De woedende buien van Dennis Wiersma waaien nooit omhoog
De VVD-minister met het gedragsprobleem likt naar boven en pist naar beneden
Vandaag geen introotje over onderstaande Revu-column. Niet alleen voelt de hele kwestie Woedende Wiersma al weer weken geleden, er moet even een kort blokje huishoudelijk worden ingeruimd. Vooral bedoeld voor donateurs, dus skip gerust door naar de column, onder de volgende foto.
Het Nieuwsbriefje over Sigrid Kaag en College Tour leverde bovengemiddeld veel losse donaties op, waarvoor natuurlijk mijn grote dank. Graag waardeer ik donateurs met een naar rato lidmaatschap. Voorbeeld: wie 25 euro gestort heeft, krijgt een half jaar toegang tot het archief en de nieuwsbriefjes die members only zijn. Alleen: niet van iedere donateur is te achterhalen met welk emailadres hij of zij is ingeschreven. Dus als je wilt dat je donatie tot lidmaatschap leidt, zet dan een emailadres in de beschrijving of stuur een reply op een nieuwsbrief-mail. De activatie doe ik handmatig, loopt vanzelf af en leidt uiteraard niet tot nieuwe verplichtingen.
Okee, tot zover. Door met de vraag waarom Dennis Wiersma nog minister mag zijn. Niet alleen vanwege zijn gedrag tegenover ondergeschikten, maar ook omdat hij zijn eigen fractie onder de bus gooide door erover te liegen, én omdat er een opvallend patroon in zijn schrikbewind zit.
Dennis Wiersma zou nooit een deur in het gezicht van Mark Rutte smijten
De politieke carrière van onderwijsminister Dennis Wiersma staat onder druk wegens jarenlang wangedrag tegen werknemers en dat levert mij een dikke onvoldoende op voor mijn eigen inschattingsvermogen. Toen de minister in opspraak raakte over zijn vermeende woedeuitbarstingen, slaan met deuren en schreeuwen naar medewerkers, was mijn primaire reflex: ach jee, daar gaan we weer, de volgende roedel wolven ruikt bloed bij een blanke man in een machtspositie die wel eens boos is geworden op de werkvloer, zodat hij in een mediahokje gedreven kan worden waar anonieme bronnen hem mogen brandmerken.
Hij moet stil zitten, daarna spijt betuigen en dan na een tijdje, als de ophef is overgewaaid, een deemoedige interviewronde afleggen. Het is nou eenmaal modieus momenteel, om je beklag te doen over ongelijke werkverhoudingen. Maar te vaak is het te lang geleden om nog serieus te nemen, zoals bij Matthijs van Nieuwkerk, die jarenlang is gevierd als hét grote televisietalent maar kennelijk zijn eigen onzekerheid nog wel eens op deerniswekkende wijze etaleerde aan veel te dienstbare onderdanen.
Of de verwijten worden te zwaar aangedikt door een kongsi van rancuneuze exen, zoals PvdA-Kamerlid Gijs van Dijk overkwam. Zijn privéneigingen tot chronisch vreemdgaan werden op zijn politieke positie geprojecteerd waarna de PvdA-top, die zo wanhopig vastklampt aan hun allerlaatste restjes politieke relevantie, hem zo snel en slordig onder de bus smeet dat ze uiteindelijk excuses moesten maken - maar toen was het kwaad al geschied, en Van Dijks politieke carrière kapot.
Dus ja, toen ik las dat een minister die een publieke reputatie als gedreven go-getter probeert hoog te houden, wel eens zijn stem verheft of een deur te hard in het slot smijt, was een zeker onverschillig schouderophalen mijn primaire reflex.
Maar ik zat er naast. Want het bleef niet bij Wiersma’s leugen dat het incidenteel gedrag was: het is een patroon dat hem al jarenlang over diverse afdelingen en posities achtervolgt. Hij brandt mensen op, veroorzaakt emotionele schade en verslijt meer medewerkers dan BBB zetels peilt. Maar omdat veel mensen reageerden zoals ik, omdat we in korte tijd te veel verhalen gehoord hebben over mensen zoals hij, komt Wiersma er tot dusver binnen zijn VVD mee weg. Hij erkende dat hij gedragsproblemen heeft, beloofde er aan te gaan werken en mag derhalve aanblijven. Daarmee werd de schijn van overdrijving van de beschuldigingen in eerste instantie sterker.
Echter, toen Wiersma de VVD-fractie bezocht om spijt te betuigen, zag ik de werkelijke rot in zijn karakter: tegen zijn naasten en zijn meerderen betreurde hij zijn leugens, over gedrag dat hij louter tegenover ondergeschikten etaleert. Dennis Wiersma zou nooit een deur in het gezicht van Mark Rutte smijten. Hij likt omhoog, pist omlaag en ik zat er naast. De onderwijsminister is een meesteroplichter.
Deze column verscheen in Nieuwe Revu 24 - 2023
Over politici, agressief gedrag en sentimenten gesproken:
Waarom alle pijlen op Wiersma, Rutte schijnt dit net zo goed te doen? Hoorde dat dit gedrag van een poosje terug is en dat er achter de ophef een agenda zou kunnen zitten. Elise Steilberg kaartte op Twitter aan dat Wiersma de moskeescholen gaat controleren en dat ze daar niet van gediend zijn. Vanuit andere hoek, Ad Verbrugge, complimenten voor zijn beleid. Ik pleit voor vinger aan de pols temeer daar het altijd lastig blijft te weten wat er echt speelt. O jee, hoe houden we dan de vinger aan de pols? Suggesties?