Zijn we onmenselijk als we die kinderen hier niet behandelen? - Theodor Holman

Medemenselijkheid is vaker een reclameleus dan een gewetensvolle emotie

Schrijf u in voor deze nieuwsbrief en u krijgt iedere woensdag een Blauwe Hap van Theodor Holman geserveerd.

“Hoe zal men straks over ons oordelen als men weet dat wij zieke kinderen uit Gaza niet wilden helpen, terwijl hier ziekenhuizen en kinderartsen hen met open armen wilden ontvangen?”

Ik word altijd enigszins bang van die vraag.

“Ach, van mij mogen die kinderen komen!”, roep ik.

Ik sta namelijk graag nog eens een keer aan de goede kant van de geschiedenis, al heb ik denk ik alles al verspeeld.

Om hoeveel kinderen gaat het eigenlijk?

Er doen verschillende aantallen de ronde. Begrijpelijk, want er gaan er wat af en er komen wat bij. Zestienduizend (Buitenhof)? 8000 (WHO)? Wie helpt er in Europa? En hoe?

Ik volg de cijfers van de NOS.

Italië heeft 84 kinderen opgevangen.

België: 14 kinderen.

Spanje: 42 kinderen.

Noorwegen: 14 kinderen.

Duitsland: niets.

Denemarken: ook niets.

En Nederland dus ook voorlopig niets. Wel vernam ik dat wij 25 miljoen euro beschikbaar hebben gesteld voor medische hulp.

Wie vraagt ons eigenlijk om te helpen?

Egypte? Quatar, de Verenigde Arabische Emiraten? Hamas? De WHO? Unicef?

Ik kom daar niet achter. Ik denk Artsen Zonder Grenzen of zo. Of de Verenigde Naties. Clubs die ik… Laat ik het anders zeggen: die niet direct sympathiek tegenover Israël staan. Maar goed.

Kunnen ze in het Midden-Oosten die gewonde kinderen echt niet aan? Waarom niet? Als ik foto’s onder ogen krijg van de Emiraten zie ik rijkdom, rijkdom en rijkdom. Ze hebben daar geen water in de woestijn omdat het oliedollars regent. Op elk fotoplaatje zie je wel een sjeik met een gigantische auto met koplampen van diamanten die door het maanlicht schitteren als het donker wordt. En dat sprookje dat ze een harem bezitten met vele vrouwen, schijnt geen sprookje te zijn. De Nederlandse onderwereld zit niet voor niets in Dubai. Daar is namelijk geld.

In het Midden-Oosten wonen pakweg 400 miljoen mensen. Kunnen die echt geen 16.000 zieke Gazaanse kinderen opvangen? Barmhartigheid is toch het Unique Selling Point van dit soort landen?

Blijkbaar niet.

Waarom eigenlijk niet?

Egypte heeft “de capaciteiten” niet, hoor ik in Buitenhof. Okee. Een reden voor mij om nooit naar Egypte te gaan. Maar hoe zit het met die andere landen?

Kunnen die Arabieren niet meer helpen dan ze nu doen?

Nog even over die 25 miljoen van ons. Een arts vertelde mij dat een bed in een kinderziekenhuis ongeveer een miljoen per jaar kost. Als dit waar is dan kun je dus 25 kinderen een jaar lang helpen. Of vijftig kinderen een half jaar. Of honderd kinderen drie maanden.

Kun je in drie maanden honderd kinderen helpen? Als ze kanker hebben, moet je ze dan na drie maanden terugsturen? Of moet je ze hier houden tot ze in remissie zijn? Ik ben te stom om hier een intelligent antwoord op te geven (van mij mag alles), dus ik kan me alleen laten leiden door mijn gevoel.

Mijn gevoel zegt: “Help die zieke kinderen, haal er maar honderd hier.” Laat pappa en mamma maar meekomen, dan gaat het om zo’n driehonderd mensenkinderen. Maar is ‘hier halen’ het verstandigste? Help ik daar die kinderen het beste mee? Is het niet verstandiger om druk uit te oefenen op het Midden-Oosten om die kinderen in hun midden op te nemen. Die Gazaanse gewonde kinderen en die stinkendrijke landen (ik denk vooral aan Qatar en de VAE die miljarden (!) uitgeven aan voetbalclubs) hebben ongeveer dezelfde cultuur. Je maakt mij niet wijs dat die oliestaten een slechtere gezondheidszorg hebben dan wij.

Mijn denken schiet tekort.

Egypte heeft bij de grens met Gaza - dat weet ik wel - gigantische beveiliging aangebracht. Torenhoge muren van driedubbel prikkeldraad dat niet goedgekeurd is door de vredesvrouwen van de Verenigde Naties en Amnesty. Toch steunt Egypte min of meer de Palestijnen, ‘maar hun houding specifiek tegenover Hamas varieert sterk per groep’, lees ik. ‘Egypte behandelt Hamas primair als veiligheidsvraagstuk en diplomatiek; de samenleving is empathisch richting Gaza, maar verdeeld over Hamas als organisatie.’ Met andere woorden: geen Hamas.

Laten we eerlijk zijn: niet één land in het Midden-Oosten wil die Gazanen. En blijkbaar ook niet die gewonde kinderen. De precieze reden daarvoor ken ik niet. Die kent niemand volgens mij. Medemenselijkheid is vaker een reclameleus dan een gewetensvolle emotie.

Hoe dan ook: er zijn argumenten te verzinnen waarom die zieke Gazaanse kinderen naar ons moeten komen, maar er zijn ook argumenten te verzinnen waarom die kinderen zelfs beter af zijn als ze in de regio behandeld worden. Nog eens ten overvloede: van mij mogen ze hier in de ziekenhuizen worden behandeld, met ouders erbij.

Maar stel dat wij druk hebben uitgeoefend op de landen in het Midden-Oosten om die kinderen in hun ziekenhuizen te verzorgen, zelfs met die 25 miljoen van ons erbij, zal de geschiedenis dan echt negatief over ons oordelen als wij de kleine patiënten niet opnemen?

Vermoedelijk wel, want de geschiedenis oordeelt na verloop van tijd altijd negatief over alle gebeurtenissen uit het verleden.

VOC? Oordeel: negatief. Indië? Oordeel:vreselijk. WOII? Wij hadden de meeste ‘fouten’ in ons midden. Ik kan zo doorgaan: jaren zeventig? Erg vrouwonvriendelijk. Vietnamoorlog? Walgelijk. De geschiedenis bestaat uit ongeluk, misverstanden en oorlogen. Slechte mensen worden beroemd en verzetshelden mogen na verloop van tijd niet eens een straatnaam krijgen.

Gelukkige geschiedenissen worden niet bestudeerd. Dus ongetwijfeld zal de geschiedenis negatief over ons oordelen, of die pakweg honderd kinderen hier nu wel of niet komen.

Zijn we onmenselijk als we die kinderen hier niet behandelen?

Of zijn we onmenselijk als we die kinderen uit hun eigen omgeving halen?

Ik zou ze hierheen halen in het besef dat ik het onbegrijpelijk vind dat het Midden-Oosten ze naar ons zou laten gaan. Waar is hun beroemde eergevoel?

Sta ik nu weer, gedurende de duur van de leestijd van dit artikel, aan de goede kant?

---

Schunnige Zinnetjes

• Maffiabaas: je investeert 1200 doden en krijgt er 40.000 doden voor terug, plus een eigen staat.

• Trump geeft Trump nog twee dagen de tijd om te veranderen in een redelijk mens anders zal hij ingrijpen op een schaal zoals we nog nooit hebben gezien.

• “Wat is eigenlijk het volkslied van die Palestijnse staat?”

• Verdomme, mijn AI-vriendin reageert al net als mijn vrouw.

• Sinds ik een fatbike heb, rennen vrouwen ’s avonds voor me weg.

• “Maar de vraag is, mevrouw Koopmans, of we onze ouderen ook moeten vaccineren tegen die Islam-ideologie.”

• Misschien moeten we in Nederland tunnels bouwen om Joden in te laten onderduiken.

• Na elk debat stopt Laurens Dassen een nieuwe aardappel in zijn keel.

• Esther Ouwehand overweegt uit protest binnenkort in een zogenaamd “adamskostuum” in de Tweede Kamer te verschijnen.

• Bontenbal denkt dat God in het midden woont. Maar daar is niets.

---

Theodor Holman serveert ook stukjes op SlordigLeven.nl