Zachte wondzalf of de bittere pil?

Onmacht is ‘s penvoerders opium

Het clipje duurt slechts vier seconden maar weinig beelden wekken zo veel verbijstering als studenten, het merendeel blank en vrouwelijk, die in een universitaire bibliotheek (!) van de Universiteit Utrecht - mijn alma mater - de inmiddels welbekende leus “From the river to the sea” schreeuwen alsof het de feestelijke slogan van een drankspelletje is, en niet een uitgesproken genocidewens.

De stupiditeit is onverteerbaar en ik ga er oprecht vanuit dat het voor de meeste deelnemers niets anders betekent dan participatie in wenselijk groepsgedrag binnen de sociale trends van een onnozel leetijdscohort, maar dat neemt niet weg dat ik toch denk: stuur die meiden eens gezellig op uitwisseling naar Gaza. Of sluit ze op z’n minst eens op in een grote tentamenzaal van het auditorium op de Uithof om ze niet alleen de beelden te tonen die Israël aan de wereldpers liet zien (minus de weigerambtenaren van de NOS), maar ook alle ISIS-propaganda van medio vorig decennium en twintig jaar MemriTV-preken van sheiks die het westen verwerpen, joden als honden en varkens verketteren en ongelovige vrouwen als voorwerpen voor verkrachting beschrijven aan hun moskeepubliek.

Laat ze daarna de charters van Hamas lezen, onderbouwd met de ontelbare video’s vol jodenhaat, geweldsoproepen en niet te vergeten de kinderprogramma’s waarin Palestijnse koters die nog geen spreekbeurt over hummus kunnen schrijven glashelder kunnen uitleggen dat De Jood een soort ziekte is, dat sterven voor je geloof een martelaar van je maakt en dat Allah hun volk heeft uitverkozen als punt van de speer tegen de semitische aartsvijand.

Zou het nog veel zin hebben? Hoe jonger het westerse publiek, of moet ik met een schuin oog op de demografische ontwikkelingen zeggen: het publiek in het westen, hoe groter de sympathie voor de Palestijnse zaak en hoe beangstigend klein de steun voor de Joodse staat (cijfers in dit eerdere Nieuwsbriefje). Ook aan de UvA waren al “pro-Palestijnse protesten” en in Engeland en vooral de Verenigde Staten blijken zelfs de hoogst genoteerde hogere opleidingen vergeven van de domme jodenhaters die het vermeende slachtofferschap van de slachters van Hamas tot hogere wiskunde hebben gehersenkronkeld.

Ik las daarnaast over een trend op Tik-Tok waarin Amerikanen - en niet alleen jongeren maar ook enkele Karens en natuurlijk lieden uit de subcultuur van kleur - de “Letter to America” herlezen, waarin Osama Bin Laden zijn motieven voor de aanslagen van 9/11 via propaganda-proza uiteenzet - en zich door zijn argumentatie laten overtuigen. De Zoomers zijn en worden immers opgevoed met de Westenhaat die hun westerse scholing, media en politiek hen zelf leert. Heel gek: je leert kinderen jarenlang dat onze geschiedenis louter zwarte bladzijdes kent en ineens krijgt een hele generatie begrip voor de vernietigingsdrift van religieuze veroveringsideologieën. Het lachen zou je toch inmiddeles moeten zijn vergaan sinds Quinsy Gario in z’n eentje stond te gillen tegen Zwarte Piet bij de Sinterklaasintocht in Dordrecht in 2011.

Ondertussen, aan de oppervlaktelaag van Nederlandse verkiezingsverslaggeving met de diepgang van een soepbord, worden suggesties van ‘nieuw leiderschap’ gekoppeld aan de vraag welke premierskandidaat daarvoor naar voren geschoven moet worden, komt Dilan Yesilgoz veel te makkelijk weg met de act dat haar partij helemaal niet de afgelopen dertien jaar het hele land in de soep liet lopen, is voetballiederen zingen bij Beau nog het minst gênante dat de belabberd voorbereide Frans Timmermans in zijn campagne doet (die hij voert tussen stedentrips naar Berlijn of Malaga voor ‘sociaaldemocratische’ borrels), wordt Pieter Omtzigt als een debiel behandeld door Fidan Ekiz en Sven Kockelmann (die zijn vaderrol als scheidsrechters bij het zaterdagvoetbal van zijn kinderen als “leiderschapstest” voorlegden als training voor het echte werk ALSOF DE MAN NIET AL TWINTIG JAAR DE REGERING CONTROLEERT), en dat terwijl iedere Peter Kanne wedijvert met elke Gijs Rademaker over wie de Beste Peilingen in hun Emmer Snot heeft drijven. Allemaal in een land dat zo veel ‘middenpartijen’ kent, dat twee zetels verschil je al de grootste, of de nummer vier kunnen maken en die flutpeilingen dus helemaal NIETS betekenen.

Maar ondertussen en als allerergste durft NIEMAND écht leiderschap te tonen door zich te branden aan de slachting die in Israël plaats had en welke afgrijselijke effecten van oplaaiend antisemitisme dat in Nederland heeft. Iedereen zwijgt, tenzij ze kunnen oordelen - zoals D66-smeerlap Sjoerd Sjoerdsma dag in dag uit samen met dat lege pak melk Laurens Dassen van Volt doet - over de vermeende oorlogsrechtenschendingen van Hamas door het IDF (het enige leger ter wereld dat met gevaar voor eigen leven couveuses naar binnen draagt voor baby’s in een ziekenhuis waar hun aartsvijand Hamas wapens opslaat en mogelijk een groot commandocentrum onder heeft gevestigd), omdat NRC selectief citeert uit een diplomatieke analyse waaruit moet blijken dat Hamas wellicht onheus bejegend wordt…

Er leven nog een paar mensen die zich de Holocaust herinneren, zó lang is het nog niet geleden dat de hele wereld de joden een veilige eigen staat gunde en nimmer sinds de oprichting hebben ze daar in volledigheid rust kunnen wonen. Maar het joodse volk maakte van een woestijn een samenleving, van de samenleving een democratie en van die democratie een vrij land waar Arabieren en moslims naast joden kunnen wonen, werken en politieke posities kunnen bekleden, maar ook waar homo’s in een string kunnen tongen op het strand voordat ze starnakel bezopen worden in een nachtclub, en waar links-pacifistische community builders vanuit hun kibboetsen hun akkers ploegen en proberen een betere verstandhouding met hun Gazaanse buren te verwezenlijken - totdat die buren hen de keel af kwamen snijden althans.

Omdat die buren de reikende joodse hand helemaal niet mogen aanpakken van hun eigen regime en ook niet van de omliggende landen daaromheen, waar alleen de sheiks en de religieuze leiders in weelde leven maar het volk in armoede, onderdrukking en - indien homo - niet tongen in de nachtclub maar zwijgen in de kast. Omliggende landen die geknecht worden door hun eigen geloof en de leiders die daarvan de regels handhaven. Landen die hun onmacht, onkunde of onderontwikkeling om iets van zichzelf te maken in jaloezie projecteren op joodse complotten. Landen, die nu nog in toom gehouden worden door Amerikaanse diplomatie in de vorm van de Zevende of de Negende vloot, met vliegdekschepen en kruisraketten, terwijl Israël zich de aartsvijanden van het lijf houdt en het eigen leven in de waagschaal stelt om gijzelaars uit Gaza te bevrijden terwijl de Verenigde Naties de ene roep om staakt het vuren na de andere resolutie voor ‘humanitaire pauzes’ richting Israël afvuurt en daarmee niet alleen de PR-status van joodse staat beschadigt maar óók schade toebrengt aan de kracht, verrijking en morele meerderwaardigheid van de Westerse cultuur.

Dan zie je die domme ganzen in de hal van een universitaire bibliotheek, in een land dat zich tegen een mediadecor van verkiezingen vastklampt aan peilingen, privévragen en premierspolletjes om de schijn op te houden dat het er werkelijk toe doet wie of wat er op 22 november wordt gekozen, en dan vraag ik me af: hoe lang kunnen we nog blijven zalven voordat de bittere pil zal worden geslikt dat de democratie allang de gouvernementele fase voorbij is, en midden in een existentiële vrije val verkeert?

Tenzij je het natuurlijk doodnormaal vindt dat een demissionair D66-minister zich op een WHO-bijeenkomst in Nederland gezellig laat kieken met een “minister” van het Taliban-regime. Niks aan de hand, gewoon blijven grimassen jongens.

Maar het lachen sterft toch echt langzaam weg, overstemd door luid en zichtbaar oplaaiend antisemitisme dat niet wordt aangepakt en zelfs nagenoeg onweersproken blijft. Dan is je eigen schijnwerkelijkheid van vrede en welvaart ook niet veilig meer. Maar ik weet helaas ook: waar de antisemieten - zowel die van Allah als van Greta, tezamen met die onder ambtenaren en journalisten, studenten en cultuurmakers - als vanzelf de straat op stromen, stations bezetten of overlapdemo’s “voor het klimaat, dus tegen kolonisatie” houden, zo kun je het tegengeluid niet afdwingen als het niet breed van binnenuit naar buiten komt. Die stupide studentjes in die bibliotheek lezen geen boeken meer, die hoeven slechts de sociale vibe aan te voelen om te weten uit welke hoek hun modieuze wind waait.

Die bittere pil slik ik zelf sinds 7 oktober dagelijks en vele anderen zie ik het ook met moeite verkroppen, joden en niet-joden. Volgens mij voelen we allemaal hetzelfde: het zit niet in de volksaard om als vanzelf op te staan, en in de opzichtige weigering om het te doen zit de valse tegenstrijdigheid van strijdbaarheid van een volk dat zichzelf graag wijsmaakt dat niemand hen vertelt wat ze moeten doen. Doe het lekker zelf.

ENFIN. Om niet té zuurbezorgd af te sluiten - dit jonge SGP-dametje pleegde een kleine daad van verzet via wat doorgaans als terreurmiddel wordt ingezet tegen argeloze reizigers: een stationspiano, waarop ze het volkslied van Israël speelde voordat de hal van het station werd overspoeld door linkse universiteitsmeisjes met Pallievlaggen en rivierzeekreten. Daaronder, terug naar de harde realiteit in m’n Revu-cursiefje van deze week.

Ik wens u westerse vrijheid en democratische wijsheid bij de verkiezingen op 22 november (en vergeet niet: je hoeft niet naar de NOS te kijken, GeenStijl heeft vanaf 21:00 uur een liveshow met een uitstekende line-up).

Walgen van de laffe stilte

“Het probleem is dat niet alleen de moslims stil waren op 7 oktober, maar ook het merendeel van de Nederlandse bevolking”, sms’t een vriend terug nadat ik via een privégesprek in tekstballonnetjes mijn bittere onmacht braak over het zoveelste hondsdebiele huilstuk, ditmaal in NRC, over de vermeende ‘toegenomen islamofobie’ in Nederland na de Hamas-pogrom in Israël. “Zoals het merendeel in ‘40-‘45 ook stil was”, voegt hij de bekende dooddoener toe.

“Ja maar in ‘40-‘45 was ik er niet. Nu wel. En ik walg van die laffe stilte bij de meerderheid”, bijt ik terug. 

Moslims waren stil op 7 oktober. Stil op 13 november 2015, Bataclan. Op 7 januari eerder dat jaar, Charlie Hebdo. Stil over ISIS. Stil op 2 november 2004, in Nederland. Stil omdat ze kunnen zwijgen, omdat niemand iets van hen verwacht - of misschien omdat zelfs de warmste pleitbezorgers van de multiculturele regenboogsamenleving het lelijke antwoord eigenlijk wel weten en dat liever niet publiekelijk willen horen echoën.

Stil zijn de moslims, totdat Israël wordt aangevallen - dan trekken ze feestend met hun haatvlaggen en hun genocideleuzen de straat op. Dan zijn “wij” weer stil, hijsen we maar geen Israëlische vlag op het stadhuis en lassen “we” wat gevoelige activiteiten en historische herdenkingen af. Want zo zijn “wij” - wij breken het lijntje liever niet omdat tolerantie alleen werkt wanneer het niet schuurt. Zodra het pijn dreigt te gaan doen, bloeden we lafheid voordat de eerste klap is uitgedeeld. Dus daarom incasseren “we”, keer op keer, en koesteren we dat zelfbedrog als zachte wondzalf.

Zo niet de moslims, die feesten luidkeels - virtueel en in de straten van ons land - op de lijken van onschuldige dode joden, omdat “wij” hen dat in al onze tolerantie toestaan - gúnnen, zelfs. En als Israël reageert, zich verweert en anderhalve autochtone vrijdenker zich dáárover waagt te verheugen, beginnen ze alsnog stante pede te janken over “toegenomen islamofobie”, een jammerklacht die gretig wordt opgetekend door kranten die al gecapituleerd waren toen moslims nog in oorverdovende stilte hun allianties aan cartoonistenkillers, mohammedaanse moordenaars en genocidale religekken kenbaar maakten.

Bitter is het besef dat die vriend helaas gelijk heeft over de volksaard. We laten ons overlopen door ideologieën waartegen we ons niet durven verweren. Voor iedere kansloze asielzoeker veinzen we dat het een apotheker is, verzinnen we een niet-bestaande positie op de arbeidsmarkt en huichelen we dat ze de huizen zullen bouwen die wij tekort komen (alsof die mensen zelf nergens hoeven wonen), en iedere illegaal wordt in jurdische steekspellen eindeloos van wetskastjes naar rechtbankmuren gejonast om geen “ga weg” te hoeven zeggen.

Deze tolerante zelfmoord is institutioneel verankerd en vermomd achter boekenkasten vol verdragrechtelijke procedures. Wie het daarachter vandaan wil trekken, wordt als werkelijke fascist gebrandmerkt.

Deze column verscheen in Nieuwe Revu 49 - 2023