De Witte Billen van Timmertrump

Witte Billen (toch niet zo) Bad

Frans Timmermans is een soort Donald Trump, bedacht ik. Dat is niet zo vergezocht als je misschien denkt. Natuurlijk zijn de verschillen tussen de twee grootheden evident. Trump is een publiek figuur, een beroemde ondernemer, rijk geboren als vleesgeworden New Yorks klatergoud en een soort realityster. Frenske is een Limbo uit een koempelskribbe, een bereisde en geschoolde jongen die beroepspoliticus werd. Maar er zijn zeker ook overeenkomsten.

Trump afficheert zich met De Gewone Amerikaan, zoals Timmermans zich ook graag in Roda-sjaal en blauwe Springsteen-boord presenteert. Beiden zijn onder die oppervlakte echter blaaskaken met een groot ego, die gaan stampvoeten als ze hun zin niet krijgen en vals worden bij weerwoord. Beiden laten zich voorstaan op grootse daden die ze graag in hun eigen woorden beschrijven en allebei schuwen ze de leugen niet als het hen persoonlijk beter uitkomt, op het pad naar hun eigen glorie.

En ja, de redelijkheid dicteert een toevoeging dat in al deze voorbeelden Trump echt wel de volvette Amerikaanse overdrive blijft van het kleinburgerlijke Hollandse heteluchtballonnetje dat Frenske is.

Maar de overeenkomsten, ze zijn er.

Er is nog een overeenkomst tussen Donald Trumperman en Frans Timmertrump: beiden zetten ze progressieflinkse wereldbeelden op hun kop. The Donald toonde in 2016 aan dat Amerika groter is dan de steden aan de oost- en westkust, bracht the deplorables terug aan tafel en fileerde de vaak holle wereldbeelden onder woke gedachtengoed. De wereld is geen glitterpony, en in zijn woorden: “everything woke turns to shit” .

Timmerfrans dreigt nu hetzelfde te doen met enkele progressieflinkse stokpaardjes in de polder. De narratieven over geslacht, afkomst en daaraan gekoppelde quota die “oude witte mannen” uit hun comfortabele posities moet wippen ten faveure van gequoteerde vrouwen en Personen Van Kleur, bladderen vlot af nu bij de PvdA een vrouw op de tweede rang gezet wordt (Attje Kuiken), en bij GroenLinks het bicultureel baasje Klaver plaats moet maken voor de oude witte Frenske. In de pers en op sociale media klinken plots allerlei stemmen die vinden dat je niet zo veel nadruk moet leggen op dat oud, wit en man. Behalve in Nieuwe Revu, daar klinkt homerisch hoongelach over:

De Witte Billen van Frans Timmermans

Hij kan er zelf helemaal niets aan doen want je kiest je geslacht en huidskleur niet bij geboorte maar zo we Frans Timmermans voor één ding dankbaar mogen zijn, is het wel dat hij voorgoed een einde maakt aan het domlinkse gejengel over “oude witte mannen”. Zijn geplande terugkeer naar de landelijke politiek legt die ideologische echo abrupt het zwijgen op.

“Soms moet je met harde maatregelen komen om tot een diversere samenstelling van organisaties te komen. Ik snap dat dit af en toe een bedreiging is voor de mannen met witte billen hier aan tafel, maar dat is gewoon de realiteit.” Woorden van Attje Kuiken in december 2020 waarmee ze diversiteitsquota verdedigde en pleitte voor het niet aannemen van blanke sollicitanten. De partijleidster van de PvdA moet nu zelf plaats maken voor de veel oudere mannelijke witte billen van Frenske (62 en al een half leven politiek actief), die niet eens solliciteert maar gewoon áánkondigt dat ie namens PvdA en GroenLinks partijleider met premiers-aspiraties wordt.

Zou Kuiken zich bedreigd voelen? Zo ja, dan zullen we haar daar niet over horen want je gaat je eigen gedroomde premierskandidaat natuurlijk geen pootje haken op basis van zijn leeftijd, afkomst en huidskleur.

Ook Jesse Klaver, het eeuwige kind in de Kamer, moet een stapje terug doen voor Holle Bolle Frenske. De biculturele fractieleider van GroenLinks “constateerde” in juli 2020 in een interview met De Volkskrant “dat er in Nederland geen gelijke kansen zijn voor mensen met een migratieachtergrond” en hij is nu zelf het levende bewijs van zijn eigen stelling geworden. Niet alleen moet hij achter Timmermans aansluiten, ’s mans corpulente corpus en dito gezwollen ego zullen Jesse volledig aan het zicht onttrekken.

Van Rutger Bregman, boekjesdominee des vaderlands, mogen we daar niet te besmuikt over doen: “Zoveel ergerlijk geklets over Frans Timmermans die te ijdel, te wit, te oud, te gevoelig, te drammerig, te weet-ik-wat zou zijn”, schrijft hij op zijn LinkedIn. Hij wil het hebben over “ideeën en geboekte resultaten”, niet over leeftijd en afkomst en huidskleur. Nou Rut, helemaal eens jongen, maar kun je dan ook accepteren dat er mensen zijn die de ideeën van Frenske maar matig vinden, en zijn geboekte resultaten meten langs de lat die Timmertrump voor zichzelf ook hanteert, namelijk: wat heeft het opgeleverd voor hém?

Het ego, de ijdelheid en de vanzelfsprekendheid waarmee Timmermans zichzelf naar voren duwt als Grote Witte Hoop voor links, op een door hem gekozen manier op een voor hem opportuun moment, zorgen voor een schitterende botsing met de holle progressieve waarden over “inclusiviteit en diversiteit”. Van Frenske wisten we al dat het een keizer zonder kleren is, maar hij zet nu ook heel dogmatisch links in hun ideologische hempie.

Deze column verscheen in Nieuwe Revu 33 - 2023

Abonnee worden zonder creditcard? Dat kan met iDeal via deze loophole.

Los doneren? Nou graag! Dat kan hierrr of op NL79BUNQ 2066 5164 22.