Algarve, afreageren, autocratie en een foto van mijn hond - Nijmans Nieuwsbriefje - Editie #12
Alle anekdotes in deze nieuwsbrief zijn waargebeurd. Alle bewijzen zijn anekdotisch. En vandaag geen drieduizend woorden want ik ben bekaf.
Afzwaaien naar de Algarve
"Maar in de Algarve is alles saai, dat is ook de bedoeling want in Nederland is ook alles saai, maar dan in een bloedverziekend tempo en met een kuthumeur" - Arthur van Amerongen
Alles stond sinds november al gereed en we hebben, in de montere woorden van de makelaar, op de rode knop gedrukt. Binnen een paar uur werden tien bezichtigingen aangevraagd, de volgende morgen was het verdubbeld, vanmorgen signaleerde mijn vrouw de eerste spotters in de straat en zojuist stond een jong gezin voor de deur, die de moeder van de vrouw naar voren hadden geduwd om aan te bellen en te vragen of het huis nog te koop was. Doorverwezen naar de makelaar: "Heeft dat nog zin, denk je?"
De halve wijk weet al dat we gaan, iemand bood z'n aanhanger aan, kinderen in de straat missen de hond nu al en meerdere buren hebben vrienden die 'ook wel interesse hebben'. Let wel: er hangt nog nergens een 'Te Koop' aan de gevel. De woningmarkt is een waanzin met zijn eigen zwaartekracht. Of leest iedereen soms het nieuwsbriefje van mijn vrouw? (In dat geval, sorry voor de 'Vinex'-aflevering, lieve buren!)
WiJ GaAn EmiGrEren!!1! 🚜🇱🇺😠 — www.getrevue.co
Vrij schrijven over een vrij plan: emigreren naar Portugal.
Toen we vorig jaar de knoop doorhakten van een voornemen dat al jaren sluimerde (in 2016 wilden we naar de VS, maar de verkiezing van Trump wierp het land in een dermate hysterische echoput dat we dat maar even uitstelden, daarna 'moest' ik GS overnemen en ging het hele migratieplan sowieso in de ijskast), hielden we vooral rekening met de bekende Hollandistische maaiveldismes als 'Alles is hier toch goed geregeld?' of de schampere kant van diezelfde munt: 'Alsof het daar beter is.' Iets vriendelijker zijn vragen als 'En je ouders dan?' (Ja, dat is een klotegedachte, laat me met rust) of 'Wat doe je met GeenStijl?' (Lekker blijven doen natuurlijk, maar dan in de zon).
Echter: veel vaker horen we mensen verzuchten in varianten op 'Als ik zou kunnen, zou ik het ook doen'. Maar ja, de baan, de kinderen, familie, mits, maar, zus, zo, etcetera, enfin. Het kan aan mijn sociale of digitale bubbel liggen, maar het valt echt op hoeveel mensen met een zekere moedeloosheid laten merken dat ze ook wel weg zouden willen uit het huidige Nederland.
Natuurlijk staan de lockdowns, de thuiswerktoestand, de irrationele regels die wekelijks wijzigen en de algehele onzekerheid bij velen aan de basis van zo'n verzuchting, maar toch zit er iets diepers onder. Dat virus heeft veel blootgelegd over onze samenleving en in veel individuele levens. Namelijk: onszelf, en waar we in godsnaam mee bezig zijn met ons allen.
Rennen voor stilstand (is meer dan een U2-song)
Ongetwijfeld herkent lang niet iedereen zich in het hierna volgende zelfcitaat (ja, daar ga ik weer, sorry), maar in de Amsterdamse contreien is de aanblik van mensen die zichzelf continu voorbij moeten rennen om simpelweg hun positie te handhaven alomtegenwoordig en door geen mistbank zo zwaar aan het zicht te onttrekken:
Dag in dag uit rennen we op het randje van ons kunnen. Tweeverdienen met kinderen, drukke banen, carrièrekansen, sport, hobby’s, vrienden, familie, kopen, kopen, consumeren, bingen, genieten, genieten, genieten godverdomme. Inflatie maakt van loon naar werken een vals plat. Onbereikbare woningen, stijgende energielasten, heffingen, belastingen, kleine lettertjes en verzendkosten. De stijgende lijn van levensgeluk is een plateau geworden, waar meer investeringen in tijd, geld en energie geen meeropbrengsten meer opleveren.
Kwoot komt uit onderstaande column, die ik afgelopen week in een mismoedige bui voor Revu schreef. Je leest ieder jaar wel een onderzoek waaruit blijkt dat Nederlanders tot de gelukkigste mensen ter wereld horen, die van mening zijn dat het slecht gaat met de samenleving maar goed met zichzelf. Maar hoe lang kan het met jezelf goed blijven gaan, als het met de samenleving slecht gaat?
‘Het is geen complot. Het is een escalatie’ | Nieuwe Revu — revu.nl ‘Een pandemie van een onvoorspelbaar griepje was genoeg om de zenuw van de holle kies bloot te leggen: we zijn slaven geworden van een systeem dat niet meer loont’
Voor de bocht maar achter de feiten aan
In elf jaar GeenStijl heb ik geleerd dat je door dagelijks online te zijn een informatievoorsprong opbouwt waardoor je altijd een beetje voor de bocht ligt bij politieke onderwerpen of maatschappelijke kwesties. Altijd iets meer bronnen gezien en meer geluiden (en tegengeluiden) gehoord waardoor je sneller dan de meeste mensen een patroon kunt ontwaren in dossiers van gebeurtenissen. Immigratie en islamisering, de Rutte Doctrine, de invloed van Big Tech of de zondvloedretoriek van het klimaatverhaal: ze krijgen een zekere voorspelbaarheid. Maar: eerder iets ontwaren betekent niet dat je het kan voorkomen - je eindigt altijd met iedereen in dezelfde polonaise achter de feiten aan.
We zitten bovendien in een tijdsgewricht waarin veel van die ogenschijnlijk van elkaar losstaande dossiers samen komen en mogelijk een perfecte storm creëeren die in staat is om alles waar we ons aan vastklampen uit zijn fundamenten te rukken en ondersteboven te blazen. Een storm waarin krachten die niet zijn gekozen hun invloed steeds duidelijker uitoefenen (van ngo's en media- en technologiebedrijven tot dictaturen en overige naargeestige ideologieën), waardoor machten die wel gekozen zijn in het nauw worden gedreven en met overcorrecties de grip op hun posities proberen te behouden. Het is lastig te duiden, maar je ziet het overal en meer nog: je merkt dat heel veel mensen het aanvoelen. Je hoeft niet per se iets onder woorden te kunnen brengen om te weten dat het niet goed voelt (soms hoef je enkel de comments te lezen).
Het verklaart een groot deel van de onmacht van de zogenaamde wappies, die aan alles willen vastklampen waar ze een beetje zekerheid uit kunnen halen - de zoektocht naar waarheid is een waarheid op zichzelf en in die zin per definitie geruststellend. Andersom geldt de wens om boven onmacht uit te stijgen net zo goed voor degenen die zich volledig te vondeling leggen bij de opgelegde (corona-)regels van de machthebbers, of hun vertrouwen in medische wetenschap zo onwrikbaar maken dat ze gaan geloven dat het geen 'wetenschap' is, maar 'DE wetenschap' - en daarmee zichzelf wellicht gerust stellen maar de essentie ondergraven.
Ongeacht van welke kant je komt: veel mensen voelen dat "het" niet goed zit, ook als ze niet precies de vinger kunnen leggen op wát er dan niet goed zit. Steeds vaker zie je in het straatbeeld kritiek, symboliek en/of wanhoopsretoriek opduiken zoals op de schakelkast in bovenstaande foto, waar ik zaterdagmiddag onderweg naar mijn ouders langs reed. Elders in Roosendaal stonden leuzen tegen 'het mediavirus' op muren gekalkt. "COVID-1984", las ik op de terugweg op een viaduct tussen Etten-Leur en Breda. Varianten daarvan zie ik in Amsterdam al langer, van de fietspaden vlakbij mijn huis ("Rutte = Virus" en "Media = Virus" is daar op diverse plekken op het asfalt gespoten), op stickers vóór mondmaskers of tégen QR-codes op verschillende plekken in Amsterdam, of op posters achter woonkamerramen die pleiten tegen de lockdown of voor meer solidariteit in thuisblijvende eenzaamheid. Ook lijkt Nederland geheel tegen de volksaard van schoongeboende auto's steeds meer een bumperstickerland te worden, waarin je een maatschappelijke klacht goed leesbaar voor bumperklevers achterop je gouden koets lamineert. "Fake News NOS" zie ik steeds regelmatiger op de Ring A10. De echte NOS heeft daarentegen geen stickers meer op hun busjes.
En nu we toch op de snelweg zitten: toen ik dit weekend naar mijn ouders in Roosendaal reed, viel me op dat nu zelfs de keurig geklede boomers in kale instapmodelletjes van saaie middenkassers rijden als Mocro's na een suikerdrankje te veel. Bumperkleven, seinen, kwade blikken als je niet snel genoeg oprot naar de rechterbaan. Mensen gunnen elkaar geen meter asfalt meer in een fysiek overvol land waar ook alle rek uit de mentale lenigheid is. Desondanks moest ik toch even grinniken om mezelf toen ik na alle drukte in de Randstad op een rustig stukje eindsprint richting Roosendaal onder een matrixbord door reed dat "Ga niet onnodig de grens over" sommeerde, en daarbij niet dacht aan de goedkope(re) tankbeurt in België die ik nog snel even moest doen, maar mijn eigen tellersnelheid opmerkte: ik zat tegen de 180. Behoorlijk eind over de grens, wel. Puur afreageren, ik ben al jaren geen hardrijder meer.
Het einde is nabij
Vorige week las ik een somber stuk in The Spectator, getiteld Welcome to the end of democracy. Dat stuk - dat met mistroostig commentaar door velen gedeeld werd en waar ook bovenstaande column deels uit ontsproten is - weet de losse lijnen van de collectieve lusteloosheid knap bij elkaar te knopen tot een (helaas behoorlijk dystopisch) verhaal. Onder de donkere analyse van Joel Kotkin (een soort bejaarde, somber kijkende Amerikaanse collega van sociaal geograaf Josse de Voogd) sluimeren veel van mijn motieven om te willen migreren naar een land dat wel de Europese culturele (en rechtstatelijke) waarden bezit, maar nog een decennium - of meer - terug in de tijd leeft.
Rust, of liever: met rust gelaten worden, is namelijk een zegen uit het verleden en ik merk dat ik meer dan wat dan ook de behoefte voel om die rust na te streven. Twintig bezichtigingen komende week - van alle sociale cohesie en coherentie die om ons heen uit elkaar lijkt te vallen, is één bubbel ons in ieder geval goed gezind: de huidige huizenmarkt gaat ons waarschijnlijk een heel eind op weg helpen naar de Algarve.
Welcome to the end of democracy — www.spectator.co.uk A rising tide of money and administrative power defines the rising autocracy
Tuurlijk kan de hond prima tegen de hitte
En in de Algarve wacht Arthur met tips — www.hpdetijd.nl
Steeds meer Nederlanders overwegen een definitief vertrek uit het moederland, zien de Foute Jongens. Als inwoner van de Algarve kan Arthur deze mensen van enkele tips voorzien.
Waardeer & Doneer, zoals Ome Roderick dat altijd zegt in de onvolprezen TPO Podcast.
Feedback? Eigen ervaringen? Wilde plannen?
Laat weten, ik ben nieuwsgierig. Reply op deze mail als je wat toe wilt voegen, kwijt wilt of hier tegenin wilt brengen. FIJNE DAG VERDER!