Zitplasser in Chief Sjoerd Sjoerdsma is echt iets te blij met bloedvergieten
Gruwelen van Bakhmut vallen in het niet bij de morele ravages van het D66-Kamerlid
Het streven naar vrede in Europa lijkt een echo uit het verleden zolang Rusland nog niet van de kaart geveegd is. Het EU-mantra van ‘nooit meer oorlog’ verzuurt in een moeras van menselijke wispelturigheid, winstbelangen en een wat amechtige zoektocht naar identiteit. Niemand verbeeldt die innerlijke onmacht beter dan Sjoerd Sjoerdsma, de vleesgeworden regenworm die zo graag een gebeeldhouwd granieten gezicht zou willen. Maar zolang zijn kinloze gelaat achter een vlassig baardje verborgen gaat, zal er geen vrede zijn en zijn alle onderhandelingen uit den boze.
Bij onderstaand Revu-cursiefje dringt zich dan echter toch de eeuwige, vervelende stem in het achterhoofd van schrijver dezes op: moet ik disclaimeren? Zwart op wit markeren dat de Russen een soevereine natie zijn binnengevallen? Dat hun willekeurig lijkende artillerie-aanvallen cynische oorlogsmisdaden zijn? Dat aan geografische geschillen en politieke geschiedenissen geen rechten ontleend zouden mogen worden voor gruwelijk geweld tegen burgers die ingeklemd zitten tussen valse gevoelens van nationale eer en in bloed gedrenkte geldelijke belangen?
Ik wil dat niet hoeven doen, want mensen die te kwader trouw zijn geloven zo’n disclaimer toch niet, lezers die fel van mening verschillen selecteren in hun reacties op de woorden die beter bij hun verwijten passen, en degenen die precies aan de andere kant staan kunnen zo’n disclaimer aangrijpen om je te betichten van laffe angst om tegen mainstream retoriek in te gaan. Maar ja, nu staat ie er toch.
Oorlog is ranzig, uitzichtloos en altijd voor rekening van de verkeerde. Fuck Sjoerdsma en zijn valse gevoel van morele onoverwinnelijkheid, fuck die treinen vol tanks naar het oosten en fuck Zelensky’s gebedel om meer geweldsmiddelen, stuur eens wat treinladingen diplomaten, ganzenveren, inktpotten en perkament. Maar wie ben ik, en wat is Revu nou helemaal? Derhalve, een polemiekje tegen het iets te breed grijnzende korporaaltje van Kaag. Meer heb ik niet te bieden in dit strijdgeweld.
Sjoerd Sjoerdsma, Zitplasser in Chief
“De beste kans op vrede is meer wapens.” Het zijn woorden die je van een cynische despoot zou verwachten, of van een hoge apparatsjik van een communistische wereldmacht die probeert om plooien van protest aan de randen van zijn rijk met geweld glad te strijken. Het zijn echter de woorden van Sjoerd Riemer Sjoerdsma, Tweede Kamerlid van D66.
D66, de partij die genderaanduidingen uit het paspoort wil schrappen, die van dameskleedkamers en vrouwenvleugels gemengde darkrooms hoopt te maken waar transgenders nog één keer hun snikkel in een schede kunnen proppen voordat ze hun chemische transitie tot biologisch experiment voltooien. D66, dat democratische inspraak steentje voor steentje af wil breken om het beton van hun geliefde technocratenbastion in Brussel beter te wapenen tegen de populistische grillen van onwillige onderdanen. Dat D66, dat is dolverliefd op de dreiging van een derde wereldoorlog die al een jaar als een donkergroene wolk boven Europa hangt.
Vanaf de Russische inval in Oekraïne, deze maand een jaar geleden, heeft de regenwormvormige Sjoerdsma zich ontpopt tot één van de meest ongericht schietende mortierwerpers van het diplomatieke keurkorps. Soms lijkt hij in zijn eentje het Kremlin op de knieën te willen dwingen, sniperend met zijn tweets tegen burgers die vragen hebben over de rol van de NAVO, de belangen van de Amerikanen, of die gewoon niet zo veel op hebben met de eeuwige heibel tussen een failed state en hun corrupte oligarchische buren (kies zelf maar wie welke is).
En waag het niet om te opperen dat een uitzichtloze oorlog (waarin Poetin nooit via de conventionele routes tot Kiev zal doorstoten, noch Zelensky ooit zal oprukken tot het Rode Plein) wellicht het beste een strategische beweging richting een onderhandelingstafel zou kunnen maken, al dan niet in een eersteklas treinwagon die ergens in de bossen van Moldavië neutraal gerangeerd kan worden.
‘Poetinvriendjes zijn zij, die zulks willen!’, zo galmt de leunstoelgeneraal van het genderneutrale toilet dagelijks in de echoputten van Twitter, ‘Nuttige idioten van het Kremlin, en allemaal hebben ze het bloed van Oekraïense vrouwen, kinderen en bejaarden aan hun handen!’ Sjoerd gaat continu voor de volle aanval met zijn retoriek. Als mannetjesmaker achter de Kaagcampagne, weet hij immers precies hoe je de vrouwtjes eeeh.. op tafel moet laten dansen.
Vrede in zijn Europa is geen doel meer, zolang oorlog betere doelen kan dienen. Oekraïne is een gewild wingewest, de EU kan z’n fletse ideologische veren over nooit meer oorlog prachtig oppoetsen met meer oorlog, en een Europees leger is naderbij dan ooit.
Voor de objectieve buitenstaander maakt de koddige strijdretoriek van onze nationale Zitplasser in Chief de wrede tragiek van Oost-Europese ellende in ieder geval een beetje draaglijker, dus daar kunnen we Sjoerd dan toch dankbaar voor zijn.
Deze column verscheen in Nieuwe Revu 9 - 2023
Help me om dit Nieuwsbriefje te laten groeien. Nu het eerste jaar geen 50, maar slechts 37,50 euro! Gebruik deze knop:
Eenmalig doneren voor wie nergens aan vast wil zitten, gebruik deze knop:
