Via X zag ik een clipje met Sander Schimmelpenninck waarin hij iets vindt van Hans Teeuwen, die niet in Gent zal optreden met zijn nieuwe show omdat daar - met instemming van het gemeentebestuur - een Israëlische dirigent werd geweigerd. De gast tegenover Sander lijkt het allemaal bijzonder ingewikkeld te vinden, al dat gecancel van Joden: “..en die wil daar niet verhuren, en songfestival, en het WK, en het wordt zo.. man man man…” Het lijkt hem zwaar te vallen, want dat is het ook.
Schimmelpenninck reageert vervolgens echter niet op het virulente antisemitisme en de groeiende collectieve lafheid die dat uitlokt, maar haalt uit naar mensen die vóór Israël zijn. Daarvoor geeft hij de volgende weloverwogen argumenten:
“Dat mensen maar partij blijven kiezen voor Israël dat vind ik zoiets raars. Die mensen, kijk ik snap ergens wel dat ze betrokken zijn vanuit ‘ik ben pro-Israël’, maar dat ze hun mening gewoon niet kunnen bijstellen, dat is ook gewoon je verlies niet kunnen toegeven.
Het zijn heel vaak mensen die willen niet toegeven ‘ik zat fout’ want dan is hun geloofwaardigheid weg en dat vindt hun achterban kut want die moeten dan eigenlijk ook zeggen…
Dus die houden elkaar in een soort van houdgreep hè, alle GeenStijl-, Hans Teeuwen- en Wierd Duk-mensen. Die houden elkaar in een houdgreep van ‘we mogen niet toegeven dat we fout zaten’.”
Nou heb ik buiten het clipje (via) niets van de podcast gehoord dus misschien dat Kabouter Snob elders een uitgebreide onderbouwing met houtsnijdende argumentatie levert voor zijn stelling maar op basis van het voorgaande citaat durf ik de aanname wel aan dat dit het wel zo’n beetje was, qua toelichting.
Nou is dit permanent verongelijkte prinsje natuurlijk volstrekt irrelevant in de Israël-discussie en lijkt zijn uiting (behalve een vorm van projectie) eens te meer gedreven te zijn door een persoonlijke kruistocht tegen ‘alle GeenStijl-, Hans Teeuwen- en Wierd Duk-mensen’. Het fragment is echter wel exemplarisch voor de diepe donkere navel van opgelegd eenheidsdenken waarin de anti-Israël-meute zich heeft laten vallen, Schimmelpenninck incluis.
Nog één stapje verder in die richting en hij wordt NRC-columniste Ginny Mooy, die iedere pro-Israëlische stem verdenkt van het aannemen van steek-shekels uit Jeruzalem. Maar daarvoor heeft Sander nog te weinig over het conflict nagedacht en Ginny iets te veel gesnoven van wat haar eigen krant over Israël beweert.
Bovendien kun je een boel lelijks zeggen over het altijd vanuit miskenning monkelende graafje maar niet dat hij antisemiet is. Hij doet domweg wat de hele (linkse) mainstream doet: meelopen. In zijn cultuur- en mediawereldje hebben de Israël-haat en de pro-Palestijnse (propaganda-) retoriek hun eigen zwaartekracht gekregen en het is nou eenmaal wat ze in die bubbel allemaal doen, wat ze allemaal vinden en hoe ze het allemaal zien. Het is ook een wereldje waarin tegengeluid met uitsluiting en intimidatie wordt onthaald door sujetten die tegelijkertijd zowel het geslagen slachtoffer willen spelen als de moraaldictator proberen uit te hangen.
Onderschat nooit de domme luiheid van de media
Het overgrote deel van media-uitingen bouwt op aantijgingen en aannames die aan het begin van iedere nieuwe nieuwscyclus over Israël worden gedaan (‘Israël hongert mensen uit’, ‘Israël pleegt genocide’, ‘Israël vermoordt journalisten’). Die aantijgingen worden tot bevestiging gecementeerd vanuit subjectieve en vooringenomen posities die via ngo’s activisten en journalisten worden geuit, waarna ze uiteindelijk tot waarheid worden verheven door de kracht van herhaling in een elkaar overschrijvend en napratend medialandschap waar de pluriformiteit al lang uit geknepen is: bijna alles is immers NPO, DPG of RTL, en het overgrote deel is anti-Israël en/of door postmodern diversiteitsdenken aangetast in hun journalistieke integriteit.
Onderschat ook nooit de luie domheid of domme luiheid van knip-en-plak-redacteuren die domweg doen wat iedereen doet. Hoe denkt u dat een klein maar hardnekkig groepje vaste verdachten met een eenheidsmening zich aan alle talkshowtafels heeft weten te hechten, als schimmel in een bedompte kelder? En als ergens een Amnesty-logo op staat, of onder een VN-briefhoofd is geschreven, dan geldt het gewoontegebruik dat het serieuze, geloofwaardige organisaties betreft, van wie je de persberichten ongecheckt kunt overnemen. Pieter Klok - de zetbaas van Sander - zei het letterlijk bij Eva Jinek en met een vanzelfsprekendheid die iedere inktkoelie plaatsvervangende schaamte zou moeten geven: “Internationale hulporganisaties doen niet aan propaganda.”
Zo gaat iedere beschuldiging tegen Israël gratuit rond, net zo lang tot het overal staat en het door iedereen gezegd wordt. En als iedereen het zegt, zal het wel waar zijn, toch? Aantijgingen en wilde beschuldigingen worden zelf-evidente waarheden, waarbinnen zelfs de compleet gestoorde, levensgevaarlijke Gaza-flottielje van Greta Thunberg zonder ironie als een missie voor mensenrechten wordt gezien. Of zelfs aangemoedigd: bestuurders van wie je meer volwassen verantwoordelijkheid zou verwachten, zoals Ahmed Marcouch, spreken hun “respect voor de moed” uit.
Frans Timmermans wilde zelfs dat het Hamas-verheerlijkende dobberschorem bescherming van de Nederlandse marine zou krijgen tegen (onbewezen) dreigingen vanuit Israël. Alsof Netanyahu zó kwaadaardig is, dat hij een geestelijk beperkt Zweeds meisje uit het water zou kunnen schieten terwijl de Palestijnse bevolking deze vloot hulpgoederen met open armen zou willen ontvangen. Dergelijke suggesties voeden niet alleen het activisme van de domme leuzen-schreeuwers: het - links modewoord-alert - normaliseert ook het soort Israël-haat waar de verder volstrekt ongeïnformeerde en ongeïnteresseerde Schimmelpenninck fluks een stokpaardje van fröbelt om zijn eigen persoonlijke projecties op te berijden.
Had Kati Piri dan toch gelijk?
Als hij denkt dat hij gelijk heeft, moet ie dat vooral blijven doen. Maar ondertussen hebben die door hem aangesproken ‘GeenStijl-, Wierd Duk- en Hans Teeuwen-mensen’ geen idee welke fout ze moeten inzien, welke mening alsnog moet worden bijgesteld en welke door Sander geaccepteerde positie moet worden ingenomen.
Moeten we alsnog kiezen voor Hamas als verlosser en is het beter dat Israël niet alleen z’n eigen gijzelaars laat wegrotten maar ook blijft accepteren dat hun apocalyptische buren uit de hel rustig met hun raketjes kunnen blijven spelen? Moeten we alsnog toegeven dat een zogenaamde ‘genocide’ waarvoor behalve propaganda geen enkel sluitend bewijs is aangeleverd, noch overtuigende cijfers zijn aangeleverd, toch wel een echte genocide is?
Moeten we experts en academici zoals Andrew Fox of John Spencer, die wél diep over deze oorlog nadenken en onderbouwd uiteenzetten waarom het zo’n moeizame, ingewikkelde en vaak ook lelijke strijd is, dan maar gewoon aan de kant schuiven omdat we meer vertrouwen kunnen leggen in ngo-netwerken van gesubsidieerde Israël-haters die radeloze retoriek over “apartheid” en “genocide” bezigen?
Moeten we de motie-Piri met de wens voor het onklaar maken van de Iron Dome opnieuw in stemming brengen, omdat het een fout was dat deze niet werd aangenomen? Moeten we de gemeenteraad van de stad waar Femke Halsema de scepter zwaait bijvallen in hun roep om zo veel mogelijk Joodse, pardon: Israëlische sporters uit te sluiten van competities in Nederland, en moeten we samen met Douwe Bob een benefietconcert op poten zetten om zo veel mogelijk Palestijnse patiënten naar Nederland te halen en ook - als we toch bezig zijn - hun families tot in de derde graad laten overkomen, een status aanbieden en voorrang verlenen op een woning (natuurlijk wel zonder hun heilig verklaarde illusie van een ‘recht op terugkeer’ te schenden!)?
Had Erik van Muiswinkel dan toch gelijk?
Zijn we misschien te somber als we denken dat alle Queers for Palestine en aanverwante letterbak-Asha’s als eerste zouden worden verhangen of met het hoofd naar beneden van drie hoog gekeild zouden worden in een totalitair-islamitische omgeving? Moeten we alsnog inzien dat terreur geen “terreur” is, maar een vorm van “verzet” of zelfs een ‘vrijheidsstrijd” door wat de NOS een “militante beweging” noemt?
Moeten we misschien de verkrachtingen en verbrandingen van 7 oktober een beetje bagatelliseren, even kauwen op dat zieke complotje van PvdA/GL-lijstduwer Erik van Muiswinkel dat de IDF zelf eigen burgers heeft vermoord op Zwarte Zaterdag? En dan misschien ook maar gelijk erkennen dat die Joden wel erg diep in onze financiële systemen zijn geïnfiltreerd, dat Big Pharma en -Tech aan hun leiband lopen en dat zelfs de joodse pogingen om herinneringen aan de Holocaust levend te houden eigenlijk een lobby-plot vormen om een eeuwigdurend slachtofferschap van het semitische volk te kunnen bewerkstelligen?
Waarom daar stoppen? Misschien kunnen we ook gelijk erkennen dat Israël eigenlijk helemaal geen bestaansrecht heeft, omdat de staat drijft op grondbeginselen van het zionisme, dat eigenlijk een fascistische ideologie is?
Moeten we daarvoor dan de geschiedenis herschrijven om zowel het Ottomaanse Rijk als de Britse koloniale bezetting van het Mandaatgebied Palestina te vervangen door een grondrecht van tot Palestijn gemaakte Arabieren op al het land waarop nu Israël is gevestigd? Beter nog, moeten we vele duizenden jaren verder teruggaan om alle vermeldingen van de Israëlieten van stenen tafelen te schuren, en in spijkerschrift aan de Palestijnen toe te schrijven?
Had Ismail el Abassi van DENK dan toch gelijk?
Zullen we dan ook gelijk een paar pagina’s uit de Koran verbranden waarin melding gemaakt wordt van het heilige en door God aan de Kinderen van Israël beloofde land, of aan islamitische geschriften die spreken over het land Israëls? Dat zijn dan immers ook historische fouten die schreeuwen om herstel, want ze ondermijnen de overtuigingskracht van de slogan ‘from the river to the sea’, die immers suggereert dat het hele gebied Jodenvrij hoort te zijn en daarom volgens Ismail el Abassi een “liefdevolle leus” is. Zullen we dat DENK-Kamerlid dan ook maar gelijk geven?
Zo zou je nog vele alinea’s en voorbeelden verder kunnen gaan maar het punt is nu wel duidelijk (althans dat mag je toch onderhand hopen):
De Palestijnse zaak wordt bepleit door antisemieten en Israël-haters tegen meelopers en mensen die zich kunnen veroorloven naïef te zijn over de vernietigende krachten van vereende westenhaat waarmee het anti-Israëlische narratief doordrenkt is, en dientengevolge een verwend, verwaand en volgevreten gemak aan de dag leggen om alle vrijheden en privileges die ze zelf genieten op het spel te zetten om vóór de Palestijnse zaak te pleiten, waarbij achteloos wordt weggewuifd welke ondermijning van westerse waarden je daarmee bevordert.
Meelopen met de morele mode van vandaag weegt voor die mensen kennelijk zwaarder dan twee minuten langer nadenken over de vrije wereld van morgen. Terwijl het toch echt heel simpel is: als de Palestijnen en hun kameraden winnen, of als Israël het verliest (of nog erger: van de kaart verdwijnt), dan zal Hans Teeuwen niet meer aankondigen niet langer in Gent op te treden vanwege antisemitisme in lokale cultuur & stadsbestuur - dan mag Hans Teeuwen zelf op den duur nergens meer optreden.
En tuurlijk hoor, dit is een dramatische hyperbool en heus niet de wereld van morgen. Maar de onderliggende ernst van de situatie is groot, en groeit. Geweigerde artsen aan academische instellingen, geweigerde muzikanten in muzikale monumenten, preventief van podia geruimde Druzische bijna-Joden en de permanente potten-en-pannen-parade voor de Palestijnse zaak hebben het leven van Joden nu al veel onprettiger gemaakt. Om over de beschimpingen die ze moeten ondergaan tijdens museumopeningen, de bekladdingen bij symposia of de koude schouders die ze van linkse bestuurders krijgen maar te zwijgen. Hoewel - je kunt daar niet luid genoeg over zijn. Die oorlog in Gaza ligt namelijk al twee jaar op hún schouders, in óns land, door ónze media, bestuurders, politici en gedwee volgende meelopers die zijn onder te verdelen in gradaties van onnadenkende nieuwsconsumenten tot kwaadaardige krachten.
Joden vormen in dit duistere schilderij van de tijd en de toekomst ‘slechts’ de geplaagde voorhoede van veel grotere bedreigingen voor de vrijheid van iedereen - óók die van een schlemielig podcastprinsje dat ongefundeerd ageert tegen de stropop van pro-Israëlische stemmen die hij daartoe zelf heeft opgetuigd, maar niet eens inhoudelijk onderbouwd weet aan te vallen.
En sure, al met al is het maar een dom wegwerpzinnetje in een dito podcast maar nee, ik wil dus niet toegeven dat ik fout zit, omdat ik vanuit mijn eigen perspectief op liberale vrijheid en westerse waarden de vermeende fout niet kan vinden en de aantijging verwerp. Oorlog is vreselijk, de strijd duurt veel te lang en het leed blijft maar stapelen (ook aan Israëlische zijde, overigens, maar wie hoor je daar ooit over?) maar ook daardoor kan ik niet overtuigd raken om het op onwaarachtige gronden gecultiveerde Palestijnse slachtofferschap harder te verdedigen, laat staan de doodscultus van Hamas hoger aan te slaan. Daar ben ik echt niet cultureel en maatschappelijk suïcidaal genoeg voor.
Dus, alle ‘argumenten’ van Schimmelpenninck, Piri, Van Muiswinkel, Timmermans, Marcouch en El Abassi in overweging nemende: de Israëlische progressie, wil tot zelfbescherming en wens om te leven blijven tóch mijn steun en voorkeur houden. Omdat Israël een baken van licht is in een verder duister Midden-Oosten, en ik wil dat het Westen zich niet door het duistere deel laat vangen, gijzelen en verstikken maar tot het licht aangetrokken blijft. Niet omdat het kan, maar omdat het mot.
Enfin. Een en ander herinnerde me aan een Revu-column waarin voorgaande wat korter staat samengevat, en zonder referenties aan dat vervelende volkskrantventje. Is al wel van een paar weken en enkele bloedsprookjes geleden. Onderstaand alsnog te lezen.
