Nog heel even eeuwig korting!

En comments alleen voor contribuanten

“I was surprised, as always, by how easy the act of leaving was, and how good it felt. The world was suddenly rich with possibility”

— Jack Kerouac

Even een tussendoortje, vooraf ingepland voordat ik in de auto stapte voor een rondreisje door een paar landen, langs een paar vrienden en voor een paar afrondingen.

Weggaan is makkelijk. Een nieuwe bestemming vinden daarentegen… Welkom op de reis. Wordt het een snelle revolutie of een lange mars, stranden we met panne of verzuipen we in het digitale moeras, en waarom zeg ik eigenlijk ‘we’ waar het ‘me’ moet zijn? Het kroontje van het koninklijk meervoud heb ik immers achter me gelaten.

Een nieuwsbrief via Substack is een heel nieuw spel. Reclamevrij, dus volume is minder relevant en meerwaarde des te belangrijker. Als in: lezers moeten je stukkies van meerwaarde vinden. En dan nog moet je die mensen wel eerst weten te vinden en het grootste probleem van Substack is dat het (vooralsnog?) vrij weinig Nederlandse schrijvers heeft.

De meeste lezers die me hier komen volgen, moeten een account aanmaken voor een platform dat ze niet of nauwelijks kennen en dat niet in hun dagelijkse ronde over de actualiteitenpaadjes is ingesleten. Moet ik ze vervolgens zien te overtuigen om een betaling te doen - een uitdaging waarvoor stukjes zoals deze volgens mij tamelijk ongeschikt zijn want er is een verschil tussen content en inhoud. Het eerste klinkt per definitie gratis en het tweede op z’n minst minder goedkoop.

Maanden terug informeerde ik bij vroege contribuanten - en dat u bedankt zijt dat weet u - al eens waarom ze überhaupt tot betaling zijn overgegaan. Ik leerde dat de meeste abonnees dat niet doen omdat ze een bijzondere behandeling, extra stukjes of meer hondenfoto’s willen, maar omdat ze me simpelweg willen kunnen blijven lezen.

Okee. Kwestie van ‘gewoon blijven schrijven’, dus. Ergens in de mediaan van maatschappelijke onderwerpen en de waan van alle dagen moet zich toch een kleine massa welwillenden verborgen houden die mijn werk monetair wil mecenassen?

Daarvoor denk ik dat Substack wel een goed fundament is: de infrastructuur ligt er, de kosten daarvan voor mij zijn vrij bescheiden in verhouding tot hoe strak en uitgebreid de opties zijn die het platform biedt, en er zit nog een zilveren randje klassieke internetgedachte in hun filosofie ook: iedereen kan een gratis of ledenloze Substack beginnen, het bedrijf houdt pas geld in wanneer je schrijfwerk opbrengsten genereert. Zodoende betalen succesvolle platforms dus voor de vrije ruimte van de ‘kleintjes’. Vind ik mooi.

Daarnaast zijn ze bij Substack ook nog eens zeer voor de vrije meningsuiting, een positie die ze al enkele keren met verve hebben verdedigd (voorbeeldje).

De lezer is een autoriteit

Het internet is geen eenrichtingsverkeer, maar een wederkerig ding. De lezer is net zo’n autoriteit als de schrijver. Zonder lezers besta je namelijk niet. Ik heb het verwaande adagium ‘never read the comments’ daarom altijd genegeerd en kan me enorm storen aan dodebomendrukkers en hun columnkoelies die sociale media de schuld van alles geven. Omdat ze daarmee vooral laten zien dat zij louter aangehoord willen worden, maar nooit weersproken. Alleen maar zenden maakt je zedig en zijig en zelfimportant, je hebt de relativering van je lezers nodig om je een spiegel voor te houden.

Desalniettemin wil ik in de zoektocht naar zingeving een bestemming degenen die betalen voor mijn letterzetterij wel iets extra’s bieden. Dus plant al uw suggesties, wensen, eisen, kritiek of complimenten in de reactievelden. Vandaag kan het nog voor iedereen, vanaf het volgende Nieuwsbriefje zijn de comments alleen nog opengesteld voor wie contributie betaalt.

Wat mijzelf betreft en de vorm die ik hier wil vinden: hoewel ik iedereen die bereid is te betalen hogelijk respecteer, zal ik nooit een woord wijzigen of een letter terugnemen om daarmee een dreigende opzegging te voorkomen. Mijn naam staat boven dit Nieuwsbriefje dus ik ga te allen tijde over mijn eigen woorden, opvattingen, ideeën, uitingen, overdrijvingen, uitglijders, irritaties, uitspattingen, stomme fouten, spanningsbogen, schimpscheuten en al dan niet blasfemische schelderettes. De vrijheid van meningsuiting is een leidend motief en ik interpreteer die vrijheid graag ruim en breed . Dat veroorzaakt wel eens wat nevenschade, het zij zo, maar ik dacht: ik wil het toch een keer gezegd hebben.

Wie daar goed mee kan leven (en ik denk dat u dat prima kunt), wil ik tot besluit nogmaals wijzen op de eeuwigdurende opstartkorting: tot 1 maart 2024 geldt voor alle nieuwe jaarabo’s een korting van 15 procent waarmee een lidmaatschap van zes tientjes slechts 51 euro kost, zonder verhogingen in de toekomst. Klik hier, gebruik de button of reageer gratis, nu het nog kan…

Prettig weekend! En voor de nieuw(st)e lezers, hier nog iets meer info: