Goed nieuws: de wereld bestaat nog steeds

Honderd dagen Donald

Er ligt nog een Israël-artikel in de week, maar voor de afwisseling zwaaien we even naar een ander buitenland dat een dankbaar doelwit voor verplichte verontwaardiging is: het Amerika van Donald Trump.

Eind april tikte Donald Trump de eerste honderd dagen van zijn tweede termijn aan. Drie roerige maanden, uiteraard, waarin de aanvankelijk murw geslagen media en oppositie niet meteen een verweer tegen de Trump-tornado in stelling hadden. Maar inmiddels lijkt veel retoriek over zowel de Amerikaanse president als het land als geheel weer geheel op stoom: Trump is een vriend van Poetin en een vijand van Europa. Amerika, dat onder Biden afwezig was op het wereldtoneel, is thans überhaupt geen betrouwbare bondgenoot meer. Her en der kun je zelfs lezen dat hij wereldwijde de vrijheid zou ondermijnen.

Voor Nieuwe Revu probeerde ik zijn eerste honderd dagen te beschouwen op een manier die ooit een norm was in de journalistiek: met enige professionele distantie. Dat maakt het onderstaande stuk niet objectief, want objectiviteit bestaat niet. Ik hik nog steeds op tenminste twee gedachten over The Donald, die enerzijds een logisch electoraal gevolg van broeiende sociale onvrede over het wanbeleid van de gevestigde macht is, en anderzijds een ongeleid projectiel zonder politieke scrupules.

Maar het moet toch mogelijk zijn om zowel Donald Trump als de binnenlandse politiek en de Amerikaanse positie als wereldmacht langs een tijdlijn van observaties te leggen, zonder een hyperfocus te leggen op (meestal slecht begrepen of verkeerd uitgelegde) uitingen en anekdotes van de president of zijn entourage, en zonder alles te drenken in de eenzijdige afkeer, frustratie en zelfs haat waarmee de meeste media de president van - nu nog - het machtigste land ter wereld tegemoet treden?

Of dat gelukt is, laat ik aan u. Het is hoe dan ook niet makkelijk om het fenomeen van dit polariserende politieke figuur in een volledig plaatje te vangen.