#MediaToo. De vertrouwenszelfmoord van de mainstream media

Hoe de scoringsdrift van een modieuze zedenmoraal een spoor van vernieling door de journalistieke media trekt

Misdroeg Tom Egbers zich op de werkvloer? Maakt(e) hij misbruik van zijn positie als ‘bekende presentator’? Goed mogelijk, hij kwam altijd al over als iemand die net iets te weinig soortelijk gewicht heeft in verhouding tot zijn roem, dat zelf ook wel aanvoelde en ging compenseren met kleedkamergedrag. Hij kan wel ‘beroemd’ zijn, uiteindelijk is hij maar gewoon een ambtenaar die de voetbaluitslagen voorleest.

Maar juist daarom moet je ook de vraag stellen hoe belangrijk het precies is dat heel Nederland nu weet dat Tom Egbers achttien jaar geleden een fling met een stagiair had, zijn vrouw daar achter kwam en hij zich vervolgens vals ging gedragen, als de in z’n hok getrapte hond die hij op dat moment was, tegen de jongedame die hij eerst zelf had verleid? En: is zo’n beroerd afgelopen (buitenechtelijke) werkvloerrelatie niet een menselijke vergissing van het soort dat overal voorkomt?

Want Tom Egbers kan wel ‘beroemd’ zijn, uiteindelijk is hij maar gewoon een mens die fouten maakt op momenten dat hij niet de voetbaluitslagen voorleest. Of voorlas, want hij is geschorst door de NOS na deze onthullingen over zijn verleden in De Volkskrant.

“Waar trekken we precies de grens?”, schrijft EenVandaag-verslaggever Sander ‘t Sas daarop deze week in zijn rol als bestuurder bij de Nederlandse Vereniging voor Journalisten. “Het ‘blaming and shaming’ heeft ons tot dusverre helemaal niets opgeleverd, behalve geknakte carrières en veel verdriet bij alle betrokkenen”, concludeert hij in een hele korte think piece en dat is een uitstekend punt.

Maar waar ik op aansloeg, staat elders in de column:

“Het is zaak dat er zo snel mogelijk een einde komt aan scheve machtsverhoudingen binnen de omroep. Maar hoe bereik je dat? Natuurlijk: je kunt beginnen om te stoppen met al die kortlopende contracten. Geef mensen de zekerheid die ze nodig hebben, en versterk daarmee ook hun positie op de redactie. Maar daarmee is grensoverschrijdend gedrag natuurlijk niet direct uit de wereld. […] Zolang we met elkaar niet bepaald hebben wat grensoverschrijdend gedrag is, is het moeilijk om goed onderzoek te doen, laat staan conclusies te trekken.

Vooral dat ‘zolang we met elkaar niet bepaald hebben wat grensoverschrijdend gedrag is’ doet bij mij de nekharen rijzen, want we hebben al lang met elkaar bepaald en vastgelegd wat wettelijk en strafrechtelijk gezien als grensoverschrijdend wordt beschouwd. Als je dat ook nog eens ‘met elkaar gaat bepalen’, dan vrees ik in dit tijdsgewricht dat de meest bekrompen mening wint.

Veganistische emoji’s

Om die grens zelf meteen maar over te gaan: Als een zwarte vrouw met een diep ingesleten slachtoffercomplex, een BLM-sticker op haar laptopdeksel, een partijkaart van BIJ1 in haar tasje en she/her-pronouns in haar Twitterbio mee moet gaan denken over wat “grensoverschrijdend” is, dan denk ik dat de muren van onwil en onbegrip sneller op je af gaan komen dan je lief is. Over de rijklinkse paarsharige stagiair met transneigingen, een DWARS-lidmaatschap, een gezicht vol piercings die onverwerkt onderliggend psychologisch lijden signaleren (klimaatpaniek, vermoedelijk) plus de complete collectie veganistische emoji’s in hen TikTok-bio, durf zelfs ik al bijna geen grappen meer te schrijven.

“Samen bepalen” suggereert immers: Opstellen om binnen de kaders van een uiterst persoonlijke beleving te passen. En dat in een tijdsgeest waarin iemand van “overschrijding” betichten bij sommigen bijna als verzetsplicht geldt in de cultuurstrijd tegen het blanke patriarchaat, de koloniale geschiedenis en natuurlijk het hele kapitalistische systeem. Een strijd, modieus geworden en daarmee opportuun gemaakt in en door… ja toch voornamelijk de media zelve.

Oude witte apenrots

Niet sociale media, waar trends geboren worden en vaak gelukkig ook weer sterven voordat de systeempers ze kan oppikken, maar publieke media en corporate, mainstream media. Zeg maar de bedrijfstak waar de NVJ van Sander ‘t Sas een relevante representant van is. Laat je jezelf als media (-vakbond) verleiden tot het “samen bepalen” van gewenste en getolereerde omgangsvormen, dan zul je heel rap merken dat de spookrijders in botsende culturen echt niet per definitie de normatieve, heterogene cultuurbepalers zijn die niet van hun oude witte apenrots willen komen.

Want waar ik zojuist ‘gewenste en getolereerde omgangsvormen’ schreef, bedoelde ik: ‘welke krampachtige bekrompenheid leidend zal worden in de dagelijkse omgang op de werkvloer’. De een z’n kleedkamergrap is immers een ander z’n hate crime en de normale omgangsnormen dicteren in afnemende mate welke uitingen of gedragingen een hate crime zijn: het zijn de zelfverklaarde slachtoffers van deze vermeende haatmisdaden die aan iedereen willen dicteren wat de nieuwe omgangsnormen volgens hen zouden moeten zijn. Binnen de media zijn iets te veel mensen gewillig bereid om groene zeep op die gevaarlijke helling te smeren om de hype te faciliteren, en alsnog tot norm te verheffen.

Retourtje #MeToo

Even leek de #MeToo-rage op z’n retour, omdat na een aantal gecancelde carrières (in opvallend genoeg vooral de links-culturele en -politieke hoek) de koek wel op leek. Mai Spijkers, directeur van Uitgeverij Prometheus, trok zich medio 2022 simpelweg niets meer aan van een j’accuse in De Volkskrant door voormalig topredactrice Ronit Palache. Maar ook de Nederlandse Harvey Weinstein, castingdirecteur Job Gosschalk, die eind 2017 als een van de eerste gevallen(en) zijn eigen wangedrag erkende, werd uiteindelijk niet vervolgd of veroordeeld voor zijn ongewenste gedrag.

Maar toen kwam de #BOOS-uitzending over The Voice of Holland en laaide het vuur van de vergelding weer productiehuizenhoog op. Het was eigenlijk RTL zelf dat het verhaal liet escaleren, door het enorm populaire programma van de buis te trekken voordat Tim Hofman zijn productie online had gezet. Niet eerder werd er zo’n grote aftelklok op een #MeToo-onthulling gezet, met enorme verwachtingen tot gevolg en media die (dus) over elkaar heen buitelden in hyperbolische weergave van eigenlijk tamelijk mondaine en individuele misdragingen. Wanneer ik nu mijn eigen liveblog (jawel) van 20 januari 2022 over die uitzending teruglees, zie ik hoe de hype toen ook mij gegrepen had.

De #BOOS-norm

Maar hoe langer de Voice-verontwaardiging is geleden, des te meer schaduw zie je de uitzending nog altijd werpen omdat de kijkcijfers (en niet: de strafrechtelijke gevolgen) van een #BOOS-uitzending waarin een bepaalde studiomoraal wordt onthuld en bekritiseerd op zichzelf als een soort meetlat zijn gaan gelden. De #BOOS-norm. Alleen weet niemand, zelfs Tim Hofman niet, wat die lat precies meet, anders dan hearsay. Zeg maar dat woordje dat je zo vaak hoorde van de advocaten van Johnny Depp om de getuigenissen van Amber Heard mee af te wijzen als roddels, achterklap en suggestieve beschuldigingen:

Veroordelingen bij The Voice?

Ik bedoel hier niet te suggereren dat er helemaal niks aan de hand was bij TVOH. En het was ook niet Tim Hofman zelf die op voorhand zijn eigen verhaal zat te hypen, die gratis reclame verzorgden RTL en Talpa helemaal zelf in hun vlucht naar voren om het programma te cancelen en de bandleider (c.q. zwager van de baas) onder de bus te gooien. Maar er hebben geen zaken plaatsgevonden die helder en ernstig genoeg waren voor een snel, gericht en noodzakelijk strafrechtelijk ingrijpen. Deze trein rijdt beduidend trager: er komt we een rechtszaak tegen Ali B, tegen wie tweemaal verkrachting en eenmaal aanranding op de rol van de rechtbank staat, en tegen bandleider Jeroen Rietbergen, die wordt beschuldigd van verkrachting door een deelneemster die nota bene zelf graag ‘een beschuitje’ met hem wilde eten, getuige een interview van ná de vermeende verkrachting. Het klinkt op voorhand allemaal zeer gecompliceerd, zoals al dit soort seksuele kwesties ingewikkeld zijn.

Maar veroordelingen bij The Voice? Ik zou er m’n adem niet voor inhouden. Marco Borsato, tegen wie ook heftige beschuldigingen zijn geuit, wordt bijvoorbeeld ook niet vervolgd voor een verhaal over onzedelijk gedrag dat desalniettemin maar niet weg wil gaan.

Screenshots uit het ‘Beschuitje’-interview van het meisje dat aangifte deed tegen Jeroen Rietbergen, via Dumpert

Reanimeren, animeren, agiteren

Waar ik heen wil, is dat #TVOH de dood gewaande & juridisch begraven geest van Harvey Weinstein heeft gereanimeerd, omdat er een groot publiek mee kan worden geanimeerd. Of geagiteerd, maar dat is misschien nog wel een grotere reden om te klikken. En plotseling zien we weer overal, ik citeer wederom Sander ‘t Sas, ‘scheve verhoudingen’ waar ‘een einde aan moet komen’. Oh. Waarom?

Even los dat je op persoonlijke titel van een ander af moet blijven als die niet bepoteld wenst te worden: verhoudingen in een arbeidsrelatie op een werkvloer kunnen niet volledig egalitair zijn als je ook echt dingen gedaan wilt krijgen. Hiërarchie is - in optimale vorm - een logische of natuurlijke rangorde die moet helpen om processen te verbeteren. Om shit gedaan te krijgen, dus. Door het NOS Sport-verhaal, maar ook door de DWDD-kwestie rond het klootzakkerige gedrag van Matthijs “Uniek Talent” van Nieuwkerk, lijkt steeds meer een sfeer te ontstaan waarin machtsverhoudingen op de werkvloer door het gedrag van individuele personen nu per definitie een vorm van grensoverschrijding impliceren. De wraak van de kneusjes, verzuchtte een vriend onlangs over dat verschijnsel: de achterblijvers op het carrièrepad die een geitenpaadje gevonden hebben om zich naar voren te werpen, omdat het podium thans voor hén is ingeruimd.

Het verleden langs de meetlat van morgen

Zo lijkt het in de kwestie-Van Nieuwkerk, die niet seksueel is maar wel over machtsverhoudingen gaat, ook te zijn. Waarom komen gedragingen (of misdragingen) uit het vorige decennium nú pas in de krant, nadat het programma al een paar jaar gestopt is en niemand van die mensen die - wederom anoniem - De Volkskrant belden nog met Matthijs werkt? Omdat het modieus is. De huidige tijd dicteert dat zelfs het verleden langs de gewenste meetlat van morgen gelegd moet worden.

Gerenommeerde mediamerken sperren hun spreadpagina’s wijd open voor deze verhalen, gebaseerd op anonieme bronnen die helemaal leeglopen, witgewassen in kadertjes waarin ‘de werkwijze’ bij ‘de totstandkoming van deze reportage’ wordt toegelicht. Maar gedane zaken nemen nooit keer en in de artikelen worden niet de redenen om te blijven (populair programma, heel bekend Nederland over de vloer, zelf overal binnen komen) eerlijk afgewogen tegen de klachten van zware werkdruk, snibbige bazen en een onzeker Uniek Talent dat zich soms op hele naargeestige wijze geen raad wist met zichzelf om tot de vraag te komen: ‘En waarom ging je niet gewoon weg daar?’ Want het antwoord zit in die perks van bij een topprogramma werken, en de doorslag om jaren later alsnog de vuile was buiten te hangen over hoe hard zo’n wereld nou eenmaal kan zijn, zit in de ruimte die media bieden aan zulk modieus opportunisme.

LiVeD eXpErIeNcEs

De slepende casus rond het kleinerende huftergedrag van Khadija Arib ademt ook zo’n sfeertje, zonder dat ooit een concrete aanklacht uitrolt die veel verder gaat dan ‘Het was een trut van een baas’.

Zo komen beleefde ervaringen of, in een vreselijke Engelse uitdrukking, “lived experiences” als voldongen feiten in de krant en mag de beschuldigde zelf doen wat het medium in kwestie nalaat: vertellen dat het lang geleden is, dat ze het zelf allemaal anders ervaren hebben maar sure, er werd vast wel eens een stem verheven of een verkeerde sneer gegeven en nee, natuurlijk was het niet de bedoeling om mensen pijn te doen, maar werken in werken in een organisatie onder hoogspanning is nou eenmaal niet altijd even gezellig, terwijl die hoogspanning het werk juist ook zo vreselijk gaaf kan maken.

Het kan best dat het mensen oplucht om alsnog te vertellen wat er ooit niet goed was, met de kennis van nu en zo, maar het wordt toch een zwaktebod als je de ervaringen van jaren eerder langs die meetlat van morgen legt. Ik had ook ooit een baas bij een bedrijf dat altijd onder tijdspanning opereerde, die ook enorm kwaad kon worden, op onverwachte momenten en absoluut niet altijd even terecht, maar waarbij je vaak wel merkte dat de verantwoordelijkheid voor een bedrijf met meer dan honderd werknemers in een volatiele markt hem soms ook gewoon zwaar viel. En dat zeg ik nu niet omdat ik destijds te bleu was om hem tegen te (durven) spreken. Het kwam er gewoon niet altijd even handig uit maar sja, zo gaan die dingen en trouwens, personeel: alsof die altijd zo leuk zijn? Wie heeft er nooit een collega gehad waarvan je zou wíllen dat de baas ‘m eens goed op z’n flikker gaf?

Even Geduld A.U.B.

Dus wat is er veranderd in de onderlinge verstandhoudingen tussen werknemers en collega’s dat onvrede of afkeer over elkaars gedrag en handelswijzen tegenwoordig via de media uitgevochten moet worden? Deze karavaan van slachtoffers, kneusjes en gekwetsten trok nu al als De Dood (in de pot) langs de deuren van theaterscholen en filmsets, belde aan bij uitgeverijen en omroepen en haalde de zeis over carrières bij talentenshows en sportredacties.

Daarbij vielen onschuldige slachtoffers. In het begin van #MeToo al, bijvoorbeeld, toen Jelle Brandt Corstius de carrière van Gijs van Dam onderuit trok via zijn column in Trouw en aan tafel bij - lol - De Wereld Draait Door. Recenter misbruikte ook Katinka “Tinkebell'“ Simonse haar Parool-column om PvdA-Kamerlid Gijs van Dijk te beschuldigen van wangedrag door een #MeToo op te tuigen die werkelijk niets met zijn Kamerwerk te maken had. Het was niets anders dan een mislukte (buitenechtelijke) relatie - maar het kostte hem wel zijn politieke loopbaan. Gijs van Dam won uiteindelijk een rechtszaak van Jelle BC, Gijs van Dijk haalde zijn gram enigszins via een vernietigend onderzoek naar het debiele handelen van de PvdA.

Helaas kostte het Trouw en Parool veel minder dat hun columnisten met smadelijke aantijgingen mee wilden liften op #MeToo voor de aandacht (Jelle) of om persoonlijke vetes te vereffenen (Tinkebell), maar dat wil niet zeggen dat de mediawereld zichzelf niet ondermijnt door op deze hypetrein naar het diepst van de eigen navel te blijven rijden. BNNVARA heeft het populairste programma van RTL gesloopt vanwege het wangedrag van een paar individuen, De Volkskrant gooide BNNVARA in de shredder door hun best bekeken talkshow van deze eeuw met terugwerkende kracht naar de vuilnisbelt van de televisiegeschiedenis te schrijven en momenteel zitten we in de naweeën van wederom De Volkskrant die het bijna voor elkaar kreeg dat er een zondagavond zónder Studio Sport op de buis zou zijn, omdat alle spilpersonen zijn geschorst of waren opgestapt.

Moet je voorstellen. Heel Nederland met het bord op schoot, radeloos turend naar een scherm waar maar geen sport uit komt, blinde paniek en allerlei echtelijke onrust in doorzonnend Nederland omdat de man die net het zondagse vlees gesneden heeft geen samenvatting van Sparta - Vitesse te zien krijgt, omdat de vrouw van Tom Egbers haar man stevig onder curatele heeft en Jack van Gelder wel eens de telefoon opneemt terwijl hij in bad zit. Wáánzin!

“Seksuele intimidatie, racisme, wegpesten en extreem haantjesgedrag zouden zo normaal zijn dat ze soms niet eens meer worden opgemerkt. Coryfeeën als Tom Egbers en Jack van Gelder worden geregeld genoemd”, vatte RTL Nieuws - sinds TVOH toch wel een beetje op oorlogspad tegen de NPO - de casus op 11 maart samen nadat Aïcha Marghadi op Instagram geschreven had dat ze hoopte dat haar verschroeide aarde “een meer respectvolle en tolerante generatie” zal voortbrengen. RTL Nieuws laat zichzelf momenteel ook onderzoeken op ongewenst gedrag. Geen idee of ze weten dat er wat mis is, of dat jezelf professioneel laten verschonen met een onderzoeksrapportje de felbegeerde vrijbrief oplevert om anderen de maat te kunnen nemen, maar het meest absurde is dat het onderzoek gedaan wordt door Bezemheks & Zuurbad Bezemer & Schubad, want dat zijn de totale prutsers die het bullshitonderzoek van de PvdA tegen Gijs van Dijk opstelden. Dan neem je jezelf toch niet serieus, RTL?

Enfin, bij de talkshow van Beau foeterde Marghadi eind maart dat Jack van Gelder en Tom Egbers “mij mijn verhaal [ontnemen] en het verhaal van honderd andere mensen. Het is niet van jullie en nooit van jullie geweest”, waarmee de interne soap definitief in het openbaar werd uitgevochten. En waarom? Alleen maar omdat heel Nederland de betrokkenen kent van televisie.

Screenshot want de mogelijkheid tot tweets embedden is kapot

"Waar trekken we precies de grens?", vraagt Sander ‘t Sas in de column die dit Nieuwsbriefje aftrapte. Nou, laten we eens beginnen bij mensen die uit persoonlijke wrok met een zakelijke klacht naar een krant stappen en daarna naar de televisie rennen maar waarmee ze een complete organisatie publiekelijk duperen?

NOS Sport, prima afspiegeling van mannen die sport kijken

Want bij NOS Sport is de klacht in bredere zin dat het een plek was waar mensen die sport niet belangrijk genoeg vinden om te beoefenen, maar wel belangrijk genoeg om hun arbeidsleven er aan te wijden, zich gedroegen als mensen die op heel erg recreatieve wijze van sport houden. Ohja en ze zijn vooral blank, en man. Jeetje, en dat op een afdeling die verslag doet van publieke evenementen waarbij tachtig procent van de tribunes ook met (blanke) mannen gevuld zijn? Je zou bijna denken dat ze per ongeluk een prima afspiegeling van de samenleving zijn.

Even ter herinnering, wat deden die mensen dan precies? Nou, je hebt beeldredacteuren die zich verlekkeren aan turnsters, tot ergernis van die ene a-seksueel in de regieruimte die de krant belt om te klagen. Of een voetbalhoek waar Ajaxfans in de meerderheid zijn, waardoor een PSV-fan de sfeer “vijandig” vindt. Ging die laffe dakhaas bij de NOS werken om op veilige afstand van een kolkend voetbalstadion vol ‘vijandige’ supporters toch z’n wedstrijdjes van dichtbij mee te kunnen pakken? De hoofdredactie maande daarop de boel nog tot ‘meer objectiviteit’ ook. Op een sportredactie! Ja, en dan dus Aïcha Marghadi, degene waar de Volkskrantreportage bijna volledig omheen geschreven is omdat zij, in tegenstelling tot een stuk of dertig anderen, toch wél de ballen had om haar naam onder het klikgedrag te laten zetten.

Ook NOS-medewerkers zijn net mensen

Marghadi is nu een beetje aan het miepen in de media, maar ze heeft wel karakter. Ik geloof ook onmiddellijk dat ze op z’n minst gemerkt heeft dat ze zowel qua geslacht als qua afkomst een minderheid was in het roomblanke mannenwereldje van de NOS Sportredactie. Ik denk echter ook dat ze het kille gedrag dat ze van collega’s ervaren heeft mede te “danken” heeft aan die sterke uitstraling. Sommigen collega’s zullen misschien inderdaad gedacht hebben dat ze een opgelegde quota-FTE van de vrouwelijke persuasie was. Een diversity hire, bovendien. Een enkeling minacht wellicht Marokkanen, of buitenlanders in het algemeen, en had daarmee een sluimerend racistisch motief. Ook NOS-medewerkers zijn net mensen, soms.

Maar je eigen onzekerheid reflecteert ook in anderen: kan het zijn dat een heleboel mannen op die vloer een beetje bang waren voor de vastberaden, gedreven Marghadi, die uit zichzelf op zoek ging naar een mentor omdat ze een betere versie van zichzelf wilde worden nadat ze een ondermaatse evaluatie had gekregen? Onderlinge concurrentie kan de een stimuleren tot grotere prestaties, maar net zo makkelijk een volgende persoon laten wegkwijnen in een wrok van gemiste kansen.

Dat weten we allemaal niet en ik speculeer, maar dat komt omdat we allemaal weten wie Aïcha Marghadi is, en wie Tom Egbers en Jack van Gelder zijn, omdat ze al heel lang regelmatig op de buis komen. We weten niets van die werkvloer, anders dan het beeld dat De Volkskrant schetste, op basis van voornamelijk anonieme getuigen en documentatie (e-mails, interne memo’s) die de getuigenissen onderschrijven, maar die wij, het publiek, niet hebben ingezien. We hebben daarmee een beschrijving van de sfeer, maar geen beleving. We hebben het zelf niet ervaren. We weten alleen hoe mensen die er een negatief gevoel bij hebben, er over denken. We worden geacht hún “lived experience” (huuuu) te geloven als feit. Hoe zorgvuldig het onderzoek van VK ook was, je kan emotionele verhoudingen op een werkvloer nooit helemaal in louter wederhoor ondervangen.

(Waarmee ik overigens niet wil suggereren dat journalisten met microfoons of brilcamera’s undercover moeten gaan op redactievloeren van concullega’s, op zoek naar gedrag dat niet door de beugel zou kunnen.)

Daarmee zijn we terug bij de column van NVJ-bestuurder Sander ‘t Sas, die schreef “Zolang we met elkaar niet bepaald hebben wat grensoverschrijdend gedrag is, is het moeilijk om goed onderzoek te doen, laat staan conclusies te trekken.” Maar we hebben dus wél met elkaar bepaald wat grensoverschrijdend gedrag is, en zulks vastgelegd in arbeidsrecht en voor ergere gevallen het strafrecht. Het is, met die regels in de hand, helemaal niet moeilijk om ‘goed onderzoek te doen’. En op basis van zo’n onderzoek kun je dan - inderdaad, indien nodig - proberen om ‘cultuur en werkklimaat’ te verbeteren. Want dat wat vroeger gebeurd is thans langs de meetlat van morgen ligt, is krom, irrationeel en in de meeste gevallen zinloos - maar op zichzelf geen reden om niet voor een ‘beter morgen’ te ijveren.

‘Jaaaa, zo is Jack’

Maar je moet dan óók durven concluderen dat spreken van “een verziekte bedrijfscultuur” in de meeste gevallen een veel te brede kwast is om het gedrag van individuen mee te beoordelen. Tom Egbers gedroeg zich als een lul tegen een meisje waar ie zelf mee aanpapte, maar was dat kwaadaardigheid of domme onmacht van een betrapte vreemdganger? Jack van Gelder maakte naar alle waarschijnlijkheid een grap die vandaag misschien niet meer gewenst is en morgen zéker niet meer mag, maar het citaat “Jaaa, zo is Jack” uit de mond van (opgestapte) hoofdredacteur Maarten Nooter is op zichzelf geen enkel bewijs van misdragingen van Van Gelder, anders dan een onderstreping van het vrijpostige karakter van een man van thans 72 jaar oud, die dus uit een ietwat andere tijd stamt. Is dat nou werkelijk zo erg? Moet dat echt kapot? Is ‘jezelf zijn’ niet meer toegestaan vanaf een bepaalde leeftijd, met een bepaald geslacht en een bepaalde huidskleur? Want zo leest dit integrale stukje:

Je moet dan óók durven concluderen dat ook in de media sommige werknemers gewoon zeikerds zijn, kneusjes met klaagdrang, of drammers met een kwetsdefect. Dat niet iedereen het steilere pad van ‘head down and head on’ beklimt om te pogen zich via hard werk en een gladde rug omhoog te presteren, maar dat er mensen zijn die de slippery slope van slinkse truukjes niet schuwen om zichzelf - in gelijke tred met de heersende trends - als slachtoffer te kunnen positioneren, waarbij te veel media zichzelf als altaar willen lenen waarop deze ‘slachtoffers’ zichzelf als martelaar van groteske misstanden kunnen offeren. Je moet dan dus óók durven concluderen dat die media niet goed inzien hoe diep ze daarmee in hun eigen navel staren, wanneer ze weer eens iemand uit de media de macht van een platform geven om anderen ervan te betichten een machtspositie te hebben. Want het overgrote deel der werknemers heeft geen toegang tot zulke platforms.

Je moet dan dus óók durven concluderen dat “het ‘blaming and shaming’ ons tot dusverre helemaal niets heeft opgeleverd, behalve geknakte carrières en veel verdriet bij alle betrokkenen”, zoals ‘t Sas doet, maar daarmee concluderen dat er verder eigenlijk helemaal niks te concluderen valt.

Mensen zijn mensen - mag het nog, van de media en ín de media?

Een schalkse knipoog. GRENSOVERSCHRIJDEND!?

Smuk zingt haar eigen klaagzang

Abonnee worden zonder creditcard? Dat kan met iDeal via deze loophole.

Los doneren? Nou graag! Dat kan hierrr of op NL79BUNQ 2066 5164 22. Vermeld je mailadres in de overboeking en ik zet je inschrijving naar rato om in een (tijdelijk) lidmaatschap.