De ironie van publieke brandstapels
De massa is een heks, de slachtoffers dragen de fakkels
Het is grappig dat het de afgelopen weken veel over heksen ging, die erkenning voor hun verbrandingen wilden. Want heksen bestaan natuurlijk niet, dus was hun verbranding een zinloze daad van publieke hysterie maar hun schreeuw om erkenning is net zo goed een zinloze missie.
In die gedachte ligt ergens een ironische filosofie besloten over moderne publieke brandstapels, die worden gebouwd door woedende menigtes die iedereen als racist verketteren wanneer ze aanstoot nemen aan (het verhaal achter) een larmoyant standbeeld. Over boze mediamannetjes met blauw bloed die in de krant en op televisie brandstapels mogen bouwen voor mensen die als racist gemarkeerd worden en dus publiekelijk mogen worden opgebrand - zonder veel ruimte voor verweer. En over trans-activisten die iedere heteroseksuele vrouw van “transfobie” betichten, op agressieve wijze publieke ruimte opeisen voor hun genderverwarring, en de homogemeenschap meeslepen in een groeiende afkeer van een “community” die allesbehalve eenduidig en eensgezind is.
Er zit zelfs ironie in het feit dat die brandstapels metaforisch zijn: het echte vuur ontbreekt. Het is theater, een Spiel, een oplichterstruuk. De anekdotische voorbeelden zijn legio, het patroon laat zich makkelijk vangen in een Revu-cursiefje van 450 woorden. Misschien lukt het nog wel eens de onderliggende filosofie beter te begrijpen en beschrijven, maar momenteel hebben we het thuis nogal druk met zwerfhondje Menneke.
Abonnees weten er van, maar bij de vrouw kan iedereen nu meelezen over hoe we proberen een straathondje op te kalefateren en een forever home in Nederland voor hem te vinden. Ben of ken je iemand die een mand heeft voor een middelgroot, vrijzinnig, eenjarig Portugees herdershondje? Je startpunt is begint hieronder, en daaronder dus het wekelijkse Revu’tje.
Ironische lamlendigheid
Een standbeeld van een lamlendige vrouw in joggingbroek moet de kracht van zwarte vrouwen laten zien maar prijst vooral de middelmaat en etaleert daarmee op ironische wijze het racisme van de lage verwachtingen bij mensen die elkaar verdringen om hun lof over het werk te bezingen.
Van “nazi”-verwijten tot afbeeldingen van Ku Klux Klan-habijten werden brandmerkjes op mijn digitale avatar gedrukt nadat ik suggereerde dat het kunstwerk precies deze uitlokking tot doel had - dank voor de bevestiging van dat punt. Een NRC-columniste trof het slechter, want die werd door een afgeladen deugtrein overreden nadat ze zich beklaagde over de culturele lafheid waarin de gretigheid om uiterlijke kenmerken als geslacht en huidskleur of het etaleren van persoonlijke levensovertuigingen middels een hoofddoek genoeg zijn om iemand op het schild te hijsen en diens slachtofferschap te vieren als een verdienste.
Enkel om deze observatie werd opgeroepen om haar, als blanke, hoogopgeleide vrouw met een column in een deftige courant, van haar podium af te sleuren. Diezelfde columniste probeerde ooit GeenStijl brodeloos te maken met een door haarzelf aangezwengeld advertentieboycot, hopelijk is de ironie van de huidige situatie mevrouw niet ontgaan.
Sander Schimmelpenninck, het frontsoldaatje van het fatsoen dat geen loopgraaf nodig heeft om laag bij de grond te blijven, gaat voor de VPRO een nieuwe serie maken over mensen die door sociale media geradicaliseerd zouden zijn. Dit terwijl zijn eigen Twittertijdlijn overkookt van kleinzerige scheldtirades tegen mensen met zestien volgers, een litanie aan larmoyante takes over hoe sociale media het einde van de democratie inluiden en vooral een ziekelijke obsessie met (het werk van) Wierd Duk.
Het gesjeesde pizzabakkertje is heus geen domme jongen dus de ironie daarvan zal hemzelf niet ontgaan, want hij doet niet eens meer zijn best om de hypocrisie te verbergen. Die straalt daarom fonkelend ironisch af op de VPRO, maar ook op zijn andere schnabbels bij De Volkskrant en D66. Allen publieke moraalmarktlui die geen kans onbenut laten om zich te beklagen over vermeende bedreigingen en intimidatie tegen pers en politici, maar die bij de hetze van hun hitmannetje tegen een hen onwelgevallige Telegraaf-journalist heel opportuun wegkijken van hun “persveilig”-mantra’s.
Dan is het ook nog Pride Month, gekenmerkt door steeds luidere zintuigelijke overdaad aan krijsende individuen in steeds fellere regenboogkleuren die hun zelfgekozen genderlettertje naar de top van de omgekeerde piramide van gelijkheidseisen proberen te schreeuwen, door op zoek te gaan naar blanke heteroseksuelen over wiens normatieve identiteit ze kunnen struikelen. Dat ‘klassieke’ gays en lesbo’s door deze psychologische schwalbes de tolerantie voor hun natuurlijke geaardheid zien slinken, zou ironisch zijn als het niet tot onironische onvrijheid leidde.
Toch is het allemaal ironie, want de bindende factor is dat alle beschreven brandstapelbouwers claimen dat ánderen het vuurtje oppoken.
Deze column verscheen in Nieuwe Revu 26 - 2023
Deze column was soort van een vervolg op die van vorige week:
Abonnee worden zonder creditcard? Dat kan met iDeal via deze loophole.
Elk woord is weer raak.