Links wil kiezers dom en nederig houden maar hun schuldspel werkt niet meer
Gaat links ooit zijn eigen feedbackloop doorbreken?
Hoewel de hysterie vooralsnog minder heftig lijkt dan in 2016, staan de progressieve traanbuizen weer wijd open en is het hek opnieuw van de verwijtendam. Mannen hebben het gedaan, het is allemaal racisme, Trump is een crimineel en de wereldorde zou op het spel staan. Het enige dat werkelijk op het spel staat, is het laatste restje linkse journalistieke geloofwaardigheid.
Donald Trump heeft gewonnen en je kunt met die kennis in het achterhoofd natuurlijk de televisie aanzetten om bij Eva Jinek de steenrijke mediamagnaat Derk Sauer (die zijn fortuin in Rusland maakte) te horen beweren dat ‘Trump nu ook een dictator is die het helemaal voor het zeggen heeft’, alsof er geen enkele kiezer aan te pas kwam om de politieke wederopstanding van Trump democratisch mogelijk te maken.
Je kan later op de avond naar Bar Laat schakelen om naar een boze progressieve mastodont als Alexander Pechtold te luisteren, die op gefrustreerde toon achterhaalde beweringen herhaalt over de Capitool-bestorming van 6 januari 2021, en doden toeschrijft aan Donald Trump. ‘Er zijn gewoon agenten omgekomen!’, riep hij in lichte ontreddering en vanuit groot onbegrip over het domme Amerikaanse electoraat.
Het zijn leugens: de enige doden die vielen tijdens die gebeurtenis zelf, waren Trump-supporters en niet eens door geweld: die bezweken aan hartaanvallen of drugs-overdoses. Eén demonstrante werd door de politie neergeschoten en overleed. Nul agenten lieten het leven op 6 januari. In de nasleep was wel sprake van zelfmoorden onder politiemensen, maar daarvan is onduidelijk c.q. nooit aangetoond of die verband hielden met de gebeurtenissen in en rond het Capitool.
Lees desgewenst hier een feitenrelaas, maar de kern is: Pechtold is slecht geïnformeerd, of liegt bewust, maar laat in ieder geval zijn emoties leidend zijn om een afkeer van Trump de schijn van (morele) onderbouwing te geven. En niemand sprak hem tegen - uiteraard. Wie het op de NPO voor Trump opneemt, wordt uitgelachen en weggehoond. Het corset is knellend.
Dat mag allemaal, maar een alerte kijker moet zich dan wel de vraag stellen of deze ‘duiding’ iets oplevert. Of je er van leert, of je begrip kunt halen uit het hoe en waarom van de zege van Trump en of er überhaupt een debat gevoerd wordt daarover. Of dat je - wederom, net als in 2016 - naar de start van een jarenlange, niet aflatende en zeer verbolgen rouwsessie van eeuwige gelijkhebbers zit te kijken die, zoals Pechtold, zelfs over hun politieke graf nog over het narratief in een ánder land willen regeren.
Dezelfde sfeer zit in een tweet als deze, van de opgezette omroep-pauw Hans Laroes en komt ook terug bij politici als Jesse Klaver en Rob Jetten, die beiden in hun eerste reactie op de Amerikaanse verkiezingsuitslag graag benadrukten dat Trump een ‘veroordeelde crimineel’ is.
Technisch gezien klopt dat, van die veroordeling, maar wel in een zaak die door vriend en zelfs een enkele vijand beschouwd wordt als een politiek proces dat is opgeklopt en aangedikt om een persoonlijke afkoopsom aan een pornoster met ingewikkelde instigaties tot een democratie-ondermijnende misdaad te verheffen. Lawfare, wordt het genoemd - oorlogsvoering via het rechtssysteem.
De Amerikaanse kiezer tuinde er niet in, of geeft er weinig om, want hoe dan ook is het altijd primair en voornamelijk een obsessie van, door en binnen de (progressieve, Amerikaans-liberale) mainstream media geweest. Daar waar ook de Nederlandse media hun mosterd halen, want die lijken nog altijd niet op internet te komen. En als ze er komen, is het om laatdunkend en neerbuigend te doen over de vrijheid, de memes en het vele vermeende nepnieuws.
De online wereld zelf moest echter vooral lachen om de meme-waarde van het mugshot van Trump, waarmee zijn straatkrediet aardig werd opgekrikt. Toen hij kort na zijn veroordeling ook nog beschoten werd, zijn rug rechtte en zijn vuist strijdbaar hief, werd dat onverzettelijke bad boy-imago volledig bullet proof. Geen geveinsde joy van de Democraten kon nog door dat pantser heen breken.
Trump kon rustig frietjes gaan bakken bij McDonald’s en een bijbaantje als vuilnisman nemen nadat Joe Biden zijn kiezers ‘garbage’ noemde, de verkiezingrace was beslist.
We weten hoe het establishment over de man denkt en ook een eerlijke Trump-aanhanger zou niet moeten ontkennen (niet in de laatste plaats tegenover zichzelf) dat de New Yorkse vastgoedmagnaat niet van onbesproken gedrag is. Zijn vorige verlies in 2020 wilde hij niet erkennen, hij bewaarde staatsgeheime documenten op privé-locaties waar ze niet hoorden (en weigerde ze terug te brengen) en hij zette partijgenoten onder druk om de spelregels van de democratie naar zijn hand te zetten. Allemaal goede redenen om aan zijn geschiktheid voor het hoogste politieke ambt te twijfelen.
Maar tegelijkertijd en jaar in, jaar uit werden onwaarheden tot aanvalswapen gesmeed om Trump te betichten van alles wat ze konden verzinnen. Hij had het nooit over ‘very fine people on both sides’, na de extreemrechtse parade in Charlottesville in 2017 en toch bleef die ontmantelde leugen ook tot in deze campagne maar terugkomen, de vermeende Russische samenzwering was één groot verzinsel van de media, en de niet aflatende pogingen om hem met een dictator of een fascist te vergelijken bleken de afgelopen weken het allerlaatste zuchtje valse lucht dat uit de Democratische campagneballonnen ontsnapte.
Het werkt domweg niet meer, omdat de afzender zichzelf niet alleen bij herhaling ongeloofwaardig heeft gemaakt, maar omdat ze een wereldbeeld en een werkelijkheid proberen te schetsen waar te veel mensen zich niet in herkennen. Een werkelijkheid die ook voor het establishment zelf niet meer werkt: zowel de Democraten als de media hebben jarenlang glashard gelogen over de cognitieve capaciteiten van Joe Biden, totdat het na één debat met Trump echt niet meer vol te houden was. En toen bleek het te laat om Biden nog op een gezonde manier door een capabele kandidaat te vervangen, en de hele kongsi in de valkuil van hun eigen politieke arrogantie en journalisitieke opportunisme tuimelde.
Na het nieuwe verlies op links, als we de Amerikaanse Democraten voor het gemak even zo kunnen samenvatten, zien we desalniettemin de reflexen om een schuldige van het verlies extern aan te wijzen wederom niet afnemen en zelfs niet bevraagd worden. Een campagnemedewerkster van de Dems beweert zonder voorbehoud op X dat een blanke man die exact dezelfde campagne als Kamala Harris had gevoerd, wél zou hebben gewonnen. Een voorbeeld van de veelgehoorde implicatie dat de Trumpstem op vrouwenhaat zou drijven.
Feit is dat de Democraten stevig hebben ingezet op (jonge, progressieve, stedelijke, werkende en daarmee voornamelijk blanke) vrouwen - de single cat ladies waar JD Vance de draak mee stak - maar daarbij hebben onderschat hoe klein en weinig invloedrijk die demografische groep is. Niet alleen hebben (laag tot middelbaar opgeleide) mannen heus nog altijd een belangrijk stempel te drukken (exitpolls tonen dat Trump bijna 60 procent van de blanke mannelijke kiezers voor zich won), er zijn tevens bijzonder veel niet-werkende, niet-progressieve en ook vaak niet-blanke vrouwen die geen interesse hadden in Harris: 44 procent van alle vrouwen stemde op Trump.
‘This isn’t just about men, though, despite what many female columnists will try and tell you in the coming days. Why? Because Trump also just won over 44% of all women, more than half of all White women, and 62% of women who do not have a degree, while also doing notably better among married than unmarried women. Yes, young college-educated women are moving sharply leftwards but Trump, much like conservatives elsewhere, is still winning over enormous numbers of women.’
Bron: ‘Trump’s Great Realignment’ door Matt Goodwin (betaalmuur)
De mannen kregen behalve hulp van hun eigen vrouwen ook gelijk van de hispanic- en latino-kiezers (meer dan de helft van de mannen en bijna 40 procent van de vrouwen), en van de zwarte kiezers koos een vijfde deel in het stemhokje voor Trump.
Maar de meest opvallende zal vooral pijn doen bij types als Yora Rienstra - kennelijk cabaretier en druktemaker bij NPO Radio 1 - die hedenmorgen in een emotionele, zelfs ietwat radeloze tirade over vrouwenhaat de Iraanse Ahoo Daryaei (de vrouw die zich publiekelijk van haar islamitische dwangbuisgewaad ontdeed en door het ayatollah-regime is ontvoerd) omschreef als een ‘wapen tegen mannen als Trump’.
Trump kreeg namelijk vrij massaal steun van jonge Gen Z-mannen, die vaak voor het eerst naar de stembus gingen en zich afzetten tegen de identitair doorgeslagen Millennnials en door Gen X geïnstitutionaliseerde ondermijning van de Amerikaanse (of in bredere zin: westerse) geschiedschrijving, woke-feministische retoriek en de onderdrukking van (plat gezegd) ‘het recht op mannelijkheid’. Het stemgedrag van 18- tot 29-jarige mannen is in zes jaar tijd dertig punten naar rechts geschoven, over de blauw/rode scheidslijn heen.
Claire Lehmann schreef een goed verslag voor Quillette over deze ontwikkeling:
‘If we take a macro perspective, we see that such young men have never known a culture in which males are not routinely described as “problematic,” “toxic,” or “oppressive.” Going to university, and working at modern companies, they live in a world of Diversity, Equity, and Inclusion policies—many of which promote an insidious and pervasive form of anti-male discrimination. Yet to talk about it in public invites social ostracism. To criticise DEI is to risk being called a Nazi.
These young male voters know about theories of patriarchy and white supremacy, but they have never known a culture which celebrates the Great Man Theory of history. […] Today we acknowledge historical figures not for their feats, but for their crimes. Whether it is due to slavery, colonisation, racism, or sexism, we tear down the monuments of our past, while building no new heroes for our future.
The problem with this way of viewing the world is that it is alienating and self-defeating. It is also wrong. By any objective standards, Elon Musk is a great man of history, who is influencing the course of human civilisation for generations to come. As one party-goer told me, “He caught a fucking rocket with mechanical chopsticks.” Yet despite his achievements, Musk is more likely to be scorned than celebrated by the Democratic establishment.’
Oftewel: het gaat om jongemannen die zijn opgevoed met een vals en demotiverend idee van hun eigen vermeende ‘toxiciteit’ en de aangeleerde vertellingen over alle schade die (blanke) mannen zouden hebben aangericht - maar die vervolgens met eigen ogen zien hoe Elon Musk raketten bouwt waarvan de boosters kunnen landen op de plek waar ze zijn opgestegen.
Het antwoord op de vraag welk verhaal het meest inspirerend en aanstekelijk werkt, klinkt tamelijk luid door in de verkiezingsuitslag.
Maar hoor je zulke duiding in de Nederlandse media? Nee - daar hoor je voornoemde Rienstra, en Pechtold en Sauer, of lees je de paniek op sociale media bij hun partijgenoten en collega’s. De kiezer heeft het weer eens helemaal verkeerd gedaan, en dat is - letterlijk citaat bij Vrij Nederland, gelezen via Ewald Engelen op X: ‘een nederlaag voor de democratie.’
De vaderlandse weekendkranten moeten nog volgeschreven worden maar je kunt er veilig een flesje azijn om verwedden dat de columns en commentaren zich zullen vullen met nog veel meer van deze voorspelbare verontwaardiging, vrees en woede. Dezelfde geluiden van dezelfde mensen die niet wilden leren van Trump in 2016 of de kiezersmotieven achter Brexit (of, als het hier toch even mag worden genoemd, het Oekraïnereferendum) in datzelfde jaar. De verwijten zullen weer gaan over xenofobie, migrantenhaat en misogynie tegen vrouwen in het algemeen en een vrouwelijke presidentskandidaat in het bijzonder.
Maar die verwijten worden geboren uit een diep ingesleten linkse onwil om bepaalde onderwerpen bespreekbaar te maken, laat staan om de handschoen op te pakken: zorgen over migratie. De onzekerheden over en twijfel bij de belangen van een energietransitie. De prijs van boodschappen en levensonderhoud. Het verlangen naar een menselijke geborgenheid, of die nou in het eigen gezin gevonden moet worden of gezocht wordt in een maatschappelijke saamhorigheid - het zijn allemaal onderwerpen die in een context van vermeende xenofobie, ‘klimaatontkenning’ of een smerig en schadelijk soort conservatisme worden geduid en gehekeld vanuit een verontwaardigde en steeds holler klinkende linkse verliezersmentaliteit.
Dat zullen die politici, journalisten en talkshowgasten u, de burger en de kiezer, verwijten. Aantijgingen uit het standaard repertoire, dus, die helemaal los zullen staan van hoe succesvol of verschrikkelijk het tweede presidentschap van Trump zal uitpakken. Want hoewel we nu nog geen idee hebben van het verloop, kun je uittekenen dat ieder succes zal worden gebagatelliseerd, iedere miskleun zal worden uitvergroot en iedere verkiezingsbelofte als een gevaar zal worden geduid.
Oekraïne is er, bijvoorbeeld door Sauer, al bij gesleept als kind van de rekening, op basis van louter chagrijn en aannames (en gedramatiseerd in retorische pathetiek). Terwijl we op dit moment geen idee hebben hoe dat letterlijke front zich gaat ontwikkelen.
De enige die vooralsnog nuchter reageert, is Mark Rutte. Niet dat hij op enige wijze geloofwaardig is in welke diepere overtuiging dan ook, maar hier zie je de pragmaticus achter de nieuwe NAVO-baas, die de zege van Trump juist verwelkomt als een kans op (financiële) versterking van de Alliantie. En is het ook inderdaad niet beter dan het nagenoeg niet-bestaande buitenlandbeleid van afstervende kamerplant Biden, onder wiens gebrekkige toezicht de Taliban hun werkelijke vrouwenhaat weer kunnen botvieren, Poetin het opportunisme proefde om Oekraïne binnen te vallen en Iran een gat in het hek zag tussen Gaza en Israël?
Europa ziet en weet wat Poetin doet en verwerpt dat ten stelligste, maar verkeert tegelijkertijd al jarenlang in onzekerheid over Amerika en de bereidheid van Biden om überhaupt een leidende rol te nemen in (de oplossing voor) dit conflict.
Kan Trump dat tij keren, met helderheid en onderhandeling? Levert hij de door hem beloofde vrede in Oekraïne en zo ja, onder welke voorwaarden en kan Europa daarmee leven? Kan en zal hij Iran terug in de door boycots verlamde verdomhoek drukken, waar het hoort, en wil hij Israël helpen bij het kinetisch kapotmaken van hun kernwapen-ambities, of Tel Aviv daarvoor toestemming geven?
Het is allemaal koffiedik kijken. Maar wat je op voorhand wel kunt aannemen, domweg omdat je het voor je eigen ziet en hoort gebeuren, is dat we wederom van ideeënloze linkse politici, wrokkige mainstream journalisten en treurig domme talkshows, waar gewichtige onderwerpen komen om in lichtheid te sneuvelen, echt helemaal niets te verwachten hebben. Ja, verwijten. Heel veel verwijten.
Gelukkig is er internet, met z’n eindeloze X-perts en vele Substacks, met YouTube-kanalen en podcasts, waar je als nieuwsconsument direct bij de bron terecht kunt.
Naast frietjes bakken en in een vuilniswagen rondrijden, vulde ook Trump zijn tijd met die nieuwe generatie talkshows: podcasts. Waar Kamala zich louter op ingestudeerde basis en via de stijve curatoren van de mainstream media liet bevragen, sprak Trump direct tot mensen via hun AirPods tijdens het sporten of CarPlay tijdens het forenzen, of verscheen hij in relaxte setting op televisie in de huiskamer.
Straight from the horse’s mouth, absoluut nog altijd in een boel Trumpiaanse bullshit gelardeerd, maar: zonder curatoren. Zonder sturing. Zonder filters.
Op de vraag waarom hij toch zo populair werd in 2015 antwoordde Joe Rogan zonder omhaal: ‘You’ve said a lot of wild shit’. Trump grijnst, de kijker ziet een ontspannen man en de kiezer krijgt geen enkele andere context opgedrongen, anders dan wat zijn of haar eigen ogen en oren waarnemen. Je kan betreuren dat ie zoveel ‘wild shit’ zegt, of het juist waarderen, maar er is tenminste niemand die je dwingt om te kiezen.
Televisie, dat slome en logge medium, kan zoiets nooit emuleren en kan niet langer wedijveren tegen deze ontwikkeling. TV is gescript, geprogrammeerd, bijgevijld, incestueus, inhoudelijk voorzichtig en neemt boven alles zichzelf veel te serieus. Het is morsdood.
Al zeker vijftien, twintig jaar geleden werd door gretige internetpioniers en hun gevolg voorspeld dat kranten - dode bomen - razendsnel zouden verdwijnen door de opkomst van het internet. Vervolgens zou televisie het gaan afleggen tegen YouTube en aanverwante apps. Dat is zo’n vaart niet gelopen, zowel kranten als televisie zijn nog altijd een mediafactor van groot belang en gewicht. Maar als deze oude media blijven volharden in hun zelfgeschapen narratief dat zij het gelijk cureren, dat de kiezer dom is en de burgerman kwaadaardig, dan tekenen ze alsnog hun doodvonnis.
Dat geldt ook voor de altijd maar naar veilig links leunende pratende hoofden en dito politici, die zich in hun publieke positionering zelfverzekerd tonen in tegen wie ze hun verwijten moeten richten, maar niet beseffen dat ze in een glazen huis zonder spiegels vertoeven. Maar de lezers lezen het en de kijkers zien het, sneller en vaker.
Vraag maar aan Leo Lucassen, om maar een recent voorbeeld te noemen.
Waar 7 oktober 2023 het onomkeerbare besef bracht bij velen die daar eerder nog niet klaar voor waren of aan toe wilden geven, dat de media niet feitelijk zijn, niet eerlijk zijn en ook zichzelf niet corrigeren (en zagen dat een ongebonden online platform als GeenStijl wél die rol vervulde), zie je nu ook rond de Amerikaanse verkiezingen dat zelfs mensen die in Trump een opportunistische, bij vlagen naargeestige narcist herkennen die hij op sommige momenten kan zijn, hem toch beginnen te verkiezen boven het andere kamp. Zoals een jaar geleden ook in Nederland de sociale schroom van een PVV-stem ogenschijnlijk spontaan verdween.
Zo spontaan is dat allemaal niet. Het is een langzaam opgebouwd maar logisch gevolg van belerende, liegende journalisten en columnisten, en van (linkse tot midden-rechtse) politici die niet willen engageren met onderwerpen die de kiezer wél op tafel wil leggen. Ooit nam je dan aan dat je misschien wel ‘foute gedachten’ had. Nu is er internet en zie je met hoeveel, en soms ook: hoeveel méér je bent.
Met racisme, xenofobie of vrouwenhaat heeft het niets te maken. De Bijlmer barst van de zwarte Wildersstemmers, zoals ook de hispanics in Amerika vol voor Trump kozen. Vrouwen stemmen niet op een vrouw omdat ze vrouw is, ook vrouwen stemmen op waarden waarin ze zichzelf herkennen.
De Britse Conservatieven kozen verleden week Kemi Badenoch, een zwarte vrouw met Nigeriaanse roots, als nieuwe partijleidster. Een vrouw die traditionele liberale westerse waarden met passie verdedigt, bovendien. De enige die racistisch op die leiderskeuze reageerde, was correspondente Fleur Launspach. Van de NOS.
En nu zien we zelfs de vermeende sneeuwvlokjes van Gen Z afrekenen met de dogma’s van woke, identiteitspolitiek en opgelegde schuldretoriek over geschiedenis, mannelijkheid en samenleving. En dat is een generatie die écht geen kranten meer koopt, of lineaire televisie kijkt.
Als linkse politici en media niet stoppen met krampachtig proberen de spelregels van de samenleving naar hun hand te blijven zetten, zullen ze van het bord worden gespeeld. Want echt niemand zit nog te wachten op hoe een mediamagnaat, die zijn fortuin in oligarchisch Rusland vergaarde, ons probeert wijs te maken dat de vers gekozen Trump een dictator is, en nog minder mensen vinden antwoorden in de woede van de Hollandse hork Alexander Pechtold, die zich in boosheid blindstaart op het nogal lachwekkende narratief dat kiezers in een ander land niet naar hem luisteren.
En bij geen van allen valt het kwartje dat de herverkiezing van Donald Trump is begonnen bij hen. Of, zoals mevrouw Rowling zo eloquent zegt op X, het platform voor zelfstandige, wijze mensen: ze zoeken de fout heus wel bij zichzelf - ze stellen zichzelf alleen niet de goede vraag.
Hou uzelf en mij uit handen van de mainstream media, doneer eenmalig aan onze zelfstandigheid of overweeg een abonnement:
Trump Has Don It Again! - BouwNijverheid #14
Headline schaamteloos gejat van de New York Post maar potdorie hij doet het toch maar mooi nog een keer. En ditmaal zelfs mét de popular vote en dat maakt een boel bittere tranen zoet.
geweldig artikel. Niet omdat ik het met inhoud volledig eens zou zijn, maar vooral omdat de toon mij neutraal overkomt en de inhoud gedetailleerd en overdacht is. Iets heel anders dan commentaren bij msm. heerlijk om te lezen!
E e n troost in deze interessante tijden: de media worden niet beter, de kritiek erop wel. ,,Houdt dien slag voor ontvangen''.