Het globalisme heeft Europa in gevaar gebracht

De linkse kerk loopt leeg, de kiezer blijft opschuiven naar rechts

Donald Trump gedraagt zich ten aanzien van Oekraïne als een soort Autoriteit Consument en Markt op het wereldtoneel: hij positioneert zich als arbiter die geschillen tussen naties wil oplossen. Als buitenstaander, niet alsof Amerika een actieve deelnemer is aan de globalistische wereldorde die het mede zelf geschapen heeft. Of de wanorde, liever gezegd, die het geworden is. Maar zo je de Amerikaanse president één ding moet nageven: hij doet het tenminste met opzet. De meeste westerse wereldleiders verzuipen ondertussen in het moeras van het politieke globalisme.

Het kan u niet ontgaan zijn dat er een enorme vibe shift bezig is. Een verandering in het publieke humeur die niet meer door voorgeschreven opvattingen kan worden gestuit. Kiezers in westerse landen stemmen steeds vaker en steeds nadrukkelijker op rechtse of zelfs radicaal-rechtse partijen: Italië, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk, Hongarije, Nederland. Zelfs het linkse Portugal heeft een opkomende populistisch-rechtse beweging, Chega, die bij de laatste verkiezingen significant groeide.

Dat is het gevolg van groeiend verzet tegen de politiek van het globalisme, het idee van de ‘global village’, die wel geleid heeft tot massale migratie naar westerse landen maar niet tot beveiliging van de eigen grenzen en versterking van de eigen waarden. Die waarden werden juist aangevallen, afgebroken en verscheurd, van de (culturele) verworvenheden van de natiestaat tot de westerse geschiedenisboeken, door westerse overheden en academische ideologen. Ook van binnenuit.

De electorale ergernis daarover is er al langer, maar werd in toom gehouden door (sociale) stigma’s, gepatrouilleerd door (woke) heksenjagers en actief verwijderd uit het publieke debat op sociale media. Maar het geduld met het globalisme is op en de ergernis borrelt niet meer onderhuids, het is naar buiten gekomen.

Kiezers verlangen steeds nadrukkelijker naar een betaalbaar eigen huis, een stabiel functionerende eigen haard en meer sociale veiligheid op straat, gedekt door culturele geborgenheid in het eigene - in staatkundige termen ook wel een natiestaat genoemd.

Donald Trump is zowel een symptoom als een boegbeeld van die maatschappelijke beweging en op dit moment is hij machtiger dan ooit: hij heeft eerdere ervaring als president, behaalde een klinkende verkiezingszege en heeft meer publieke steun dan tijdens zijn eerste termijn. Het mediatribunaal van Volodymyr Zelensky was een zichtbare uiting van die machtspositie: Trump legt de eisen neer en stelt de voorwaarden, take it or leave it.

Moeten we vrezen voor deze mentaliteit van het Witte Huis? Ja, ten dele zeker, maar laat je niet wijsmaken dat het allemaal de schuld van Trump is dat progressief Europa nu in paniek naar de parelkettingen grijpt en weeklaagt dat we in de steek gelaten worden door onze enige eigen wereldmacht Amerika.

Deze vibe shift is niet uit zomaar uit de lucht komen vallen. Het globalisme liep al jaren op z’n tandvlees en het is vooral het Europese leiderschap geweest dat slaapwandelend in deze situatie is gestommeld. Worden ze nu bij de les getrokken, en hoe hoog zal de prijs voor te laat ontwaken zijn?