Een fonds van 800 miljard voor nog meer polarisatie

De loopgraven van het publieke debat kleuren legergroen

Eigenlijk is het toch heel raar: Donald Trump wordt wereldwijd door bondgenoten en in de westenpers verketterd omdat hij precies aan het doen is wat hij zijn kiezers had beloofd: America First, de staatsschuld omlaag brengen en de troep van zijn voorgangers opnieuw ordenen in zijn eigen politieke prullenbak. Maar als Ursula von der Leyen zonder concrete onderbouwing roept dat de landen van de Europese Unie zich diep in nieuwe schulden moeten steken om 800 miljard euro aan oorlogsvoorbereiding uit te geven, moeten we dat een normale gang van zaken vinden?

Trump is democratisch gekozen op een transparante voorstelling van zijn plannen, in een soeverein land dat iedere vier jaar zijn eigen koers mag bepalen. Dat die Amerikanen daar linksom of rechtsom niet altijd de beste keuzes in weten te maken, is een ander verhaal: ze kiezen hun leider tenminste direct, en die leider heeft vervolgens een heel direct en directief mandaat. Vervolgens breekt per definitie de pleuris los onder de verliezers, die hun afkeer van het nieuwe gezag niet onder stoelen of banken steken. En dat noemen we dan met een term die de lading al lang niet meer dekt: een publiek debat.

Ursula von der Leyen daarentegen, een ongekozen en sowieso nauwelijks democratisch te noemen hoogheid, dicteert haar decreten het liefst van achter de gesloten vergaderpoorten van de Europese technocratie. Ineens ligt er een uit schulden geboren oorlogskas van 800 miljard op tafel, schrijven onze media dat getal op alsof de oorlog die met dat bedrag voorspeld wordt al gewonnen is, en krijgt iedereen die vraagtekens neerlegt te horen dat ie een vriend van Poetin is. Ook dat worden we geacht een publiek debat te noemen.

Gekker nog is dat we Amerika van de ene op de andere dag niet meer als bondgenoot lijken te beschouwen. Terwijl dat niet alleen je reinste onzin is, maar ook een aan hysterie grenzende overreactie op de huidige verhoudingen. Eens hoor, de Oranje Man is af en toe behoorlijk gehouwdegenereerd bezig, om er eens een nieuwe samentrekking voor te verzinnen. Want contramine in contaminaties, dat is de werkelijke stand van het publieke debat. Maar de suggestie dat de grootste NAVO-staat en laatste westerse wereldmacht een soort vijand is omdat de huidige leider wat ruwer met het breekbare vaasje van de vrije samenleving lijkt om te gaan, slaat natuurlijk als een lul op een drumstel.

Vooral als je het afzet tegen het feit dat Brussel wel fluitend een jihadist als Al-Jolani uitnodigt om eens gezellig over de inclusiviteit van de Syrische samenleving onder nieuw management te komen babbelen, in ruil voor een kwart miljard aan EU-subsidies. Idem onze minister Veldkamp, die de woorden van Sigrid Kaag over de Taliban echoot als hij zegt dat er best te praten valt met dit regime. Dat dus van internationale jihadistische huurlingen aan elkaar hangt, die momenteel bloederig burgermoordend door minderhedenstreken trekken. En Europa kijkt weg, want wat in Amerika gebeurt, is veel erger.

Wie is nou de werkelijke vijand?