Ook voor hun vijanden moet Israël winnen
Decadentie über alles
Vorige week maakte het Israëlische leger bekend dat achttien van de 24 Hamas-divisies zijn uitgeschakeld. Daarbij werd wederom door de regering benadrukt dat de werkzaamheden vorderen, maar niet zijn afgerond totdat Hamas is uitgeroeid. Uitstekend.
In het weekend kwamen beelden naar buiten van een ondergrondse serverruimte onder het UNRWA hoofdkwartier in Gaza City, waar Hamas een inlichtingen- en communicatiebasis gevestigd had. Een video laat zien hoe bekabeling vanuit het VN-gebouw in de grond onder het complex verdwijnt, waar de befaamde Palestijnse ICT-talentjes mogelijk een gesubsidieerde LAN-party hielden in een mancave van Hamas. Zou Sigrid Kaag soms ook een gamer zijn? De titel die
haar gaf, zou prima passen als nickname voor een First Person Shooter-speler: ‘Lady Gaza’.
Over games gesproken, bij het zien van de tunnelbeelden (compleet met airconditioning en systeemplafonds) dacht ik terug aan de onsportieve Ierse basketballdames, die hun Israëlische tegenstanders geen hand wilden geven (en terstond fors geklopt werden in de wedstrijd). Hoe kan het wereldbeeld van veel mensen toch zo gekant zijn tegen Israël, dat hand over hand bewijzen levert dat niet alleen Hamas een extreem sadistische organisatie is, maar ook dat hun westerse beeldvorming bespeeld wordt door kwaadaardige ngo’s via domme, gekleurde media?
“Passing through the main gate, reading UNRWA HQ GAZA, and a nearby building with similar text in English and Arabic and bearing the UN logo, we reached the courtyard from which the combat engineers dug down into the electrical room.”
— Times of Israel, 10 februari
Keer op keer graaft de IDF bewijzen op die tonen hoe westerse organisaties medeplichtig zijn aan de tunnelstelsels, infrastructuur, commandoposten, onderwijsmethoden en communicatielijnen van Hamas. Het is zo verschrikkelijk beschamend, de rol die het Westen speelde bij het behoud van de machtspositie van Hamas, maar de onwil om te erkennen dat miljardensubsidies effectief zijn ingezet om een genocidale ideologie fundamenten en uitvalsbases te bieden, blijft bestaan en is dominant in veel media.
Niet in De Telegraaf, daarin verscheen een inkijkje dat Wierd Duk kreeg in een appgroep van muitende ambtenaren die Allahs lof ontvangen van hun collega’s. Gert-Jan en Mieke hadden hun ambtelijke taken immers kortstondig neergelegd om met hun bleke broodtrommel-bekkies op de grond voor hun eigen overheidsgebouw te gaan zitten om zich tegen het officiële Nederlandse bondgenotenbeleid te keren. Luie, decadente schaal 9-laven die nog nooit een dag in hun leven bedreigd zijn in hun voortbestaan en daarom altijd de veiligste weg tegen vermeend onrecht volgen.
Ze zijn de norm in een land dat verwend en verwaand in dezelfde betekenis kleurt.
De meeste andere media houden stand in hun wedloop wie de zieligste verhalen over verloren Palestijnse levens in Gaza kan overschrijven van Hamas-persdienst Al-Jazeera, op de zo bekende doodgraverstoon waarmee nooit de terreurorganisatie maar altijd Israël het grootste kwaad is. Een slachtoffer dat zich verweert, kan geen slachtoffer zijn. En kindjes die onder het puin uit gehaald worden nooit een dader.
Dat laatste is waar. Hamas hersenspoelt - mede met UNRWA-gelden - de geesten van die kwetsbare jongelingen, maar je kan een kind in Gaza niet verwijten dat de door genocidale driften gedreven bloedlust van Palestijnse volwassenen ertoe heeft geleid dat gebouwen om hen heen instorten, en zij onder het puin hun dood vinden.
In Israël hoor je in sommige interviews de pijn en het verdriet dat Israëli’s voelen bij dat besef. Hun gijzelaars worden nog weleens in dezelfde adem genoemd als gesneefde Gazaanse burgers, zoals in de video van Bari Weiss hieronder. Andersom? Nooit. Althans, ik ben het nog niet tegengekomen.
Zolang de resterende gijzelaars niet terug in hun thuisland zijn, zal de IDF niet stoppen. Zolang Hamas niet is uitgeroeid, zal Israël niet inbinden. Premier Netanyahu blijft dat herhalen. Zelfs demonstranten die van Bibi af willen, eisen tegelijkertijd de bevrijding van hun landgenoten.
Land en volk hebben zich een gepaste onverschilligheid aangemeten ten aanzien van westerse media en mogendheden (om over bespottelijke clown op het wereldtoneel Zuid-Afrika maar te zwijgen). De decadentie om het voor moordende, verkrachtende en kidnappende terroristen op te nemen, laten Benjamin en zijn Beloofde Landgenoten lekker bij het Westen - zijzelf kunnen zich die luxe niet permitteren.
Toch ben ik ervan overtuigd dat buiten de media, cultuursector, zachte wetenschap en overige van decadentie doordrenkte westerse instituten een burgermeerderheid te vinden is die Israël steunt. Amerikaanse peilcijfers, verzameld door het niet bepaald Hamas-onvriendelijke Harvard, projecteren dat 80 procent van de kiezersbevolking achter Israël staat.
Uit de cijfers blijkt ook dat tweederde van de ondervraagde Amerikanen tegen een staakt-het-vuren is totdat alle gijzelaars zijn bevrijd en Hamas uit de macht is gezet. Daarbij vertrouwen zeven op de tien mensen erop dat de IDF het aantal burgerdoden probeert te minimaliseren.
Nuchtere cijfers, zoals het in gepast cynische zin ook een nuchtere constatering is dat enkele tienduizenden (burger-)doden op een bevolking van bijna twee miljoen niet uitzonderlijk hoog is, zeker niet wanneer je het afzet tegen de militaire macht en middelen van de IDF.
Hoe vreemd het ook klinkt bij de aanblik van zo veel dood en vernietiging: de Israëlische strijdkrachten doen zo voorzichtig mogelijk tijdens de uitvoering van hun missie tegen de sociopaten van Hamas. Als ze zouden willen, zou hun vergelding veel kinetischer, destructiever en met minder gevaar voor eigen militairen kunnen worden uitgevoerd dan nu het geval is.
Deze laatste constatering is ook decadent. Een dood kind onder het puin koopt niets voor de voorzichtigheid waarmee het gebouw bovenop haar ineen is gezegen. Een dood kind koopt ook niets voor een postume klaagzang over hoe zijn hoofd met jodenhaat werd gevuld op UNRWA-scholen.
Achter de doelen van Israël staan en voor de vernietiging van Hamas pleiten, is voor een Nederlandse niet-jood bijna net zo veilig als in een stationshal gaan zitten met een Palestijnse vlag. Het is misschien zelfs wel veiliger dan voor demonstrerende weigerambtenaren, die wellicht nog op hun disfunctioneren en plichtsverzuim worden aangesproken door een meerdere.
De enigen die zich geen decadentie kunnen veroorloven, in hun eigen land noch in veel andere westerse landen, zijn joden. In Nederland sterven geen Palestijnse kinderen bij vergeldingsbombardementen tegen hun eigen jihadistische regime, maar in Nederland kunnen veel joodse kinderen niet naar een onbeveiligde school. In Nederland kun je onder wuft instemmend gewuif van columnisten en BN’ers genocidale oerkreten door stationshals laten galmen, maar worden joodse herdenkingen afgelast en moet de Israëlische ambassade extra worden beveiligd.
Je zou joden dezelfde decadentie gunnen die pro-Israëlische gojim en gentiles zich kunnen permitteren, maar de joodse gemeenschap zal in ieder geval nooit zo onbezonnen naïef kunnen zijn als de vele domblanke kafirs die denken dat ze in volledige vrijheid en progressieve vooruitgang hun kop in de bek van de islamitische krokodil hebben gestoken.
Als Israël deze strijd niet wint, konden de krokodillenkaken zich wel eens een stuk sneller gaan sluiten - met dramatische gevolgen voor vrije westerse decadentie.
Revu-column: De dood of de decadentie
De Israel Defense Forces vorderen sneller dan gestaag in het uitroken en afmaken van Hamas en dat stemt me optimistisch. Wat als strijd van jaren werd gevreesd, zou misschien in maanden gestreden kunnen zijn. Israël moet winnen van het cynische kwaad om in vrijheid te kunnen voortbestaan.
Het land moet ook winnen om zijn vele andere vijanden te waarschuwen dat de joden niet meer met zich laten sollen. En Israël moet bewijzen dat het de superieure beschaving is - hoe tegenstrijdig dat misschien klinkt in een decor van geweld, vernietiging en duizenden dode Palestijnse burgers.
Supporters van Israël beklagen zich over de extreme decadentie die blanke medestanders van Hamas in westerse landen zich permitteren door straten, campussen en stationshals te vullen met genocidale oerkreten - kille echo’s van antisemitisme, maar vooral het geluid van westerse zelfhaat. Zo verwend met vrijheid, welvaart en beschaving dat het hen niet lukt zich te verplaatsen in de religieuze bloeddorst en het sadisme achter het geweld dat onschuldige Israëlische burgers ten deel viel op 7 oktober.
Het lijkt voor de Hamasfans makkelijker om Israël te verwijten dat het een liberale democratie is: dat is zo’n beetje het enige kwaad dat grote contingenten westerlingen nog kennen. Omdat die democratie hen - paradoxaal genoeg - zo goed behoedt voor onvrijheid en onderdrukking dat ze niet weten wat dat is, waardoor het ergste leed dat ze zich kunnen voorstellen de fouten van hun eigen maatschappij zijn.
Historische misstappen, koloniale verledens, patriarchale samenlevingen, kapitalistische uitbuiting: de blanke westerse wereld is schuldig aan al ‘s werelds leed en de Palestijnen zijn de ultieme mascotte van misbruik en miskenning.
De liberale democratie beschermt deze decadente dolende zielen niet tegen de ironie van hun eigen verbeten pleidooien, die op z’n zachtst gezegd zouden leiden tot historische misstappen maar iets letterlijker verwoord: tot het volbrengen van Hitlers missie om alle joden uit te roeien.
Toch moet ik ook mijn eigen gratuite positie onderkennen als ik mezelf betrap op een klein fistpumpje wanneer ik beelden zie van een Palestijnse primaat die zich met slechts een granaat en een mes gewapend op een groep IDF-soldaten werpt, en zijn wanhoopspoging met een wisse dood door doorzeving moet bekopen. Weer een machteloze tot martelaar gemaakt, dankzij jongens die hun leven wagen voor vrijheid.
Het is makkelijk meekijken vanuit de bank, ver weg van een bloederig slagveld waar één westers georiënteerd land zijn eigen bestaansrecht bewijst tegenover een gedegenereerde maar zeer fanatieke vijand, in een gebied waar bijna de helft van de bevolking jonger dan 15 jaar is. Het menselijk leed is oneindig veel groter dan de som van twee ideologische tegenstellingen.
Toch moet Israël doorgaan, en winnen. Omdat decadentie moet worden gelogenstraft, en omdat decadentie een grondrecht van liberale democratieën is.
Deze column verscheen in Revu 7 van 2024
Nog heel even eeuwig korting!
Weet je wat ook decadent is? Nu contribuant worden - dat betekent dat je kunt commenten, toegang krijgt tot het hele archief en exclusieve content krijgt opgestuurd.
En dat met eeuwige lidmaatschapskorting voor wie voor 1 maart beslist!
“De onwil om te erkennen dat miljardensubsidies effectief zijn ingezet om een genocidale ideologie fundamenten en uitvalsbases te bieden, blijft bestaan en is dominant in veel media.” Precies dat. Het is misschien wel de grootste makke binnen onze linkse en sociaalliberale kringen: ze kunnen het in al hun arrogantie en betweterigheid niet opbrengen hun ongelijk te bekennen.
"Achter de doelen van Israël staan en voor de vernietiging van Hamas pleiten, is voor een Nederlandse niet-jood bijna net zo veilig als in een stationshal gaan zitten met een Palestijnse vlag. Het is misschien zelfs wel veiliger dan voor demonstrerende weigerambtenaren, die wellicht nog op hun disfunctioneren en plichtsverzuim worden aangesproken door een meerdere."
Blij dat jij weer doet wat je het beste kunt en het liefste doet. Stukkies tikken. Weinigen hebben het vermogen om die paradox, van Westerse decadentie, zo schijnbaar eenvoudig te duiden.