'Een hele fijne moraalboost voor Israël'
Derde keer aan de koffietafel van Joop Soesan
De bevrijdingsactie van de IDF, waarbij vier gijzelaars uit de klauwen van Hamas zijn bevrijd, is een morele opsteker voor een land dat steeds eenzamer lijkt te staan in zijn strijd tegen terreur.
Maandagmorgen mocht ik (na 16 april en 13 mei) voor de derde keer aanschuiven bij Joop Soesan in zijn dagelijkse podcast vanuit Israël. Het kan zijn dat ik her en der even in de vrije monoloogmodus schiet, maar goed - er was veel te bespreken. Het gesprek staat op IsraelNieuws.nl of hieronder. Onder de Spotify-embed nog wat context bij de Israëlische reddingsactie en ons gesprek daarover.
Noa ❤️❤️❤️ - Media 😡😡😡
De videobeelden waarop te zien is hoe Noa Argamani op 7 oktober bij het Nova Festival werd ontvoerd op een brommer, in paniek schreeuwend naar haar vriend, staan in het geheugen gegrift. Nu is ze thuis, samen met drie andere gijzelaars. Bevrijd door het leger van een land dat gezworen heeft nooit iemand achter te laten.
Natuurlijk konden veel Westerse media weer niet normaal verslag doen van de bijzondere operatie van de IDF. De gijzelaars worden naar achter gedrukt in berichtgeving die benadrukt dat het voor Netanyahu politiek wel goed uitkomt, of suggereert dat Israël onredelijk los is gegaan met een ‘bloedbad’ in een ‘vluchtelingenkamp’.
Suggereert, omdat hun volstrekt onbetrouwbare bronnen Hamas en Palestijnse media zijn. De gijzelaars zijn bevrijd uit de huizen van welgestelden, gesitueerd in een dure buurt. Eén van de gijzelnemers was een voormalig Hamas-woordvoerder die als ‘journalist’ werkte voor The Palestinian Chronicle. Nou ja, dat is een grappig toeval zeg: onze media worden ook al maanden gegijzeld door Hamas en Palestijnse media!
Het hoge aantal slachtoffer lijkt bovendien meer te maken te hebben met hoe Hamas probeerde de gijzelaars te behouden, dan met hoe Israël ze trachtte te bevrijden: de IDF special forces werden onder meer beschoten met granaatwerpers. Details van het bijzondere reddingsverhaal zijn te lezen in de Times of Israel.
Het bleef natuurlijk niet bij media die (de verkeerde) kleur bekenden. Ook die antisemitische mevrouw Albanese van de VN - het nog bozere zusje van Arza Aslan - roerde zich weer eens: ze noemde de bevrijdingsactie een voorbeeld van ‘genocidale intentie’. Ook EU-buitenlandbobo Josep Borrell veroordeelde Israël voor ‘alweer een slachtpartij op burgers’. Het is kennelijk de bedoeling dat Israël die gijzelaars maar gewoon opgeeft.
Het meest frappant zijn misschien wel de woorden van Commandant der Strijdkrachten Onno Eichelsheim, die zich bij Buitenhof afvraagt of het aantal dode Palestijnen wel in verhouding staat tot vier Israëlische levens. Daarmee zegt Eichelsheim eigenlijk dat je als Nederlander nergens op hoeft te rekenen als je door een terreurorganisatie gegijzeld bent. Min of meer per ongeluk verwoordt hij wat vandaag de dag de algehele Westerse mentaliteit lijkt te zijn: koester de krokodil, misschien eet-ie jou pas als laatste op…
In Israël wachten ze dat dus liever niet af - en geef ze eens ongelijk.
Uitgebreidere analyse van waarom de CDS zich bijzonder onhandig uitliet:
Nijmans Nieuwsbriefje is opgedeeld in drie substukken. Beheer uw notificaties per onderdeel via deze pagina. Uw abonnement beheert u via deze button:
Ik heb mijn ,,like'' al doen toekomen aan meneer Kees (the man you love to hate, haha), maar
wat mij verbaast, is hoe iemand in die functie - met slagveldervaring - zo lichtvaardig
mee kan gaan in een kennelijk algemeen gedeeld (Buitenhof) frame. Ik begrijp dat er rond Eigelsheim inmiddels enige politieke #ophef is - hoe je die ook moet inschatten! - maar het tekent de zorgeloze, door louter emotie gestuurde, manier waarop we in - laten we eerlijk zijn - een luxelandje als ,,de kleine onder de grote'' omgaan met grote (,,echte'')mensenvraagstukken. Tot op het hoogste niveau!
Dank voor zowel podcast als schrijfset aan Bart en dank aan Lirios voor de aanbeveling van de Caroline Glick Show.
Het is moeilijk te begrijpen hoe zoveel mensen in dit conflict menen een nuance te moeten zien die er helemaal niet is, en in hun krampachtige pogingen tot nuanceren verworden tot ondersteuners van extremisme.