiten, durven we nog geen stem te verheffen - laat staan dat we een voorbeeld van ze maken door hen per kerende post terug naar hun thuisland te sturen.

Niet alleen is de sociale angst om voor racist of xenofoob uitgemaakt te worden veel te groot, en dient natuurlijk te allen tijde voorkomen te worden dat de indruk ontstaat dat Wilders in de kaart wordt gespeeld. Het lijkt ook of iedere komma van om het even welk mensenrechten- of vluchtelingenverdrag zeventien keer omgekeerd en anders gespeld kan worden om mensen die geen gevaar lopen, geen vluchteling zijn en geen recht hebben op een asielstatus vooral niet terug te hoeven of mogen sturen naar hun land van herkomst.

Eritreeërs die hun politieke stammenstrijd in de straten van Den Haag en met de Nederlandse politie uitvechten, statushouders die hun uitkeringen gebruiken om vakanties te boeken naar het land waar ze zogenaamd uit vandaan moesten vluchten, of dieven en aanranders die niet vervolgd worden voor misdaden omdat hun statusaanvraag daarmee in gevaar komt: het kan allemaal maar in Nederland en niemand heeft er een doortastende aanpak tegen.

Wel klinken verontwaardigde geluiden over hoe de VVD het kabinet heeft laten klappen op cijfers over nareizigers die niet zouden kloppen, maar veel minder weerstand is te horen tegen de werkelijkheid waarin Oekraïners uit heel Europa naar Nederland komen voor, citaat Veiligheidsregio Utrecht, “arbeidskansen en de goede voorzieningen hier.” Of voor gezinshereniging (na een instroom van vrouwen en kinderen volgen steeds meer mannnen) en voor medische zorg, want die kosten worden ook betaald. En natuurlijk de gratis opvang, waarover Oekraïners - die momenteel vrij mogen reizen door Europa - elkaar vertellen: in Duitsland moeten ze zelf onderdak vinden en financieren, een paar kilometer westwaarts is het all-inclusive.

Mensen in nood veiligheid en zorg bieden is een mooi streven dat we zeker moeten volhouden, maar bestaat deze welwillendheid niet ook een beetje bij de gratie van dankbaarheid? En vooral niet bij de gratie van misbruik, arrogantie en opportunisme - schofferingen waarover genoeg verhalen te vertellen zijn. Om over onderstaande ongehoorde gedoogstraffen maar te zwijgen (wat men dus in de regel ook het allerliefste doet..).

Bron: De T., 5 maart

Het gevoel dat je wel eens krijgt, is dat de complete Nederlandse wetgeving aan elkaar hangt van uitzonderingen op de wet, waardoor het enerzijds onmogelijk is geworden om te handhaven (zoals in het geval van de aanrander hierboven, of die eveneens recente kwestie van twee 17-jarige verkrachters/berovers in Oosterhout die hun rechtszaak in vrijheid mogen afwachten), maar ook om anderzijds maatwerk te kunnen leveren bij daadwerkelijk uitzonderlijke situaties, zoals in het geval van Oekraïners die gratis in een opvanglocatie voor vluchtelingen zitten terwijl ze gewoon werk en dus inkomen hebben, omdat ze - vooralsnog tijdelijk - onder EU visumvoorzieningen vallen.

‘Catering op locatie’

Een meerderheid van de Kamer wil heus wel dat ze een (lachwekkend laag) bedrag aan kost en inwoning gaan betalen, maar het is niet mogelijk om huur te vragen omdat ze daarmee huurrechten zouden opbouwen, noch om zorgpremies te heffen omdat ze daarmee, je gelooft het niet, recht op toeslagen zouden krijgen. Een uitzonderingssysteem (wie weinig verdient betaalt niet minder belasting, maar krijgt een deel terug als toeslag) staat hier dus in de weg van daadwerkelijk heffingen opleggen die Nederlanders met een baan wel gewoon moeten betalen.

Bron: RTL Nieuws, 6 maart

Verhuizen naar een eigen woning kan ook niet want die huizen zijn er niet, maar jongens, echt: huurrechten opbouwen in een opvang voor vluchtelingen, ben ik nou gek of is het Nederlandse systeem echt compleet in zichzelf vastgelopen?

Het zou me niet verbazen dat wanneer de Kamer inderdaad instemt met een klein bedrag voor gas, water, licht en ‘catering op locatie’ (!) voor Oekraïeners met een baan, niemand ooit het geld gaat innen. Voor je het weet beginnen de computers bij de belastingdienst te hikken en krijgen argeloze autochtonen plotseling een onbedoelde terugvordering van nooit ontvangen toeslagen voor Thuisbezorgd (immers: dat is ook een soort ‘catering op locatie’) en blijkt over een aantal jaar dat de pogingen van Van der Burg om Oekraïeners te laten betalen voor hun dagelijkse asielbuffet hebben geleid tot het financieel ruïneren van werkende Nederlandse tweeverdieners die gemiddeld vaker dan drie keer per week hun avondmaaltijd uit de rugzak van een Uber Eats-Indiër ontvingen.

Ondenkbaar scenario? Bij de bureaucratisch volledig door de eigen navel bezeten bestuurskaste zou ik er niet eens meer van opkijken. Geen aardse realiteit lijkt hun nog bekend.

Volgens mij is het Nederlandse asielproces wereldwijd de meest aantrekkelijke manier om nooit vervolgd te worden voor misdaden, nergens voor te hoeven betalen, overal vrijstelling van te krijgen en ook nog je kost en inwoning vergoed te krijgen van de Staat. Als iemand je toch uit wil zetten, bel je gewoon Advocatenkantoor Prakken-d’Oliveira (vraag naar Wil Eikelboom) en terwijl zij je dossier in de ambtelijke vertragingsmolens mikken, noem je iedereen die binnen een armlengte afstand van je verblijfsvergunning komt RACIST met WHITE SUPREMACY. Drijf het ver genoeg door en Op1 komt je filmen achter een hek, om iedereen met kritiek het zwijgen op te leggen. Want in Ter Apel is het heus heel slecht toeven.

Mocht je als afgewezen statusvrager toch besluiten om niet de illegaliteit in te gaan, maar lekker terug te keren naar je veilige eigen land, dan staat bij de slurf op Schiphol een ambtenaar klaar met complimentary vliegtickets en 5000 euro cash. Want zo rollen we in Nederland…

…de rode loper uit voor gasten die we eigenlijk niet willen ontvangen.

Onderstaand het wekelijkse cursief voor Nieuwe Revu, maar niet voordat ik hier eerst een knopje voor kost en inwoning heb geplakt:

Misbruik ondermijnt asielbereidheid

Een vliegticket plus vijfduizend euro cash bij de gate is wat ruim 2500 zogenaamde ‘derdelanders’ konden krijgen als ze keurig door de slurf het vliegtuig in zouden stappen, terug naar huis in Nigeria, Marokko of Algerije.

Een beetje Googelen leert dat 5000 euro ongeveer een Marokkaans jaarsalaris is, of een ruim Algerijns inkomen. In Nigeria, waar de helft van de bevolking van 220 miljoen mensen van minder dan 2 dollar per dag moet rondkomen, is het meer dan twee jaarsalarissen.

Is het dan een onmachtige oprotpremie, uitgedeeld door een land waar je maar 653 euro contant in huis mag hebben (cadeaubonnen meegerekend) voordat de belastingdienst ervan op de hoogte moet zijn, of een loksom om meer mensen uit veilige contreien naar de Hollandse honingpotten te lokken?

‘Derdelanders’ is in dit geval bureaucraats voor mensen die via de vluchtelingenstroom uit Oekraïne in Nederland kwamen in de hoop op bed, bad en brood en wie weet zelfs werk, woning en een wijf. Maar ja, Nederland is vol, het asielsysteem is overvol en Nigeria, Marokko en Algerije zijn veilige landen. Dus doeidoei, groetjes thuis, het Nederlandse asielsysteem is voor ontheemden uit onveilige landen en niet voor opportunisten van wie een deel met valse visums een vluchtelingenstatus aanvroeg.

Nou ja, in theorie althans. Een derde van de groep greep het aanbod voor 5000 euro aan, van de rest wil de helft toch een asielaanvraag in Nederland doorzetten. Zij krijgen nu brieven (BRIEVEN!) van en vertrekgesprekken (VERTREKGESPREKKEN!) met de vreemdelingen verzamel dienst (VVD) van Eric van der Burg, of ze alsjeblieft alsnog weg willen gaan, terug naar huis.

Natuurlijk krijgen de systeemverstoppers juridische bijstand, want in Nederland is de asielindustrie een lucratieve business voor de activistische advocatuur. Bij die onderneming hoort reclame en dat doe je via de media: het Algemeen Dagblad sprak een Pakistaan die als student naar Kiev ging, naar Nederland (dus niet naar huis) ’vluchtte’ toen de Russen kwamen en nu in de pers een slachtoffer van ongelijke behandeling-kaart trekt: ‘Ik vind dat we gelijke rechten moeten krijgen’. Die heb je al, vriend - voor iedereen die vanuit een veilig land in Nederland komt, gelden gelijke voorwaarden voor reis en verblijf. We geven toch ook niet iedere zomervakantie vierende Brit, Chileen of Canadees een geheel verzorgd stoelslaap-arrangement in een COA-locatie naar keuze cadeau?

In De Telegraaf stond te lezen dat Afrikaanse veiligelanders zich over ‘discriminatie’ en ‘white supremacy’ beklaagden omdat blanke Oekraïners wel mogen blijven. Je zou willen dat asieladvocaten die zich om échte vluchtelingen bekommeren, de eersten zijn om te beseffen dat dergelijke rancuneuze retoriek de bijl aan de wortels van de opvangbereidheid is bij een bevolking die zijn eigen boontjes moet doppen om cadeaubonnen bij de belastingdienst op te kunnen geven.

Deze column verscheen in Nieuwe Revu 11 - 2024