Gratis af te halen: het vrije westen

Déjà Jew All Over Again

Amsterdam, 22 oktober 2023, Plein 40-45: oliebollen en een eindoplossing… (Foto: @ANanninga)

Eigenlijk heb ik geen idee waar te beginnen. Technisch ben ik historicus, want ik heb ooit een MA in American Studies behaald. Maar dat maakt me nog geen expert in de geschiedenis van Israël, de omliggende gebieden en de extreem ingewikkelde historische achtergronden van het steeds weer hoog oplopende conflict. In het dagelijks leven ben ik als blogger al bijna m’n halve leven beschouwer van de maatschappelijke en politieke waan van de dag. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik iedereen begrijp, me in alle emoties, omstandigheden en overtuigingen kan verplaatsen, of dat ik daarin ongehinderd ben door mijn eigen sociale achtergrond en de daaruit gevormde wereldbeelden.

Zeker in het geval van Israël en de Palestijnen geldt: alles wat je toevoegt, voelt als een druppel op de boiler plate van alles dat al eens gezegd is - en voegt dus niks toe, laat staan dat het iets kan wegnemen van het leed dat Hamas heeft aangericht onder de Israëlische bevolking, en het leed waar Hamas via de vergeldingsacties van het IDF de eigen bevolking aan onderwerpt (ja, ziedaar een glimp van mijn wereldbeeld: Hamas en hun bloeddorstige bondgenoten zijn aan beide zijden van het conflict de hoofdschuldigen van deze perpetuele pendule van oorlog en ellende).

Sinds de gruwelijkheden in Israël van 7 oktober, waarover nog dagelijks nieuwe beelden binnen blijven komen (ik zag zojuist nog een video van een ontkleed, verkracht, gemarteld en verkoold lichaam van een jonge joodse vrouw voorbij komen op Twitter), heb ik verschillende artikelen, podcasts en gesprekken gelezen, geluisterd en gezien van, met en tussen mensen die veel betere context kunnen geven dan ik. Ik herlas “Why Don’t I Critize Israel?” van Sam Harris uit 2014 en zijn “The Sin of Moral Equivalence” van vorige week en ik keek naar een discussie tussen Harris en Eric Weinstein bij Triggernometry, waarin ze elkaar zowel aanvullen als tegenspreken onder uitstekende gespreksleiding van Konstantin Kisin en Francis Foster, twee snel rijzende sterren aan het verder helaas zeer fragiel aanvoelende firmament van het vrije woord.

Natuurlijk bekeek ik ook het Open Geesten-gesprek dat Michiel Lieuwma (voorheen van De Snijtafel) met ‘mijn eigen’ GeenStijl-redacteur Timon Dias voerde over de achtergrond, aanleiding en vooral: een projectie van de gevolgen voor Gaza, Israël zelf en de vrije westerse wereld als geheel. Niet snel zul je ergens anders zo’n heldere, open, bezorgde maar ook empathische uiteenzetting zien als in onderstaande twee uur (samenvatting hier) en dat zeg ik niet omdat Timon in ‘mijn’ redactieteam zit, want op sommige punten sta ik een stuk geharnaster in dit debat dan hij, de zalvende magenta sjamaan.

Kinetische gruwelijkheden uit de kibboetsen

Essays, debatten en gesprekken zoals voornoemd hebben wel een enigszins kalmerende werking op een gemoed dat nu al wekenlang piekt en daalt tussen sombere, bijna verlammende moedeloosheid en obstinate neigingen tot escapisme. Tijdens gebeurtenissen zoals deze (of om het rauw specifiek te maken: de grootste intrinsiek genocidale slachtpartij op joden sinds het einde van de Holocaust), merk je ook met welke vrienden je wilt bellen, appen, twitteren, praten en helaas ook wie je op zulke momenten liever een beetje mijdt - en vice versa. Ook die interacties en gesprekken brengen verlichting en scheppen helderheid. De Israëlische Kwestie is als een lichtkogel, die heel eventjes alle posities toont (en soms: verraadt) op een doorgaans schemerig retorisch slagveld.

Maar niets kan het verstikkende besef wegnemen dat ik al wekenlang draag als een vieze, klamme, mottige jas die ik maar niet krijg uitgetrokken: dat deze gebeurtenissen niet nieuw zijn, maar juist heel consistent in een kille continuïteit van de voortschrijdende geschiedenis die we aan het schrijven zijn. Ze wekken wel afschuw maar geen verbazing. Zelfs de kinetische gruwelijkheden uit de kibboetsen van Israël zijn ‘slechts’ anekdotes in een veel grotere filosofische vertelling die langzaam maar stellig steeds donkerder wordende wendingen neemt.

Zonder het als verdienste, laat staan een verhevenheid te willen schetsen, ben ik sinds 9/11 - ik was net 20 - en de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh al overtuigd getuige van een sluimerende veenbrand onder vrije samenlevingen die je niet meer kunt ontzien als je hem eenmaal geroken hebt. Een gloeiend gevaar dat wordt gevoed door islamisten die de koran te letterlijk nemen, en wordt aangeblazen door als tolerantie vermomde naïviteit. Dat is nog steeds een minderheidsopvatting in een westerse wereld die liever wegkijkt, bijvoorbeeld door zich te verzuipen in het verkopen van meer welvaart, alsof die welvaart een definitieve vorm van bestaan is, waar je altijd achter kunt schuilen, die je altijd aan anderen kunt aanbieden en die altijd veiligheid en vrijheid zal verschaffen. Alsof welvaart zichzelf onderhoudt, en daarmee vrijheid vanzelf voortbrengt.

Sociaal wenselijke stilte

Die naïviteit heeft, zoals Timon het fantastisch beschrijft (tijdcode), in wezen een karikatuur gemaakt van het “Nie Wieder”-mantra door het op cartooneske wijze in een leren Hugo Boss-jas met hakenkruizen te hijsen om joodse meisjes uit achterhuizen te sleuren en daarover jaarlijks op 4 mei twee minuten in stilte naar de eigen schoenen te staren in een dwingende orthopraxie - sociaal wenselijk gedrag - van opgelegde saamhorigheid.

Opgelegd en streng bewaakt: de nieuwe spijkerlaarzen zijn degenen die op 4 mei om 20:01 een snedige tweet plaatsen, het nieuwe naoorlogse verzet is te zien op die jaarlijks terugkerende foto van een pizzabezorger die even braaf stil staat om 20:00 uur, en de morele lijn wordt bewaakt door degenen die beide plaatjes omhoog houden en jou vertellen wie je moet verketteren en wie je moet huldigen om dat “Nie Wieder” te bewaken. Want zo simpel is het volgens de meeste mensen nou eenmaal. Gemakzucht dient de moraal en die moraal filtert vervolgens als vanzelf Goed van Slecht.

Prima grap. Nog steeds.

“Zo hoort het”. Bepaal jij niet, Jeroen!

Maar die saamhorigheid is mede door die dwingende opleggerigheid in bijna tachtig jaar tijd langzaam van de meeste betekenis ontdaan, of in ieder geval van zijn meest intrinsieke waarde. De nauwelijks onderkoelde werkelijkheid, ondertussen, zit verpakt in deze in de online onderstroom nog altijd veel aangehaalde fameuze twee minuten niet-stilte van Pim Fortuyn - de aspirant-politicus die de façade van het multiculturele scenario zodanig verstoorde, dat hij het in 2002 met zijn leven moest bekopen.

Daarna kregen we nog de islamitische slachtmoord op Theo van Gogh, binnenkort 19 jaar geleden, gevolgd door de oprichting van de PVV van Geert Wilders in 2006, een partij met een aanhang van tussen een miljoen en anderhalf miljoen kiezers die op één gedoogexperiment na al bijna twee decennia in een politiek cordon sanitaire worden opgehokt door een losjes gevormd maar effectief kartel van politiek, media en de cultuursector. Het is dit electoraat bij wie de elektrische geladen prikstok van de politieke correctheid steeds door hun tralies heen priemt zodra de veelkoppige slang van de islam zich ergens roert. Denk om De Toon! Pas op uw Fatsoen! Islam is Vrede! Moslims zijn het Ware Slachtoffer! Respecteer hun religie! U bent het nieuwe Fascisme, want het fascisme is een westers fenomeen, geen oosterse ideologie!

How Dare Jew!

Slachtofferschap is inmiddels zodanig gecultiveerd (en ook: gekarikaturiseerd) onder en door de bien pensants van de Grachtengordel, het Mediapark, de academische wereld en in de kartelpolitieke achterkamertjes, dat het voor ideologische activisten, talentloze nietsnutten en/of mensen met een waaier aan psychologische defecten de beste methode is geworden om aandacht te genereren, een gelijk af te dwingen zonder argumenten te leveren en om iedere oppositie het zwijgen op te leggen door ze te betichten van om het even welk -isme of welke -fobie dan ook, van seksisme en racisme tot transfobie en islamofobie - om over de gedachtenmisdaad van “klimaatontkenning” nog te zwijgen.

In die lijn is het volkomen logisch dat er zo veel verwarde mannen rondlopen die roepen dat ze een vrouw zijn, terwijl ze een regenboogvlag met de absurdistische tekst “Queers for Palestine” boven hun paarsharige hoofd hijsen. Of dat vrije zwarte mensen in een democratisch land hun roep om een einde aan koloniale onderwerping (die dus al heel lang is afgelopen en niet spoedig opnieuw dreigt te worden ingevoerd) projecteren op het lot van de Palestijnen, die in hun ogen door de Zionistisch-Europese kolonisten worden onderdrukt. Vergeet Qatar, Israël is de laatste slavenstaat op aarde! Het verbaast evenmin dat ook Greta Thunberg, kindsoldaat (om niet te zeggen: levend schild) van het klimaatmarxisme, de klemtoon van haar bekendste en tegelijkertijd meest nietszeggende citaat “How Dare You” deze week heeft verlegd naar “How Dare Jew” met een een actieve oproep om achter de Palestijnen te gaan staan.

Van Greta Thunberg, die al jarenlang onweersproken door de media wordt geparadeerd, is het maar een heel klein stapje naar dé grote ontmaskering van de afgelopen week: hoe makkelijk, lichtzinnig en in sommige gevallen zelfs gretig de propaganda van Hamas & kornuiten in bijna alle mainstream verslaggeving wordt gekopieerd en werd gepusht als harde waarheid die in dikke headlines kon worden afgedrukt. Ik zal die hele saga over het nooit gebombardeerde ziekenhuis niet nog eens uiteen zetten, want email-abonnees lazen wellicht de nieuwsbrief van mijn geliefde huispoliticologe Dieuwertje Kuijpers al, over de opvallende maar verklaarbare gretigheid van media om in nepnieuws over Israël te tuinen, en ook Timon Dias heeft daar hele heldere woorden over in zijn gesprek met Lieuwma: het is een ingesleten wereldbeeld, dat niet als zodanig (h)erkend wordt wanneer het bevestigt wat de bezitters van dat wereldbeeld toch al dachten, binnen nieuwsorganisaties die van zichzelf vinden dat ze heel objectief, pluriform en ruimdenkend zijn. Which they clearly are not.

You can’t change what you don’t acknowledge

De beestachtige bloeddorst van Hamas - de punt van een wereldwijd zwaard tegen Israël - heeft overal in westerse landen, steden en op universiteiten maskers laten vallen op een schaal die we niet eerder zagen. In veel gevallen in alle openheid, zonder schaamte en uiterst luidruchtig, om niet te zeggen: strijdbaar. Van Amerikaanse campussen tot het Holocaustmonument in Berlijn zag je moslims maar vooral ook opvallend veel niet-moslims posters van vermiste of ontvoerde joden weghalen, met Palestijnse, jihadistische en aanverwante twijfelachtige vlaggen zwaaien, de politie tarten en uitdagen en - het meest bloedstollend - openlijk antisemitische leuzen en liederen scanderen: “From the river to the sea / Palestine will be free” heeft echt maar één mogelijke uitleg: dood aan Israël, en dood aan alle joden. Het verzet tegen die uitingen is zo klein, louter grassroots via individuele burgers maar nauwelijks uit mainstream media of maatschappelijke instituties afkomstig, dat we ons op televisiepsycholoog Dr. Phil (bekend van de duale dooddoener-voltreffer “You can’t change what you don’t acknowledge”) moeten verlaten om ware woorden van oprechte woede te spreken die een beetje verlichting bieden:

Maar dat ontbrekende verzet, dat is dus óók niet nieuw. Nadat de redactie van Charlie Hebdo grotendeels werd uitgemoord door jihadisten op 7 januari 2015, waren er mensen - en niet de minsten - die letterlijk zeiden dat ‘die cartoonisten ook wel hele beledigende uitingen maakten’. In De Wereld Draait Door verklaarde Peter R. de Vries dat je mensen ‘in hun diepste wezen kwetst’, of woorden van die strekking, als je tekeningetjes maakt van hun profeet. De cognitieve dissonantie was glashelder: veel mensen zochten een soort rationeel argument bij de aanslag op het vrije woord. Maar toen een paar maanden later, op 13 november, het muziekpubliek in Bataclan door uit de koran gevuurde kogels werd uitgemoord, dat ‘argument’ over kwetsen en beledigen niet meer opging en ik dacht dat nu het licht wel aan zou gaan in zelfs de donkere bovenkamer van Peter R. de Vries, bleef het wederom stil en gingen veel mainstream gedachten van mededogen wederom uit naar hoe zwaar dit voor de moslimgemeenschap moest zijn. Niets veranderd sinds die kop thee in de moskee van Job Cohen na de moord op Van Gogh.

Erger nog: die zogenaamde empathische inleving van westerse geesten stopt abrupt op het punt waarop de bloedvergietende martelaar verklaart dat hij het allemaal doet om in het hiernamaals zijn paradijs te vinden. De seculiere viering van het aardse leven weet zich niet te verhouden tot een religieuze verering van de dood en trekt in de confrontatie met zo’n cult niet alleen meestal aan het kortste eind, maar verzuimt consequent zich te wapenen tegen wat het niet wil begrijpen.

Inmiddels zijn we op het punt aanbeland dat ambtenaren brieven schrijven om zich tegen de regeringssteun aan Israël uit te spreken door het hele land illegitiem te verklaren, weigeren media te erkennen dat ze voor Hamaspropaganda worden gebruikt (of vinden ze dat wel prima), moeten joodse kinderen van school wisselen omdat ze niet veilig meer zijn in gemengde klassen terwijl docenten aan “zelfcensuur, jazeker” doen en proberen islamitische politici van binnenuit de neutraliteit van de rechtsstaat uit te hollen. Uitgerekend nu ook weer, zoals de (volgens de peilingen vermoedelijk gelukkig niet voor herverkiezing kansrijke) Fonda Sahla van D66, zus van Soumaya Sahla, bekend van de Hofstadgroep en de VVD:

Voor mijzelf markeerde niet Charlie Hebdo maar Bataclan het definitieve dit-komt-niet-meer-goed-kantelpunt. Ik had op zaterdag 14 november 2015 een familiedag in Antwerpen. Nauwelijks geslapen na een avond en nacht livebloggen, was ik de hele dag onrustig, ongedurig en ontregeld. Ik betrapte mezelf in het restaurant op het zoeken naar uitgangen ‘voor het geval dat..’ en schrok van mijn eigen angst, die ik niet bewust ervoer maar kennelijk toch had. Een paar uur later, toen in café Den Engel op de Grote Markt niet alleen het uitgaanspubliek maar ook mijn familie een jolige zaterdagavondstatus had bereikt en ik - broodnuchter want BOB - steeds naar buiten liep ‘voor een peuk’ maar vooral om alleen te zijn, barstte mijn eigen bom. Hoe kon iedereen nog geen etmaal na zo’n zieke slachtpartij toch zo godvergeten normaal doen? Ik heb broer, schoonzus en ouders gesommeerd dat ze vijf minuten hadden om mee te komen en anders konden ze zelf uitzoeken hoe ze thuiskwamen. Even later reden we de stad uit - eigenlijk te veel over mijn toeren om überhaupt te moeten rijden, terwijl de overige inzittenden het maar achterwege lieten iets te zeggen over hoe ik met ruim 160 kilometer per uur noordwaarts joeg. Naar huis, naar huis, zo snel mogelijk weg van alle misselijkmakende normaaldoeners.

Gratis af te halen: het vrije westen

Niet eerder had ik me zo gevoeld, nooit weder kwam het ter sprake met familie of zelfs het eigen gezin en pas veel later daalde het besef in dat ik die avond in Antwerpen een moedeloosheid ben gaan voelen die ik pas echt begreep na het lezen van Soumission van Michel Houellebecq in 2017. Want dit is de synopsis: het westen zal niet omvergeworpen worden, het verpietert zichzelf en is daarna gratis af te halen voor om het even welke sterkere, meer zelfverzekerde ideologie die de boedel verder wil uitwonen. En de bovenlaag van de bevolking - bestuurders, academici, journalisten - hoeft alleen maar te bukken zonder verder veel hinder te ondervinden van de machtswisseling, want dat die zich allang medeplichtig hebben gemaakt, zien we nu immers letterlijk dagelijks in de nieuwskoppen.

De boeken van mijn favoriete retoricus Douglas Murray (met name zijn The Strange Death of Europe uit 2018) leveren met feitelijke onderbouwingen de kaarten en het gebied bij de cynische roman van de zwartgallige Franse schrijver. Wir Schaffen Das? Nein, zeker weten van niet. Niet in de huidige staat van ontkenning, verwarring en zelfverloochening waarin het westen verkeert terwijl met iedere nieuwe generatie de kans op een herhaling van de geschiedenis groeit. Nota bene in Duitsland begint een lichtje te branden over ongebreidelde migratie, en mompelt de bondskanselier - die de hete AfD-adem voelt - iets over de deportatie van illegale migranten. Veel te laat natuurlijk:

Bron: Matt Goodwin, op basis van Engelse cijfers

Zo krijgt mijn uit zwaar water gedestilleerde druppel op de gloeiende plaat vandaag zijn vorm, vlak voordat hij weer verdampt: de geënsceneerde coup in Turkije, de breed gedocumenteerde (en door henzelf met zieke trots gedeelde) volkerenmoord van ISIS en nu weer de genocidale aanslagen op joodse burgerdoelen in Israël - eveneens door Hamas zelf fier gefilmd en gedeeld - leiden steeds tot een opleving van een soort moed onder diverse diaspora van moslimgemeenschappen en hun mentaal melaatse westerse medereizigers. De viscerale uitingen daarvan zijn al wekenlang zichtbaar in de straten van Europese (hoofd)steden, waar duizenden, tienduizenden en soms zelfs honderdduizenden mensen bijeen komen om onder de valse vlag van lotsverbondenheid met het Palestijnse volk drie dingen te doen: hun jodenhaat te etaleren, hun afkeer van hun voormalige kolonisator - Europa en het westen - te laten horen en in mindere mate maar daarom niet minder luid en duidelijk hoorbaar voor de goede verstaander: ons te tarten met retoriek over hun gedroomde (islamitische) overname van het vrije westen.

Op momenten zoals deze, als de overmoed zo hoog oplaait onder een deel van de Europese moslims dat ze zich op straat begeven om hun allianties en intenties kenbaar te maken, zie je waar ze hun heilige vuur vandaan halen, hoe ze de angst ruiken in de onzekerheid die wij etaleren om onze westerse waarden te verdedigen, en weten zelfs hardnekkige wegkijkers dat deze booslims hun eigen bloedlust niet zullen schuwen als het er op aankomt. Alleen daarom al is het van levensbelang dat Israël niet alleen bestaat en blijft bestaan, maar dat het ook de macht, middelen en moed behoudt om zichzelf te verdedigen tegen krachten die uit zijn op de vernietiging van het land. Waar die krachten in het westen sluimeren als een veenbrand die soms doch steeds vaker en steeds heter oplaait, zijn ze rond Israël permanent aanwezig. “Nie Wieder” is voor ons een moralistisch, bloedeloos mantra om twee minuten per jaar over te zwijgen (!), maar voor de joden in Israël is het een strijdkreet die bij iedere raket die in hun richting wordt gelanceerd, opnieuw hardop geuit moet worden.

Terwijl het westen wegkruipt achter cognitieve dissonantie zijn het de joden die ons laten zien hoe hoog de tol van de vrijheid werkelijk is, en tot welke vreselijke dingen je bereid moet zijn om die te verdedigen. Want als Israël faalt, zullen niet alleen de joden de prijs betalen. Dan delen we de kosten. Als je ziet hoe gulzig dertienhonderd burgertrofeeën nu al zo schaamteloos gevierd worden, vrees ik dat de eindafrekening zal oplopen tot een schuld die de vrije wereld niet kan aflossen.

Collectebakje voor deze kleine schuilkerk van het vrije woord

Dus daarom, voor Revu deze week:

Nie Wieder is Nu

Het is niet moeilijk, ik ben onvoorwaardelijk Team Israël. De andere ploeg zijn hooligans die het voor hun eigen teamgenoten verzieken door continu vechtpartijen uit te lokken en gewelddadigheden te plegen. Die handhavers dwingen er op los te knuppelen tegen tuig dat schijt heeft aan vrome voetbalvaders uit hun eigen kamp, die met hun zoontjes een veilig heenkomen zoeken maar ingeklemd raken tussen IDF en Hamas.

Wat ik wel moeilijk vind, zijn media die pretenderen objectief te berichten maar consequent de op hoge toon gescandeerde “hij begon!” van de hooligans onweersproken en ongecontroleerd opschrijven, wanneer Israëlische veiligheidstroepen zich verweren tegen vernieling - in dit geval een understatement voor bloedvergieten, vernietiging en naar genocidale oerdriften meurende pogroms. Zeker als je dat afzet tegen ijzeren journalistieke disciplines die veel media wel verlangden toen een week eerder beweringen over onthoofde en verbrande joodse baby’s binnen stroomden vanuit Israëlische bronnen.

Iedereen zag na een mislukte raketlancering vanuit Gaza (die op een ziekenhuisparking enige tragiek veroorzaakte) hoe Hamas en Al-Jazeera sneller en beter vertrouwd worden dan het IDF en Israëlische bronnen, toen alle media ongecheckt schreeuwden dat Israël 500 doden had veroorzaakt bij het ‘bewust bombarderen van een ziekenhuis’. Het is beklemmend om te zien hoe licht de maskers vallen bij de NPO, NOS, NRC, Volkskrant, voormalige verzetskrant Parool en al die andere gelijkgeschakelde en gelijkdenkende maar zichzelf ‘objectief’ wanende systeempers, waaruit een walm van - ik kan het echt niet anders noemen - antisemitisme opstijgt deze dagen en weken, die ze proberen te verhullen met een weeïg, goedkoop parfum van razendsnel vervliegende onpartijdigheid.

Wat dat betreft heb ik meer respect voor DENK en BIJ1, die hun jodenhaat tenminste niet onder stoelen of banken steken in hun publieke uitingen. Idem voor Extinction Rebellion, dat in de vernietiging van Israël kennelijk een stap voorwaarts ziet voor het klimaat.

Maar ik ben niet vóór Israël omdat ik tégen mediamoralisme ben. Ik ben voor Israël omdat in dat land - ondanks al z’n fouten, corrupte politici en debiele kolonistenbeleid van hardcore religekken - het leven gevierd wordt, terwijl in Gaza en vooral door Hamas bij leven het hiernamaals wordt verheerlijkt. Ik ben voor Israël omdat daar democratisch gedemonstreerd kan worden tegen dubieuze juridische hervormingen. In de Palestijnse gebieden won Hamas de verkiezingen, die prompt werden afgeschaft. Niet dat ze nodig zijn: een meerderheid der Gazanen steunt Hamas, hun eigen en enige onderdrukker. Het is een islamitische doodscult waar niet alleen joden voor moeten vrezen, maar waar getuige de vele onverholen antisemitische uitingen en demonstraties burgers in alle westerse landen waar moslims huizen in toenemende mate onder zuchten, en moeten vrezen voor hun vrijheden en liberale kernwaarden.

Boven alles steun ik Israël omdat ik opgevoed ben met Nie Wieder. En Nie Wieder is nu.

Deze column verscheen in Nieuwe Revu 45 - 2023

Even twijfelde ik om hier een foto van een door Hamas afgeschoten hond te plaatsen, maar het lijkt me weinig vruchtbaar om u ongevraagd met dit beeld te confronteren. Wie deze Nieuwsbrieven leest, hoeft vermoedelijk niet met shock & awe overtuigd te worden van de fanatische waanzin van Hamas cum suis. Derhalve en beter: nazorg, in de vorm van een vrolijke hond.