De prijs voor het Beloofde Land

De balans tussen barbarij en beschaving

De wereldgeschiedenis verlegde zijn koers een beetje op 7 oktober 2023, zoals dat ook gebeurde op 11 september 2001. Het zijn geen wendingen naar een betere, meer vreedzame toekomst. Van universitaire campussen en politieke arena’s tot muziekfestivals en sportieve evenementen voltrekken zich taferelen die lange schaduwen over morgen werpen. Daarover, een essay.

Tien maanden na 7 oktober is de opwarming van de aarde in een stroomversnelling geraakt. Sinds de gruweldaden van Hamas op Israëlisch grondgebied is de geest van het barbarisme niet meer terug in de fles gegaan. Het is in veel westerse landen zelfs een sociale trend geworden om het lot van de Palestijnen te omarmen, je tegen Israël te keren en de moordlust van Hamas daarbij te negeren of voor lief te nemen.

Het is zelfs een beetje spannend om met de antisemitische agressie van de islamitische terreurbeweging te flirten. Het appelleert aan de diepere onvrede van onstuimige tijden op onvaste grond. In veel straatbeelden flaneert deze ondermijning van westerse waarden ongehinderd, gedekt door de vrijheden waartegen demonstranten zelf tekeer gaan. Hamas en de Houthi’s worden toegejuicht in hun existentiële strijd tegen Israël en in het verlengde daarvan tegen het Westen als geheel, als erfzondaar van de koloniale en kapitalistische wereldgeschiedenis.

Nog altijd zijn meer dan honderd Israëli’s in gijzeling in de Gazastrook - of waar Hamas ze ook maar heen heeft gebracht. Misschien is een aantal van hen wel via de grenstunnels met Egypte naar Libanon, Iran of Qatar gesmokkeld. Gaza is van noord naar zuid uitgekamd, enkele gijzelaars zijn vrijgelaten of bevrijd maar anderen zijn gedood. Van de 115 gekidnapte burgers worden er zo’n veertig dood gewaand door de Israëlische autoriteiten. Hamas is volgens de IDF grotendeels uitgeroeid, enkele kopstukken zijn gesneuveld maar toch raakt de regering van Benjamin Netanyahu langzaam de grip op de strijd kwijt, vooral in de publieke opinie, en dat zowel internationaal als in eigen land.

De laatste Hamas-militanten verschuilen zich tussen ontheemde Palestijnen, waardoor iedere Israëlische aanval gepaard gaat met een veelvoud aan berichtgeving over burgerdoden, de druk op medische zorg en de tekorten aan voedsel en medicijnen. Zo wereldwijde protesten tegen de aanpak van Israël iets hebben laten zien, is het dat je de terroristen van Hamas wel fysiek kunt uitschakelen maar dat hun ideologie voortleeft terwijl hun verdorven geest ook in veel westerlingen is gevaren. Tien maanden na 7 oktober is de existentiële, door Iran en Qatar gesponsorde terreur van Hamas grotendeels ondergeschikt geraakt aan het lelijk vertekende beeld van een zionistische staat die op oneigenlijke wijze een vergeldingsoorlog voert. 

Ook de Israëlische bevolking begint zich luider tegen hun premier te keren. De roep om een staakt-het-vuren neemt toe, in de hoop dat zo’n deal tot nieuwe vrijlatingen van gijzelaars leidt en een halt toeroept aan de groeiende isolatie van hun natie op het wereldtoneel. Het publieke beeld van Israël wordt internationaal gekleurd door constante maar eenzijdige veroordelingen door de Verenigde Naties, mensenrechtenorganisaties en beelden van de vele en niet-aflatende pro-Palestijnse demonstraties. 

Een uitspraak van het Internationaal Gerechtshof, waarin Israël wordt opgeroepen alles in het werk te stellen om oorlogsmisdaden te voorkomen, wordt al maandenlang misbruikt om Israël te betichten van genocide. Burgerdoden zijn altijd betreurenswaardig, maar nooit eerder werden ze zo zwaar gewogen in een strijd die verhoudingsgewijs minder burgerdoden maakt dan iedere vergelijkbare oorlog hiervoor. Velen laten zich echter gewillig door de mist van de Palestijnse Autoriteit leiden, die het bewust omfloerste onderscheid tussen Hamasstrijders en gewone Palestijnen in stand houdt in (hun) onbetrouwbare tellingen.

De aanstonds afzwaaiende Amerikaanse president Joe Biden straalde met zijn laatste krachten nog eenheid met Israël uit tijdens het recente bezoek van Netanyahu aan de Verenigde Staten, maar de nieuwe Democratische kandidaat voor de komende verkiezingen Kamala Harris - thans vicepresident - liet zich naast een wens voor een staakt-het-vuren en de vrijlating van de gijzelaars stellig uit over het leed dat de Palestijnse bevolking treft door de acties van Israël, waarmee ze voorsorteerde op minder vriendschappelijke verhoudingen als zij het presidentschap in november wint. Ze was bovendien niet aanwezig bij de congrestoespraak van Netanyahu. 

Ook de Republikeinse kandidaat Donald Trump verborg zijn ongeduld met het verloop van de missie van Netanyahu niet, door te benadrukken dat het volhardende Israël inmiddels een beroerde PR-campagne voor zichzelf aan het voeren is. Zijn keus voor het vice-premierschap, senator J.D. Vance, ontbrak ook bij de toespraak voor het Congres.

Israël, onderwijl, weet zich tien maanden na 7 oktober fysiek bedreigd en belaagd door niet alleen Hamas in Gaza, maar ook door Hezbollah in Libanon, het regime in Syrië, de Houthi’s in Jemen, de militaire en financiële steun die deze krachten uit Iran krijgen, en de diplomatieke dekking die Qatar biedt aan de aanhoudende terreur tegen de Joodse staat. 

Die dreiging van terreur overschaduwt ook het Europese en Noord-Amerikaanse continent, waar de geschiedschrijving van morgen zich vandaag in sombere anekdotes openbaart: